Si Mateo De Vera ay dating isang haligi ng lakas. Ang kanyang kumpanya, ang “Vera Construction”, ay itinayo niya mula sa pawis, dugo, at pangarap. Ang kanyang bawat ngiti ay nagbibigay-buhay sa kanilang tahanan, isang tahanang binuo niya para sa kanyang pinakamamahal na asawa, si Corazon. Si Corazon ang kanyang mundo, ang kanyang inspirasyon. Ang ganda nito ay tila isang diwata na napadpad sa lupa.

Ngunit ang diwata ay may tinatagong ahas sa kanyang puso.

Si Corazon ay hindi nagpakasal sa pag-ibig; nagpakasal siya sa ambisyon. Ang Vera Construction ay lumalago, ngunit para sa kanya, ito ay masyadong mabagal. Ang kanyang mga mata ay matagal nang nakatitig sa mas malaking biktima: kay Don Rafael Hidalgo, ang may-ari ng Hidalgo Prime Holdings, isang bilyonaryong walang puso at kasing-sakim niya. Si Rafael ay “matalik na kaibigan” ni Mateo, ang kanyang kumpare. Ngunit sa likod ng mga ngiti at pag-aalok ng brandy, niluluto nila ang isang plano.

Ang plano ay nagsimula tatlong taon na ang nakalipas. Isang “aksidente”. Ang preno ng kotse ni Mateo, na sinadya nilang sirain, ay bumigay sa isang palusong na daan sa Antipolo. Si Mateo ay nabuhay. Ngunit ang kanyang gulugod ay nadurog. Siya ay naging isang lumpo, nakakulong sa isang wheelchair habangbuhay.

Ang trahedya ay naging isang perpektong entablado para kay Corazon. Sa harap ng lahat, siya ang martir na asawa. “Hindi kita iiwan, mahal ko,” iyak niya habang inaayusan ng kumot si Mateo. “Ako ang magiging paa mo.”

At naging paa nga siya. Naging paa siya papunta sa opisina ni Mateo, kung saan dahan-dahan niyang kinuha ang kapangyarihan. Si Don Rafael naman ang “mabait” na kaibigan, nag-alok na “tulungan” si Corazon sa pagpapatakbo ng kumpanya. Naganap ang isang ‘merger’. Ang Vera Construction ay dahan-dahang nilamon ng Hidalgo Holdings.

Si Mateo, sa kanyang kawalan ng kapangyarihan, ay walang nagawa kundi ang manood. Nakita niya ang paraan ng pagtitig ni Rafael kay Corazon. Narinig niya ang kanilang mga tawanan sa gabi mula sa library, habang siya ay nag-iisa sa kanyang madilim na silid. Nagsimula siyang magduda, ngunit sino ang maniniwala sa isang lumpo?

“Praning ka lang, Mateo,” sabi ni Corazon. “Masyado kang nag-iisip. Magpahinga ka.”

Ang “pahinga”. Iyon na ang huling yugto ng kanilang plano.

“Dadalin kita sa isang lugar na maganda, mahal,” sabi ni Corazon isang umaga. “Sa ‘Tuktok ng Paraiso’ sa Batangas. Para makalanghap ka ng sariwang hangin.”

Sumama si Mateo. Ano pa nga ba ang magagawa niya?

Ang “Tuktok ng Paraiso” ay isang sikat na ‘viewing deck’, isang mataas na bangin na tanaw ang karagatan. Ito ay sikat sa mga turista sa umaga, ngunit sa dapithapon ng isang Martes, ito ay desyerto. Maliban sa kanila.

Dinala nila si Mateo sa pinakadulo. Ang hangin ay malakas, hinahampas ang kanyang buhok.

“Ang ganda, ‘di ba?” sabi ni Corazon, nakatayo sa kanyang likuran.

“Oo, mahal. Salamat sa pagdala mo sa akin dito,” sabi ni Mateo.

Naramdaman niya ang paglapit ni Rafael sa kanyang gilid. “Mateo, kumpare. Sayang, ‘no? Kung malakas ka lang, sana sabay tayong nag-golf.”

