Sanay si Aldrin Velez, 42, CEO ng isang multi-billion logistics company, na ang bawat tao sa paligid niya ay nagmamadali, magalang, at madalas… natatakot. Sa posisyon niyang makapangyarihan, bihira siyang sinasagot. Bihira siyang pinatitigil. At siguradong wala pang batang nagsabi sa kanya ng salitang iyon:

“Shut up.”

Oo. Isang batang hindi man lang tumatama sa taas ng balikat niya. Isang batang marungis, pagod, at nanginginig sa likod ng kanyang sariling sasakyan.

Pero bago ang sandaling iyon, nagsimula ang lahat sa isang pangkaraniwang umaga.

Halos kasisimula pa lang ng araw nang sumakay si Aldrin sa kanyang bulletproof SUV. May limang meeting siyang haharapin, tatlong investors na kailangang kumbinsihin, at isang bagong branch na kailangang bisitahin. Bilang isa sa pinakaabala at pinakaimpluwensyal na pangalan sa industriya, wala siyang oras sa kahit anong istorbo.

Pag-upo niya, inabot niya ang laptop bag sa gilid habang ibinibigay ng driver ang daily schedule.

Pero bago siya makapagsalita, may mahinang tinig sa likod.

“Please… don’t.”

Nilingon niya iyon. Sa loob ng sasakyan, sa mismong sulok likod, may nakaupong batang mga walo o siyam na taon, umiiyak, nanginginig, at tila ilang araw nang hindi kumakain. Isang batang itim na babae, may suot na maruming jacket at sapatos na halos punit.

“Bakit may bata rito?” galit na tanong ni Aldrin sa driver.

Pero bago pa makasagot ang driver, biglang nagsalita ang bata, mas malakas ngayon.

“Shut up! Please… please just stop talking.”

Hindi makapaniwala si Aldrin. Walang kahit sinong humahawak sa kanya nang ganito. Natahimik siya—hindi dahil sa insulto, kundi dahil sa takot na nakita niya sa mata ng bata.

Hindi iyon bastos. Hindi iyon walang modo.

Iyon ay desperasyon.

At agad niyang napansin ang isang bagay: nanginginig ang batang babae habang nakayakap sa maliit na backpack na tila mas mahalaga kaysa sarili nitong buhay.

“Anong pangalan mo?” malumanay niyang tanong.

Pero umiling ang bata, mahigpit pa ring nakatitig sa labas ng bintana na parang may sinisilip.

Saka lang muling nagsalita ang driver: “Sir… h-hindi ko siya kilala. Pagbalik ko para buksan ang gate sa garahe, nakasalpak na siya sa loob. Hindi ko alam kung paano siya nakapasok.”

Napakunot ang noo ni Aldrin. Impossible iyon. The SUV had layers of security—alarms, locks, cameras.

Pero kung paano man ginawa ng bata, isa lang ang malinaw: may dahilan ito.

At nang tuluyang nagbukas ang bibig ng bata, doon nagsimula ang kwentong nagpabago sa hangin sa loob ng sasakyan.

“He said he’ll find me. He said he’ll kill me if I scream.”
Tumingin ito kay Aldrin. “So please… don’t talk. Don’t let him notice the car.”

Napako si Aldrin sa kinauupuan. Sino ang tinutukoy ng bata?

Habang papalabas ang sasakyan sa private driveway, tinuro bigla ng bata ang isang lalaki sa kanto—basang-basa, galit, at may hawak na tila bakal na bar. Nanginginig ang tinig ng bata. “That’s him.”

Hindi na nag-isip si Aldrin. “Drive. Now.”

Hindi basta drive. Hindi mabilis. Kundi kaharurot, pa-estilo ng getaway.

Habang lumalayo sila, nagsimula nang magkwento ang bata. Pangalan niya: Liana. Nawawala siya nang dalawang araw. May lalaking pumilit kumuha sa kanya mula sa foster home. Sinundan siya, pinilit siyang sumama, at takot siyang takot gabi-gabi.

At kagabi… tumakas siya.

Pero hindi tumigil ang lalaki.

“Why my car?” tanong ni Aldrin.

“Because your gate was open. And because I saw your driver. He looked… kind.”

Hindi pa man humuhupa ang kaba, biglang tumunog ang security radio sa sasakyan.
“Sir, we spotted an intruder entering your property minutes ago. We’re checking the cameras.”

Doon unti-unting nagdudugtong ang mga piraso.

Hindi siya basta intruder.

Hinahabol nito ang bata.

At ang batang iyon—sa hindi maipaliwanag na pagkakataon—napadpad sa sasakyan ng lalaking walang oras para sa kahit kanino.

Pero ngayong narito na siya, hindi na niya kayang balewalain.

Hindi niya alam kung bakit, pero tumama ang kwento ni Liana sa lugar na matagal niyang hindi binubuksan—isang sugat mula noong bata pa siya. Dahil minsan, siya man ay iniwan sa foster system bago siya tuluyang naampon ng tiyahin niya. At matagal siyang nanahimik dahil wala siyang lakas lumaban.

Kaya nang makita niya ang takot ng bata… nakita niya ang sarili niya.

“Liana,” sabi niya, mas seryoso, “You’re safe now. I won’t let him near you again.”

Ngunit—hindi pa tapos ang lahat.

Habang isinasagawa ang security sweep, natuklasan ng mga tauhan ni Aldrin ang mas nakakagulat na detalye: may plate number at larawan ng SUV na ipinaskil sa isang black-market forum. May naghahanap dito. At ang nag-post… ay ang lalaking nakita ni Liana.

Ibig sabihin, hindi random ang lahat. Sinusundan nito ang sasakyan. Ang property. Si Liana.

Saka dumating ang pinakamatinding twist nang i-report ng investigators ng CEO ang background ng lalaki.

Wanted.
Kidnapping.
Child trafficking.
At may limang batang nawawala na konektado sa kanya.

Nagkatinginan ang mga security officer at si Aldrin. Hindi na ito personal na takot. Isa na itong criminal case na kailangan aksyunan.

Inireport nila sa pulis. At hindi nagtagal, dumating ang federal authorities.

At ang lalaking nakita ni Liana?

Naaresto habang sinusubukang pumasok muli sa neighborhood, gamit ang forged ID.

Pero ang mas nakakapigil-hininga? Isa sa mga investigator ang humarap kay Aldrin matapos makuha ang statement ni Liana.

“Sir… kung hindi nabuksan ang gate n’yo nang ilang segundo, kung hindi nakalapit ang bata sa sasakyan n’yo, kung hindi kayo natahimik nang sabihin niyang ‘shut up’…”

Natigilan si Aldrin.

“…the man would’ve abducted her again. And probably vanished.”

Tahimik si Aldrin habang pinagmamasdan ang batang nakaupo sa sofa sa loob ng kanyang opisina, ngayon ay may kumot, mainit na tsokolate, at hawak ng isang social worker.

Isang batang minsan nang iniwan ng mundo.

At sa loob niya, may tinig na nagsabing hindi niya hahayaan iyong mangyari ulit.

“Would you like to stay here for a few days,” tanong niya kay Liana, “while they find you a safe foster family?”

Tumingin ang bata sa kanya, may luha, pero may konting tapang.
“Can I… stay where you are? Just for now?”

At sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, may bahagyang ngiti si Aldrin.

“Of course.”

Minsan, hindi mo pinipili ang taong ililigtas mo. Minsan, sila ang sumusulpot sa likod ng kotse mo, humihingi ng katahimikan—at nagbibigay ng dahilan para marinig mo muli ang bahagi ng sarili mong matagal nang nanahimik.