“Paano kung ang nakaraan na akala mo’y tuluyan mo nang iniwan ay biglang bumangon, kumatok sa bintana ng iyong puso at muling gisingin ang damdaming matagal nang natutulog sa yelo ng kalungkutan?”

Sa bawat tagpo ng buhay ni Amihan Monteverde, tila perpektong maipinta ang mundo niya sa labas—isang babaeng nasa tuktok ng kapangyarihan, may karangyaan at kontrol sa bawat transaksyon, bawat desisyon. Ngunit sa loob, may puwang na walang yaman o tagumpay ang makakapalit.

Isang mahabang paghinga ang pumaligid sa kanya habang ibinaba niya ang telepono matapos isara ang isang milyong-pesong kontrata. Katahimikan. Tanging ang salamin ng bintana ang nakakita sa kanya—ang repleksyon ng babaeng matagal nang naging yelo ang puso, nakatago sa ilalim ng perpektong anyo at damit.

Ngunit biglang huminto ang sasakyan. Isang mahabang busina mula sa likuran, kasabay ng maingay na kalye ng baryo Magdiwang, ang bumalot sa kanya sa biglaang realidad. Ma’am, traffic po. Mukhang may nagbanggaan sa unahan, sabi ni Mang Lito, ang kanyang matapat na driver. Napadilat si Amihan, natagpuan ang sarili sa gitna ng kaguluhan—usok, ingay, init ng hapon—malayo sa tahimik at malinis na mundo ng Lualti.

Kinuha niya ang tablet, sinubukang balikan ang kanyang routine. Ngunit may kumatok sa bintana. Isang batang lalaki, payat at balat na parang tinatamaan ng araw, may lumang t-shirt, may basket ng mangga sa braso. Ngunit hindi ang mangga ang humatak sa puso niya. Iyon ay ang mga mata ng bata—malalaki, maitim, may lungkot ngunit may kislap ng pag-asa. May kung anong pamilyar na tila bumalik sa kanya ang alaala ng isang panaginip na matagal na niyang inilibing.

“Mang Lito, paalisin mo siya!” utos niya, nanginginig ang boses, ngunit tumayo ang bata at kumatok muli, mas malakas ngayon. Dahan-dahang ibinaba ni Amihan ang bintana, sapat lang upang marinig ang bata. “Ale, bili na po kayo ng mangga. Matamis po, bagong pitas,” sabi nito.

Napatingin siya sa mata ni Sinag, sinusubukang alalahanin kung saan niya nakita ang mga iyon. Ang sakit ng ulo na matagal nang nawala ay bumalik, matindi, tila bumulusok sa bawat ugat ng kanyang alaala. “Magkano?” tanong niya para matapos na ang lahat. “Isang da lang po ang isang supot,” sagot ng bata, may ngiti sa labi.

Kumuha siya ng PH5 mula sa pitaka at iniabot sa bata. Hindi niya hinintay ang sukli. Isinara niya ang bintana, muling nagtayo ng pader sa pagitan niya at ng mundo sa labas. Ngunit sa side mirror, nakita niya ang batang nakatayo, nakatingin sa papalayong sasakyan.

Pagdating sa mansyon, inilapag niya ang supot sa marmol na kitchen counter. Wala siyang gana kumain. Ang gusto lang niya ay maligo at matulog, takasan ang imaheng bumabalik sa kanya. Ngunit may nahulog mula sa supot—isang maliit, lukot na piraso ng papel. Pinulot niya ito. Isang drawing.

Isang malaking pigura na may mahabang buhok at isang maliit na pigura sa tabi nito, magkahawak kamay. Sa ilalim, isang salita, simpleng sulat ng bata—“Nanay!” Biglang huminto ang mundo ni Amihan. Ang papel ay muntik na mabasag ang kanyang puso. Ang mga kamay niya ay nanginginig, ang alaala na matagal niyang itinago ay sumabog, parang tubig na bumagsak sa isang dam.

Hinaplos niya ang sulat, at isang patak ng luha ang bumagsak, nag-iwan ng mantsa sa tinta. Ang mansyon na simbolo ng kanyang kapangyarihan ay tila naging kulungan. Hindi niya kayang paniwalaan, ngunit habang tinititigan ang drawing, bumalik sa kanyang isip ang mga mata ng batang lalaki—mata na nagtataglay ng piraso ng kanyang kaluluwa.

Kinabukasan, tila ang buong mundo ay bumagal. Tumunog ang intercom sa opisina. “Mr. Benitez is waiting, ma’am,” sabi ng secretarya. “Send him in,” sagot niya, ngunit may bahagyang panginginig ang boses niya.

Pumasok si David Benitz, ang kanyang kanang kamay sa loob ng pitong taon. Nakabihasa sa pagbabasa ng mood ni Amihan, napansin niya ang kakaibang pagkilos ng kanyang amo. Diretsong nakatingin sa labas ng bintana, sinabi ni Amihan: “I want you to find someone for me.” Inilahad niya ang drawing—isang batang lalaki, nagtitinda ng mangga, pangalan niya ay Sinag. “Find everything you can about him. His family, where he lives, who is with him. Keep this strictly confidential, not a word to anyone. Lalo na sa aking ina.”

Nagulat si David sa huling utos, ngunit tumango. Alam niyang may tensyon sa pagitan ni Amihan at ng kanyang ina, si Donya Corason Zobel.

Kinaumagahan, muling nagpunta si Amihan sa baryo Magdiwang, ngayon sa isang tinted SUV, hindi halata, sapat ang distansya upang mamataan ang bata nang hindi siya nakikita. Doon, muli niyang nakita si Sinag, nakikipaglaro sa isang mas maliit na batang babae. Ang simpleng eksena ng kabataan ay nakakaantig ng damdamin—walang kaabog-abog na kayamanan, walang mamahaling kasuotan, puro ngiti at inosenteng halakhak.

Tila ba may tinig ang kanyang puso, pinapaalalahanan siya sa isang damdaming matagal na niyang pinigil—ang kapangyarihan ng pagiging ina, ang lakas ng pagpapatawad, at ang hiwaga ng pagkakataong makabuo ng koneksyon na kayang palitan ang lahat ng nawalang taon.

Sa bawat sandali na pinagmamasdan niya ang bata, bumabalik ang alaala ng sariling kabataan, ng ina na iniwan siya, ng pangarap na naiwan sa isang sulok ng mundo. Ngunit sa pagkakataong ito, may bagong pag-asa. Ang simpleng pagbili ng mangga at maliit na drawing ay naging simula ng isang kwento—isang kwento ng pagbabalik, ng pagtuklas, ng pagharap sa nakaraan at sa posibilidad ng bagong bukas.

Habang palubog ang araw sa baryo, natutunan ni Amihan na ang tunay na kapangyarihan ay hindi nasusukat sa kayamanan o kontrol sa negosyo, kundi sa kakayahan niyang makaramdam, magmahal, at magpatawad—isang pagbabalik sa pagiging tao sa likod ng perpektong anyo, at sa huli, isang pagyakap sa kahulugan ng pagiging ina.

Ang kanyang puso, matagal nang nagyelo, ay unti-unting natutunaw, at sa mga mata ni Sinag, nakita niya ang pag-asa, ang posibilidad, at ang kabuuan ng isang kwentong magsisimula muli—isang kwento ng pagmamahal, sakripisyo, at panibagong simula.

Sa wakas, napagtanto ni Amihan na minsan, ang pinakamatamis na alaala ay kailangang buksan muli upang maging daan sa tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa simpleng “Nanay” ng isang bata, nagising ang isang mundo na matagal nang natulog, handa nang yakapin ang kinabukasan.