“Baka sa susunod na buhay, Rafael,” mapait na sagot ni Mateo.

“Sa tingin ko,” sabi ni Rafael, ang kanyang boses ay biglang lumamig, “mas mabilis ‘yon kaysa sa inaakala mo.”

Napakunot ang noo ni Mateo. Bago pa siya makalingon, naramdaman niya ang mga kamay. Dalawang pares ng kamay. Ang isa ay kay Corazon, sa kanang hawakan ng kanyang wheelchair. Ang isa ay kay Rafael, sa kaliwa.

“Corazon… anong…?”

“Pagod na ako, Mateo,” sabi ni Corazon, ang kanyang boses ay wala nang lambing. Ito ay puno ng yelo. “Pagod na akong maging yaya mo. Pagod na akong maghintay. Ang kumpanya… ang pera… akin na dapat. Amin na.”

“Mga… mga demonyo kayo!” sigaw ni Mateo, sinusubukang igalaw ang kanyang mga paa, ngunit wala. Walang lakas.

“Paalam, mahal,” sabi ni Corazon.

Sa isang senyas, sa isang malakas at sabay na tulak, ang wheelchair ay itinapon mula sa bangin.

Ang sigaw ni Mateo ay umalingawngaw. Narinig niya ang halakhak ni Rafael. Nakita niya ang pag-ikot ng mundo—ang asul ng langit, ang itim ng mga bato, ang puti ng mga alon sa ibaba. At pagkatapos, kadiliman.

Sa ibabaw ng bangin, si Corazon ay huminga nang malalim. “Tapos na,” sabi niya.

Niyakap siya ni Rafael mula sa likod. “Tapos na. Ngayon, atin na ang lahat.” Naghalikan sila, isang halik ng tagumpay, sa mismong lugar kung saan nila itinapon ang kanilang hadlang.

Ang hindi nila alam, sa kabilang dako ng bangin, sa isang ‘outcrop’ na natatakpan ng mga halaman, isang tao ang nakakita ng lahat.

Siya si Ben. Isang wildlife photographer. Ilang araw na siyang nagkakampo sa lugar na iyon, sa kanyang maliit na ‘blind’, naghihintay na makuhaan ng litrato ang isang pambihirang pares ng Lawin. Ang kanyang dambuhalang telephoto lens ay nakatutok sa pugad ng mga agila.

Narinig niya ang sigaw. Sa pag-aakalang isang turista ang nadulas, mabilis niyang ibinaling ang kanyang lente.

Ang kanyang daliri ay awtomatikong pumindot sa shutter.

Click. Click. Click.

Nakunan niya ang lahat. Ang pagtulak. Ang pagtawa. Ang halik.

At sa lakas ng kanyang lente, nakita niya ang mga mukha. Si Don Rafael Hidalgo. Ang isa sa pinakamakapangyarihang tao sa bansa.

Nanlamig si Ben. Ang kanyang ebidensya ay isang hatol ng kamatayan—hindi para sa kanila, kundi para sa kanya, kung malalaman nilang nakita niya.

Samantala, sa ibaba, si Mateo ay hindi bumagsak sa mga bato. Ang tadhana ay masalimuot. Ang kanyang pagbagsak ay pinigil ng isang malaking puno na tumubo sa gilid ng bangin, mga isang daang talampakan mula sa itaas.

Siya ay bumagsak sa isang maliit na ‘ledge’ o patag na bato, na natatakpan ng makakapal na baging at dahon. Hindi siya makita mula sa itaas. Hindi rin siya makita mula sa ibaba. Ang kanyang wheelchair ay durog. Ang kanyang katawan…

Nang magising si Mateo, ang una niyang naramdaman ay ang matinding sakit. Ang kanyang binti, na dati ay walang pakiramdam, ay biglang kumirot. Isang matinding kirot.

“Argh!” sigaw niya.

Sinubukan niyang igalaw ang kanyang mga daliri sa paa. Gumalaw.

Gumalaw!

Ang pagbagsak. Ang matinding pagkabagok sa kanyang gulugod… ay may ginawa.

Isang milagro sa gitna ng isang trahedya. Naramdaman niya ang kanyang mga binti. Ngunit… ang isa ay baling-bali.

