Ang pag-ibig ni Elara para kay Matteo ay kasing lawak ng karagatan at kasing lalim ng mga bituin sa kalangitan. Ganoon niya kamahal ang lalaking nag-alis sa kanya mula sa kahirapan, ang prinsipe na nagbigay sa kanya ng isang palasyo at isang buhay na hindi niya kailanman pinangarap. Noong una, si Matteo ay isang perpektong ginoo. Maginoo, maalalahanin, at puno ng mga pangako. Ibinigay niya kay Elara ang lahat—maliban sa isang bagay na pinakamahalaga: ang katapatan.

Si Elara ay isang simpleng babae na may ginintuang puso. Ang kanyang kahinaan ay ang kanyang mga binti, na naging lumpo dahil sa isang aksidente noong kanyang kabataan. Ngunit hindi ito naging hadlang sa pagmamahal ni Matteo, o iyon ang kanyang inakala. Para kay Matteo, ang kapansanan ni Elara sa simula ay isang simbolo ng kanyang kabutihan; isang patunay sa mundo na kaya niyang magmahal ng isang babaeng “di-perpekto”. Ngunit habang lumilipas ang panahon at lumalago ang kanilang kayamanan, ang pagtingin ni Matteo ay unti-unting nagbago. Ang kanyang pagmamahal ay naging habag, at ang habag ay naging pagkainis.

Ang kanilang mansyon, na dati’y puno ng tawanan at pagmamahalan, ay naging isang malamig na bilangguan para kay Elara. Si Matteo ay palaging wala, abala sa kanyang “negosyo”, na kalaunan ay nalaman ni Elara na may pangalan pala—si Cassandra.

Si Cassandra ang kabaligtaran ni Elara. Siya ay matangkad, balingkinitan, at may kumpiyansang kayang magpatigil ng trapiko. Isa siyang abogada sa kumpanya ni Matteo, matalino at ambisyosa. Sa kanya nakita ni Matteo ang isang “kapantay”, isang tropeo na maipagmamalaki niya sa kanyang mga kasosyo nang walang anumang kapintasan. Ang pag-ibig na ipinagkait niya kay Elara ay buong-buo niyang ibinuhos kay Cassandra.

Ang tanging nag-iisang liwanag sa madilim na mundo ni Elara ay ang kanilang limang taong gulang na anak, si Luna. Si Luna ang kanyang araw, buwan, at mga bituin. Isang masiyahing bata na may mga mata ng kanyang ama ngunit may puso ng kanyang ina. Para kay Luna, gagawin ni Elara ang lahat. Titiisin niya ang bawat masasakit na salita at malamig na pakikitungo ni Matteo, para lamang mabigyan ng buong pamilya ang kanyang anak.

Ngunit ang kasakiman nina Matteo at Cassandra ay walang hangganan. Ang malaking bahagi ng kayamanan ng pamilya ay nakapangalan kay Elara, isang bagay na ginawa ni Matteo noong mga unang taon ng kanilang pag-iibigan bilang “tanda ng walang hanggang pagmamahal”. Ngayon, ang tandang iyon ay naging isang tinik sa kanilang mga plano. Gusto na ni Cassandrang magpakasal kay Matteo, ngunit ayaw nitong dumaan sa magastos at eskandalosong proseso ng annulment na tiyak na hahati sa kanilang pinagpagurang yaman. Isang gabi, sa ilalim ng impluwensya ng alak at pagnanasa, nabuo ang isang masamang plano.

“Isang aksidente lang, mahal,” bulong ni Cassandra kay Matteo habang hinahaplos ang kanyang dibdib. “Isang malungkot na aksidente. Isang ina na may kapansanan, sinubukang mag-drive sa bundok kasama ang kanyang anak… at nahulog sa bangin. Trahedya. Walang sinuman ang magdududa.”

Ang lason sa mga salita ni Cassandra ay unti-unting kumalat sa puso ni Matteo, pinapatay ang anumang natitirang hibla ng pagmamahal para sa kanyang asawa’t anak. Ang pag-iisip na mapapasakanya ang lahat ng yaman, kasama pa si Cassandra, ay naging mas matimbang kaysa sa konsensya.

