Sa Norzagaray, Bulacan, si Benigno “Ben” Ramos, isang 48-taong-gulang na kapitan ng barko, ay ginugol ang higit sa kalahati ng kanyang buhay sa laot. Dalawang dekada ng paglilingkod sa malalaking cargo vessel, paglalakbay sa buong mundo, ay isang patunay ng kanyang sukdulang sakripisyo para sa kanyang pamilya. Bawat padala niya, bawat balikbayan box na puno ng mga regalo, ay may tanda ng mga buwan ng paghihirap malayo sa tahanan, sa gitna ng malawak na karagatan.

Bilang isang seaman, sanay na si Ben na malayo sa kanyang mga mahal sa buhay. Sa barko, gabi-gabi niyang hinaharap ang malawak na karagatan at ang walang tigil na ingay ng makina. Minsan, dinadaanan nila ang malalakas na bagyo, minsan, ilang linggo silang hindi nakakadaong. Lahat ng paghihirap na ito ay tiniis niya para sa kanyang mga anak. Mayroon siyang dalawang anak sa kanyang unang asawa, si Perlita. Dahil sa kita ni Ben, pareho silang nakapagtapos ng kolehiyo: ang isa ay naging inhinyero, at ang isa naman ay isang accountant. Ngunit dumating ang trahedya noong 2010. Habang nasa barko si Ben, natanggap niya ang balitang pumanaw na ang kanyang asawang si Perlita dahil sa stroke. Hindi siya nakauwi sa oras. Nang makabalik siya, bangkay na lamang ng kanyang asawa ang kanyang nayakap. Sobrang sakit nito para kay Ben, lalo na’t ilang taon siyang nawalay sa asawa.

Upang maibsan ang kalungkutan at patuloy na masuportahan ang kanyang mga anak, muling sumampa si Ben sa barko. Ngunit gaano man siya kaabala, ang bigat ng pagkawala ng kanyang asawa ay patuloy niyang dinadala. Bawat gabi sa barko ay puno ng mga alaala. Noong 2013, sa isang pagtitipon ng mga pamilya ng kanyang mga kasamahang seaman, nakilala niya si Mercy Dumantay, 38 taong gulang, isang biyuda na may isang tinedyer na anak na lalaki na nagngangalang Christopher. Si Mercy ay isang simpleng babae, matangkad, maayos manamit, at may halo ng lungkot at tapang sa kanyang mukha. Sa kanilang pag-uusap, nakaramdam si Ben ng kakaibang ginhawa. Pareho silang may mga sugat mula sa nakaraan at parehong nangangarap na muling makahanap ng kasama sa buhay. Lumalim ang kanilang ugnayan. Madalas bumisita si Ben kay Mercy sa Pampanga tuwing bakasyon, at unti-unti silang naging malapit sa isa’t isa. Noong 2014, sila ay ikinasal sa simbahan ng San Vicente Ferrer, na sinaksihan ng mga kamag-anak, kapitbahay, at mga kaibigan ni Ben mula sa industriya ng maritima.

Sa araw ng kasal, ipinakilala ni Mercy si Christopher, na noon ay 17 taong gulang. Tila mailap ang binata, hindi gaanong komportable kay Ben. Ngunit sa isip ni Ben, naniniwala siyang kailangan lang ng panahon para maging maayos ang lahat. Ipinasya niyang yakapin si Christopher na parang sariling anak. Para kay Ben, ito ang bagong pagkakataon na magkaroon ng isang buong pamilya. Nagpatayo siya ng bahay para sa kanyang asawa at anak-anakan sa Bulacan, ilang kilometro ang layo mula sa kanilang dating tirahan. Sa mga unang taon ng kanilang pagsasama, maayos ang lahat. Tuwing uuwi si Ben mula sa paglalayag, masigla siyang sasalubungin ni Mercy. Laging may mainit na pagkain at mga kuwento tungkol sa mga nangyari habang wala siya. Bagaman hindi madalas magsalita si Christopher, minsan ay nakikitawa rin ito. Unti-unting nabuo kay Ben ang pag-asa na matututo rin itong magtiwala sa kanya.

