Sa isang katahimikan na walang naghanda, lumisan ang isang batang puno ng pangarap at pag-asa — si Emman Atienza, 19-anyos na anak nina Kim Atienza at Felicia “Feli” Atienza. Sa gitna ng lungkot, ibinahagi ng pamilya ang balita ng kanyang pagpanaw, na nagdulot ng matinding pagkabigla hindi lamang sa mga kaibigan at tagasuporta, kundi sa buong sambayanang nakakakilala sa kanya bilang isang masigla at inspirasyong kabataan.

Isang Buhay na May Tapang at Katotohanan
Lumaki si Emman sa isang pamilyang kilala sa larangan ng media at adbokasiya. Ngunit sa kabila ng mga ngiti sa harap ng kamera, dala niya ang bigat ng isang laban na bihira niyang ipakita sa publiko. Kilala siya sa pagiging tapat tungkol sa isyu ng kalusugan ng isip — madalas niyang ibahagi sa social media ang mga karanasan niya sa anxiety at depresyon, na naging daan upang maunawaan ng marami na kahit ang mga tila masaya ay may pinagdaraanan din.

Ayon sa mga malalapit sa kanya, matagal nang nilalabanan ni Emman ang mga hamon sa kalusugan ng isip. Sa mga panahong tila maayos siya, may mga pagkakataong tahimik siyang naghihirap sa loob. Ang ganitong uri ng pakikibaka ay karaniwan sa maraming kabataan ngayon — mga taong pilit na nagtataglay ng tapang kahit sa gitna ng panghihina.

Ang Malungkot na Balita
Noong huling linggo ng Oktubre, kumalat ang malungkot na balita: pumanaw si Emman sa kanyang tirahan sa ibang bansa. Ayon sa pamilya, ito ay isang “hindi inaasahang pagpanaw.” Walang detalyeng ibinahagi tungkol sa mga pangyayari, ngunit malinaw sa mga pahayag ni Kim Atienza na siya at ang kanyang pamilya ay umaasa sa pananampalataya upang makahanap ng kapayapaan sa gitna ng sakit.

“Walang nangyayari nang aksidente,” wika ni Kim. “Lahat ng bagay ay may dahilan sa plano ng Diyos.”
Sa likod ng mga salitang iyon, ramdam ang bigat ng isang ama na nawalan ng anak — isang taong, ayon sa kanya, ay matatag sa paningin ng lahat, ngunit may mga sugat na hindi agad nakita ng kahit pinakamalapit sa kanya.

Paggunita at Pamamaalam
Isinagawa ang burol ni Emman sa Heritage Memorial Park sa Taguig City. Daan-daang tao ang dumalo upang magbigay-pugay: mga kamag-anak, kaibigan, tagahanga, at mga taong naantig ng kanyang kwento. Hindi lamang ito naging sandali ng pagluluksa, kundi pagkakataon din para pagnilayan ang kahalagahan ng pagiging bukas sa isyu ng kalusugan ng isip.

Sa gitna ng mga bulaklak at luha, pinili ng pamilya na alalahanin si Emman hindi bilang biktima ng kalungkutan, kundi bilang isang kabataang nagbigay ng liwanag at tapang sa maraming tao. Ang mensahe nila sa lahat: ipagpatuloy ang kabutihan, kababaang-loob, at tapang na ipinamalas ni Emman sa kanyang buhay.

Mga Aral mula sa Kwento ni Emman
Ang kwento ni Emman ay higit pa sa isang trahedya. Isa itong paalala sa bawat isa na ang mga sugat na hindi nakikita ay madalas mas mabigat kaysa sa mga sugat na pisikal. Marami sa atin ang nagtatago ng sakit sa likod ng ngiti, at minsan, kailangan lang ng isang taong makikinig upang maramdaman nating hindi tayo nag-iisa.

Ang Lakas ay Iba-iba ang Mukha.
Hindi palaging ang ngiti ay tanda ng katatagan. Minsan, ito ay maskara upang itago ang pagod at pangamba.
Pag-usapan ang Kalusugan ng Isip.
Walang masama sa paghingi ng tulong. Katulad ni Emman, ang pagiging bukas tungkol sa ating pinagdadaanan ay hindi kahinaan — ito ay katapangan.
Maging Maawain at Mapagmalasakit.
Ang simpleng pagkamusta o pakikinig ay maaaring magligtas ng buhay. “A little kindness,” ayon sa pamilya ni Emman, “can go a long way.”
Pakinggan ang mga Palatandaan.
Kung may kakilala kang tila lumalayo, nagiging tahimik, o nagbabago ang kilos, huwag ipagwalang-bahala. Maging naroon, kahit sa katahimikan.

Pananaw at Pag-asa
Ang pagkawala ni Emman ay nag-iwan ng matinding kirot, ngunit kasabay nito ay isang mahalagang mensahe: ang kahalagahan ng pag-ibig, pag-unawa, at pag-aalaga — hindi lang sa iba, kundi pati sa sarili.

Sa panahong tila mas pinapahalagahan ng mundo ang imahe kaysa sa katotohanan, ipinakita ni Emman ang kabayanihan ng pagiging totoo. Sa kanyang kabataan, itinuro niyang hindi kailangang maging perpekto upang maging inspirasyon.

Ngayon, habang nagpapatuloy ang buhay, bitbit natin ang kanyang paalala — na ang pagkamalambot ng puso ay hindi kahinaan, at ang kabaitan ay isang uri ng lakas. Sa kanyang alaala, nawa’y matuto tayong maging mas maunawain, mas mapagmalasakit, at mas handang makinig.

Kung may kakilala kang tila tahimik na nakikibaka, kumusta mo siya. Minsan, ang simpleng tanong na “Okay ka ba?” ay sapat nang simula upang may buhay na mailigtas.