“Minsan, ang akala mong pinakamahinang tao sa loob ng silid… siya palang dapat mong kinatatakutan.”

Sa likod ng malalaking gusali, magarang kotse at marangyang pangalan, may isang binatang piniling mamuhay sa katahimikan. Hindi dahil wala siyang kayamanan, kundi dahil hinahanap niya ang katotohanan—kung sino ang rerespetuhin siya bilang tao, at sino ang yuyurak sa kaniya dahil lang sa nakikita ng kanilang mga mata. At dito nagsimula ang lihim ni Anton: ang magtago bilang isang ordinaryong empleyado sa kumpanya ng sariling ama.

Tahimik na lumabas ng mansyon si Anton nang umagang iyon, dala-dala ang luma niyang backpack na ilang taon nang hindi napapalitan. Hindi tulad ng ibang anak ng mayayaman na nasanay sa bagong sapatos, mamahaling polo at kotse na nagliliwanag sa garahe, ang suot niya ay kupas at manipis na parang ilang ulit nang nahugasan sa malamig na tubig. Maitim ang kaniyang balat—hindi dahil sa kapabayaan, kundi dahil lumaki siyang naglalaro kasama ang mga batang hindi niya kauri, sa ilalim ng araw, sa labas ng kanilang subdivision.

“Anton, saan ka na naman pupunta?” sita ni Aling Leonora, ang kasambahaya nilang kilala sa pagiging mapanghusga. “Baka isipin ng mga tao na hampaslupa ang anak ng amo namin.” Tinignan niya si Anton mula ulo hanggang paa, saka napailing na para bang kahihiyan ang tingnan ang binata.

Ngumiti si Anton kahit ramdam niya ang hapdi ng bawat salita. Hindi siya sumagot, tumuloy na lang papunta sa garahe kung saan hinihintay siya ni Mang Hulyo, ang kanilang matagal nang driver.

“Anak,” bulong ni Mang Hulyo habang binubuksan ang pinto ng sasakyan, “huwag mong dinidibdib ang sinasabi ni Leonora. Mas importante ang kabaitan kaysa sa suot mong damit.”

Tumango si Anton. Sa kabila ng buhay na puwedeng ipagyabang, pinili niyang maging simple. Hindi siya mahilig ipakita sa mga tao kung gaano siya kayaman. Para sa kaniya, kung gusto ka ng tao—dapat dahil sa kung sino ka, hindi dahil sa kung ano ang meron ka.

Pagdating nila sa kumpanya ng kaniyang ama, bumaba si Anton at diretso sana siyang papasok nang harangin siya ni Lito, ang gwardya.

“Hoy, saan ka pupunta?” malamig nitong tanong. Tiningnan siya mula ulo hanggang paa. “Bawal ang mga palaboy dito. Kung may ihahatid kang dokumento, iwan mo na lang diyan sa desk.”

Gusto sanang magpaliwanag ni Anton, gusto niyang sabihing siya ang anak ng may-ari, pero pinili niyang manahimik. “May pupuntahan lang ako sa loob,” mahinahon niyang sagot.

Napailing si Lito. “Ang daming aplikante ngayon. Kung makaporma ka, akala mo janitor. Sige na, dumiretso ka—pero mag-ingat ka, baka mapagkamalan ka talaga.”

Habang naglalakad si Anton, naririnig niya ang bulungan ng mga empleyado.

“Ang itim naman ng binata n’yo.”
“Ang luma ng polo.”
“Siguradong hindi empleyado. Mukhang errand boy.”

Sinubukan niyang hindi marinig, pero sa loob-loob niya, ramdam niya ang bigat ng bawat salitang bumabangga sa kaniyang pagkatao. Naalala niya ang sabi ng kaniyang ama: Kung gusto mong mamuhay ng patas, matuto kang harapin ang panghuhusga ng mundo.

Sa hallway, dalawang sekretarya ang nagbulungan sa tabi.

“Uy, sino ‘yon? Baka messenger lang.”
“Siguro. Ang daming nag-a-apply ngayon eh.”

Nagtawanan sila na para bang wala siyang naririnig.

Pagdating niya sa isang departamento, biglang inabutan siya ng makapal na papel ng isang supervisor.

“Ikaw! Baguhan ka ba? Dalhin mo ito sa records room. Bilisan mo. Dito walang petiks.”

