Para sa karamihan, ang sementeryo ay isang lugar ng katahimikan, kalungkutan, at pag-alala. Ito ay isang pook na binabalot ng solemne na katahimikan, kung saan ang mga buhay ay nagbibigay-pugay sa mga pumanaw. Ngunit para kay Molly, ang sementeryo ay isang lugar ng pag-ibig.

Bawat Martes, walang palya, si Molly ay bumibisita sa puntod ng kanyang yumaong asawa. Ito ang kanilang “date.”

Ang ritwal ay simple ngunit sagrado. Dala ang isang bungkos ng sariwang bulaklak at mga gamit panlinis, gugugulin niya ang buong hapon sa tabi ng malamig na marmol. Kakausapin niya ang kanyang asawa, ikukwento ang kanyang linggo, at aalagaan ang kanilang huling piraso ng lupa, na para bang inaalagaan niya ang kanilang tahanan. Ang pag-ibig, para kay Molly, ay hindi natapos sa kamatayan.

Sa isang ordinaryong Martes, habang ang araw ay dahan-dahang bumababa at ang sementeryo ay nagsisimula nang maging tahimik, isang bagay ang pumukaw sa kanyang pansin. Isang bagay na wala sa lugar.

Habang maingat niyang inaalis ang mga tuyong dahon sa gilid ng puntod, napansin niya ito: isang maliit at kakaibang butas sa lupa. Hindi ito malaki, halos kasing laki lang ng isang kamao, ngunit naroroon ito, isang maliit na sugat sa perpektong damuhan na kanyang inaalagaan.

Hindi niya alam na ang maliit na butas na iyon ay isang siwang patungo sa isang madilim na mundo ng krimen na nakatago sa ilalim mismo ng kanyang mga paa, isang mundo na susubok sa kanyang katapangan at babago sa payapang siyudad magpakailanman.

Kabanata 1: Ang Kuryosidad na Hindi Mapakali
Sa unang tingin, binalewala ito ni Molly. “Siguro gawa lang ng aso,” bulong niya sa sarili, kahit na ang pinakamalapit na bahay ay ilang kilometro ang layo. Subalit, habang patuloy siyang naglilinis, ang kanyang mga mata ay pabalik-balik sa butas.

Mayroong isang bagay na mali. Ang butas ay tila bagong hukay. Ang lupa sa gilid nito ay sariwa pa.

Ang kanyang kuryosidad ay nagsimulang daigin ang kanyang pag-aalinlangan. Lumuhod siya at sinimulang alisin ang mga tuyong dahon na nakatakip dito. Ang maliit na butas ay lumaki. Ito ay mas malalim kaysa sa kanyang inaakala, halos isang dangkal. At ang hugis… ito ay masyadong perpekto. Masyadong sinadya.

“Hindi ito gawa ng hayop,” naisip niya. Ang kanyang puso ay nagsimulang kumabog nang medyo mas mabilis. Ang sementeryo ay para sa mga patay, ngunit naramdaman niyang may isang buhay na sikreto itong itinatago.

Nagdala ba ang isang tao ng isang bagay dito? O, mas masahol pa, kumuha ba sila ng isang bagay?

Ang ideya ng mga magnanakaw sa libingan ay pumasok sa kanyang isip, ngunit ano ang nanakawin? Wala silang inilagay na alahas.

Hindi siya mapakali. Ang kanyang “date” ay nabalot ng misteryo. Wala siyang dalang kahit anong gamit pambungkal. Ang kanyang mga kuko ay hindi sapat. Sa isang desisyon na puno ng kaba, nagpasya siyang iwanan muna ito. Ngunit ang kanyang isip ay hindi na payapa.

“Babalik ako bukas,” ipinangako niya sa puntod ng kanyang asawa. “At aalamin ko kung sino ang nambabastos sa iyong huling hantungan.”

Kabanata 2: Ang Paghuhukay
Kinabukasan, ang araw ay hindi pa sumisikat nang husto nang bumalik si Molly. Ang kanyang puso ay dumadagundong sa kanyang dibdib. Dala niya ang isang maliit na pambungkal mula sa kanyang hardin, na nakabalot sa isang lumang tuwalya.

Alam niyang ang kanyang gagawin ay maaaring ilegal. Ang paghuhukay sa isang sementeryo ay hindi isang bagay na ginagawa nang basta-basta. Ngunit ang pakiramdam ng paglabag sa sagradong lugar ng kanyang asawa ay mas matimbang. Kailangan niyang malaman.

Pagdating niya sa puntod, isang bagong sorpresa ang nag-abang sa kanya. Ang butas… ay wala na.

O mas tamang sabihin, muli itong natabunan. May mga sariwang tuyong dahon at bagong lupa na maingat na inilagay upang itago ang anumang bakas.

Ito na ang kumpirmasyon. Sinadya ito. May bumalik kagabi.

Ang kanyang takot ay napalitan ng isang malamig na determinasyon. Kung anuman ang nasa ilalim ng lupang iyon, kailangan nitong makita ang liwanag.

