“Minsan, ang pag-asa ay dumarating sa anyo ng isang batang halos walang pag-aari—ngunit may dalang himalang hindi mabibili ng kayamanan.”

Sa isang tahimik na hapon sa Wilche Park kung saan madalas naglalakad si Mar Santos upang magpahinga mula sa bigat ng negosyo, may isang tagpong hindi niya makalilimutan. Isang batang marungis, payat, at halos kasing-liit ng sako ng bigas ang lumapit sa kanya. May kartong hawak, bakas ang pagod, ngunit may kumikislap sa mga mata nitong hindi niya maipaliwanag.

“Sir,” sabi ng bata, mahinahon ngunit matapang. “Kaya ko pong patakbuhin muli ang anak n’yo.”

At sa mismong sandaling iyon—tila huminto ang mundo ni Mar Santos.

Hindi dahil sa pananalita ng bata, kundi dahil sa lakas ng pananalig na kasama ng bawat salitang kanyang binitawan. Parang boses na nagmula hindi sa isang pitong taong gulang, kundi sa isang kaluluwang mas matanda kaysa sa katawan nito.

Si Mar Santos ay isang tanyag na negosyante sa Maynila. Mayaman, iginagalang, at sanay makuha ang lahat ng gusto niya. Ngunit may isang bagay na hindi niya mabili, hindi niya mapabilis, at hindi niya malampasan—ang pagkakalumpo ng nag-iisa niyang anak na si Angel.

Si Angel ay pitong taong gulang, kasing-edad ng batang nasa harap nila. Masayahin, malambing, at matalino. Ngunit mula nang masangkot siya sa aksidente noong tatlong taong gulang pa lamang siya, hindi na siya nakalakad muli. Para kay Mar, bawat araw na nakikita niyang nakaupo si Angel sa wheelchair, nakatingin sa mga batang nagtatakbuhan sa labas, ay parang sugat na paulit-ulit sinusundot.

Kaya noong marinig niya ang sabi ng batang pulubi, hindi niya alam kung dapat ba siyang mapikon, matawa, o—magtiwala?

“Bata ka lang,” aniya, halos pabulong. “Paano mo magagawa ‘yon?”

Ngunit ang sagot ng bata ay kakaiba—simple ngunit tumagos.

“Sir, ang paniniwala po ang pinakamahalaga. Naniniwala akong kaya kong tulungan si Angel.”

At doon, may kumislot sa puso ni Mar. Isang bagay na matagal na niyang nililibing: pag-asa.

Kinilabutan siya, pero hindi niya maiwasang makinig.

Mula sa araw na iyon, tila may pintong nabuksan—isang pintong hindi niya alam kung dapat bang daanan, ngunit tila hinihila siya papasok. Hindi niya maintindihan kung bakit siya naniniwala sa batang iyon. Ngunit sa unang tingin pa lang kay Jun—batang pulubi na may mata ng isang taong nakakita na ng napakaraming bagay—may kakaibang kapangyarihang bumabalot.

Kinabukasan, maaga siyang nagising. Nakatitig sa kisame, muling inuulit sa isip ang sinabi ng bata.

“Sir, kaya ko pong patakbuhin muli ang anak n’yo.”

Bakit hindi niya maalis sa isipan? Bakit parang may tinig na nagtutulak sa kanya na subukan?

Paglabas niya, laking gulat niyang nakita si Jun na nakaupo na sa labas ng gate—may butas ang bag, may kapayatan, ngunit may siglang mahirap ipaliwanag.

“Sir!” masiglang bati ni Jun. “Pwede po ba akong makapasok para kay Angel?”

Hindi nakapagsalita agad si Mar. Hindi niya inaasahang babalik ang bata, lalo na nang ganoon kaaga.

“Nasa’n ang pamilya mo, Jun?” tanong niya nang hindi mapigilan. “Saan ka umuuwi?”

Umiling si Jun, tumingin sa langit, at ngumiti ng mapait.

“Wala na po. Sa bangketa po ako natutulog. Pero ayos lang, sir. May mahalaga po akong gagawin ngayon.”

May kumurot sa puso ni Mar. Tinawag niya ang guwardiya at pinapasok ang bata.

At sa unang pagkakataon, isang payat at maruming batang pulubi ang lumakad sa loob ng mansyon na puno ng mamahaling kotse, malalaking halaman, at katahimikan na parang hindi sanay tumanggap ng musmos na bisita.

Sinalubong sila ni Angel sa loob, nakaupo sa wheelchair at may hawak na maliit na stuffed rabbit. Nang makita niya si Jun, napangiti siya.

