Ang buhay ni Leo ay nasusukat sa ingay ng palengke. Sa edad na labindalawa, ang kanyang tahanan ay ang mga eskinita, ang kanyang kama ay mga pinagtagpi-tagping karton, at ang kanyang pamilya ay ang mga kapwa niyang batang-kalye. Maagang naulila, natuto siyang mabuhay sa pamamagitan ng kanyang sariling pagsisikap—sa pamamalimos, sa pangangalakal, at sa kabutihan ng iilang mga taong may ginintuang puso.

Sa kabila ng kanyang kahirapan, si Leo ay may isang pambihirang katangian: isa siyang masugid na mambabasa. Ang kanyang kayamanan ay ang mga lumang libro at komiks na kanyang napupulot sa basurahan. At sa isang lumang medical almanac na kanyang paborito, natutunan niya ang mga pangunahing kaalaman sa first aid.

Isang mainit na tanghali, habang nag-aabang si Leo ng mga mahuhulog na gulay mula sa mga kargador, isang kaguluhan ang biglang naganap. Isang matandang lalaki, na nakasuot ng isang mamahaling barong at may dalang isang bayong ng mga prutas, ang biglang napahawak sa kanyang dibdib at bumagsak sa sahig.

“Tulungan n’yo siya! Inaatake sa puso!” sigaw ng isang tindera.

Ang mga tao ay nagkumpulan, ngunit walang sinuman ang nakaalam kung ano ang gagawin. Ang ilan ay sumigaw para sa isang doktor. Ang iba ay abala sa pagkuha ng video.

Ngunit si Leo, nang makita ang eksena, ay hindi nag-atubili. Mula sa kanyang pagbabasa, naalala niya ang mga dapat gawin. Sumiksik siya sa gitna ng mga tao.

“Tumabi po kayo! Bigyan n’yo po siya ng hangin!” sigaw niya.

Lumuhod siya sa tabi ng matanda. “Lolo, naririnig n’yo po ba ako?”

Sinuri niya ang paghinga ng matanda. Mahina. Kinuha niya ang pulso. Mabilis ngunit hindi regular. Naalala niya ang nabasa niya tungkol sa “aspirin.”

“May aspirin po ba kayo diyan?” sigaw niya.

Isang tindera ng gamot ang mabilis na nag-abot ng isang tableta. Hindi ito ipinainom ni Leo. “Hindi po. Kailangan pong nguyain. Mas mabilis po ang epekto.”

Maingat niyang inilagay ang tableta sa bibig ng matanda at tinulungan itong nguyain. Pagkatapos, itinaas niya ang mga paa nito para mapadali ang daloy ng dugo patungo sa puso.

“Tumawag na po ba kayo ng ambulansya?” tanong niya.

Sa loob ng ilang minuto, na parang isang eternidad, si Leo, ang batang pulubi, ang naging komandante sa gitna ng kaguluhan.

Nang dumating ang mga paramedic, naabutan nila si Leo na kalmadong nakaupo sa tabi ng matanda, kinakausap ito para hindi mawalan ng malay.

“Magaling, bata,” sabi ng isang paramedic. “Ang ginawa mo… malamang na iniligtas mo ang buhay niya.”

Habang isinasakay ang matanda sa ambulansya, isang bagay ang nahulog mula sa bulsa nito—isang magarang gintong pocket watch. Pinulot ito ni Leo at akmang ibabalik, ngunit mabilis na umalis ang ambulansya. Itinago niya ito sa kanyang bulsa.

Kinabukasan, ang kwento ng “batang bayani sa palengke” ay naging bukambibig. Ngunit si Leo ay bumalik na sa kanyang ordinaryong buhay. Ang tanging nagpapaalala sa kanya ng nangyari ay ang gintong relo.

Nagdesisyon siyang hanapin ang matanda para isauli ito. Ngunit paano? Ang tanging alam niya ay dinala ito sa St. Luke’s Hospital.

Naglakad siya ng maraming kilometro papunta sa mamahaling ospital. Ngunit sa kanyang pagdating, hinarang siya ng guwardiya.

“Bawal ang pulubi dito, bata.”

Sinubukan niyang magpaliwanag, ngunit walang naniwala sa kanya.

Malungkot na umupo si Leo sa labas ng ospital. Akmang aalis na siya, nang isang itim na kotse ang huminto sa kanyang harapan. Bumukas ang bintana, at nakita niya ang isang babaeng nasa mga huling bahagi ng kanyang tatlumpung taon, elegante at maganda.

“Ikaw ba si Leo?” tanong ng babae.

Tumango si Leo.

