Sa mundong ating ginagalawan, ang pamilya ang ating kanlungan. Sila ang inaasahan nating magiging proteksyon, ang mag-aaruga, at magmamahal sa atin nang walang kondisyon. Ngunit paano kung ang mismong kanlungan na ito ang magiging sanhi ng iyong pinakamadilim na bangungot? Paano kung ang kamay na dapat sana ay gumagabay sa iyo ang siya mismong kikitil sa iyong musmos na buhay?

Ito ang nakakakilabot at kalunos-lunos na kwento mula sa Indonesia, na ibinahagi sa atin ni DJ Zsan, isang kwento na yumanig sa komunidad ng Sulawesi Utara. Isang istorya kung saan ang kumikinang na ginto at ang pagnanasa para sa isang mamahaling gadget—isang iPhone Pro Max—ay naging mas matimbang kaysa sa bigat ng dugo at sagradong ugnayan ng isang Tita at ng kanyang pamangkin.

Ang biktima ay si Talfa at Zara Mokaugo, o mas kilala sa pangalang Sarah, isang walong taong gulang na batang babae. Si Sarah ay inilarawan bilang isang anghel; siya ang nag-iisang anak ng kanyang mga magulang. Dahil dito, ang pagmamahal na ibinuhos sa kanya ay walang kapantay. Lumaki siyang puno ng pag-aaruga at, bilang simbolo ng pagmamahal na iyon, siya ay laging pinasusuot ng kanyang mga magulang ng mga tunay na alahas na ginto—mga singsing, pulseras, at kwintas. Para sa kanyang mga magulang, si Sarah ay ang kanilang tunay na kayamanan.

Ang suspek ay ang kanyang sariling tiyahin, si Arnita Mamonto, o Nita, isang labing-siyam na taong gulang na babae. Si Nita ay may sarili na ring pamilya at anak. Dito nagsisimula ang malaking pagkakaiba sa kanilang dalawang mundo.

Habang si Sarah ay namumuhay sa ginhawa at pagmamahal, si Nita ay nabubuhay sa kahirapan. Ang kanyang asawa ay nagtatrabaho lamang sa isang water refilling station, at ang kanilang kita ay sapat lamang para sa pang-araw-araw na pangangailangan. Sa puso ni Nita, may isang apoy na nagliliyab—ang apoy ng matinding inggit (inggit) at ang desperadong pagnanais na magkaroon ng isang “marangyang pamumuhay”.

Ang pagnanasang ito ay hindi bago. Si Nita ay may kasaysayan na ng pagnanakaw sa kanilang lugar, kabilang na ang pagnanakaw ng mga damit mula sa sampayan ng kapitbahay, para lamang makapagsuot ng magagandang damit na hindi niya kayang bilhin. Ngunit ang inggit na ito ay lumala at naging isang mapanganib na obsesyon nang ang kanyang mga mata ay napako sa mga alahas ng kanyang pamangkin.

Si Sarah, sa kanyang kawalang-malay, ay madalas bumisita sa bahay ni Nita. Sa sobrang pagtitiwala at pagmamahal niya sa kanyang Tita, ang tawag pa nga niya rito ay “Nanay”. Ngunit habang si Sarah ay nakikipaglaro, ang mga mata ni Nita ay nasa kumikislap na ginto. Para kay Nita, hindi na niya nakikita ang kanyang pamangkin; ang nakikita niya ay ang katumbas na pera ng mga alahas—ang kanyang tiket para makabili ng mga bagong gadget, kabilang na ang pinapangarap niyang iPhone.

Noong Disyembre 2023, nagsimula nang magplano si Nita. Sinubukan pa niyang linlangin si Sarah na hubarin ang mga alahas nito, na sinasabing sagabal ito sa kanilang paglalaro. Ngunit tumanggi ang bata, naaalala ang mahigpit na bilin ng kanyang mga magulang na huwag na huwag itong huhubarin.

Dito na pumasok ang isang mas madilim at mas karumal-dumal na desisyon sa isip ni Nita. Napagtanto niya na kung nanakawin lamang niya ang mga alahas, si Sarah ay tiyak na magsusumbong. Ang bata mismo ang magiging ebidensya laban sa kanya. Kaya, noong Enero 2024, ang kanyang plano ay hindi na lamang pagnanakaw. Ang kanyang plano ay patahimikin ang kanyang pamangkin magpakailanman.

Nagsimula ang kanyang paghahanda. Naghanda si Nita ng isang matalim na kutsilyo mula sa kanilang kusina. Upang maging perpekto ang kanyang alibi, nagsinungaling siya sa kanyang asawa. Sinabi niya na mangungutang siya ng pera sa kanyang ama upang makabili ng bagong “cellphone”. Ito ay para hindi magtaka ang kanyang asawa kapag bigla siyang nagkaroon ng mamahaling gamit.

