“Minsan, ang pinakamahal na aral sa pag-ibig… ay natututuhan mo habang ikaw ay nakatago sa katauhan ng isang taong hindi naman talaga ikaw.”

Isang kwento tungkol sa isang CEO na nagkubli bilang delivery boy, isang pagsubok na naging bangungot, at isang gabing magbabago sa takbo ng kanyang puso.

Magandang araw sa inyo, mga kaserye. Ngayon ay bubuksan natin ang isang pahinang puno ng sikretong damdamin, galit na nakatago sa ngiti, at pag-asang pilit kumakawala. Isang kwento ng pag-ibig na sinusubok, at isang pusong handang masugatan muli… kahit ilang ulit na itong nabigo.

Sa katahimikan ng gabi, kung kailan ang karamihan ay nagpapahinga, gising si Edward Santiago sa ikawampung palapag ng Santiago Logistics building. Ang engrandeng opisina ay tila naging selda ng kanyang mga alaala—mga pangakong winasak at mga taong lumisan nang walang paalam.

Nakatitig siya sa basong halos hindi nagalaw, habang ang liwanag ng lungsod mula sa bintana ay tila nanunumbat.

Mayaman nga ako, bulong niya sa sarili, pero bakit parang wala pa rin akong kayang makuha na totoo?

Marahang binuksan niya ang drawer at kinuha ang lumang litrato nila ng dating kasintahan. Parehong nakangiti, parehong punô ng pangarap. Ngunit ngayon, siya na lamang ang natira—at ang larawan ay isa na lamang paalala ng pagkakamaling tinawag niyang pag-ibig.

Hindi na mabilang ni Edward kung ilang ulit siyang niloko. Ilang babae na ang nagpakitang mabait, maalaga, puno ng pangarap… hanggang sa makuha ang gusto. Sa huli, ang perpektong imahe ay nagiging abo, at siya ang laging nawawalan.

“Sir, hindi ba kayo napapagod magmahal?” minsang tanong ni Laysa, ang kanyang sekretarya.

Doon niya unang inamin—hindi lang sa iba, kundi sa sarili.

Oo. Pagod na pagod na ako.

Tumayo siya at lumapit sa bintana. Mula roon, tanaw niya ang mga delivery truck ng kumpanya nila. Minana niya ito mula sa amang matagal nang nasa ibang bansa. Sa loob ng limang taon, siya ang nagpatakbo, nagpalawak, nagpaunlad.

Sa mundo ng negosyo, siya ang golden boy.

Sa mundo ng puso… isa siyang mandirigma na paulit-ulit na natatalo.

Naputol ang katahimikan nang bumukas ang pinto.

“Sir Edward, hindi pa po ba kayo uuwi? Alas-nueve na.” tanong ni Laysa.

“May tinatapos lang,” tipid niyang ngiti.

Alam nitong may iba pa, pero hindi na nagusisa. Lumabas ito at muling nalugmok ang silid sa katahimikan.

Binuksan ni Edward ang cellphone at muling binasa ang mga lumang mensahe. Mga paalam. Mga sorry. Mga dahilan na paulit-ulit, sakit na pabalik-balik. Bawat letra, kasunod ay kirot.

Biglang nag-ring ang cellphone.

Carlo.

“Uy bro, buhay ka pa pala!” malakas na bungad.

Sa unang pagkakataon ngayong araw, ngumiti si Edward. “Buhay pa… pero unti-unti nang nauupos.”

“Pre, nasaan ka? Tara dito sa club! Reunion ng tropa. Si Marco, si Vince, si Al—kompleto! Baka mamaya laptop na naman kausap mo.”

Napailing siya na may ngiting may halong pagod. “Hindi ako sigurado, marami pa akong paperwork.”

“Bro, kahit tapusin mo ‘yan ngayon, bukas may bago na naman. Hindi ka bato. Lumabas ka naman minsan.”

Tahimik si Edward. Totoo naman.

Matagal na siyang hindi lumalabas. Puro trabaho, puro paghabol sa oras, puro paglimot sa sarili.

“Sige,” bulong niya sa wakas.

“Saan club?”

“Yung tambayan natin dati. Libre ko unang round!”

“Libre? Aba, ngayon lang yan!” natatawa niyang sagot.

“Wala ka nang ligtas! Dalhin mo yang lungkot mo—tapos iwan mo rito.”

Pagkaputol ng tawag, napatingin si Edward sa repleksyong nakikita niya sa salamin. Matikas, gwapo, desente… pero sa likod ng maayos na anyo, bakas ang pagod at pangungulila.

Habang naglalakad palabas ng opisina, napansin niya ang larawan ng kanyang mga magulang. Mahina siyang ngumiti.

“Ma, Dad… baka naman pwede na akong sumaya ulit.”

Sa paglabas ng gusali, sinalubong siya ng malamig na hangin. Sumakay sa itim na kotse at pinaandar iyon patungong Makati. Maraming alaala ang bumalik—mga gabing nagmahal, mga gabing iniwan.

Baka ako talaga ang problema, bulong niya.

Pero sa pinakasulok ng puso niya, may bulong pa rin ng pag-asa.

Pagdating sa club, sumalubong agad ang tugtugin. Makukulay na ilaw. Mga taong tumatawa. Para bang ibang mundo—malayo sa bigat ng opisina, malayo sa sakit.

Huminga siya at ngumiti.

“Sige na nga, Edward. Baka ito na ‘yung pagkakataong makalimot.”

Agad siyang sinalubong ng tropa.

“Aba! Ang taong ginawa sa trabaho!” sigaw ni Carlo sabay yakap.

“Hindi ka nagbago, bro. Gwapo pa rin,” biro ni Marco.

Ngumiti siya, ramdam ang init ng pagkakaibigan na ilang taong hindi niya nadama.

“Tatlong taon bro,” sabi ni Vince habang inaabot ang beer. “Tatlong taon kang hindi lumabas. Puro opisina.”

“Wala kasing panahon umibig,” singit ni Alan sabay tawa.

Nagtawanan ang grupo. Tinawanan rin ni Edward—buti na lang malakas ang tawa niya, kahit ang puso ay kumikirot.

“Uy seryoso,” sabi ni Carlo. “Pahinga ka naman sa paghahanap ng perfect girl. Hindi mo kailangang madaliin ‘yan.”

“Hinihintay ko lang,” sagot ni Edward. “Baka kasi ayaw lang magpakita.”

Ngunit pati siya, hindi sigurado kung iyon pa ba talaga ang totoo.

Habang tumutugtog ang banda, habang nagkukwentuhan sila tungkol sa mga lumipas na taon, hindi niya maalis sa isip ang isang bagay—pagod na siya sa mga taong lumalapit dahil sa yaman, pagod na siyang mahalin nang hindi totoo, pagod na siyang magpanggap na okay.

At sa gitna ng tawanan… doon sumibol ang isang ideya.

Isang ideya na magdadala sa kanya sa babaeng magpapahiya sa kanya sa harap ng maraming tao.

Isang ideya na babago sa takbo ng kuwento niya.

“Ito na ang huling beses na magpapadala ako,” bulong niya.

“Kailangan ko malaman… kung may babaeng tatanggap sa akin… hindi bilang CEO.”

Kundi bilang Edward.

Ang simpleng lalaking gustong magmahal at mahalin.

At sa susunod na kabanata, haharap si Edward sa isang babaeng hindi niya inaasahan—at isang pangyayaring magpapabago sa lahat.