Isang kwento ng sakit, pag-abandona, at pag-asa ang muling gumising sa damdamin ng mga Pilipino matapos kumalat ang isang viral na larawan ng dalawang sanggol na kambal at ang kanilang panganay na kapatid na babae — iniwan ng sariling magulang sa murang edad. Habang mahimbing pa sanang natutulog ang mga bata sa init ng pagmamahal ng isang pamilya, sila ngayon ay naghihintay sa kawalang-katiyakan, walang muwang, at walang kasalanan.

Ang kwentong ito ay hindi kathang-isip, hindi teleserye — kundi isang totoong pangyayari na patuloy na dumudurog sa puso ng libu-libong netizens. Makikita sa larawang kumakalat sa social media ang tatlong bata, magkakayakap, tila takot at litong-lito sa kanilang kinasadlakan. Ang kambal na sanggol ay halatang bagong silang pa lamang, habang ang panganay na babae, bagama’t bata pa, ay tila pilit na nagtatapang-tapangan para sa kanyang mga kapatid.

Ayon sa mga ulat, walang iniwang bakas ang kanilang mga magulang kung bakit nila nagawang iwanan ang kanilang mga anak. Sa isang mundo kung saan ang pamilya ang dapat maging kanlungan, ang ganitong klase ng pagtalikod ay hindi madaling unawain. Sinasabing ang mga bata ay iniwan sa isang sulok ng komunidad, natagpuan ng isang concerned citizen na agad namang humingi ng tulong sa mga awtoridad at social services.

Dahil dito, dagsa ang mga komento ng simpatya at galit mula sa mga netizen. Marami ang naiyak, marami rin ang nagtanong: “Paano mo nagagawang iwan ang ganoong maliliit na nilalang?” Pero higit pa sa mga tanong, mas umalingawngaw ang panawagan para sa tulong. “Sana may umampon,” sabi ng ilan. “Sana makahanap sila ng tunay na pamilya na magmamahal sa kanila.”

Mula sa mga ordinaryong mamamayan hanggang sa mga kilalang personalidad, naglabasan ang mga gustong tumulong. May mga nais mag-donate, may mga nagpapahayag ng kagustuhang ampunin ang mga bata. Maging ang ilang charitable foundations ay nagsimulang mag-monitor sa sitwasyon, nagpapahiwatig ng suporta at pakikipag-ugnayan sa DSWD (Department of Social Welfare and Development).

Sa likod ng kawalang-hiyaang ito ng pag-iwan, may liwanag pa rin — ang kabutihang-loob ng mga Pilipino. Hindi kailanman nauubos ang malasakit, lalong-lalo na pag bata na ang usapan. Isang netizen ang nagsabi, “Anghel sila, hindi sila dapat pabayaan.” Isa pa ang nagsulat, “Kung may paraan lang, aampunin ko agad sila.”

Ang sitwasyong ito ay muling nagpapaalala sa lipunan na may mga pamilyang nangangailangan ng suporta — emosyonal, pinansyal, at sosyal. Habang ang batas ay may proseso sa adopsyon at pangangalaga, kailangan din ang puso. Walang batas ang mas makapangyarihan kaysa sa tunay na malasakit at pagmamahal.

Sa ngayon, ang mga bata ay reportedly nasa pangangalaga na ng mga social workers. Sila ay sinisiguro ng gobyerno na mabibigyan ng pansamantalang tirahan, pagkain, at medikal na atensyon. Ngunit pansamantala lang ito. Ang hinahanap pa rin ay ang matagalang solusyon: isang tahanan. Isang ina’t ama — o kahit sinumang handang yakapin sila, hindi dahil sa awa kundi dahil sa pagmamahal.

Ang kwento ng tatlong batang ito ay hindi dapat kalimutan. Isa itong paalala na habang tayo ay abala sa sarili nating buhay, may mga inosenteng batang naghihintay lang ng kaunting atensyon, ng tulong, ng pagmamahal. Sila’y anghel sa lupa — at ang mga anghel, dapat inaalagaan, hindi iniiwan.

Sa mga nais tumulong, maraming paraan — mula sa simpleng pagbabahagi ng impormasyon, pakikipag-ugnayan sa mga child care institutions, hanggang sa mga konkretong donasyon o foster care application. Ang bawat maliit na hakbang ay maaaring maging simula ng malaking pagbabago sa buhay ng mga batang ito.

Sa huli, ang tanong ay hindi kung bakit sila iniwan, kundi kung sino ang handang sumalo sa kanila ngayon. Ang pagmamahal, hindi kailanman huli. At para sa tatlong batang ito, sana ito na ang simula ng bagong kabanata — isang buhay na puno ng aruga, seguridad, at tunay na pamilya.