Kinabukasan, nagyaya si Matteo para sa isang “family outing”. Isang sorpresa raw para kay Elara at Luna. Sa kabila ng panlalamig ng kanyang asawa sa mga nakalipas na buwan, isang maliit na pag-asa ang sumibol sa puso ni Elara. Baka ito na ang simula ng kanilang muling pagsasama. Isinuot niya ang kanyang paboritong bestida at inayos ang buhok ni Luna.

Dinala sila ni Matteo sa isang tagong lugar sa tuktok ng isang bundok, isang lugar na kilala sa tawag na “Talon ng mga Bituin”. Sikat ito sa napakagandang tanawin ng buong siyudad, lalo na sa gabi. Ngunit sa gabing iyon, ang kagandahan ng lugar ay nabahiran ng isang nakatagong panganib.

“Ang ganda dito, Daddy!” masayang sigaw ni Luna, na tumatakbo-takbo malapit sa gilid ng bangin, habang si Elara ay maingat na itinutulak ang kanyang wheelchair sa mabatong daan.

“Mag-ingat ka, anak,” paalala ni Elara, ang kanyang ngiti ay kasing liwanag ng mga ilaw sa siyudad sa ibaba.

Habang abala si Luna sa paghabol sa mga alitaptap, lumitaw mula sa dilim ang isang anino. Si Cassandra, nakasuot ng itim na damit, ang kanyang mukha ay seryoso at malamig.

“Anong ginagawa mo dito?” naguguluhang tanong ni Elara. Ang maliit na pag-asa sa kanyang puso ay biglang napalitan ng takot.

Hindi sumagot si Cassandra. Tumingin lang siya kay Matteo, isang tingin na puno ng kahulugan. Doon naintindihan ni Elara ang lahat. Ang “family outing” ay isang patibong.

“Matteo, anong ibig sabihin nito?” nanginginig na tanong ni Elara, ang mga luha ay nagsisimulang mamuo sa kanyang mga mata.

Lumapit si Matteo, ang kanyang mukha ay walang emosyon. “Patawarin mo ako, Elara. Ngunit ito ang pinakamadaling paraan.”

“Anong paraan? Matteo, maawa ka… ang anak natin…” pagmamakaawa niya.

Si Luna, na naramdaman ang tensyon, ay tumakbo papunta sa kanyang ina at yumakap sa kanyang mga binti. “Mommy, natatakot po ako.”

Ang tanawing iyon—ang kanyang mag-inang takot na takot—ay dapat sanang pumukaw sa puso ni Matteo. Ngunit ang kanyang puso ay naging bato na.

“Oras na,” sabi ni Cassandra, ang kanyang boses ay kasing talim ng isang kutsilyo.

Sabay silang lumapit. Hinawakan ni Matteo ang hawakan ng wheelchair ni Elara. Sa huling pagkakataon, tumingin si Elara sa mga mata ng lalaking minsan niyang minahal nang buong buhay, naghahanap ng kahit katiting na awa. Ngunit wala siyang nakita kundi isang malamig na kawalan.

“Huwag! Parang awa niyo na!” sigaw ni Elara.

Ngunit ang kanyang mga sigaw ay nawala sa hangin. Sa isang malakas na tulak, ang wheelchair, kasama si Elara at ang mahigpit na nakayakap na si Luna, ay bumulusok sa kadiliman ng bangin. Ang huling narinig ni Elara ay ang masasamang halakhak nina Matteo at Cassandra, na dahan-dahang humina habang sila’y nahuhulog, at ang nakakabinging iyak ng kanyang anak na parang sumusugat sa kanyang kaluluwa.

Ang pagbagsak ay tila isang walang hanggan. Niyakap ni Elara si Luna nang buong higpit, ginawang panangga ang kanyang sariling katawan. Ang kanyang huling iniisip ay hindi ang kanyang sarili, kundi ang kaligtasan ng kanyang munting anghel. “Mahal na mahal kita, Luna ko…” iyon ang kanyang huling bulong bago lamunin ng dilim ang kanyang kamalayan.