Noong ika-18 ng Enero, 2024, isinagawa ni Nita ang kanyang nakakakilabot na plano. Natagpuan niya si Sarah sa bahay ng kanilang lola. Gamit ang tiwalang binuo niya sa bata, inaya niya itong sumama sa kanyang bahay. Mula roon, nagyaya siyang muling mamitas ng gulay sa kanilang hardin. Ang inosenteng si Sarah, na walang kaalam-alam, ay masayang sumunod at hinawakan pa ang kamay ng kanyang “Nanay” Nita.

Dinala ni Nita ang bata sa isang malayong lugar, sa isang taniman ng niyog, malayo sa mga kabahayan. Nang mapagod ang bata sa paglalakad, nagsimula na ang trahedya. Itinulak ni Nita ang kanyang pamangkin hanggang sa ito ay bumagsak. Agad niyang tinakpan ang bibig ni Sarah upang pigilan itong makahingi ng tulong, at doon, ginawa niya ang isang bagay na hindi kayang isipin ng sinumang matinong tao—ginamit niya ang matalim na bagay na kanyang inihanda upang kunin ang buhay ng bata.

Matapos ang karumal-dumal na krimen, mabilis na hinubad ni Nita ang lahat ng gintong alahas mula sa walang buhay na katawan ni Sarah. Ang kanyang mga mata ay kumislap, hindi dahil sa luha, kundi dahil sa tagumpay ng kanyang masamang balak. Itinago niya ang labi ng bata sa isang tuyong kanal (tuyong kanal) at naglakad pabalik sa kanyang bahay.

Ang pinakanakakakilabot na bahagi ay ang kanyang ginawa pagkatapos. Pagdating sa bahay, siya ay naghilamos, nagpalit ng damit, at tahimik na nanalangin na tila walang anumang nangyari. Ang damit na may bakas ng krimen ay simpleng inilagay niya sa lagayan ng maruruming damit.

Nang hapon ding iyon, sa parehong araw na pinaslang niya ang kanyang pamangkin, kinuha ni Nita ang kanyang sariling anak at nagtungo sa isang pawnshop. Ibinenta niya ang mga alahas ni Sarah sa halagang nagkakahalaga ng Php 69,000. Agad-agad, binili niya ang kanyang mga pangarap: isang bagong smartphone (nagkakahalaga ng Php 20,000), iba pang mga alahas na ginto (nagkakahalaga rin ng Php 20,000), at mga pangangailangan para sa kanyang anak tulad ng diapers at gatas.

Nang magsimula na ang paghahanap kay Sarah, si Nita ay isa sa mga pinaka-aktibo. Sumali siya sa search party, nagpakita ng labis na pagkabahala, at nag-post pa sa social media tungkol sa pagkawala ng kanyang pamangkin. Isa siyang perpektong aktres na nagluluksa.

Ngunit ang kasinungalingan ay may hangganan. Nang gabi ring iyon, natagpuan ang katawan ni Sarah sa tuyong kanal. Mabilis na kumilos ang mga pulis. Ang kanilang imbestigasyon ay nagturo sa mga pawnshop. Isang teller ang nakaalala kay Nita—isang babae na may kasamang bata, na nagbebenta ng maraming alahas nang walang anumang sertipiko. Kinumpirma ito ng kuha mula sa CCTV.

Nang puntahan ng mga pulis ang bahay ni Nita, natagpuan nila ang mga damit na may bakas ng krimen. Wala nang nagawa si Nita kundi ang umamin. Inamin niya ang lahat: ang pagpatay sa kanyang pamangkin na si Sarah, ang motibo na makuha ang ginto, ibenta ito, at ipambili ng bagong telepono at mamuhay nang marangya.

Si Nita ay kinasuhan ng murder at theft. Dahil sa bigat ng kanyang kasalanan at sa brutalidad ng kanyang ginawa sa isang menor de edad, siya ay hinatulan ng parusang kamatayan (bitay).

Ang kwento ni Sarah at Nita ay isang malagim na paalala. Isang paalala na ang inggit ay isang lason na kayang sirain hindi lang ang buhay ng iba, kundi pati na rin ang sariling kaluluwa. Ang kumikinang na ginto at ang pagnanasa sa isang iPhone ay nagkakahalaga lamang ng ilang libo, ngunit ang buhay na kinuha at ang tiwalang sinira ay hindi na maibabalik kailanman.