Ang plano ni Julian ay perpekto—sa kanyang isipan.

Habang ang The Legacy ay bumabalik sa pampang, tinawagan ni Julian ang Coast Guard. Ang kanyang boses ay naglalaman ng perpektong timpla ng pagkasindak at pagluluksa. “Ang asawa ko! Si Elena! Nahulog siya! Hindi ko alam… ang dilim… sinubukan kong hanapin…”

Isang malawakang search and rescue operation ang inilunsad. Ngunit ang Karagatan ng Setyembre ay malalim at walang awa. Pagkaraan ng tatlong araw, itinigil ang paghahanap. Si Elena Valderama, ang buntis na tagapagmana, ay idineklarang missing, presumed dead.

Si Julian ang gumanap na perpektang nagluluksa na asawa. Sa libing (na walang laman ang kabaong), umiyak siya. Ngunit sa likod ng mga luhang iyon, ang kanyang iniisip ay ang pag-access sa yaman ni Elena.

Ang unang sorpresa: Ang bangko.

“Mr. Valderama, paumanhin po,” sabi ng family lawyer ni Elena, isang matandang lalaki na hindi niya pa nakikita dati. “Ang mga assets ni Ms. Elena ay nasa isang trust na may mahigpit na stipulations. Ang mana ay maililipat lamang sa inyo, o sa inyong tagapagmana, sa dalawang kondisyon.”

“Ano ‘yon?” naiinip na tanong ni Julian.

“Una, ang official death certificate niya. Pangalawa, ang pisikal na locket na may inisyal na ‘E.V.’ na tanging selyo para buksan ang vault na naglalaman ng mga orihinal na titulo.”

Natigilan si Julian. Ang locket. Ang regalong ibinigay niya bago niya ito itinulak. Ang locket na nakita niyang lumubog sa kadiliman kasama ni Elena.

“Nasa kanya ‘yon nang siya ay… mawala,” pautal na sabi ni Julian.

“Kung gayon, Mr. Valderama,” malamig na sabi ng abogado, “hangga’t hindi natatagpuan ang katawan ni Elena—o ang locket—ang buong portfolio ay mananatiling frozen. Wala kahit isang sentimo ang maaaring galawin.”

Ang “perfect crime” ni Julian ay naging isang bangungot. Ang kanyang business empire ay bumagsak nang walang pondo. Ang kanyang mistress ay iniwan siya nang malamang wala siyang makukuhang pera. Sa loob ng isang taon, si Julian Valderama ay mula sa isang bilyonaryo patungo sa isang pulubi. Ang tanging natira sa kanya ay ang yate, ang The Legacy, na ngayon ay nabubulok na sa pantalan, isang paalala ng kanyang kabiguan.

Ang Huling Pagharap

Limang taon ang lumipas. Si Julian ay isa nang anino ng kanyang dating sarili. Basag, mapait, at laging lasing.

Isang gabi, nakatanggap siya ng isang sulat. Isang mamahaling card stock na may isang simpleng mensahe:

“Pumunta ka sa The Legacy. Hatinggabi. Naghihintay ang iyong mana.”

Walang pirma. Ngunit alam niya.

Nagmamadaling tinungo ni Julian ang pantalan. Ang The Legacy ay madilim, maliban sa isang ilaw sa deck. Pag-akyat niya, nakita niya ang isang pigura na nakatayo sa eksaktong lugar kung saan niya itinulak si Elena.

Ang pigura ay lumingon.

Si Elena.

Buhay. Hindi siya tumanda kahit isang araw. Ang kanyang kagandahan ay mas matalim, mas malamig. Wala na ang innocence. Ang kanyang mga mata ay parang karagatan sa hatinggabi.

“Imposible,” bulong ni Julian. “Patay ka na.”

“Talaga ba, Julian?” ang boses niya ay kalmado, ngunit may bigat na parang angkla. “Akala ko ba perfect ang krimen mo?”

“Ang mana… ang locket… paanong…?”

“Ang locket?” Ngumiti si Elena. Itinaas niya ang kanyang kamay. Hawak niya ang locket na may inisyal na ‘E.V.’ “Ito ba ang hinahanap mo?”

“Paano mo nakuha ‘yan? Lumubog ‘yan!” sigaw ni Julian.

“Hindi, Julian. Ang lumubog ay isang replika. Ang orihinal,” sabi niya, habang binubuksan ang locket, “ay hindi ko kailanman isinuot.”

ANG UNANG TWIST

Binuksan ni Elena ang locket. Sa loob, walang litrato. Ang laman nito ay isang maliit na microfilm.