Akala nina Matteo at Cassandra, tapos na ang lahat. Ini-report nila ang “aksidente” sa pulisya. Isang kuwento ng trahedya ang kanilang binuo: isang lumpong ina na nagtangkang magmaneho ng isang espesyal na sasakyan, nawalan ng kontrol, at nahulog sa bangin. Marami ang nalungkot, marami ang nakiramay. Nagpanggap si Matteo bilang isang nagdadalamhating asawa at ama, habang si Cassandra ay nasa kanyang tabi bilang isang “supportive friend”. Pagkatapos ng ilang buwan, nang humupa na ang balita, sinimulan na nilang planuhin ang kanilang kinabukasan—isang buhay na binuo sa ibabaw ng kasinungalingan at kamatayan.

Ngunit sa ilalim ng bangin, isang himala ang naganap.

Ang pagbagsak ni Elara at Luna ay pinabagal ng makakapal na sanga at dahon ng mga puno sa gilid ng bangin. Sa halip na direktang bumagsak sa mga matutulis na bato sa ibaba, sumabit sila sa isang malaking puno ng Balete, ang mga ugat nito ay nakakapit nang mahigpit sa lupa. Si Elara ay nagtamo ng maraming sugat at bali, at nawalan ng malay. Ngunit si Luna, na protektado ng yakap ng kanyang ina, ay nagkaroon lamang ng kaunting galos.

Sa loob ng maraming oras, tanging ang iyak lamang ng bata ang maririnig sa katahimikan ng gubat.

Sa paanan ng bundok, sa isang maliit na kubo na malayo sa sibilisasyon, nakatira ang isang matandang ermitanyo na nagngangalang Lolo Kiko. Dati siyang doktor sa siyudad, ngunit tinalikuran niya ang magulong buhay para manirahan nang payapa kasama ang kalikasan. Ang kanyang pandinig, na hinasa ng katahimikan ng gubat, ay narinig ang isang kakaibang tunog—isang mahinang iyak na dala ng hangin.

Dala ang kanyang lampara at tungkod, sinundan ni Lolo Kiko ang tunog. Inakyat niya ang mapanganib na dalisdis ng bangin, ginagabayan ng kanyang kaalaman sa bawat sulok ng bundok. At doon, sa ilalim ng puno ng Balete, natagpuan niya ang isang tanawing dumurog sa kanyang puso: isang babaeng duguan at walang malay, at isang batang umiiyak sa kanyang tabi.

Maingat niyang binuhat ang mag-ina at dinala sa kanyang kubo. Ginamit niya ang lahat ng kanyang kaalaman sa medisina at halamang gamot para gamutin si Elara. Ang mga buto nito ay bali, ang mga sugat ay malalim. Sa loob ng maraming araw at gabi, si Elara ay nasa pagitan ng buhay at kamatayan. Sa kanyang panaginip, paulit-ulit niyang naririnig ang halakhak nina Matteo at Cassandra, at ang iyak ni Luna. Ang mga alaalang iyon ang nagbigay sa kanya ng dahilan para lumaban.

Dahan-dahan, sa tulong at pag-aalaga ni Lolo Kiko, si Elara ay nagsimulang gumaling. Ang kanyang mga sugat ay naghilom. Ngunit ang pinakamalaking himala ay hindi lang ang kanyang paggaling. Isang umaga, habang sinusubukan niyang umupo, naramdaman niya ang isang bagay na matagal na niyang hindi naramdaman—isang kislot sa kanyang mga binti.

Dahil sa matinding pagbagsak, ang ilang mga nerve sa kanyang gulugod na naipit mula sa kanyang dating aksidente ay tila bahagyang “naayos”. Sa una, ito ay isang maliit na kislot lamang. Ngunit sa tulong ng mga therapy at ehersisyo na itinuro ni Lolo Kiko, ang kislot ay naging paggalaw. Pagkatapos ng ilang buwan ng walang tigil na pagsisikap at determinasyon, isang araw, sa harap ng umiiyak sa tuwa na si Luna at Lolo Kiko, si Elara ay muling tumayo sa kanyang sariling mga paa. Mahina sa simula, nanginginig, ngunit nakatayo.

Ang babaeng lumpo na itinulak sa bangin ay muling nakalakad.