Nabitawan niya ang ilang papel. Imbes na tulungan siya, may narinig pa siyang komentaryo:

“Tingnan mo nga, hindi marunong magdala ng papel. Ano bang silbi ng ganyang tao?”

Sa pantry, inakala pa siyang tagapagtimpla ng kape.

“Boss, gawa mo naman ako ng kape. Tatlong asukal.”
“Ako dalawa. Dagdagan mo ng creamer ha.”

Hindi siya kumibo. Hindi dahil alipin siya, kundi dahil sinusukat niya kung hanggang saan tatagal ang tingin ng mga tao sa isang mukhang mahirap.

Sa sasakyan pauwi, napansin ni Mang Hulyo ang lungkot sa mukha ni Anton.

“Anak, bakit mo tinitiis? Pinapahiya ka nila.”

“Gusto kong makita kung sinu-sino ang marunong rumespeto kahit walang yaman,” sagot ni Anton. “Gusto kong malaman kung sino ang totoo.”

Pagdating nila sa mansyon, sinalubong siya ng malamig na tingin ng kaniyang ama.

“Anton,” sabi ni Señor Diosdado na hindi man lang tumitingin sa kaniya, “narinig kong pumunta ka na naman sa kumpanya. At bakit ba pinilit mong magmukhang dukha? Ikaw ay Diosdado. Nakakahiya kung malaman nilang anak kita.”

Napatungo si Anton. Hindi niya kayang suwayin ang ama, pero hindi rin niya kayang itago ang nasa puso niya.

“Pa,” mahinahon niyang sabi, “hindi ba mas mabuti kung makikita natin kung sino ang tapat? Hindi lang dahil mayaman tayo. Gusto kong maranasan ang pinagdaanan ng ordinaryong empleyado.”

Ngunit napakunot ang noo ng ama.

“Kalokohan ‘yan. Hindi mo kailangang magpanggap na mahirap. Ang pangalan natin ay kayamanan. Kung itatago mo ‘yon, para mo na ring tinapon ang pinaghirapan ko.”

Matagal nang ganito ang ama niya mula nang pumanaw ang kaniyang ina—tigas ng puso, tigas ng salita, tigas ng pananaw.

Hindi na sumagot pa si Anton, ngunit sa kaniyang isip, isa lang ang malinaw: magpapatuloy siya.

Kinabukasan bago mag-umaga, kinausap niya si Mang Hulyo.

“Mang Hulyo, gusto kong magtrabaho sa kumpanya ni Papa. Pero bilang simpleng empleyado. Walang makakaalam ng tunay kong pagkatao maliban sa inyo.”

Nag-alinlangan si Mang Hulyo. “Anak… mapanganib ‘yan. Baka lalo kang masaktan.”

“Mas gusto kong masaktan sa katotohanan,” sagot ni Anton, “kaysa mabuhay sa ilusyon.”

At doon nagsimula ang kaniyang lihim.

Nagpasa siya ng application form na hindi na-che-check dahil sa dami ng aplikante. Naipasok siya bilang assistant clerk—pinakamababang posisyon.

Sa unang araw niya bilang tunay na empleyado, sinalubong agad siya ni Lito sa pintuan.

“Oh, ikaw na naman. Siguraduhin mong magtatrabaho ka nang maayos ha? Mabilis matanggal dito ang tamad.”

Tumango si Anton, sabay ngiting hindi alam ng gwardya ay para sa lalaking isang araw… yuyuko sa kanya.

At sa sandaling iyon, sa simpleng uniporme at lumang sapatos, naglakad siya papasok sa gusali para harapin ang mundong akala ng lahat ay mas mataas sa kanya—ngunit hindi nila alam, siya ang tunay na may-ari ng mundong iyon.

At dito magsisimula ang pinakamalaking pagsubok sa buhay niya.

Kung paano siya haharap sa pangungutya, kung paano niya makikita ang tunay na ugali ng mga tao, at kung paano niya babaguhin ang kapalaran ng lahat—nang hindi sila nagtataka kung sino siya talaga.

At ang pinakamahalaga…
Kung paano niya ipapakita sa buong kumpanya na minsan, ang taong tinitingnan mong mababa—ay siya palang dahilan kung bakit ka mawawalan ng trabaho.