PAG-IBIG NA SINUBOK NG BUROL: ANG HALOS P500K NA KABAYARAN PARA SA ISANG BANGKAY

ISANG LARAWAN NG PAG-IBIG NA HINDI NAGSASALITA NG SALITA KUNDI NG LUHA

Hindi ito eksena mula sa pelikula o drama sa telebisyon. Isang kwento ng tunay na buhay, ng isang babaeng Pilipina na piniling harapin ang pinaka-masakit na yugto ng kanyang relasyon—ang pagkuha sa labi ng minamahal na pumanaw sa ibang bansa. Ang minamahal? Isang Japanese national na nanirahan sa Pilipinas. Ngunit ang inakalang simpleng proseso ng pag-claim ng katawan ay naging mapait na laban—laban sa sistema, sa kakulangan ng pondo, at sa kalungkutan ng pagkawala.

ANG BIGLAANG PAGPANAW

Ayon sa ulat, biglaan ang pagkamatay ng Japanese national habang siya ay nasa pribadong tirahan sa Maynila. Wala umanong naunang malalang sakit, kaya’t ang balita ay nagdulot ng matinding pagkabigla, lalo na sa kanyang kasintahang Pilipina. Hindi nagdalawang-isip ang babae—agad siyang nagtungo sa ospital upang asikasuhin ang lahat ng kailangan. Ngunit hindi niya inaasahan ang isa sa mga pinakamabigat na balakid: ang kabuuang bayarin na halos umabot sa ₱500,000 bago maibigay ang katawan ng kanyang minamahal.

ANG MALUPIT NA KATOTOHANAN NG SISTEMA

Hindi bago sa mga ospital ang pagkakaroon ng malalaking bayarin, lalo na kung dayuhan ang pasyente. Ngunit sa kasong ito, ang tanong ng publiko ay malinaw: Makatarungan bang ipagkait ang labi ng isang pumanaw kung walang sapat na pambayad ang mga naiwan? Ayon sa ospital, ang bayarin ay sumasaklaw sa emergency care, ICU fees, at iba pang medical procedures bago ang pormal na deklarasyon ng kamatayan. Sa legal na batayan, maaring panagutan ito ng kaanak o kinakasama, lalo na kung walang pormal na dokumento ng pagtanggi sa medical services.

ISANG PAGPILI NA WALANG TANUNGAN—PAG-IBIG ANG SAGOT

Hindi tumiklop sa problema ang kasintahan. Bagamat hindi mayaman, nagsimula siyang mangutang, humingi ng tulong sa mga kaibigan, at naglunsad ng donation drive sa social media. Sa bawat sentimong natatanggap, alam niyang unti-unting lumalapit siya sa layuning maibalik ang dignidad sa yumaong nobyo. Aniya, “Hindi ko siya kayang iwanan. Kahit sa huling pagkakataon, gusto kong ipakita sa kanya na mahal ko siya.”

REAKSIYON NG PUBLIKO: SIMPATYA AT GALIT

Ang kwento ay mabilis na kumalat online. Marami ang nagpahayag ng simpatiya, at marami rin ang nadismaya sa tila “business-first” na patakaran ng ospital. “Pera muna bago respeto sa patay?” ayon sa isang netizen. May ilan namang umunawa sa panig ng ospital, ngunit nanawagan ng mas maayos na protocols para sa mga ganitong kaso—lalo na kung hindi naman intensyunal na naiwan ang bayarin.

PAANO BA DAPAT ITO HINAHANDLE NG MGA INSTITUSYON?

Ayon sa ilang legal experts, may mga kasong pwede namang ma-release ang bangkay sa ilalim ng humanitarian grounds—lalo na kung walang kakayahang agarang bayaran ang buong halaga. Maaari raw gumawa ng promissory agreement o makipag-ugnayan sa konsulado ng dayuhan para sa repatriation o financial aid. Ngunit kung hindi kikilos ang pamilya o partner, madalas ay nananatiling nakatengga ang labi sa morgue, at tumataas ang daily morgue fees.

ANG SILENT ROLE NG MGA EMBASSY

Sa kasong ito, maraming netizen ang nagtanong kung nasaan ang Japanese Embassy. Ayon sa mga report, nakausap daw ng babae ang kinatawan ng embahada, ngunit hindi malinaw kung may aktibong tulong na naibigay. Karaniwan, ang embassy ay tumutulong lamang sa repatriation kung walang makilalang pamilya o kamag-anak sa host country. Dahil kinilala ang babae bilang kinakasama, tila hindi naging prayoridad ng embahada ang direktang pakikialam.

KAPANGYARIHAN NG DOKUMENTO—O KAWALAN NITO

Isa sa mga highlight ng kwento ay ang kakulangan ng legal documentation sa pagitan ng Japanese national at ng kanyang kasintahan. Wala silang kasal, wala ring legal na papeles na nagtatalaga sa babae bilang authorized next-of-kin. Kaya’t sa mata ng ospital, siya ay isang “concerned party” lamang—walang direktang legal na karapatan. Isang masakit na leksyon sa maraming Pilipino na nasa parehong sitwasyon ng relasyon: mahal mo nga, pero wala kang papel na hawak.

PAGKILOS NG KOMUNIDAD AT MGA TAUHAN NG SIMBAHAN

Sa huli, dahil sa dami ng netizens na naantig sa kwento, may ilang organisasyon na nagbigay ng tulong pinansyal. Ilang miyembro rin ng simbahan at mga local officials ang lumapit upang tulungan sa negotiation sa ospital. Sa awa ng Diyos, nakuha rin ng babae ang katawan ng kanyang kasintahan, at naisagawa ang isang simpleng burol na puno ng luha, yakap, at dasal.

HINDI LANG KWENTO NG PAGKAWALA—KUNDI NG PAG-ASA AT PUSO

Ang kwentong ito ay higit pa sa simpleng pagkuha ng labi. Isa itong larawan ng pag-ibig na hindi tumitigil kahit sa kamatayan. Isa ring salamin ng sistema na kailangang repasuhin upang hindi mawalan ng dignidad ang mga yumao—at upang hindi mas lalong masaktan ang mga naiwan. Hindi ito simpleng transaksyon; ito’y usapin ng puso, respeto, at pagkatao.

Sa isang lipunan na madalas inuuna ang resibo kaysa damdamin, sana’y paalalahanan tayong lahat ng kwentong ito: May mga pagkakataong hindi pera ang sagot—kundi malasakit.