Sa mga buwan na iyon, habang pisikal siyang lumalakas, ang kanyang kalooban ay lalo ring tumitibay. Ang sakit at poot na dati niyang nararamdaman ay unti-unting napalitan ng isang matatag na determinasyon. Hindi na siya ang mahinang Elara na kayang tapak-tapakan. Ang babaeng bumangon mula sa bangin ay isang bagong nilalang. Ang kanyang misyon ay hindi paghihiganti. Para sa kanya, ang paghihiganti ay magpapababa lamang sa kanyang lebel. Ang gusto niya ay hustisya—at ang mabawi ang buhay na ninakaw sa kanila ng kanyang anak.

“Handa ka na ba, anak?” tanong ni Lolo Kiko isang araw, habang pinagmamasdan si Elara na naglalakad nang walang tulong sa kanilang munting hardin.

“Opo, Lolo. Panahon na po para harapin sila,” sagot ni Elara, ang kanyang boses ay kalmado ngunit puno ng bigat.

Sa siyudad, ang buhay para kina Matteo at Cassandra ay perpekto. Ang kanilang negosyo ay lalong lumago. Sila na ang bagong “power couple” ng alta sosyedad. Malapit na ang kanilang kasal, isang grandeng selebrasyon na pag-uusapan ng lahat. Para sa kanila, si Elara at Luna ay isang malayong alaala na lamang, isang madilim na sikretong matagumpay nilang naibaon sa limot.

Ang gabi ng kanilang engagement party ay isang marangyang kaganapan. Ang pinakamayayamang tao sa siyudad ay naroroon. Ang champagne ay umaagos, ang mga alahas ay kumikinang, at ang tawanan ay umaalingawngaw sa loob ng grand ballroom ng isang five-star hotel.

Sa gitna ng kasiyahan, tumayo si Matteo sa entablado, hawak ang mikropono, katabi si Cassandra na nakangiti mula tenga hanggang tenga.

“Mga kaibigan,” simula ni Matteo, ang kanyang boses ay puno ng pagmamalaki. “Nais kong ipakilala sa inyo ang babaeng bumuo muli sa aking nawasak na puso, ang aking magiging asawa, si Cassandra!”

Nagpalakpakan ang mga tao. Ngunit bago pa man makapagsalita si Cassandra, ang malaking pinto ng ballroom ay dahan-dahang bumukas.

Ang lahat ng mata ay napako sa pinto. Mula sa dilim, isang babae ang dahan-dahang lumakad papasok. Nakasuot siya ng isang simpleng puting bestida, ang kanyang mahabang buhok ay nakalugay. Sa tabi niya ay isang maliit na batang babae na mahigpit na nakahawak sa kanyang kamay.

Ang musika ay huminto. Ang tawanan ay napalitan ng mga bulungan.

Habang papalapit ang babae sa liwanag, ang mukha ni Matteo ay namutla, na parang nakakita ng multo. Si Cassandra naman ay nanigas sa kanyang kinatatayuan, ang kanyang perpektong ngiti ay naglaho.

Ang babae ay tumayo sa gitna ng ballroom. Ang kanyang mga mata ay nakatitig nang diretso kay Matteo.

“Kumusta, mahal ko?” sabi ni Elara, ang kanyang boses ay malinaw at matatag, umalingawngaw sa nakabibinging katahimikan. “Na-miss mo ba kami?”

Si Luna, na nakahawak sa kamay ng kanyang ina, ay tumingin kay Matteo. “Daddy?” tanong ng bata, ang kanyang boses ay puno ng pagtataka at sakit.

Ang isang salitang iyon mula sa bata ay parang isang punyal na sumaksak sa puso ng lahat ng naroroon. Ang “namatay” na anak ay buhay. At ang “namatay” na asawa… ay nakatayo sa kanilang harapan.

Ang reaksyon ni Matteo ay hindi na maipinta. Ang gulat ay napalitan ng takot. “Hindi… hindi maaari! Patay na kayo!” sigaw niya, na hindi na napigilan ang sarili.

Sa pag-amin na iyon, ang lahat ng bulungan ay naging hiyawan ng gulat. Ang kanyang mga salita ay isang di-direktang pag-amin sa krimen na kanyang ginawa.

