Madilim ang langit at nagbabadya ang isang malakas na unos nang hapong iyon sa probinsya ng Laguna. Sa loob ng isang lumang bahay na bato, na bagamat luma ay puno ng kasaysayan, nagkakagulo ang damdamin ng mga nakatira. Si Tatay Carding, walumpung taong gulang, ay nakaupo sa kanyang paboritong tumba-tumba, habang ang kanyang asawang si Nanay Luring, na may sakit na Alzheimer’s at hirap na sa paglalakad, ay tahimik na nakatingin sa bintana. Ang katahimikan ay binasag ng malalakas na boses nina Rico at Tessa, ang kanilang dalawang anak na pareho nang may pamilya ngunit nakisiksik pa rin sa lumang bahay ng mga magulang.

“Tay! Nay! Magbihis na kayo! Aalis tayo!” sigaw ni Rico, ang panganay. “Dadalhin namin kayo sa isang espesyal na lugar. Parang vacation house. Para naman makalanghap kayo ng sariwang hangin at hindi kayo nakukulong dito,” dagdag naman ni Tessa na may halong pagpapanggap sa tono. Tuwang-tuwa si Nanay Luring kahit medyo nalilito. “Talaga anak? Mamamasyal tayo? Isusuot ko ang paborito kong bestida.” Nanginginig ang mga kamay ni Tatay Carding habang tinutulungan ang asawa. May kutob siya. Alam niyang hindi maganda ang timpla ng mga anak nitong mga nakaraang buwan. Madalas nilang pag-awayan ang titulo ng lumang bahay. Gusto itong ibenta nina Rico at Tessa para magkapera, pero ayaw pumirma ni Tatay Carding.

“Bakit kailangan pa nating umalis? Maayos naman kami dito,” mahinang tutol ni Tatay Carding. “Ang kulit mo naman, Tay! Para sa inyo nga ito eh! At saka, ipapa-renovate namin ang bahay. Maalikabok. Bawal sa inyo,” pagsisinungaling ni Rico habang sapilitang isinasakay ang mga magulang sa likod ng kanilang lumang van. Dala ni Tatay Carding ang isang luma at punit-punit na bayong. “Akin na ‘yan Tay, itapon na natin ‘yan, basura lang ‘yan!” akmang aagawin ni Tessa ang bayong pero niyakap ito nang mahigpit ni Tatay Carding. “Huwag. Ito lang ang dadalhin ko. Mga gamot ng Nanay niyo at konting gamit.” Umirap na lang si Tessa at pumasok sa sasakyan.

Mahaba ang biyahe. Palayo nang palayo sa bayan. Papunta sila sa isang liblib na lugar sa paanan ng bundok kung saan walang masyadong dumadaan na sasakyan. Nagsimula nang bumuhos ang malakas na ulan. “Anak, parang ang layo naman yata ng pupuntahan natin? Madilim na,” kabadong tanong ni Nanay Luring. Hindi sumagot ang magkapatid. Nagtinginan lang sila sa rearview mirror at ngumisi. Nang marating nila ang isang maputik at madamong bahagi ng daan, biglang inihinto ni Rico ang sasakyan.

“Baba na. Nandito na tayo,” utos ni Rico. “Ha? Wala namang bahay dito anak. Gubat ito,” sabi ni Tatay Carding. “Bumaba na sabi kayo! Ang dami pang reklamo!” sigaw ni Tessa. Sapilitan nilang hinila ang mga magulang palabas ng van. Dahil sa hina ng tuhod, nadapa si Nanay Luring sa putikan. “Luring!” sigaw ni Tatay Carding at mabilis na dinaluhan ang asawa. Basang-basa na sila ng ulan. Nanginginig sa lamig.

“Anak… anong ibig sabihin nito?” tanong ni Tatay Carding, tumutulo ang luha na humahalo sa ulan. Humarap si Rico, ang mukha ay puno ng poot at kawalan ng utang na loob. “Pagod na kami, Tay! Pagod na kaming mag-alaga sa inyo! Pabigat na kayo! Ulyanin si Nanay, ikaw naman sakitin! Wala na kaming mapala sa inyo! Ayaw niyong ibigay ang bahay? Pwes, diyan kayo tumira sa kalsada!”

