Ang social media ay naging bintana sa mundo ni Emmanuel “Emman” Hong Atienza, ang bunsong anak ng kilalang TV host na si Kuya Kim Atienza, ngunit ang liwanag ng kanyang online presence ay nagbigay-daan lamang sa mas malalim at mas madilim na katotohanan sa kanyang pribadong buhay. Si Emman, na kilala sa kanyang pagiging eloquent at matapang na mental health advocate, ay nagdadala pala ng sarili niyang silent war—isang siklikal at walang-katapusang labanan sa kanyang isipan na sa huli ay nagdulot ng kanyang maagang pagkawala. Ang kanyang kuwento ay hindi lamang naglalantad ng personal na trahedya, kundi isa ring matinding akusasyon sa online culture na nagsilbing huling hampas sa kanyang marupok na kaluluwa.

Sa kanyang sariling paglalahad, inamin ni Emman na na-diagnose siya ng Bipolar Disorder sa kanyang mid-teens. Ang kondisyon na ito ay nagtulak sa kanya sa dalawang magkasalungat na dulo ng emosyon: manic episodes o matinding kasayahan at depressive episodes o sukdulang kalungkutan. Ang dalawang episodyong ito ay tumagal ng ilang linggo bawat isa, nagdadala ng isang walang-katapusang loop ng false hope na bumabasag sa kanya. Ang nakakatakot na bahagi ay madalas niyang mapagkamalan ang manic episode bilang tunay na paggaling. Sa tuwing sumasapit ang manic phase, siya ay nagiging hyper-obsessed sa self-improvement at self-care, umaasa na makamit ang standard ng kagandahan na itinakda niya para sa sarili.

Ang ugat ng kanyang obsesyon ay nakita sa kanyang malaking insecurity: ang pakiramdam na siya ay unattractive. Ang kakulangan na ito ang nag-udyok sa kanya na gumawa ng mga sukdulang hakbang tulad ng pagiging sobrang obsessed sa gym, pagkontrol sa diet, at pagkakaroon ng 20-step skincare routine na pinipilit niyang gawin kahit madaling-araw pa. Para sa kanya, ang sobrang effort na ito ay magbubunga ng katuparan ng kanyang ideal na ganda, at sa ganitong paraan, siya ay tunay na sasaya. Ngunit kapag bumabalik ang depressive episode, ang lahat ng kanyang pinaghirapan ay nagiging wala, nag-iiwan sa kanya ng mas malalim na kalungkutan kaysa sa pinagsimulan. Ito ang mapait na katotohanan ng isang taong nakulong sa siklo ng malalim na pag-asa at matinding pagbagsak.

Ang kanyang pribadong labanan ay lalong pinabigat ng kanyang pampublikong buhay sa social media. Bilang isang vocal at leftist na Pilipino sa isang konserbatibong bansa, siya ay hindi umiiwas sa kontrobersya. Ang kanyang paninindigan sa gay marriage, divorce, at kontra sa pagbawal sa contraceptives ay nagdulot ng isang tsunami ng online hate at pagkamuhi. Dahil dito, nakatanggap siya ng libo-libong negatibong komento at maging ng mga pagbabanta na may kinalaman sa kanyang kaligtasan. Ang matinding online toxicity na ito ay patuloy na nagbukas ng kanyang mga sugat at nagpalala sa kanyang kondisyon.

Sa kabila ng lahat ng pang-aatake, nagpakita siya ng isang matinding pag-unawa sa kanyang sitwasyon. Ginamit niya ang isang insulto na “shrimp” (pangit ang mukha, maganda ang katawan) bilang isang palatandaan ng tagumpay, tila sinusubukan baliktarin ang pagkamuhi upang maging isang uri ng puri. Ipinahayag din niya ang kanyang pagnanais na maging original at huwag sumunod sa agos ng groupthink, at ipagtanggol ang kanyang paniniwala kahit pa humantong ito sa pagkamuhi ng marami. Ang kanyang paglaban ay hindi lamang para sa sarili, kundi para sa mga taong natatakot na magpahayag ng kanilang saloobin.

Ang pinakamalalim na pag-unawa sa kanyang pakikiramay ay lumabas nang tumanggi siyang makisali sa pag-bash sa ibang tao na nakakaranas ng online controversy. Alam niya ang sakit ng pagiging biktima, ang pakiramdam na marinig ang parehong pagkamuhi ng “a thousand times from a thousand different burner accounts.” Ito ang nagpapatunay na kahit siya ay nasasaktan, nanatili siyang tao na may malasakit at kakayahang magpatawad at umunawa. Ang kanyang huling advocacy ay hindi lamang tungkol sa mental health, kundi tungkol sa pagiging mabait at pagpapakita ng pag-unawa sa online world—isang prinsipyo na tila hindi nagbalik sa kanya.

Ang kanyang maagang paglisan sa buhay ay nagbigay ng isang huling at makabagbag-damdaming mensahe. Isang maikling video clip na lumabas pagkatapos ng kanyang pagkawala ay nagpakita ng kanyang malalim na pagsisisi. Sa halip na mga galit o pagkamuhi, ang kanyang huling tinig ay nagpahayag ng simpleng kataga: “I should have spent more time with them.” Ang mensaheng ito ay isang koda sa kanyang buhay—isang pag-amin na sa gitna ng matinding labanan sa sarili at sa online world, ang tunay na halaga ay nasa kanyang pamilya.

Ang pamilya niya, na pinamumunuan ni Kuya Kim, ay nagbigay ng isang pahayag, humihingi ng comfort at pag-unawa mula sa publiko. Ang kanyang pagkawala ay hindi lamang pagtatapos sa isang buhay, kundi isang matinding paalala sa lahat ng Pilipino tungkol sa mga silent wars na kinakaharap ng ating kabataan. Ang kanyang buhay ay nagsilbing isang liwanag sa mental health advocacy, ngunit sa kasamaang palad, ang kadiliman ng online toxicity at ang kanyang sariling siklo ng sakit ay nagpatunay na mas matindi pa sa kanyang tapang. Ang trahedya ni Emman Atienza ay isang panawagan upang maging mas mabait, mas mapag-unawa, at mas matapang na protektahan ang mga taong mahina sa harap ng digital na mundo.