Si Cassandra, na mas mabilis mag-isip, ay sinubukang iligtas ang sitwasyon. “Sino ka? Anong kalokohan ito? Security! Palabasin ang babaeng ito!”

Ngunit huli na ang lahat. Mula sa likuran ni Elara, lumabas ang ilang mga pulis, kasama si Lolo Kiko, na nagsilbing saksi.

“Matteo Sandoval at Cassandra Reyes,” sabi ng isang pulis, “inaaresto namin kayo sa salang attempted murder.”

Nagsimula ang kaguluhan. Ang mga camera ng mga cellphone ay nagsimulang mag-flash. Ang perpektong gabi nina Matteo at Cassandra ay naging isang bangungot. Habang isinusakay sila sa sasakyan ng pulis, ang kanilang mga mukha ay puno ng pagkagapi at kawalan ng pag-asa. Si Matteo ay paulit-ulit na sumisigaw na hindi ito totoo, habang si Cassandra ay tahimik lang, ang kanyang mga mata ay puno ng galit na nakatuon kay Elara.

Si Elara ay nanatiling nakatayo sa gitna ng lahat, yakap si Luna. Hindi siya nakaramdam ng saya sa pagbagsak nila. Ang naramdaman niya ay isang uri ng kapayapaan. Tapos na ang laban. Ang hustisya ay nagsisimula nang gumulong.

Ang kaso ay naging isang pambansang sensasyon. Ang kuwento ni Elara, ang “miracle wife”, ay lumabas sa lahat ng balita. Ang testimonya niya, kasama ang ebidensya na natagpuan sa lugar ng krimen at ang salaysay ni Lolo Kiko, ay sapat na para mahatulan sina Matteo at Cassandra ng habambuhay na pagkakakulong. Sa huling araw ng paglilitis, habang inilalabas sila sa korte, nagtama ang kanilang mga mata. Sa mga mata ni Matteo, nakita niya ang pagsisisi. Sa mga mata ni Cassandra, wala siyang nakita kundi purong poot. Ngunit hindi na ito mahalaga sa kanya.

Pinili ni Elara na huwag kunin ang yaman na naiwan ni Matteo. Ipinamigay niya ang malaking bahagi nito sa mga charity, lalo na sa mga tumutulong sa mga biktima ng domestic abuse at mga taong may kapansanan. Kumuha lamang siya ng sapat para makapagsimula muli ng isang simpleng buhay kasama si Luna.

Bumalik sila sa probinsya, malayo sa ingay at gulo ng siyudad. Bumili sila ng isang maliit na bahay na may malawak na hardin, kung saan maaari silang magtanim ng mga bulaklak at gulay. Si Lolo Kiko ay naging bahagi na ng kanilang pamilya, ang kanilang lolo na puno ng pagmamahal at karunungan.

Isang hapon, habang pinagmamasdan ni Elara si Luna na masayang naglalaro sa hardin, habang papalubog ang araw at nagbibigay ng ginintuang kulay sa paligid, naramdaman niya ang isang lubos na kapayapaan. Marami ang nawala sa kanya. Naranasan niya ang pinakamatinding sakit at pagtataksil. Ngunit sa huli, mas marami siyang natanggap. Natagpuan niya ang kanyang sariling lakas, ang kanyang kakayahang tumayo muli—sa literal at makasagisag na paraan.

Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa hinaharap. Ang mga sugat sa kanyang puso ay naroon pa rin, ngunit hindi na ito kasinsakit ng dati. Ang mga ito ay nagsisilbing paalala, hindi ng sakit, kundi ng kanyang katatagan. Isang paalala na kahit itulak ka pa sa pinakamalalim na bangin, palaging mayroong pag-asa. Palaging mayroong isang himala na naghihintay—sa anyo man ng isang matandang ermitanyo, ng paghilom ng katawan, o ng walang katumbas na pagmamahal ng isang anak.

Ngumiti si Elara. Sa wakas, malaya na siya. At sa katahimikan ng papalubog na araw, alam niyang ito na ang simula ng kanilang tunay na buhay—isang buhay na binuo hindi sa kayamanan o kasinungalingan, kundi sa purong pagmamahal at pangalawang pagkakataon.