Sa mundong puno ng pangarap at pag-asa, marami ang naniniwala na ang tadhana ay isang landas na matagal nang nakalatag, naghihintay na lamang na tahakin at pagyamanin tungo sa inaasam na tagumpay. Subalit, sa isang iglap, ipinakita ng panahon na ang buhay ay isang hiram na sandali lamang—isang katotohanang sumalamin sa buhay ng isa sa pinakasikat na mang-aawit sa kasaysayan ng musikang Pilipino, si Rodel Naval. Kilala sa kanyang mga awiting tumatak sa puso ng marami, tulad ng “Lumayo Ka Man sa Akin,” “Muli,” at “Bakit,” ang kanyang biglaang pagkawala sa industriya ay nag-iwan ng isang malaking katanungan. Ngayon, matapos ang maraming taon, unti-unti nang nabubunyag ang katotohanan sa likod ng kanyang pagpanaw, isang kuwento ng tagumpay, pighati, at isang huling habilin na nagpapatuloy hanggang ngayon.

Si Rodel Belvis Naval, o “Odie” sa kanyang mga kaibigan, ay isinilang sa isang pamilyang puno ng pagmamahalan at musika. Ang kanilang tahanan ay palaging may tugtugan, at dito nahubog ang kanyang talento. Sa murang edad na pito, sinimulan niyang pag-aralan ang pagtugtog ng piano, ngunit hindi niya sinunod ang tradisyonal na pamamaraan. Sa halip na magbasa ng mga nota, natuto siyang tumugtog sa pamamagitan lamang ng pakikinig—isang patunay ng kanyang likas na galing. Ang kanyang mundo ay umikot sa musika, at dito niya natagpuan ang kanyang unang pag-ibig. Sa edad na 23, pinasok niya ang mundo ng propesyonal na pagkanta, nagtanghal sa iba’t ibang club at event sa Maynila, at sumali sa mga singing contest na lalong humasa sa kanyang talento. Ang kanyang boses, na may kakaibang tamis at lalim, ay mabilis na napansin, at hindi nagtagal, ang kanyang pangalan ay nagsimulang umugong sa industriya.

Noong 1980, isang malaking pagbabago ang naganap sa buhay ni Rodel nang magdesisyon ang kanyang pamilya na manirahan sa Canada. Sumunod siya, dala ang pangarap na ipagpatuloy ang kanyang karera sa ibang bansa. Sa Canada, hindi niya tinalikuran ang pagkanta. Nagtanghal siya sa Grandstand ng Canadian National Exhibition (CNE), isang malaking entablado na pinagtatanghalan ng mga sikat na artista mula sa iba’t ibang panig ng mundo. Ang kanyang talento ay hindi maikakaila, at binigyan siya nito ng pagkakataong makilala sa internasyonal na eksena. Subalit, hindi siya tumigil doon. Nagtungo siya sa Los Angeles, California, upang maghanap ng mas malaking oportunidad. Doon, sunod-sunod ang kanyang naging pagtatanghal sa mga kilalang lugar tulad ng Wiltern Theatre, Scottish Rite Temple, at Ambassador Hotel. Ipinamalas din niya ang kanyang husay sa Las Vegas, Nevada, kung saan siya ay nagtanghal sa Imperial Palace. Ang bawat pagtatanghal ay isang patunay ng kanyang galing, at unti-unti, ang pangalan ni Rodel Naval ay naging sinonimo ng tagumpay.

Pagkalipas ng halos isang dekada sa ibang bansa, noong 1989, nagpasya si Rodel na bumalik sa Pilipinas. Dala niya ang kanyang mga sariling komposisyon, handa nang ibahagi ang kanyang musika sa kanyang mga kababayan. Inilabas niya ang kanyang unang cassette album, ang “Finally I Found Love,” na agad sumikat sa mga istasyon ng radyo. Ang kanyang boses, na may halong lungkot at pag-asa, ay bumihag sa puso ng mga Pilipino. Ngunit ang awiting “Lumayo Ka Man sa Akin” ang tunay na nagluklok sa kanya sa kasikatan. Ang kantang ito, na isinulat niya habang nasa Japan, ay isang alay sa kanyang yumaong ina. Habang kumakain sa isang restaurant, narinig niya ang isang awitin ng sikat na Japanese singer na si Mariya Takeuchi. Agad itong umantig sa kanyang puso, at nilapatan niya ito ng sariling liriko—mga salitang puno ng pighati at pangungulila sa kanyang ina na pumanaw noong kasagsagan ng kanyang tagumpay. Ang “Lumayo Ka Man sa Akin” ay naging isang awit ng pag-ibig, kalungkutan, at pag-asa, at ito ang naging daan upang makamit ni Rodel ang Triple Platinum award sa loob lamang ng dalawang buwan.

Ang tagumpay ay dumating na parang isang malakas na alon. Sunod-sunod ang kanyang mga concert, TV guesting, at maging mga pelikula. Ang kanyang kagandahang lalaki at malamyos na boses ay naging puhunan niya upang maging isa sa pinakasikat na bituin noong dekada ’90. Subalit, sa likod ng mga ngiti at palakpakan, isang madilim na ulap ang unti-unting namumuo. Noong 1993, nagsimula siyang makaramdam ng mga sintomas ng isang malalang karamdaman. Dahil sa takot at pangamba, nawalan siya ng panahon para sa kanyang mga commitment at nagdesisyong bumalik sa Canada upang magpagamot. Sa kabila ng kanyang kalagayan, hindi niya tinalikuran ang kanyang pag-ibig sa musika. Nakasama pa nga siya sa isang produksyon ng “Miss Saigon,” ngunit hindi na ito natuloy dahil sa unti-unting paghina ng kanyang katawan. Noong Hulyo 11, 1995, sa edad na 42, tuluyan nang pumanaw si Rodel Naval sa Toronto, Canada. Ang opisyal na dahilan na inilabas sa media ay pneumocystis pneumonia, isang uri ng impeksyon sa baga. Subalit, pagkalipas ng isang taon, kinumpirma ng kanyang pamilya sa isang palabas sa telebisyon na ang tunay na dahilan ng kanyang pagpanaw ay may kaugnayan sa AIDS.

Sa mga huling sandali ng kanyang buhay, sinabi ni Rodel sa kanyang pamilya na ang lahat ng nangyayari sa kanya ay may dahilan. Kung kailangan niyang tumulong sa iba na may kaparehong sitwasyon, gagawin niya ito. Ang kanyang huling habilin ay hindi nakalimutan. Noong 1997, itinatag ng kanyang mga kapatid ang Rodel Naval Care Outreach (RoNaCo), isang programa na naglalayong tumulong nang libre sa mga taong may kaparehong karamdaman. Ang buhay ni Rodel Naval ay isang kuwento ng tagumpay at pighati, ng liwanag at dilim. Ngunit sa huli, ang kanyang musika at ang kanyang huling habilin ay patuloy na nagbibigay ng inspirasyon at pag-asa. Ang kanyang boses ay maaaring natahimik na, ngunit ang kanyang alaala ay mananatiling buhay sa puso ng bawat Pilipinong umibig, nasaktan, at muling bumangon.