“Minsan, ang pusong sugatan ay nagtatagpo sa tamang oras… sa maling paraan.”

Sa isang gabi na tahimik sa siyudad, nakaupo si Edward Santiago sa ikawampung palapag ng Santiago Logistics building. Sa loob ng maluwang na opisina, suot ang mamahaling suit, nakatingin siya sa baso ng whiskey na halos hindi niya nagalaw. Ang liwanag ng lungsod mula sa bintana ay nagbigay ng paalala ng yaman at tagumpay—ngunit sa likod ng kanyang mata, naroon ang kalungkutan at pagod ng isang pusong paulit-ulit na nabigo.

“Bakit parang wala pa rin akong makasama ng totoo?” bulong niya sa sarili. Lumingon siya sa lumang litrato—isang alaala ng isang relasyon na nauwi sa pagkakanulo. Maraming babae ang kanyang minahal, lahat ay mabait sa simula, ngunit kapag nakuha na ang gusto, naglaho ang pangako. “Oo, pagod na pagod na ako,” sambit niya sa sarili.

Tumunaw ang kanyang mga alaala habang naglalakad patungo sa malaking bintana. Sa ibaba, tanaw niya ang fleet ng delivery trucks na minana mula sa ama. Sa murang edad, pinamahalaan niya ang kumpanya, pinagyaman ito, at tinaguriang golden boy sa mundo ng negosyo. Ngunit sa larangan ng puso, isa siyang mandirigmang laging talo.

Muling kumatok ang kanyang telepono—si Carlo, matalik niyang kaibigan. “Uy, bro! Tara sa club! Reunion ng tropa!” sabi ni Carlo. Napangiti si Edward sa kauna-unahang pagkakataon ngayong araw. “Sige, saan?” tanong niya. “Dito sa Makati, sa dati nating tambayan. Libre ko na ang unang round!” biro ni Carlo.

Habang nagmamaneho patungong club, dumating sa isip niya ang isang pangalan na matagal niyang naisantabi—Sylvia. Siya ay isang babaeng kilala niya mula sa nakaraang taon sa isang charity event. Marami silang pinagsamahan, at may pagkakataong nagkapalagayang-loob sila. Ngunit tulad ng maraming nakaraan, naputol ito ng trabaho, negosyo, at mga maling timing. Ang alaala ng ngiti ni Sylvia ay nagdala ng kakaibang init sa gabi ni Edward.

Samantala, sa kabilang dako ng siyudad, si Sylvia ay nasa gitna ng kanyang sariling trahedya. Sa araw ng kanyang kasal, tila ang lahat ng pangarap ay nauwi sa bangungot. Suot ang puting bestida, napapaligiran ng mga bulaklak na kulay ginto at puti, natagpuan niya ang sarili sa isang planong panlilinlang. May lason sa alak na handa para sa kanya—isang plano na pinamunuan ni Donya Dolor, ang ina ng kanyang magiging asawa, at ng ilang kasamahan.

Ngunit hindi ininom ni Sylvia ang alak. Sa tulong ni Aling Mina, ang matalik na katulong, nakaligtas siya sa scheme na iyon. “Magpanggap ka pa rin, anak. Huwag mong ipakita na alam mo,” sabi ni Aling Mina. Sa kanyang puso, alam ni Sylvia na ito ang unang hakbang ng kanyang laban: ang mabuhay, at balang araw, ang panagutin ang mga taong nagbanta sa kanyang buhay.

Habang nagtatakbo ang gabi sa silid ng mansyon, pinilit ni Sylvia na magkunwaring mahina. Ngunit sa bawat hakbang, sa bawat plano, may liwanag ng pag-asa sa kanyang dibdib—isang bahagi ng kanya ang naglalakbay para sa kalayaan. At sa ilalim ng takot at panganib, may pangarap siyang muling mahalin nang totoo.

Ang parehong kwento nina Edward at Sylvia ay tila dalawang ilog na naglalakbay sa gabi. Si Edward, pagod sa mga pagkabigo, nagtataglay ng yaman at karangalan ngunit nag-iisa sa puso. Si Sylvia, biktima ng kasakiman at panlilinlang, natutong maging matalino at maingat, ngunit nananatiling tapat sa kanyang damdamin.

Dumating si Edward sa club, sinalubong siya ng musika, tawanan, at init ng pagkakaibigan. Ngunit sa kanyang pagpasok, isang kilabot ang dumampi sa kanya—ang alaala ng isang nakaraang mukha, isang ngiti na hindi niya malimot. At naroon si Sylvia, tahimik sa gilid ng sala, pilit na nagkukubli sa liwanag ng spotlight. Ang kanilang mga mata ay nagtagpo. Sa isang saglit, tila tumigil ang oras—ang dalawang pusong sugatan ay muling nagtagpo sa isang hindi inaasahang paraan.

Lumapit si Edward, hindi alam kung paano magsimula. “Sylvia?” mahina niyang tanong. Napalingon siya, at sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, ngumiti si Sylvia—isang ngiti na puno ng hiwaga, tapang, at lihim.

“Edward… hindi ko inakala na makikita kita rito,” sagot ni Sylvia. Ang kanilang usapan ay nag-umpisang parang normal, ngunit parehong alam nila na ang nakaraan, ang sugat, at ang takot ay unti-unting nag-uugnay sa kanilang dalawang mundo.

Habang tumutugtog ang banda, at ang mga bisita ay abala sa sariling kasiyahan, nagtagpo ang kanilang mga kamay—isang simpleng hawak na may bigat ng damdamin. Napansin nilang pareho, sa gitna ng kalungkutan, ng trahedya, at ng pagkabigo, may isang bagay na nananatili: ang pag-ibig na hindi kayang puksain ng pera, plano, o kasinungalingan.

Nagdesisyon si Edward—sa gabing iyon, hindi lang siya CEO na nagkukubli bilang delivery boy. Siya ay lalaking handang labanan ang lahat para sa taong tunay niyang pinahahalagahan. Si Sylvia naman, sa unang pagkakataon, ay nakaramdam ng kapanatagan—isang pagkakataong mahalin ang sarili at ang tao sa harap niya, nang hindi takot, nang hindi nagmamadali.

At sa ilalim ng liwanag ng lungsod, sa tugtugin ng musika at halakhak ng mga kaibigan, nagsimula ang bagong kabanata. Ang dalawang pusong sugatan ay nagsimula ng isang laban—hindi laban sa isa’t isa, kundi laban sa nakaraan, laban sa takot, at laban sa mundong pilit naghahati sa kanila.

Ang susunod na hakbang ay puno ng misteryo at panganib. Ang kanilang nakaraan ay may mga lihim, ang kanilang paligid ay puno ng kasakiman. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, Edward at Sylvia ay natutunang muling maniwala—na ang pag-ibig ay hindi nasusukat sa yaman, kapangyarihan, o titulo. Ito ay nasusukat sa tapang ng puso at sa kakayahang magtiwala, kahit ilang beses pang masaktan.

At sa isang mundo na puno ng intriga at trahedya, dalawang pusong sugatan ang nagtagpo, nagbigay ng pangalawang pagkakataon sa isa’t isa—isang pagkakataong masusubok, isang pagkakataong lilikha ng sariling kapalaran.

Sa wakas, sa pagitan ng kahinaan at tapang, ng pagkakanulo at pagtitiwala, ng kayamanan at kahirapan, natutunan nila na minsan, ang pinakamatamis na tagumpay ay hindi nasusukat sa panalo sa negosyo o sa kasal. Ito ay nasusukat sa lakas ng loob na magmahal at mahalin, kahit ilang ulit pang masaktan.