Sa siksikan at maingay na kapaligiran ng isang karinderya sa Maynila, doon matatagpuan si Marikit Ramirez, na hindi lamang nagtitinda at naglilingkod, kundi nagdadala ng liwanag sa simpleng negosyo ni Aling Bebang. Araw-araw, ang kanyang mga kamay ay abala sa pagpupunas ng pawis at paghahanda ng order, ngunit ang kanyang puso ay laging bukas sa pagmamalasakit. Ang matandang kostumer na si Lolo Lorenzo ang madalas niyang bigyan ng atensyon, isang pensiyonadong lalaki na hindi niya pinagkakaitan ng dagdag na kanin at sabaw. Ngunit ang kabutihang-loob ni Marikit ay laging binabatikos ng kanyang amo, si Aling Bebang.

Nagsimula ang araw na iyon sa karaniwang tagpo: inutusan ni Aling Bebang si Marikit: “Marikit ibigay mo na yung order doon sa table malapit sa ref.” Agad namang tumango si Marikit at sumagot: “Opo”. Ngunit habang dinadagdagan ni Marikit ang kanin ni Lolo Lorenzo, sumigaw na naman si Aling Bebang: “Marikit ayan ka na naman. Sinabihan na kitang huwag mong dagdagan ang kanin ng mga palamunin.” Sa halip na makipagtalo, handang harapin ni Marikit ang parusa. “Ate Bebang ibawas mo na lang po sa sahod ko,” giit niya, ngunit lalong nagalit si Aling Bebang: “Ay ewan ko sao Tuwing kakain yang matanda na yan dito napapansin kong palagi mong dinadamihan Hoy Marikit karindya to ha Kapag nalugi ako lagot ka talaga sa akin.”

Ang pangungutya ni Aling Bebang ay hindi alintana kay Marikit. Sa kanyang isip, nagbubulungan siya: “Ang oa talaga Kaya palaging hindi bini-bless ni Lord kasi ang dam tatang sama ng ugali sa mga matatanda.” Para kay Marikit, si Lolo Lorenzo ay hindi lamang isang kostumer; siya ay isang alaala ng kanyang yumaong lola, si Loring, na siya ring matalik na kaibigan at first love ng matanda. Dahil dito, ang malasakit niya kay Lolo Lorenzo ay tunay. Sa bawat dagdag na sandok, may kalakip na pasasalamat si Lolo Lorenzo: “Salamat Iha gaya ka talaga ng lola mo.” Nagpatuloy si Marikit sa pag-aalaga, nagdagdag ng sabaw: “Isa pa pong sabaw ha,” na sinagot ni Lolo Lorenzo: “Mapapagalitan ka na naman Paalala ng matanda sabay halakhak Bantay sarado ka kay Bebang na ‘yan.” Ngunit matatag si Marikit: “Sanay na po ako.”

Iyon na pala ang huling gabi na makikita ni Marikit si Lolo Lorenzo. Makalipas ang isang linggo ng paghahanap at pag-aalala, isang courier ang dumating sa karinderya. “Delivery para kay Marikit Ramirez,” tanong ng lalaki. Naguguluhan si Marikit: “Ako po ‘yun pero anong delivery to Wala naman po akong order.” Ang liham, na nagtataglay ng selyo ng Gregorio and S’s Law Offices, ay nagbunyag ng isang malaking sikreto: Si Lolo Lorenzo Santiago, ang matandang inaalagaan niya, ay isang bilyonaryo. Nakasaad sa liham ni Attorney Regina Gregorio: “Binibining Marikit Ramirez Kami po ay sumulat upang ipabatid sa inyo na kayo ay itinalaga bilang isa sa mga benepisyaro sa huling habilin ni Ginoong Lorenzo Santiago na pumanaw noong gabi ng ika ng Agosto…” Ang mana ay malaki, ngunit may isang nakakagulat na kondisyon na kasama: “…matatanggap niyo ang inyong mana ng buo kung papayag kayong manirahan sa loob ng 100 araw kasama ang kanyang apo na si Ginoong Julian Santiago sa Santiago Estate sa Tagaytay… Kung nais niyong ipagpatuloy ang proseso mangyaring makipag-ugnayan sa opisina sa numerong nakasaad.” Ang kabutihan ni Marikit ay nagbunga ng isang kapalaran, ngunit ang kasunduan ay sisingil ng isang presyo na hindi niya inaasahan. Nang tumawag si Marikit sa law office at kumpirmahin ang mana, ang tanong ng attorney ay nagpabigat sa kanyang mundo: “Yun po ay hiling mismo ni Mr Lorenzo Santiago Nanininiwala po siya na may matututunan kayong dalawa sa isa’t isa Because after 100 days po dapat na magpakasal din po kayo para makuha ni Mr Julien Lorenzo ang sarili niyang mana”. Nagalit si Marikit sa ideya, at mariing tumanggi: “Ha Seryoso ka ba Hindi ako magpapaksal sa apo niya May boyfriend po ako Pasensya na po Hindi ko kailangan ng awa ng mayaman o ng mga kondisyon nila Mahirap po ako Oo Pero may dangal po ako”, at agad siyang nagbaba ng telepono.