“Oo nga!” gatong ni Tessa. “Gusto naming mag-enjoy sa buhay! Paano kami makaka-travel kung nakatali kami sa pagpapalit ng diaper ni Nanay at pagbili ng gamot niyo?! Diyan na kayo! May mga dumadaan naman diyan, baka may maawa sa inyo. Huwag na huwag na kayong babalik sa amin!”

“Mga anak… maawa kayo… papatayin niyo ba kami?” pagmamakaawa ni Tatay Carding habang yakap ang asawa. “Maawa kayo sa Nanay niyo…”

“Wala kaming pakialam! Bye, Tay! Bye, Nay! Good luck sa ‘vacation’ niyo!” Humalakhak ang magkapatid, sumakay sa van, at humarurot palayo. Iniwan nila ang mga magulang sa gitna ng bagyo, sa gitna ng kawalan, na parang mga basurang itinapon matapos pakinabangan.

Niyakap ni Tatay Carding si Nanay Luring. “Tahan na, Luring. Nandito ako. Hindi kita pababayaan.” Kinuha niya ang trapal na nakita niya sa gilid ng daan at ipinong sa asawa. Magdamag silang naghintay, nagdarasal na may dumaan. Ang akala nila ay katapusan na nila. Ngunit sadyang may awa ang Diyos. Kinaumagahan, isang itim na luxury SUV ang dumaan. Napansin ng driver ang dalawang matandang nakalugmok sa gilid ng daan. Huminto ang sasakyan. Bumaba ang isang lalaking naka-amerikana—si Attorney Valdez, isang sikat at mayamang abogado.

“Diyos ko! Tatay? Nanay? Anong nangyari sa inyo?” gulat na tanong ng abogado. Tinulungan niya ang mga ito at isinakay sa kotse. Dinala niya ang mag-asawa sa kanyang mansyon, pinaliguan, pinakain, at pinagamot. Doon, ikinuwento ni Tatay Carding ang lahat. Galit na galit ang abogado. “Mga walang hiya! Huwag kayong mag-alala, Tatay Carding. Ako ang bahala sa inyo. Hindi ko makakalimutan na kayo ang nagpaaral sa akin noong ako ay working student pa sa inyo.”

Si Attorney Valdez pala ay dating iskolar ni Tatay Carding noong malakas pa ito at may negosyo. “Salamat, iho. Pero may hihilingin sana ako sa’yo,” sabi ni Tatay Carding habang mahigpit na hawak ang kanyang lumang bayong. “Gusto kong tulungan mo akong ayusin ang mga papeles na nasa loob nito.”

Binuksan ni Tatay Carding ang gusgusing bayong. Nanlaki ang mga mata ni Attorney Valdez sa nakita. Sa ilalim ng mga lumang damit at gamot, may nakatagong isang plastic envelope na puno ng mga dokumento. Transfer Certificate of Titles. Hindi lang isa, kundi sampung titulo ng lupa sa mga prime locations sa Metro Manila at Tagaytay. At mga bankbook na may milyun-milyong deposito.

“Tay…” nanginginig na sabi ng abogado. “A-Ang yaman niyo…”

“Oo, Attorney,” malungkot na ngiti ni Tatay Carding. “Noong bata pa ako, masinop ako. Namili ako ng mga lupa noong mura pa. Itinago ko ito. Hindi ko ipinaalam kina Rico at Tessa dahil nakita ko ang pagiging waldas at tamad nila. Gusto kong matuto silang magsumikap. Ang plano ko sana, ibigay ito sa kanila bago ako mamatay, bilang pamana. Ang akala nila, mahirap na kami dahil simple lang kami mamuhay. Pero ngayong itinapon nila kami… nagbago na ang isip ko.”

Samantala, nagsasaya sina Rico at Tessa. Inakala nilang patay na ang mga magulang o nasa DSWD na. Ibinenta nila ang lumang bahay sa probinsya sa murang halaga at nagpakasasa sa pera. Bumili ng bagong sasakyan, nag-travel, at nagsugal. Pero mabilis na naubos ang pera. Sa loob lang ng isang taon, nabaon sila sa utang. Nawala ang lahat. Naging palaboy sila Rico at Tessa, nagpapalipat-lipat sa mga kamag-anak na ayaw naman silang tanggapin dahil sa sama ng ugali nila.

