Ang pulitika sa Pilipinas ay muling nagliliyab, hindi dahil sa isang kakaibang celebrity gossip, kundi dahil sa mga seryoso at nakakaalarmang isyu na direktang nakakaapekto sa buhay at kinabukasan ng bawat Pilipino. Ang mga isyu ng korapsyon, kawalan ng transparency, at matinding pagtatalo sa mga mahahalagang usaping pang-ekonomiya ay muling sumasalamin sa isang malalim na pagkabahala ng publiko sa estado ng bansa. Mula sa lihim na pagbenta ng ginto hanggang sa bilyun-bilyong budget insertion, ang paniniwala na ang gobyerno ay naglilingkod para sa sariling interes ay tila unti-unting nagiging katotohanan.

Ang emosyon ng publiko ay tila malaking bariles ng pulbura, at ang matapang na pagbubulgar ni Senador Rodante Marcoleta ang nag-apoy dito. Sa isang budget hearing sa Senado, ibinunyag ni Marcoleta ang diumano’y lihim na pagbenta ng Bangko Sentral ng Pilipinas (BSP) ng 24.95 toneladang ginto sa ilalim ng Marcos Administration. Ang bigat ng akusasyon ay hindi matutumbasan, lalo pa’t iginiit ng senador na ang balitang ito ay pilit itinatago ng “bayarang media at ng Palasyo.”

Ang Lihim na Pagbebenta ng Ginto: Pagnanakaw o Ekonomikong Desisyon?
Ang reaksyon ng publiko ay galit at pagdududa. Ang lihim na pagbebenta ng gold reserves ay higit pa sa pagnanakaw; ito ay pagtataksil sa seguridad ng ekonomiya ng bansa, lalo na’t ang gold reserves ay nagsisilbing safety net laban sa global economic volatility. Ang mga komento sa social media ay umalingawngaw sa pagkagalit, tinawag si Marcoleta na “bayani,” at nanawagan ng pagbibitiw ni Marcos. Nagbabala ang ilan na ang pagbebenta ay makakaapekto sa mga investor at nagpilit na dapat may batas na nagpoprotekta sa ginto ng bansa—isang malinaw na tanda ng kawalan ng tiwala sa kasalukuyang pamamahala.

Ang pilit na pagtatago ng balita ay nagpapatindi lamang sa pagdududa. Kung ang desisyon ay katanggap-tanggap at makatwiran, bakit ito ikinukubli? Ang kawalan ng transparency ng Palasyo at ang katahimikan ng mainstream media ay nagpapahiwatig na mayroong malaking sikreto na pilit na tinatakpan—isang masalimuot na sitwasyon na naglalantad sa kwestyonableng journalistic integrity at ang posibleng influence ng kapangyarihan sa pagbabalita.

Ang Insulto ng DTI at Ang Walang-Katapusang Insertions
Kasabay ng isyu ng ginto, ang mga isyu ng ekonomiya na dumadampi sa buhay ng ordinaryong tao ay sumiklab din. Ang kontrobersyal na pahayag ng DTI na sapat ang P500 para sa Noche Buena ng buong pamilya ay tahasang kinondena bilang “insulto” sa mga mahihirap. Sa patuloy na pagtaas ng presyo ng mga pangkaraniwang handa tulad ng ham o spaghetti, ang pahayag na ito ay nagpapakita ng malalim na kawalan ng koneksyon ng gobyerno sa tunay na karanasan ng mga mamamayan. Ang pagtanggi ng DA Secretary Tiu Laurel sa pagkakasangkot ng First Lady sa isyu ng sibuyas, na sinasabing “pang-Netflix” lamang ang kuwento ni Saldico, ay nagpapatingkad lamang sa pag-iwas sa tunay na pananagutan.