Ang pagtanggi ni Marikit sa mana ay hindi nagtagal, dahil ang kapalaran ay may sariling paraan upang pilitin siyang harapin ang katotohanan. Ngunit bago pa man niya matawagan muli ang law office, ang kanyang pag-aalinlangan ay nagambala ng isang bisita na kasing-arogante ng kanyang yaman. Dumating si Julian Santiago, ang apo ni Lolo Lorenzo, sa karinderya. Nagdulot ito ng matinding kaguluhan. Sa kanyang mamahaling Aston Martin at designer clothes, si Julian ay mistulang isang banyaga sa gitna ng usok ng mantika at ingay ng kalye. Siya ay tumingin sa paligid na para bang amoy basura ang buong lugar. Ang lahat ay nakatingin sa kanya.

Lumapit si Julian sa counter at tinitigan si Marikit, na para bang sinisipat ang kanyang pagkatao mula ulo hanggang paa. “Ikaw ang babae sa picture,” ang malamig niyang simula. Sinagot naman siya ni Marikit nang may pagtataka: “Oo Bakit Anong kailangan mo Sino ka ba.” Sa halip na magpakumbaba, ipinakilala ni Julian ang sarili nang may pagmamataas: “Hulian Santiago Bahagyang tumagilid ang ulo ng binata at tinitingnan siya ng may pagdududa Ikaw ang pinili ng lolo ko na pakasalan ko.” Dito na pumasok si Aling Bebang, na halos humarang na sa harap ni Marikit: “Ikakasal ka sa pogi na mukhang mabangong mayaman na to Tanong ng kanyang amo Paano si Tomas Sino si Tomas.” Sumingit si Julian: “Sino si Tomas.” Walang tigil si Aling Bebang sa pagtatanong: “Boyfriend niya Tatlong taon na sila Kaya bakit mo pakakasalan ong helper ko dito Kung naghahanap ka ng pakasalan pwede namang na lang.”

Nang tanungin ni Julian kung sino si Lolo Lorenzo, tuluyang ibinunyag ni Marikit ang kanilang koneksyon: “Wala na ate Bebang Patay na Si lolo Lorenzo ang lolo niya Yung sinusungitan at sinisigawan mo kapag binibigyan ko po ng extra rice at maraming ulam Ano Lolo mo yun eh Dukha yun na.” Nagulat si Aling Bebang, ngunit si Julian ay walang pakialam sa drama ng kanyang lolo. Ang tanging gusto niya ay komprontahin si Marikit. Nang lumabas sila, ang alitan ay tuluyang sumiklab dahil sa panlalait ni Julian: “Kailangan kong makita mismo Hindi ako makapaniwala nung sinabi ng abogado na ikaw ang pinili ni lolo Lorenzo Babae mula sa karenderang ganito Helper lang.”

Uminit ang ulo ni Marikit: “Anong helper lang Helper ako pero marangal ang trabaho ko At wow Anong problema mo sa mga ganitong klaseng lugar Grabe apo ka ba talaga ni lolo Lorenzo Magkaibang magkaiba kayo Hindi naman ganyan kamata pobre si lolo Lorenzo.” Nagsimula ang kanilang war of wits, na parehong nagpapakita ng kanilang pagkatao. Nang asarin ni Julian si Marikit: “Mainitin pala ang ulo ng fiance ko Cute Huwag mo akong tawaging cute,” sagot ni Marikit: “Ganti niya agad At huwag mo akong tawaging fiance mo Wala akong balak na magpakasal sa’yo Kahit mawalan ka pa ng mana wala akong pakialam Oh eh Ano dapat ang itawag ko sa’yo Sarkastikong tanong ni Julian Chef Servidora future Iris gusto mo ng sweet babe darling love.” Sa huli, ang matinding paghaharap na ito ay nagtapos sa banta ni Marikit: “Ang mabuti pa umalis ka na dito Wala kang mapapala sa akin Julian Santiago Hindi kita papakasalan,” na sinagot ni Julian ng may pag-aalinlangan: “Pagsisisihan mo ‘to Pasalamat ka nga’t ako pa mismo ang pumunta dito.” Nagpatuloy ang pag-aasar ni Marikit, at sinabi niya: “Hindi kita makikita kasi kapag dumating ka pipikit agad ako.”