Isang araw, nakakita sila ng balita sa TV sa isang karinderya. “ISANG MISTERYSOSONG BILYONARYO, NAG-DONATE NG LUPA AT PONDO PARA SA PINAKAMALAKING HOME FOR THE AGED SA ASYA.” Ipinakita sa TV ang donor—si Tatay Carding at Nanay Luring, na ngayon ay maayos na ang bihis, mukhang kagalang-galang, at katabi si Attorney Valdez.

Nalaglag ang panga nina Rico at Tessa. “Si… si Tatay?!” sigaw ni Rico. “Mayaman sila?! Bilyonaryo?!” sigaw ni Tessa. Halos himatayin sila sa panghihinayang. Ang basurang itinapon nila ay ginto pala!

Agad silang nagtungo sa opisina ni Attorney Valdez kung saan naroon ang mga magulang nila. Gusgusin na sila ngayon, payat, at gutom—kabaligtaran ng itsura ng mga magulang nila na nasa aircon at kumakain ng masarap.

“Tay! Nay!” iyak ni Rico, lumuluhod sa paanan ni Tatay Carding. “Patawarin niyo kami! Nagkamali kami! Anak niyo kami! Kunin niyo na kami ulit! Mahal na mahal namin kayo!”

“Nay, miss na miss ko na kayo! Aalagaan ko na kayo, promise!” iyak ni Tessa, pilit na hinahawakan ang kamay ni Nanay Luring.

Tinitigan sila ni Tatay Carding. Wala ng galit sa kanyang mga mata, kundi awa at lungkot. Inalalayan niya si Nanay Luring na sa wakas ay nakakakilala na rin paminsan-minsan dahil sa magagaling na doktor.

“Mga anak,” mahinahong sabi ni Tatay Carding. “Pinatawad ko na kayo noong gabing iniwan niyo kami sa ulan. Dahil ang magulang, hindi marunong magtanim ng galit sa anak.”

Nagliwanag ang mukha nina Rico at Tessa. “Talaga Tay? So pwede na kaming tumira sa inyo? Sa mansyon niyo? Pwede na kaming humawak ng pera?”

Umiling si Tatay Carding. “Iba ang pagpapatawad sa pagbabalik ng tiwala. Ang yamang ito? Wala na ito sa akin. Ibinigay ko na ang lahat sa Foundation. Ipinatayo ko ng bahay-ampunan para sa mga matatandang itinatapon ng mga anak nila. Para wala nang matandang dadanas ng dinanas namin ng Nanay niyo.”

“Ano?!” sigaw ni Tessa. “Ibinigay niyo sa iba?! Eh paano kami?!”

“Kayo?” sagot ni Tatay Carding. “Malalakas pa kayo. Bata pa kayo. Kayang-kaya niyong magtrabaho. Noong pinalayas niyo kami, sinabi niyo na gusto niyo ng kalayaan diba? Ayan, malaya na kayo. Matuto kayong tumayo sa sarili niyong mga paa.”

“Tay! Huwag naman ganyan! Magugutom kami!”

“Kami rin naman, nagutom noong iniwan niyo kami,” sagot ng matanda. “Pero may tumulong sa amin dahil naging mabuti kaming tao. Ngayon, subukan niyong maging mabuti, baka sakaling may tumulong din sa inyo.”

Tumalikod si Tatay Carding at inalalayan si Nanay Luring papasok sa kanilang private room. Hinarang ng mga security guard sina Rico at Tessa. Kinaladkad sila palabas ng building, pareho ng pagkaladkad nila sa mga magulang nila noon. Umiyak sila ng dugo sa pagsisisi. Ang bilyon na sana ay nasa palad na nila ay naging bula dahil sa kasakiman at kawalan ng puso.

Namuhay sina Rico at Tessa sa hirap, habang sina Tatay Carding at Nanay Luring ay naging masaya at payapa sa piling ng mga bagong pamilya nila sa Home for the Aged—mga taong hindi nila kadugo pero nagmahal sa kanila nang totoo.

Napatunayan ng kwentong ito na ang pera ay pwedeng kitain, pero ang magulang ay nag-iisa lang. Kapag sila ay winalang-halaga mo, pati ang swerte at biyaya ng langit ay lalayo sa’yo. Ang tunay na yaman ay wala sa bulsa, kundi nasa pagtanaw ng utang na loob at pagmamahal.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Tatay Carding, kaya niyo bang tiisin ang mga anak niyo at ibigay ang yaman sa iba? O bibigyan niyo pa sila ng pagkakataon? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga anak na nakakalimot! 👇👇👇