(Isang maikling kuwento ng pagkakamali, pagsisisi, at pangalawang pagkakataon)

“Hindi ko na kaya.”

Paulit-ulit na ito sa isipan ni Marco, isang lalaking 36 anyos, may magandang trabaho, masinop, responsable — pero isang taong, sa kabila ng lahat, ay pagod na.

Apat na buwan na mula nang ma-paralyze ang kanyang asawa, si Clarisse, matapos ang isang malubhang aksidente sa daan. Mula noon, nagbago ang lahat. Hindi na siya ang dating masayahing babae. Hindi na siya nakakabangon sa kama, hindi na siya nakangiti gaya ng dati. Ang bahay ay tila naging ospital, at ang buhay nila, tila naging pag-aalaga na lang — hindi na pagmamahalan.

Hindi niya maipaliwanag, pero sa puso niya, unti-unting nawawala ang init, ang lambing, ang koneksyon. Hanggang sa isang araw, sa gitna ng kalungkutan at pagkabigo, napalapit siya kay Tin, ang 24-anyos na kapatid ng kanyang katrabaho.

Magaan kausap si Tin. Bata, masayahin, hindi komplikado. Isang gabi, nagkayayaan silang lumabas. Isang gabi lang sana — pero naging tatlo. Hanggang sa nagdesisyon si Marco: “Kailangan kong huminga.”

At doon, iniwan niya si Clarisse — sampung araw siyang hindi umuwi.

Noong una, masaya. Para bang bumalik siya sa pagiging binata. Lahat ng iniisip niya noon ay paano makakatakas, paano magpahinga, paano makahanap ng “kumpirmasyon” na tama ang desisyong ginagawa niya.

Pero sa ikawalong araw, nagsimula siyang hindi makatulog.

May litrato silang dalawa ni Clarisse na palagi niyang tinatabi sa wallet niya. Wala siyang lakas ng loob na alisin, pero wala rin siyang lakas ng loob na tingnan.

Hanggang sa dumating ang tawag.

“Sir Marco?” boses ng isang nurse. “Nasa ICU po si Ma’am Clarisse. Nag-collapse po kanina. Wala pong kasama. Emergency po ito.”

Parang pinutol ng langit ang hininga niya.

Nawala ang mundo sa kanya sa isang iglap.

Pagdating sa ospital, naabutan niyang nakaratay si Clarisse, mahina, payat na payat, halos di na siya makilala.

Ang nurse ang nagsalita habang pilit niyang kinokontrol ang luha.

“Sir, may iniwan po siyang sulat. Akala kasi niya… hindi na kayo babalik.”

Takot siyang buksan. Pero binuksan niya. Nakasulat sa papel, ang payak ngunit matapang na sulat:

“Marco, kung sakaling hindi na ako magising, gusto kong malaman mong pinatawad na kita. Hindi kita kinamuhian kahit sa mga huling araw ko. Sana, sa buhay na susunod, magmahal tayong muli — pero sana, mas piliin mo ako roon.”

Bumagsak si Marco sa sahig. Umiyak siya. Hindi iyak ng takot — kundi iyak ng taong nawalan at huli na ang lahat para magsisi.

Pero hindi pa pala huli.

Isang araw matapos ang operasyon, nagkamalay si Clarisse.

Walang salita ang kayang bumuo ng sakit at saya na sabay niyang naramdaman.

Hindi siya nagsalita agad. Tahimik. Nakatingin lang.

Si Marco, buong araw nasa gilid ng kama. Hindi kumain. Hindi natulog. Naghihintay. Umaasa. Naninikluhod sa katahimikan.

Hanggang sa narinig niya ang tinig ni Clarisse — mahina, basag, pero malinaw.

“Uuwi ka na ba ulit?”

Hindi niya alam kung anong isasagot. Kaya’t tumango siya — at umiiyak na niyakap ang asawa.

“Hindi na, Clarisse. Hindi na kita iiwan. Kahit kailan.”

Dalawang buwan ang lumipas.

Hindi pa rin lubos na gumagaling si Clarisse, pero may pag-asa. Nagsisimula na siyang makagalaw muli — sa therapy, nagsimula na siyang tumayo. Dahan-dahan, tulad ng puso ni Marco na muling natututo kung paano magmahal ng totoo.

Ipinagbili ni Marco ang kanyang kotse para sa wheelchair na motorized. Lumipat sila sa mas maliit na bahay na may rampa. Araw-araw, ipinagluluto niya si Clarisse ng paborito nitong sinigang. At bawat gabi, bago matulog, binubulong niya:

“Kung pwede lang kitang pakasalan ulit araw-araw, gagawin ko.”

Sa isang video na ibinahagi nila sa social media, makikitang si Clarisse ay nakatayo, may hawak na walker. Si Marco naman ay nasa tabi niya, bitbit ang mga bulaklak at singsing.

“Clarisse… sa kabila ng lahat, ikaw pa rin ang pipiliin ko — kahit ilang beses pa akong maligaw, ikaw pa rin ang babalikan ko.”

Milyon ang naantig sa kwento nila. Hindi dahil perpekto sila. Kundi dahil sa totoong pagmamahal, minsang nawawala — pero hindi nawawala nang tuluyan kapag totoo.

🕊️ Aral ng Kwento:

Tunay na pag-ibig ay hindi lang nasusukat sa mga panahong madali ang lahat. Sukatin mo ito sa mga panahong madilim — at kung sino ang nanatili, kahit may dahilan para umalis. Kung may taong nagkamali, pero piniling bumalik — tanungin mo rin ang puso mo: minsan, ang kapatawaran ang tanging gamot sa sugat na akala mo’y di na maghihilom.