Para kay Ricardo Corpus, ang nag-iisang tagapagmana ng bilyonaryong Corpus Empire, ang kanyang buhay ay isang ginintuang hawla. Sanay sa luho at kapangyarihan, tila wala nang hahanapin pa. Ngunit ang lahat ng iyon ay nawalan ng kulay nang makilala niya si Maria Santos, isang working student na puno ng determinasyon at simpleng pangarap. Ang kanilang pag-iibigan ay isang ipinagbabawal na apoy, lalo na sa mata ng ina ni Ricardo, ang matriarka na si Donya Celestina, na mas pinapahalagahan ang negosyo kaysa sa puso ng sariling anak.

Dahil alam nilang hindi sila tatanggapin, nagpasya sina Ricardo at Maria na magpakasal nang lihim. Sa tulong ng kanilang mga kaibigan na sina Ben at Lisa, isang simpleng seremonya sa isang kapilya sa Quezon City ang naging saksi sa kanilang pagmamahalan. Ngunit ang lihim ay hindi maaaring manatiling lihim magpakailanman.

Nang harapin ni Ricardo ang kanyang mga magulang, sumiklab ang galit ni Donya Celestina. “Isang hamak na tagalinis ng lamesa sa kapeteria! Pinili mo ang isang babaeng walang pangalan!” sigaw ng ina. Si Don Romulo, ang kanyang ama, ay nagbigay ng isang mapait na pagpipilian: “Siya o ang pangalan ng pamilya at ang lahat ng mayroon tayo.”

Walang pag-aalinlangan, pinili ni Ricardo si Maria.

Tinalikuran niya ang Corpus Mansion bitbit lamang ang isang bag. Ang dating tagapagmana ay naging isang simpleng mamamayan. Tumira sila sa isang maliit na apartment sa Tondo. Si Ricardo ay naging call center agent sa gabi, at si Maria, na nakapagtapos na, ay naging guro sa umaga. Ang kanilang buhay ay simple, mahirap, ngunit puno ng tunay na kaligayahan.

Ang kaligayahang iyon ay nasubok nang magdalang-tao si Maria. Sa gitna ng kanilang paghahanda para sa pagdating ng kanilang “Corpus Jr.,” isang trahedya ang tumama. Sa ikalimang buwan ng pagbubuntis, si Maria ay na-diagnose ng aplastic anemia. Ang kanyang bone marrow ay tumigil sa paggawa ng sapat na blood cells. Ang gamutan ay mapanganib at napakamahal.

Naubos ang kanilang ipon. Nagbenta sila ng gamit. Nangutang sa mga kaibigan. Sa desperasyon, nilunok ni Ricardo ang kanyang pride at bumalik sa Corpus Mansion upang magmakaawa. Hinarang siya ng security, at nang makapasok, sinalubong siya ng matinding pagkasuklam ni Donya Celestina. “Wala akong apo sa babaeng iyan,” malamig niyang sabi, at ipinalayas ang sariling anak.

Ngunit hindi pa tapos ang plano ng mga Corpus. Kinabukasan, nilapitan si Ricardo ng legal council ng pamilya, si Abogado Reyz. Inilatag sa kanya ang isang ultimatum.

“Bibigyan ka namin ng unlimited financial support para sa pagpapagamot ni Maria at sa bata. Trust fund, lahat,” sabi ng abogado. “Sa isang kondisyon. Humiwalay ka kay Maria. Pumirma ka sa mga papeles na ito—isang annulment, at isang affidavit na nagsasabing iniiwan mo siya dahil pagod ka na sa hirap at pinipili mo ang yaman.”

Ang desisyon ay masakit pa sa kamatayan. Para mabuhay ang kanyang mag-ina, kailangan niyang wasakin ang puso nila.

Buong pait na pumirma si Ricardo. Umuwi siya sa kanilang apartment at binitiwan ang mga salitang dumurog sa mundo ni Maria. “Ayoko na, Maria. Pagod na ako sa buhay na ito. Hindi ako nababagay sa hirap. Kailangan kong bumalik sa yaman ko.” Iniwan niya si Maria na nanlalamig at wasak, ang huling narinig niya ay ang pag-iyak nito habang siya ay tumatalikod.