Nagsimula siyang maghukay. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig sa una, ngunit habang lumalalim ang kanyang binubungkal, ang kanyang galit ay tumitindi. Bawat pagbaon ng pala ay isang sigaw laban sa kawalang-respeto.

“Paano nila nagawa ito?” bulong niya.

Ilang minuto lamang ng paghuhukay, isang tunog ang kanyang narinig. Hindi ang malambot na tunog ng lupa, kundi isang matigas na clank. Natamaan ng kanyang pambungkal ang isang bagay na metal.

Maingat niyang inalis ang lupa sa paligid nito. Ang kanyang mga mata ay nanlaki. Ito ay isang kahon. Isang makinang, walang label na metal box, halos kasing laki ng isang kahon ng sapatos. At ito ay may padlock.

Ang kanyang dugo ay kumulo. Sino ang maglalakas-loob na magbaon ng isang nakakandadong kahon sa puntod ng kanyang asawa? Ang pambabastos ay napakatindi.

Kabanata 3: Ang Laman ng Kahon
Ang galit ay nagbigay sa kanya ng lakas. Ginamit niya ang dulo ng kanyang pambungkal at sinimulang sirain ang padlock. Ito ay matibay, ngunit ang kanyang determinasyon ay mas matibay. Sa ilang malalakas na pukpok at pagpilipit, ang kandado ay bumigay.

Huminga siya nang malalim bago buksan ang takip. Inaasahan niya ang kahit ano—marahil mga ninakaw na alahas, o pera.

Ngunit ang kanyang nakita ay isang bagay na mas nakakalito at mas nakakatakot.

Ang kahon ay puno ng maliliit na pakete. Mga plastic na pakete na selyado, at bawat isa ay naglalaman ng puting pulbos.

“Harina?” Natawa siya sa sariling naisip. Hindi. Hindi ito harina. Napakarami nito. Maingat itong nakabalot.

Ang kanyang isip ay mabilis na nagproseso. Ang mga balita sa TV. Ang mga raid. Ang mga sindikato.

Ito ay droga.

Isang malamig na takot ang gumapang sa kanyang buong katawan. Hindi ito isang simpleng pagnanakaw o isang sentimental na sikreto. Ito ay isang bagay na malaki. Isang bagay na mapanganib.

Mabilis niyang isinara ang kahon. Ang kanyang unang instinct ay tumakbo. Ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ang tama. Kailangan niyang tumawag ng pulis.

Ngunit hindi dito. Hindi sa gitna ng isang bukas na sementeryo, kung saan ang nagbaon nito ay maaaring nagmamasid.

Dala ang mabigat na kahon, mabilis ngunit maingat siyang naglakad pabalik sa kanyang sasakyan, na nakaparada malapit sa gate ng sementeryo. Ang bawat anino ng puno ay tila isang nagbabantang pigura. Ang bawat huni ng ibon ay tila isang babala.

Kailangan niyang makarating sa kanyang sasakyan. Doon siya ligtas.

Kabanata 4: Ang Pagtakas
Nang makarating siya sa kanyang kotse, mabilis niyang itinapon ang kahon sa upuan ng pasahero at pumasok, agad na ni-lock ang lahat ng pinto. Huminga siya nang malalim, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang kinukuha ang kanyang cellphone.

“911, anong emergency mo?”

“Ako… ako si Molly,” simula niya, ang kanyang boses ay basag. “Nasa sementeryo ako. May natagpuan ako… isang kahon. Sa tingin ko… droga ito.”

Habang sinusubukan niyang ipaliwanag ang kanyang lokasyon, ang kanyang mga mata ay lumibot sa paligid. Doon, malapit sa gate, nakita niya sila.

Dalawang lalaki.

Hindi sila mga nagluluksa. Sila ay nakasuot ng itim na hooded sweaters, ang kanilang mga mukha ay halos natatakpan ng baseball caps. Nakatayo sila, hindi gumagalaw, at nakatingin… direkta sa kanyang sasakyan.

Ang kanyang dugo ay nagyelo. Sila na ba ‘yon? Hinihintay ba nila siya?

Bago pa siya makakilos, ang dalawang lalaki ay nagsimulang maglakad. Mabilis. Papalapit sa kanya.

“Nandito sila!” sigaw ni Molly sa telepono. “Diyos ko, nandito sila! Papalapit sila!”

“Ma’am, umalis ka na diyan! Pumunta ka sa pinakamalapit na police station!” sigaw ng dispatcher sa kabilang linya.

Nagsimulang tumakbo ang dalawang lalaki.

Sa purong takot, binitiwan ni Molly ang telepono, pinaandar ang makina, at tinapakan ang silinyador. Ngunit sa kanyang pagmamadali, ang isa sa mga lalaki ay nakarating sa bintana ng kanyang sasakyan.

BANG!