Siya ay buhay. Siya ay may pakiramdam. At siya ay nakakulong sa isang patibong.

Sa itaas, si Corazon ay tumawag na sa pulis. Ang kanyang boses ay puno ng pekeng pagtangis. “Ang asawa ko! Si Mateo! Nawawala siya! Baka… baka nahulog siya! Tulong!”

Dumating ang mga rescue team. Naghanap sila sa ibaba. Sa mga batuhan. Ang nakita lang nila ay isang gulong ng wheelchair na inanod sa pampang (isang bagay na sinadyang itapon ni Rafael bago pa sila umakyat).

“Condolence po, Ma’am,” sabi ng hepe ng pulisya. “Imposibleng makaligtas sa pagkahulog na ‘yon. Ang agos… baka tinangay na siya sa laot.”

Si Corazon ay “hinimatay” sa sakit.

Ang balita ay lumabas: “TRAGIC ACCIDENT: BILYONARYONG LUMPO, NAHULOG SA BANGIN.”

Si Ben, mula sa kanyang pinagtataguan, ay napanood ang lahat ng drama. Napanood niya ang pekeng paghahanap. Alam niyang mali ang kanilang tinitingnan.

Kinagabihan, hindi na natiis ng kanyang konsensya. Siya ay isang bihasang ‘climber’. Dala ang kanyang mga lubid at gamit, dahan-dahan siyang bumaba sa bangin, patungo sa lugar kung saan niya huling nakita ang pagbagsak.

At natagpuan niya si Mateo.

“Sino ka?” takot na bulong ni Mateo, na nanginginig sa lagnat.

“Tumahimik ka,” sabi ni Ben. “Ako si Ben. Nakita ko ang lahat.”

“Patay na ba ako?”

“Hindi pa. Pero papatayin tayo ‘pag nalaman nilang nandito tayo. Si Don Rafael… makapangyarihan siya.”

Si Ben ay natakot. Paano niya ililigtas si Mateo nang hindi inilalagay sa panganib ang sarili niya?

“Makinig ka,” sabi ni Ben. “Masakit ‘to. Pero kailangan mong mabuhay. Aalis ako. Maghahanap ako ng tulong. Pero hindi ako pwedeng magpakita.”

“Huwag! Huwag mo akong iwan!”

“Babalik ako,” pangako ni Ben.

Umakyat si Ben. Sa loob ng tatlong araw, si Mateo ay nag-iisa sa ‘ledge’, tinitiis ang gutom at ang sakit. Sa bawat gabi, bumababa si Ben, dala ang isang bote ng tubig at ilang ‘power bar’.

“Hindi pa sapat,” sabi ni Mateo. “Mamamatay ako dito.”

“May plano ako,” sabi ni Ben.

Kinuha ni Ben ang kanyang camera. Kinuha niya ang isang litrato. Isang litrato lang. Ang litrato ni Corazon at Rafael na naghahalikan, ilang minuto matapos ang “trahedya”, tanaw ang bangin.

Ipinadala niya ito sa isang sikat at kalabang istasyon ng TV, gamit ang isang pekeng email.

Ang litrato ay sumabog na parang bomba atomika.

“ANG NAGLULOKSANG BYUDA… NAKITA SA ISANG HALIK?”

Ang publiko ay nagalit. Ang pulisya, na napahiya, ay napilitang muling buksan ang kaso. Ngunit hindi na bilang “aksidente”, kundi bilang “foul play.”

Si Corazon at Rafael ay biglang naging mga suspek.

“Sino ang kumuha nito?!” galit na sigaw ni Rafael sa kanyang opisina. “Magkano ang kailangan niya? Bayaran mo!”

Ngunit si Ben ay hindi nagpakita.

Si Mateo, sa kanyang ‘ledge’, ay nakita ang mga helicopter ng balita na lumilipad sa itaas. Pag-asa.

Nang gabi ng ikalimang araw, muling bumaba si Ben. Ngunit sa pagkakataong ito, may kasama na siyang isang tao. Isang tao lang na pinagkakatiwalaan niya—isang dating Heneral ng militar na na-impeach dahil sa pagbubunyag ng korapsyon ni Rafael.