Sampung taon ang lumipas.

Si Maria ay nakaligtas. Sa tulong ng isang “anonymous donor” na sumagot sa lahat ng kanyang gastusin sa ospital at naglaan ng trust fund, naisilang niya ang isang malusog na babae, si Rika. Upang tuluyang putulin ang koneksyon sa Maynila, lumipat si Maria sa Batangas. Doon, pinalaki niya si Rika bilang isang simple ngunit matalinong bata. Nakilala siya bilang “Teacher Maria,” isang babaeng matatag, independiyente, at puno ng dignidad, ngunit may bitbit na galit sa lalaking piniling talikuran sila para sa pera.

Si Ricardo, sa kabilang banda, ay naging ang perpektong CEO ng Corpus Empire. Pinalago niya ang kumpanya, ngunit siya ay naging isang lalaking malamig, walang emosyon, at kilalang workaholic. Ginagamit niya ang trabaho upang takasan ang kalungkutan. Walang sinumang babae, kabilang ang ambisyosang si Attorney Sofia Sanchez na pinipilit ng kanyang ina, ang nakakuha ng kanyang atensyon.

Ang tanging pinagkakatiwalaan niya ay ang kanyang executive assistant na si Gino Reyz, anak ng abogadong nagbigay sa kanya ng ultimatum. Sa loob ng sampung taon, palihim siyang naghanap kay Maria at Rika, gamit ang isang private investigator. Ang tanging alam niya: ang trust fund ay regular na ina-access sa isang bayan sa Batangas.

Tila mapaglaro ang tadhana. Naglunsad si Ricardo ng isang housing project sa ilalim ng Corpus Foundation sa isang liblib na bayan—ang San Rafael, Batangas.

Sa araw ng groundbreaking ceremony, habang ang kanyang luxury sedan ay naipit sa traffic sa isang kurbadang daan, isang tanawin ang nagpabagal sa pag-ikot ng kanyang mundo. Isang babae, payat, nakasuot ng simpleng damit, ay may buhat na batang babae na mga sampung taong gulang. Ang babae ay nagsimulang kumanta—isang pamilyar na lullaby na palagi nilang kinakanta noon. Kumakanta si Maria upang makalikom ng pambili ng gamot para sa kanyang tiyahin.

Nanginig si Ricardo. Ito ang boses. Binuksan niya ang bintana. Ang kanyang mga mata ay nagtama sa mga mata ni Maria.

Sa isang iglap, ang sampung taon ng kasinungalingan, sakripisyo, at pagtatago ay gumuho.

Naging desperado si Ricardo. Binalewala niya ang traffic at si Gino. Hinabol niya si Maria na ngayon ay puno ng galit at lamig. “Huwag kang lumapit sa amin, Ricardo. Wala tayong dapat pag-usapan,” sabi ni Maria. Ngunit nagmakaawa si Ricardo para sa limang minuto.

Sa isang sulok ng karinderya, inilatag ni Ricardo ang lahat. Ipinakita niya ang kopya ng medical records ni Maria, ang diagnosis ng aplastic anemia, at ang mga dokumento ng annulment na nakatali sa financial agreement. “Pinili kong maging kontrabida, Maria, para lang mabuhay kayo,” sabi niya, habang lumuluha sa unang pagkakataon sa loob ng isang dekada.

Hindi agad naniwala si Maria. Ang sakit ay napakalalim. “Madaling gumawa ng pekeng dokumento,” sabi niya. “Kailangan kong i-verify ito.” Tinawagan niya ang pinsang si Lisa, na isa na ngayong abogado. Pumayag si Ricardo, sa kondisyong hahayaan siyang manatili sa Batangas.

Sa mga sumunod na araw, dahan-dahang nakilala ni Ricardo ang kanyang anak. Nagpanggap siyang “Mr. Ricardo,” isang lumang kaibigan. Ngunit mabilis na napuna ni Rika ang pagkakahawig. “Bakit po kayo kamukha ng picture ko sa album ni mama?” tanong ng bata. Ang bawat sandali nila ay isang halo ng saya at matinding pagsisisi para kay Ricardo.