Isang malakas na tunog ang yumanig sa kotse. Sinusubukan ng lalaki na basagin ang kanyang bintana gamit ang isang matigas na bagay. Sumigaw si Molly. Ang kanyang kotse ay umarangkada, halos mabangga ang gate ng sementeryo, bago ito humarurot sa kalsada.

Sa kanyang rearview mirror, nakita niya ang dalawang lalaki, nakatayo sa gitna ng kalsada, ang kanilang mga mukha ay puno ng galit, habang sila ay unti-unting lumiliit sa distansya.

Kabanata 5: Ang Lihim ng Sementeryo
Dumating si Molly sa police station na humahagulgol, ang kanyang buong katawan ay nanginginig. Agad siyang inasikaso ng mga pulis, pinakalma, at binigyan ng tubig.

“Ang kahon,” sabi niya, itinuturo ang metal box sa kanyang upuan.

Maingat na kinuha ng mga opisyal ang kahon. Nang buksan nila ito, ang kanilang mga ekspresyon ay naging seryoso. Ang kanilang mga mata ay nagpalitan ng makahulugang tingin.

“Ilang kilo ito,” bulong ng isang opisyal.

Ang hepe ng pulisya ay lumapit kay Molly. “Mrs. Molly,” sabi niya, ang kanyang boses ay kalmado ngunit may bigat. “Ang natagpuan mo… ito ang break na matagal na naming hinihintay.”

Ipinaliwanag ng hepe na sa loob ng maraming buwan, iniimbestigahan na nila ang isang bagong sindikato ng droga. Ang sindikatong ito ay mailap. Wala silang makuhang lead kung paano nagaganap ang transaksyon. Ang alam lang nila ay hindi ito nangyayari sa mga karaniwang lugar.

“Ang modus nila,” sabi ng hepe, “ay ang paggamit ng mga sementeryo bilang ‘dead drop’ o taguan. Nag-iiwan sila ng mga produkto sa mga puntod, at kinukuha ito ng mga buyer sa ibang oras. Sino ang maghihinala sa isang taong nag-iiwan ng ‘bulaklak’ sa isang libingan?”

Ang buong siyudad ay naging kanilang imbakan. Ang mga sagradong lugar ng pahinga ay naging sentro ng kanilang ilegal na kalakalan.

Si Molly, sa kanyang simpleng pagbisita, ay aksidenteng natisod sa isa sa kanilang mga pangunahing taguan. Ang puntod ng kanyang asawa.

Lubos na nagulat si Molly. Ang galit na naramdaman niya kanina dahil sa pambabastos ay mas lumalim pa. Hindi lang pala ang kanyang asawa ang binastos, kundi ang alaala ng lahat ng nakahimlay doon.

Kabanata 6: Ang Guardian Angel
Ang impormasyon ni Molly ay naging susi. Sa tulong ng kanyang detalyadong deskripsyon, at sa kanyang katapangan na tumestigo, mabilis na na-track ng pulisya ang dalawang lalaking sumugod sa kanya.

Sila ay naaresto sa loob ng dalawampu’t apat na oras. Sa ilalim ng matinding interogasyon, at sa bigat ng ebidensya na natagpuan sa puntod, ang dalawang suspek ay “kumanta.” Isiniwalat nila ang buong operasyon ng sindikato—ang mga supplier, ang mga buyer, at ang iba pang mga sementeryo na kanilang ginagamit.

Ang pagtuklas ni Molly ay nagresulta sa isa sa pinakamalaking drug bust sa kasaysayan ng kanilang siyudad. Ang sindikato ng sementeryo ay nabuwag.

Para kay Molly, ang mga sumunod na araw ay puno ng pagod, takot, at isang kakaibang pakiramdam ng pasasalamat. Ang kanyang lingguhang “date” ay nasira, ngunit ang kanyang pagkilos ay nagligtas sa maraming buhay mula sa salot ng droga.

Nang bumalik siya sa sementeryo, sa pagkakataong ito ay may kasama nang mga pulis, tiningnan niya ang puntod ng kanyang asawa. Ang lupa ay naibalik na sa dati, ngunit ang katahimikan ay mayroon nang ibang kahulugan.

Naramdaman niya na sa buong mapanganib na karanasang iyon, hindi siya nag-iisa. Ang kanyang pagmamahal sa asawa ang nagtulak sa kanya na mapansin ang maliit na butas. Ang kanyang galit sa pambabastos ang nagbigay sa kanya ng lakas upang maghukay.

At sa kanyang paniniwala, ang kanyang asawa, ang kanyang “Guardian Angel,” ang nagbantay sa kanya, mula sa pagtuklas ng kahon hanggang sa kanyang pagtakas mula sa mga lalaking iyon.

Ang pag-ibig, na siyang nagdala sa kanya sa sementeryo, ay siya ring pag-ibig na naglantad sa krimen na nagtatago sa anino nito. Ang tanong na nananatili ay: kung ikaw ang nasa kalagayan ni Molly, magkakaroon ka rin ba ng lakas ng loob na hukayin ang katotohanan?