Ngunit ang pinakamalaking bangungot ay nagmumula sa budget. Ibinunyag ni Congressman Leandro Leviste ng Batangas ang diumano’y pagtatago ng Department of Public Works and Highways (DPWH) ng “insertions” na P722 bilyon sa 2025 budget at P497 bilyon sa 2026 budget, na hiwalay pa sa bicameral insertions. Ang walang-katapusang serye ng bilyun-bilyong insertion ay nagpapatunay na ang korapsyon ay hindi natigil—ito ay tila automated na sa sistema. Ang matinding pagkadismaya ng publiko ay hindi na bago; tila “ang problema ang lumulutas ng problema,” isang nakalulungkot na sitwasyon na nagpapahiwatig ng kawalan ng tunay na pagbabago. Ang panawagan ni Leviste na ilabas ng DPWH ang database ng mga proponents ay isang desperadong hiling para sa transparency sa isang bulok na sistema.

Ang ICC Drama at Ang Paglalaro sa Emosyon
Sa gitna ng mga isyu ng ekonomiya at korapsyon, ang pulitika ay nagdagdag ng isa pang drama: ang apela ni dating Pangulong Rodrigo Duterte sa International Criminal Court (ICC) para sa kanyang interim release. Ang pag-amin na winave niya ang kanyang karapatang humarap sa pagbasa ng desisyon ng ICC Appeals Chamber ay isang kakaibang hakbang.

Ang pagbasura ng Pre-Trial Chamber sa kanyang hiling dahil umano sa patuloy na paglaban ng kanyang pamilya sa kanyang pag-aresto ay kinwestyon ng publiko. Ang pagbatikos sa ICC sa diumano’y paglabag sa sarili nitong patakaran (hindi pagharap sa korte) at hindi pagkonsidera sa humanitarian reason (sakit at edad) ni Duterte ay nagpapahiwatig ng pagkiling ng publiko. Ang pagtawag kay Duterte bilang “pinakamatandang political prisoner sa buong daigdig” ay nagpapalabas ng emosyon at nagpapakita ng sentiment ng mga loyalista. Ang isyung ito ay gumaganap bilang isang malaking distraction mula sa tunay na problema ng korapsyon sa loob ng bansa.

Pagtuligsa, Depensa, at Ang Game of Distraction
Ang pagtatalo sa pulitika ay tila walang katapusan, at ang mga personalidad ay ginagamit para sa personal na agenda. Ang depensa kay VP Sara Duterte mula sa impeachment calls, na sinasabing ito ay panlilinlang at paglihis sa tunay na problema ng korapsyon (tulad ng DPWH), ay nagpapakita na ang mga isyu ay ginagamit upang maglaro sa kaisipan ng tao. Ang pagtatanggol kay VP Sara, na iginiit na walang konkretong ebidensya o nag-aakusa sa kanya ng pagnanakaw, ay nagpapaliwanag na ang pagdududa ay nakabatay lamang sa confidential funds na hindi maaaring ipaliwanag.

Ang hamon ni Sandro Marcos sa ICI na imbestigahan ang mga akusasyon ng ghost at substandard projects ay isang pagtatangka na linisin ang kanyang pangalan, ngunit ito ay malayo pa sa pagpapatunay ng walang-sala. Ang pagbatikos kay Senador Marcoleta dahil sa pagtatanong kung bakit walang warrant of arrest si Congressman Martin Romualdez, na sinasabing hindi niya nauunawaan ang pangangailangan ng kaso sa Sandiganbayan, ay nagpapakita ng kawalan ng kaalaman sa legal na proseso sa gitna ng matinding akusasyon.

Sa huli, ang video ay nagtatapos sa paglalahad ng patuloy na pagkabigo sa sistema ng gobyerno. Ang sistema ay hindi nagbabago, at ang korapsyon ay patuloy na nagpapahirap sa bansa. Ang lihim na pagbenta ng ginto, ang bilyun-bilyong insertion, at ang matinding political drama ay nagpapahiwatig na ang Pilipinas ay nangangailangan ng higit pa sa simpleng hearing o pagtatalo—nangangailangan ito ng tunay na political will at radikal na transparency. Ang tunay na laban ay hindi sa ICC o sa Senado, kundi sa pagtuklas at pagpuksa ng organisadong pagnanakaw na nagpapahina sa ating bansa.