“Papa, siya po ba ‘yung batang sinabi mo kahapon?”

“Oo, anak,” sagot ni Mar. “Si Jun.”

Lumapit si Jun at ngumiti. “Hello po, Angel. Ang ganda mo pala.”

Namula si Angel, tumawa ng mahina. “Sabi ni Papa, tutulungan mo raw akong maglakad?”

Tumango si Jun. Lumuhod siya sa harapan ni Angel, tapat na tapat, walang takot.

“Pero Angel,” sabi niya. “Kailangan mo munang maniwala. Kapag naniwala ka, makikinig ang katawan mo sa puso mo.”

Nagtatakang napatingin si Mar kay Jun.

“Bata,” tanong niya. “Ano’ng ibig mong sabihin?”

Ngumiti lang ang bata.

“Minsan po, sir, ang paggaling… galing sa loob. Kapag tinanggap ng katawan na kaya niyang gumaling… doon nagsisimula ang himala.”

At sa unang pagkakataon, hindi nakasagot si Mar.

Jun ay hindi mukhang nagsisinungaling. Hindi mukhang nagpapa-impress. Hindi mukhang nanghuhuthot.

Mukha siyang isang batang nakakaalam ng higit pa sa kanyang edad.

“Angel,” patuloy ni Jun. “Pikitin mo ang mata mo.”

Dahan-dahang sumunod ang bata.

“Isipin mong tumatakbo ka. Isipin mong nararamdaman mo ang hangin. Huwag kang matakot. Makinig ka sa puso mo.”

Tahimik ang paligid. Tahimik ang buong mansyon.

Hanggang sa dumilat si Angel, at may luha sa kanyang mata.

“Papa…” bulong niya. “May naramdaman ako… sa paa ko.”

Bumukas ang bibig ni Mar, hindi makapagsalita.

“Anak… anong naramdaman mo?”

“Parang may… kumikiliti.”

Lumuhod si Mar at hinawakan ang paa ng anak.

“Angel… kaya mo bang igalaw?”

Tahimik sandali si Angel.

Hanggang sa…

Bahagyang gumalaw ang kaliwang daliri ng paa nito.

Kaunti lang—pero gumalaw.

“Angel!” napasigaw si Mar, halos maluha. “Gumalaw ang paa mo!”

Si Angel, umiiyak pero masaya.

Si Jun—nakangiti lang.

“Diba po sabi ko, sir?” sabi niya. “Kailangan lang po nating maniwala.”

Mula noon, araw-araw silang nag-eensayo. Kinupkop ni Mar si Jun. Pinakain, pinaliguan, binigyan ng malinis na damit. At tuwing kakain sila, hindi maiwasang magtanong si Mar.

“Jun… saan mo natutunan ang mga ganito?”

Umiling ang bata.

“Wala po. Pero minsan po kapag natutulog ako, may matandang lalaki sa panaginip na nagtuturo sa akin. Sabi niya… gamitin ko raw ang mabuting puso ko para tumulong.”

Napahinto si Mar, pero hindi na nagtanong pa.

Sa bawat araw, lumalakas si Angel. Nakakagalaw na ang tuhod. Nakakapihit na ang mga binti. Nakakatawa nang walang alinlangan.

Ngunit habang lumalakas si Angel, unti-unti namang nanghihina si Jun.

Maputla siya.
Madaling hingalin.
Madalas nauupo at nangangalumbaba.

Isang araw, napansin ni Angel ang panghihina nito.

“Jun… ayos ka lang ba?”

Ngumiti si Jun, kahit kita ang pagod sa mukha niya.

“Oo po. Siguro po… sobrang saya ko kahapon.”

Pero hindi iyon ang totoo.

At alam ng lahat na may hindi pangkaraniwan sa nangyayari.

Habang gumagaling si Angel—si Jun naman ay tila unti-unting nauubos.

Isang tanong ang lumutang sa isip ni Mar habang tinitingnan ang batang natutulog sa sofa, payat at maputla.

Baka… ang himalang ibinibigay ni Jun… ay may kapalit?

At sa sandaling iyon, nagsimula ang panibagong kabanata.

Isang tanong ang hindi niya masagot.

Isang takot ang hindi niya matakasan.

At isang misteryong magbabago sa buhay nilang lahat—habang patuloy na lumalapit si Jun sa isang lihim na mas malalim kaysa sa lahat ng sinabi niya.

At doon nagsisimula ang tunay na kwento ng himala.