Habang lumilipas ang panahon, nagsimulang magplano si Ben ng bago. Nangarap siyang magretiro at manirahan na lamang sa Pilipinas, magtayo ng maliit na negosyo at bumili ng sariling lupa. Plano niyang gabayan si Christopher para sa isang matatag na kinabukasan. Para kay Ben, sapat na ang mga taon na inilaan niya sa dagat. Ngunit tulad ng dagat, na minsan ay kalmado at minsan ay marahas, isang hindi inaasahang unos ang dumating. Sa kanyang huling kontrata noong 2017, isang aksidente ang nagbago sa lahat. Ang dagat na bumuhay sa kanya sa loob ng mahigit dalawang dekada ay siya ring magiging dahilan ng kanyang pagbagsak.

Pebrero 2017, si Ben ay nakasakay sa isang bulk carrier na patungong Rotterdam. Matagal na nilang nilalakbay ang Indian Ocean, at sa gabing iyon, isang bagyo na mas malakas kaysa sa karaniwan ang dumating. Malalaking alon, nagkakanda hulog ang mga gamit, at halos hindi na marinig ang utos ng kapitan dahil sa hagupit ng hangin. Para kay Ben, hindi bago ang ganitong sitwasyon. Ngunit sa kanyang edad, ramdam na niya ang bigat sa kanyang katawan sa bawat pag-akyat at pagbaba ng barko. Habang nag-iinspeksyon sa deck, nadulas siya sa basang bakal, walang nakasalo. Bumagsak siya mula sa mataas na bahagi at tumama ang katawan sa matigas na railing bago bumagsak sa sahig. Agad siyang nakaramdam ng sakit sa likod at hindi na niya magalaw ang kanyang mga paa. Ang mga kasamahan niya ay nagtakbuhan para tulungan siya. Inilipat siya sa infirmary ng barko at doon naramdaman niya ang matinding panghihina.

Nang dumating sila sa pinakamalapit na port, agad siyang isinugod sa ospital. Matagal siyang sumailalim sa pagsusuri. Lumabas sa resulta na nabali ang kanyang gulugod. Kinailangan siyang operahan upang mailigtas ang kanyang buhay, ngunit malinaw na hindi na siya makakalakad ng normal. Ilang linggo ang lumipas, pinauwi siya sa Pilipinas. Sa bahay, sinalubong siya ni Mercy at Christopher. Nakaupo siya sa wheelchair, halos maluha-luha at walang masabi. Sa biyahe pauwi, tanging ugong ng makina ng sasakyan ang naririnig. Nakatingin lamang si Ben sa bintana, pilit iniintindi ang pagbabagong hindi niya inaasahan.

Pagdating sa kanilang bahay, doon niya naramdaman ang tunay na bigat ng sitwasyon. Hindi na siya makakilos nang mag-isa gaya ng dati. Kailangan siyang tulungan para bumangon mula sa kama, kailangan siyang alalayan kapag papasok sa banyo. Ang dating malakas na haligi ng tahanan ngayo’y nakaupo na lamang, umaasa sa tulong ng asawa at anak-anakan. Nakatanggap siya ng disability benefit mula sa kumpanya pati na rin ng maliit na insurance payout, ngunit alam niyang hindi iyon magtatagal. Ang kita na minsan ay sapat para sa pag-aaral ng mga anak at pagpapatayo ng bahay ay biglang lumiit. Ang kinabukasang pinlano niya ay tila naglaho. Sa kanyang isip, nagtanong siya kung ano pa ang silbi niya. Minsan ay lumalabas siya sa bakuran gamit ang wheelchair, pinagmamasdan ang mga taong normal na nagagawa ang kanilang mga gawain. Minsan ay binubuklat niya ang lumang mga litrato mula sa mga biyahe. May mga larawan siya sa Singapore, sa Dubai, sa Greece, at sa iba pang bahagi ng mundo. Ngunit sa halip na magdala ng alaala ng tagumpay, nagdadala iyon ng matinding kalungkutan.