“Heneral,” sabi ni Ben. “Ito na ang ebidensya ninyo. At ito na ang biktima.”

Nang makita ng Heneral si Mateo, alam niyang ito na ang pagkakataon.

Kinabukasan, habang sina Corazon at Rafael ay nagdaraos ng isang malaking ‘press conference’ para “linisin” ang kanilang mga pangalan, isang kaganapan ang nangyari.

Isang helicopter ng militar ang bumaba sa “Tuktok ng Paraiso.” Hindi ito naghahanap sa ibaba. Nag-deploy ito ng mga ‘rescue swimmer’ at isang stretcher… pababa sa ‘ledge’.

Ang mga camera ng balita ay sumunod.

At sa harap ng live national television, sa harap ng milyun-milyong manonood, nakita ng lahat ang pag-angat ng isang stretcher. At sa stretcher na iyon, nakahiga si Mateo De Vera. Sugatan, payat, ngunit buhay.

Sa gitna ng press conference, isang pulis ang lumapit kay Corazon at Rafael. Ipinakita nito ang ‘tablet’ na nagpapakita ng ‘live feed’.

Ang mukha ni Corazon ay naging abo. Ang baso ng tubig sa kamay ni Rafael ay naging yelo.

Bago pa sila makatakbo, ang buong lugar ay napaligiran na ng mga pulis.

“Corazon De Vera. Don Rafael Hidalgo,” sabi ng Heneral, na kararating lang din. “Sa ngalan ni Mateo De Vera, na kararating lang mula sa kanyang ‘bakasyon’… arestado kayo.”

Ang paghuli ay naging pambansang balita. Ang paglilitis ay ang tinutukan ng lahat.

Ang ebidensya ay hindi matitinag. Ang buong video mula sa camera ni Ben—ang pag-uusap, ang pagtulak, ang halik—ay ipinalabas sa korte.

Sina Corazon at Rafael ay hinatulan ng habambuhay na pagkabilanggo. Ang kanilang pinagsanib na imperyo ay bumagsak.

Lumipas ang isang taon.

Si Mateo De Vera ay muling nagpalakad. Ang operasyon sa kanyang binti, na pinondohan ng kanyang muling nabawing kumpanya, ay naging matagumpay. Ngunit ang mas malaking milagro ay ang kanyang gulugod. Ang pagbagsak ay nag-“reset” ng kanyang mga ‘nerve endings’ na dati’y durog. Siya ay muling nakalakad.

Ang “Vera Construction” ay muling tumayo, mas matatag, mas malaki.

Isang hapon, binisita ni Mateo ang “Tuktok ng Paraiso.” Hindi na ito isang lugar ng trahedya. Ito ay ginawa niyang isang ‘nature preserve’.

Sa dulo ng bangin, kasama niya si Ben.

“Hindi ko alam kung paano kita pasasalamatan, Ben,” sabi ni Mateo.

Ngumiti si Ben. “Simple lang, Mateo. Iligtas mo ang mga agila. Ang pugad nila… sila ang dahilan kung bakit ako nandoon.”

Nagbukas si Mateo ng isang dambuhalang ‘Eagle Sanctuary’ na pinangalanang “Ang Lente ni Ben.”

Natutunan ni Mateo na minsan, kailangan mong mahulog sa pinakamalalim na bangin para matagpuan ang pinakamalaking milagro. At natutunan niya na ang hustisya, tulad ng isang magaling na litratista, ay naghihintay lang ng tamang anggulo, ng tamang tiyempo, bago ito pumindot at ipakita ang buong katotohanan.

(Wakas)

Para sa iyo na nagbasa, ano sa tingin mo ang mas malaking milagro: ang pagbuhay muli sa mga paa ni Mateo, o ang pagkakataon na may isang saksi sa isang krimeng inakala nilang perpekto? At kung ikaw si Ben, sa harap ng kapangyarihan ni Don Rafael, maglalakas-loob ka rin bang ilabas ang katotohanan?

Ibahagi ang iyong mga saloobin sa comments section.