Nang makumpirma ni Lisa ang lahat ng dokumento, tuluyan nang sinabi ni Maria ang katotohanan kay Rika. “Anak, si Mr. Ricardo… siya ang papa mo.” Ang pagyakap ni Rika sa kanyang ama ang nagpagaling sa sugat ng sampung taon.

Ngunit ang muling pagsasama ay simula pa lamang ng panibagong laban. Nalaman ni Donya Celestina ang nangyari at sumugod sa Batangas, binantaan si Ricardo na sisirain niya ito. Kasunod niya si Attorney Sofia, na hinarap si Maria at inalok ng pera kapalit ng paglayo. “Hindi isang probinsyana na kumakanta sa kalsada ang kailangan ng Corpus Empire,” sabi ni Sofia.

Ngunit si Maria ay hindi na ang dating babaeng madaling apakan. “Hindi mo kayang bilhin ang pagmamahal. Ang anak ko ay may karapatan sa kanyang ama,” matapang niyang sagot.

Nagpasya si Ricardo na lumaban. Kinuha niya ang serbisyo ng kaibigang si Attorney Dennis Ramos upang ipawalang-bisa ang annulment. Sina Maria at Lisa naman ay kinumbinsi si Abogado Reyz na tumestigo. Ang “smoking gun” ay natagpuan ni Gino: isang digital trail ng mga bayad ni Donya Celestina sa mga doktor para sa “non-disclosure” at “forged medical records” upang mapabilis ang paghihiwalay.

Nang makita ni Attorney Sofia ang bigat ng ebidensya, mabilis siyang umatras.

Sa araw ng pagdinig, ang testimonya ni Gino tungkol sa emosyonal na pag-alis ni Ricardo, kasama ang affidavit ni Abogado Reyz at ang digital evidence, ay hindi na kayang pabulaanan. Si Donya Celestina, sa harap ng matibay na ebidensya at ang matatag na paninindigan ng kanyang anak, ay napagtantong talo na siya. Tahimik siyang tumayo at lumabas ng courtroom—isang silent admission of guilt.

Ipinawalang-bisa ng korte ang annulment. Ang kasal nina Ricardo at Maria ay muling kinilala, at si Rika ay isang lehitimong tagapagmana.

Ang tagumpay sa korte ay sinundan ng paghilom. Si Don Romulo ang unang humingi ng tawad. Si Maria ay sumali sa Corpus Foundation bilang Head of Educational Programs. Nag-renew ng vows sina Ricardo at Maria sa isang simpleng garden wedding. Kahit si Donya Celestina, matapos harapin ni Maria nang may habag, ay tuluyang bumigay. Humingi siya ng tawad kay Ricardo at Maria at natagpuan ang bagong layunin sa buhay sa pamamagitan ng philanthropy, lalo na sa pagtulong sa foundation.

Nakaharap man sila ng mga bagong banta sa negosyo, tulad ng agresibong Synergy Group, ang kanilang pagkakaisa at integridad ang naging sandata nila.

Lumipas ang mga taon. Si Rika ay nagtapos bilang valedictorian at nag-aral sa Wharton, na may pangarap na magtayo ng sariling foundation para sa mga kababaihan. Si Gino, na nanatiling tapat, ay ikinasal kay Lisa at kalaunan ay siyang pumalit kay Ricardo bilang CEO.

Nagpasya si Ricardo na iwan ang corporate world upang buong pusong magtrabaho kasama si Maria sa Corpus Foundation. Ang kanilang kwento, na nagsimula sa isang ipinagbabawal na pag-ibig, nasubok ng isang brutal na ultimatum, at pinatibay ng isang dekadang sakripisyo, ay nagwakas sa isang tahimik na veranda, pinapanood ang paglubog ng araw.

“Ang pag-ibig natin ang nanalo,” bulong ni Ricardo. “Ikaw ang CEO ng puso ko, at ang ating pamilya ang aking greatest asset.” Ang kanilang melodrama ay naging isang walang hanggang testamento ng pag-asa, pagpapatawad, at lakas ng tunay na pagmamahal.