Sa mga unang buwan matapos ang aksidente, nagpakita si Mercy ng malasakit. Siya ang nag-aasikaso kay Ben sa pagpapakain, sa gamot, at sa mga gawain sa bahay na hindi na nito kayang gawin. Kapag may dumadalaw na kamag-anak o kapitbahay, ipinapakita niya ang imahe ng isang asawang tapat at mapag-alaga. Nakaupo si Ben sa wheelchair, at sa mga mata ng mga tao, siya ay maswerte pa rin dahil may kabiyak na handang tumulong. Ngunit sa likod ng mga ngiting iyon, unti-unti nang lumalabas ang ibang anyo. Sa mga simpleng bagay, nagiging mainitin ang ulo ni Mercy. Kapag humihingi si Ben ng tulong para tumayo o lumipat ng pwesto, may kasamang buntong hininga at reklamo. Kapag may gastusin sa bahay, inuungkat niya ang pagkawala ng dating kita ni Ben. Ang mga salita niyang dati puno ng lambing ay naging malamig. Si Christopher naman, habang nagkakaedad, ay lalong lumalayo ang loob kay Ben. Madalas itong nasa labas kasama ang barkada, umuuwi ng dis-oras at kapag nasa bahay ay palaging iritable. Hindi na rin siya nahihiyang hamakin si Ben sa harap mismo ni Mercy, tinatawag niya itong pabigat at walang silbi. Sa halip na awatin, tila hinahayaan lamang ni Mercy ang kanyang anak. May mga araw na tila siya pa mismo ang nag-uudyok sa masamang tingin ni Christopher sa kanyang asawa.

Habang lumalala ang sitwasyon, nagsimulang maghanap ng paraan si Ben para mailabas ang kanyang bigat. Isang lumang notebook ang kanyang kinuha mula sa aparador. Doon siya nagsimulang magsulat. Sa bawat pahina, inilalagay niya ang kanyang takot, ang kanyang mga hinaing, at ang kanyang pakiramdam na unti-unti na siyang itinataboy mula sa sariling tahanan. Naging saksi ang journal sa bawat araw na nararamdaman niyang hindi na siya mahalaga. Sa mga gabing hindi siya makatulog, binubuksan niya ang notebook at isinusulat ang lahat ng kanyang naiisip. Doon niya ikinuwento ang panlalamig ng asawa, ang paglayo ni Christopher, at ang mga pangungusap na paulit-ulit niyang naririnig na tila ba wala na siyang silbi. Doon niya rin isinulat ang kanyang pangamba na baka may masamang mangyari sa kanya.

Para kay Ben, ang kanyang tahanan ay naging isang kulungan. Ang mga pader na minsang nagbibigay ng ginhawa ay nagiging lugar ng panlalamig at pangungutya. Ang kanyang boses ay tila hindi na mahalaga. Ang kanyang presensya ay tila isang pasanin. Ayaw niya ring abalahin ang mga una nitong anak dahil ayaw niyang maging pabigat at alam niyang may sariling buhay na ang mga ito. Noon pa man ay tutol na sila sa kanyang pagpapakasal kaya’t ayaw niyang isumbat ito sa kanya ng kanyang mga anak kung sakaling lalapit siya sa mga ito. Nagpatuloy ang ganoong sitwasyon. Hindi niya alam, habang siya ay patuloy na nagsusulat sa kanyang journal, may lihim nang nabubuo sa isip ng mag-ina. Ang kanilang pasensya ay naubos na, at sa halip na awa, kasakiman ang pumalit. Ang bahay na dati niyang inakalang magiging panibagong simula ay nagiging lugar ng dahan-dahang pagtataksil.

Hunyo 2018, sa gitna ng mainit na panahon, iminungkahi ni Mercy na mag-outing daw sila bilang pamilya. Pinili niya ang isang lawa sa Norzagaray na hindi masyadong dinarayo ng mga tao. Sa unang tingin, isa lamang itong simpleng lakad para makapagpahinga at magkasama-sama. Ngunit sa likod ng kanyang paanyaya, may mas mabigat na motibo. Matagal nang pinag-uusapan nina Mercy at Christopher ang kanilang plano. Para sa kanila, pabigat na si Ben sa kanilang buhay. Ang perang galing sa kanyang health insurance ay unti-unti nang nauubos. Ang mga pangarap ni Mercy na magkaroon ng mas maginhawang buhay ay tila mahirap nang abutin. Ang pasensya niya ay matagal nang napuno, at sa tulong ni Christopher, nagsimulang mabuo ang ideya na kailangan nang tapusin ang presensya ni Ben.