“Ang ‘mana’ ko?” paliwanag ni Elena. “Hindi ‘yon land deed o stocks. Ang ‘relative’ ko ay isang whistleblower sa kumpanya mo. Ang locket na ito ay naglalaman ng ebidensya ng iyong pandaraya, ang iyong money laundering—ang mga krimen na ginawa mo bago pa tayo nagkakilala. Ang empire mo ay matagal nang gumuho, Julian. Pinakasalan kita para iligtas ka, para bigyan ka ng bagong simula.”

Nanlaki ang mata ni Julian. “Hindi… sinungaling!”

“Inakala mong kailangan ko ang pera mo?” Tumawa si Elena, isang tawang mapait. “Ako ang nagmula sa simpleng pamilya, pero ako ang may totoong yaman. Pinakasalan kita dahil mahal kita. Ngunit nalaman ko ang tungkol sa mistress mo. Nalaman ko ang plano mong patayin ako para sa isang ‘mana’ na hindi naman totoo.”

Hinaplos ni Elena ang kanyang tiyan, na ngayon ay patag. “At ang ‘tagapagmana’ mo? Nawala siya sa gabing iyon. Pinatay mo hindi lang ang asawa mo, Julian. Pinatay mo ang sarili mong anak.”

Si Julian ay napaluhod, ang katotohanan ay bumagsak sa kanya na mas mabigat kaysa sa anumang alon. Siya ang niloko. Ang kanyang kasakiman ang mismong pumatay sa nag-iisang tao na tunay na nagmamahal sa kanya, at sa anak na sana ay magiging totoong legacy niya.

“Patawad… Elena… Patawad…”

“Huli na ang lahat, Julian,” sabi ni Elena, habang ang mga sirena ng pulis, na kanina pa pala naghihintay, ay nagsimulang marinig palapit sa pantalan. “Natagpuan ng mga mangingisda ang katawan ko noon, halos patay na. Itinago nila ako. Inalagaan. Naghintay lang ako ng tamang oras para ipakita sa’yo kung ano ang tunay na halaga ng isang legacy.”

Iniwan niya si Julian na umiiyak sa deck, habang papalapit ang mga pulis. Ang kanyang paghihiganti ay hindi ang kunin ang yaman ni Julian, kundi ang ipamukha dito na ang yaman na hinahabol nito ay nasa kanya na pala—at itinapon niya ito sa dagat.

ANG IKALAWANG (AT HULING) TWIST

Habang dinadampot ng mga pulis si Julian, isang huling tanong ang gumulo sa isip niya.

“Teka!” sigaw niya kay Elena na papalayo na. “Ang locket! Sabi mo ang orihinal ay nasa iyo! Pero ang ibinigay ko sa’yo… ang itinapon ko… ay peke rin! Isa lang itong simpleng alahas na binili ko sa kanto!”

Tumigil si Elena sa paglakad.

Hindi siya lumingon.

Sa dilim ng pantalan, isang pangalawang pigura ang lumabas mula sa anino at tumabi kay Elena. Isang babae. Ang mistress ni Julian.

“Hindi, Julian,” sabi ng mistress, habang inaakbayan si Elena. “Ang locket na ibinigay mo sa kanya ay peke, oo.”

Itinaas ng mistress ang kanyang kamay. Sa palad niya, naroon ang isa pang locket—ang eksaktong locket na ibinigay ni Julian kay Elena.

“Paano…?” bulong ni Julian.

“Akala mo ba ikaw lang ang marunong magplano, Julian?” sabi ni Elena, na ngayon ay nakatingin na sa kanya, isang malamig na ngiti sa kanyang mga labi. “Nalaman ko ang plano mo. Kaya kinausap ko ang mistrin mo. Nalaman kong mas may galit siya sa’yo kaysa sa akin.”

“Bago mo ako itinulak,” patuloy ng mistress, “habang ‘hinalikan’ mo siya, ipinalit namin ang locket. Ang itinulak mo ay si Elena. Pero ang ebidensya… ang locket na may iyong fingerprints… na siyang selyo para sa totoong mana… ay naiwan sa akin.”

“Hindi ko maintindihan…”

“Ang ‘mana’ ni Elena ay totoo, Julian,” sabi ng mistress. “At ang stipulation? Makukuha lang ito ng asawa kung mapapatunayang hindi siya ang pumatay. O… makukuha ito ng babaeng nagmamay-ari ng locket.”

Tumingin si Elena kay Julian sa huling pagkakataon.

“Ang Karagatan ng Setyembre ay malamig, Julian. Pero mas malamig ang paghihiganti ng dalawang babaeng sabay mong niloko. Ang legacy mo? Kami na ang naghahati.”

Iniwan nilang dalawa si Julian sa mga pulis—isang lalaking itinulak sa bangin ng sarili niyang kasakiman, nalamang ang dalawang babae sa buhay niya ay ang tunay na mga “Sirena” na matagal nang nagplano ng kanyang paglubog.