“Ako si Cassandra. Ang anak ng matandang iniligtas mo. Hinahanap ka namin.”

Isinama siya ni Cassandra sa loob ng ospital, sa isang VIP suite. Doon, nakahiga sa kama ang matanda, si Don Ismael, na ngayon ay nagpapagaling na.

“Iho,” sabi ni Don Ismael. “Maraming salamat. Utang ko sa iyo ang aking buhay.”

Inilabas ni Leo ang gintong relo. “Para po sa inyo ito. Naiwan n’yo po.”

Tumingin si Don Ismael at Cassandra sa relo, at pagkatapos ay sa isa’t isa, na may isang hindi maipaliwanag na emosyon.

“Hindi, iho,” sabi ni Don Ismael, ang kanyang boses ay nanginginig. “Hindi na ‘yan sa akin. Sa iyo na ‘yan. Matagal na.”

Naguluhan si Leo.

At pagkatapos ay isinalaysay ni Cassandra ang isang kwentong yayanig sa mundo ng batang ulila.

Dalawampu’t limang taon na ang nakalipas, si Don Ismael ay hindi pa isang bilyonaryo. Isa lamang siyang simpleng inhinyero na may isang malaking pangarap. Ngunit ang kanyang asawa, sa panganganak sa kanilang panganay na anak na lalaki, ay namatay. At si Don Ismael, na hindi kayang harapin ang sakit at ang responsibilidad, ay gumawa ng isang malaking pagkakamali.

Isang gabi, iniwan niya ang kanyang bagong silang na anak sa pintuan ng isang ampunan. Ang tanging iniwan niya kasama ng bata ay isang gintong pocket watch—isang pamana mula sa kanyang sariling ama—na may nakaukit na mga salitang: “Para sa aking anak. Patawad.”

Itinalikuran niya ang kanyang nakaraan at ibinuhos ang lahat sa trabaho. Naging napakatagumpay niya. Muli siyang nag-asawa at nagkaroon ng isang anak na babae, si Cassandra. Ngunit sa buong buhay niya, binagabag siya ng kanyang konsensya.

“Sinubukan naming hanapin ka, maraming beses,” umiiyak na sabi ni Cassandra. “Ngunit ang ampunan kung saan ka iniwan ni Papa ay nasunog, at lahat ng record ay nawala.”

Si Leo ay hindi makapaniwala. Ang matandang kanyang iniligtas… ay ang kanyang ama. At si Cassandra… ay kanyang kapatid.

Inilabas niya mula sa ilalim ng kanyang maruming damit ang isang bagay na lagi niyang itinatago—isang gintong pocket watch. Ang kanyang tanging alaala mula sa ampunan. Ang kanyang “anting-anting.”

Pinaglapit niya ang dalawang relo. Parehong-pareho. At sa likod ng relong hawak niya, may isang maliit na ukit na halos hindi na mabasa: “Para sa aking anak. Patawad.”

Ang kwarto sa ospital ay napuno ng mga hikbi. Isang pamilyang winasak ng pagsisisi ay muling nabuo ng isang pambihirang tadhana. Ang isang pusong nagkasakit ay pinagaling ng isang pusong matagal na nitong hinahanap.

Si Leo ay hindi na bumalik sa lansangan. Kinupkop siya ng kanyang tunay na pamilya. Ibinigay sa kanya ni Don Ismael ang lahat ng yaman at karangyaan.

Ngunit si Leo ay hindi nagbago.

Ginamit niya ang kanyang bagong-tuklas na yaman para itayo ang “Leo’s Library,” isang malaking foundation na nagbibigay ng mga libro at ng libreng edukasyon sa mga batang-kalye, para lahat sila ay may pagkakataong matutunan ang kaalaman na nagligtas sa buhay ng kanyang ama.

Natagpuan niya ang kanyang tunay na pamilya, ngunit hindi niya kinalimutan ang pamilyang kanyang kinagisnan sa lansangan.

Natutunan ni Don Ismael na ang pinakamalaking yaman ay hindi ang pera, kundi ang pagkakataong maitama ang isang pagkakamali. At natutunan din niya na ang isang pusong puno ng pag-ibig, gaano man katagal magkawalay, ay laging may paraan para mahanap ang daan pauwi.

Ang batang ulila na nagligtas sa isang matanda ay hindi lang nakahanap ng isang ama. Iniligtas din niya ang isang kaluluwang matagal nang naliligaw sa ilang ng pagsisisi.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Leo, kaya mo bang patawarin ang isang ama na nag-iwan sa iyo, kahit na ang dahilan nito ay kahinaan at takot? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!