Sa mga araw bago ang biyahe, lihim na naghanda si Mercy ng mga bagay na kakailanganin. Sa kanyang bag ay may nakatago siyang gamot pampatulog na iligal niyang nabili. Si Christopher naman ay nagdala ng alak at ilang gamit na magsisilbing palusot para maisagawa ang kanilang plano. Sa kanilang isipan, gagawin nilang mukhang aksidente. Isang kuwento ng lalaking sumuko na sa buhay dahil sa depresyon. Dumating ang araw ng lakad. Masigla ang kilos nila habang binabagtas ang kalsada patungo sa lawa. Si Ben, bagama’t nakaupo sa wheelchair, ay nakaramdam ng kaunting saya. Inisip niyang baka ito ang pagkakataon para muling maibalik ang samahan ng pamilya. Sa kanyang puso, may natitirang pag-asa.

Pagdating sa kubo, nagpakitang-gilas si Mercy. May dala siyang pagkain at nagsimula nang mag-inuman. Nagpatugtog si Christopher ng musika mula sa cellphone. Ang paligid ay puno ng tawanan at kantahan. Para kay Ben, tila bumalik ang normalidad, ngunit sa likod ng kanilang mga kilos ay nakatago ang isang malamig na balak. Sa kalagitnaan ng gabi, tahimik na inihanda ni Mercy ang isang baso ng alak na may halong gamot pampatulog. Iniabot niya ito kay Ben, na walang pag-aalinlangang uminom, umaasang makakabawas ito ng bigat sa kanyang dibdib. Ilang minuto ang lumipas, nagsimulang manlabo ang kanyang paningin at manghina ang kanyang katawan. Habang nawawalan ng malay si Ben, nagsama sina Mercy at Christopher para isagawa ang natitirang bahagi ng plano. Buong lakas nilang binuhat ang kanyang katawan at isinakay sa kanyang wheelchair. Ang lawa ay tahimik. Sa gitna ng dilim, dahan-dahan nilang itinulak si Ben sa malamig na tubig. Ang dating marino na nakaligtas sa malalakas na bagyo at malalayong biyahe ay ngayo’y walang kalaban-laban. Nilamon siya ng katahimikan ng lawa. Pagbalik sa kubo, nagkunwari silang walang nangyari. Kinabukasan, ikinuwento ni Mercy na nagtungo raw mag-isa si Ben sa gilid ng lawa at hindi na bumalik. Ayon sa kanya, matagal na raw itong malungkot at hindi niya alam kung ano ang tumatakbo sa isip ng asawa. Para sa kanila, tapos na ang lahat. Ngunit hindi nila napansin na may mga bakas na hindi nila naitago, mga ebidensyang magsisilbing pinto sa katotohanan ng kanilang krimen. Kinabukasan, natagpuan ng ilang bata ang katawan ni Ben na lumulutang sa lawa. Agad itong ibinalita sa barangay at sa mga awtoridad. Sa harap ng mga tao, umiyak si Mercy at ikinuwento na kagabi pa raw nawawala ang kanyang asawa matapos magpasyang magpahangin sa gilid ng lawa. Ang sabi niya, matagal na itong malungkot at tila nawalan na ng pag-asa. Sa unang dinig, madaling paniwalaan ang kanyang salaysay. Ngunit habang sinusuri ng mga tanod ang paligid, may napansin silang kakaiba. Ang wheelchair ni Ben ay naiwan ilang metro mula sa mabatong bahagi ng lawa. Imposibleng makarating siya sa tubig nang walang tulong. Lalong lumakas ang hinala nang matagpuan sa gilid ng isang kalsada ang sirang tungkod na hinihinalang pag-aari ni Ben. Sa pagsusuri ng malapit na CCTV, nakitang bumaba si Christopher mula sa sasakyan para itapon ang tungkod.

Dumating ang panganay na anak ni Ben mula sa unang asawa, si Rina, na nakapangasawa na rin sa Maynila. Habang inaayos ang mga gamit ng ama, natagpuan niya ang isang makapal na notebook na nakatago sa aparador. Doon nakasulat ang mga saloobin ni Ben sa mga huling buwan ng kanyang buhay. Inilagay niya ang kanyang takot, ang malamig na pakikitungo ni Mercy, at ang pang-aalipusta ni Christopher. Ipinasa ni Rina ang journal sa mga awtoridad, at ito ay naging isang malaking ebidensya. Isinailalim din ang katawan ni Ben sa masusing pagsusuri. Lumabas sa toxicology report na may bakas ng gamot pampatulog sa kanyang dugo, isang bagay na hindi kailanman naging bahagi ng kanyang gamutan. Nagsimulang mabuo ang larawan ng krimen. Ang kuwento ng biglaang pagpapakamatay ay unti-unting gumuho. Ang mga salaysay ni Mercy ay hindi na tumutugma sa ebidensya. Ang mga kapitbahay ay nagsimulang magsalita rin. May ilan na nakarinig ng malalakas na pagtatalo sa bahay bago pa ang biyahe sa lawa. Ipinagpalagay ng mga awtoridad na ang mga benepisyo at insurance na matatanggap ng mag-ina ang motibo sa krimen. Mula sa isang palabas na lungkot, lumitaw ang larawan ng pagtataksil.

Oktubre 2018, isinilbi ang warrant of arrest laban kay Mercy at Christopher matapos lumabas ang resulta ng imbestigasyon. Pilit man nilang itanggi, ngunit malakas ang ebidensya laban sa kanila. Sa korte, isa-isang iniharap ang mga pruweba: ang journal ni Ben na naglalaman ng kanyang mga karanasan, ang CCTV na nagpakita kay Christopher habang itinatapon ang tungkod, at ang toxicology report na nagpapatunay na may gamot pampatulog sa dugo ni Ben. Lahat ng ito ay nagbigay ng malinaw na larawan na hindi aksidente ang nangyari. Si Rina at ang kanyang kapatid ang naging matibay na saksi. Sa kanilang testimonya, isinalaysay nila kung paano nagbago ang buhay ng kanilang ama matapos ang aksidente sa dagat at kung paanong tila itinulak ito ng kanyang bagong pamilya sa kalungkutan at pagkawasak. Ayon din sa salaysay na ito sa kanyang journal. Sa bawat salitang lumalabas sa kanilang bibig, mas lalong bumigat ang kasong kinakaharap ng mag-ina.

Noong Disyembre 2019, ibinaba ang hatol. Si Mercy at Christopher ay pinatawan ng reclusion perpetua sa kasong murder. Sa pagbasa ng desisyon, bumuhos ang luha ng mag-ina. Hindi nila matanggap na ang kanilang kasakiman ang magtutulak sa kanila sa kulungan. Matapos ang paglilitis, nanatili ang journal ni Ben bilang alaala. Para sa kanyang mga anak, iyon ay hindi lamang mga pahina ng sulat, kundi huling alaala na rin ng kanilang ama. Bukod sa mga hinaing, nakasulat din kasi roon ang kanyang mga mensahe sa kanyang mga naunang anak, kung gaano siya kasaya dahil nakita niyang naabot ng mga ito ang kanilang mga pangarap. Binigyan nila ng maayos na libing ang kanilang ama. Ang kanyang mga abo ay inilagak sa tabi ng kanilang namayapang ina, sa gilid ng isang simbahan sa Bulacan. Ang kanyang sakripisyo bilang seaman ay hindi nabura ng pagtataksil ng iba. Sa huli, ang hustisya ang nagpatunay na ang kanyang kuwento ay hindi matatapos sa dagat o sa lawa, kundi sa alaala ng mga taong minahal niya at hindi kailanman tinalikuran.