Ang matinding pag-aaway nina Marikit at Julian ay pansamantalang nawala sa isip ni Marikit, dahil ang mas matindi at mas personal na krisis ang sumalubong sa kanya. Ang kanyang kapatid na si Miguel, ang tanging pamilya na natitira sa kanya, ay nagkasakit nang malubha. Sa init ng karinderya at sa bigat ng trabaho, halos hindi na niya napapansin ang lumalalang ubo at paghina ng katawan ni Miguel. Isang gabi, habang nag-aalala siya sa tabi ng kapatid, hinawakan niya ang likod nito at narinig ang hikbi ni Miguel, kasabay ng kanyang pag-aalala: “Miguel okay ka lang Anong masakit sa’yo?” Ang sagot ni Miguel ay isang bulong lamang: “Ang sakit ng dibdib ko ate.” Sa harap ng sakit na iyon, ang kayabangan ni Julian at ang mana ay naging walang kabuluhan.

Ang pag-aalala ni Marikit ay tumindi nang isugod niya si Miguel sa klinika, at doon napagtanto niya ang kawalang-pera. Ang payo ng nars: “Mas mainam po kung ipa-blood test niyo po ulit Pero dalawang buwan pa lang mula ng huli kaming nagpatingin Sagot ni Marikit Wala na po kaming tumango naman ito May tulong po ang gobyerno kung magkokumpleto po kayo ng mga form at saka ng requirements.” Ang sistemang iyon ay tila mas mahirap pang abutin kaysa sa mana ni Lolo Lorenzo. Sa kawalan ng pera, ang kanyang tanging nagawa ay dalhin si Miguel pabalik sa kanilang maliit na silid. Sa gitna ng kanyang desperasyon, tumawag siya kay Tomas, ang kanyang nobyo. Si Tomas, isang foreman na madalas wala, ay ang kanyang sandalan—ang taong inaasahan niyang kakapitan. Ngunit ang pag-asang iyon ay naging isa pang matinding sakit.

Sinundan ni Marikit si Tomas at natuklasan ang pinakamasakit na panloloko. Nakita niya si Tomas sa isang condominium, kasama ang ibang babae na nakasandal sa dibdib nito, at halatang buntis. Ang mundo ni Marikit ay gumuho, ang kanyang puso ay nabasag, at ang bawat problema ay sabay-sabay na dumating. Ang tanong niya ay puno ng galit at sakit: “Sino siya Nakabuntis ka ng ibang babae Marikit Sagutin mo ako Sigaw ni Marikit Sino siya Si Lisa Sagot ni Tomas at halos hindi na makatingin sa kanya Buntis siya sa saan ako parang gumuho ang mundo ni Marikit Kailan Gaano nakatagal Tomas Niloloko mo lang ako.” Umamin si Tomas: “Isang beses lang Ilang buwan ang nakalipas pareho lang kaming malungkot ng araw na ‘yon inaamin ko nagpadala ako sa tukso Pagkatapos non maniwala ka nakonsensya ako kasi ikaw ang mahal ko Pinili naming kalimutan yung dalawa ni Lisa pero hindi namin inaasahan na na mabubuntis ko siya.” Sa harap ng trahedya ni Miguel, ang panloloko ni Tomas ay lalong nagpabigat sa kanyang pasanin.

Sa huling pagmamakaawa ni Tomas, inamin niya: “Mahal kita marikit bulong ni Tomas Mahal na mahal pero kailangan kong panagutan ang bata Mahal kita at hindi kita kayang mawala Pero sana maintindihan mo na kailangan ako ng anak ko na kahit nakabuntis ako ng iba please nakikiusap pa rin ako na na huwag mo akong iwan.” Ngunit ang pagmamahal na iyon ay nawalan na ng halaga kay Marikit. “Sinasabi mong mahal mo ako pero may iba kang kinama Ang kapal mong humiling ng ganyan sa akin… Niloko mo ako Tomas Hindi na kita tatanggapin,” ang kanyang huling parusa. Sa labis na desperasyon, at para sa buhay ni Miguel, tinawagan niya ang abogado ni Lolo Lorenzo. Ang kanyang dignidad ay isinantabi, at ang kanyang huling pag-asa ay nakasalalay na sa mana ni Julian. “Handa na po akong pag-usapan ang mga kondisyon sa testamento ni Lolo Lorenzo Pakiabiso po kung ano ang susunod kong gagawin,” ang kanyang matinding desisyon para kay Miguel.

Ang matinding pangangailangan ni Marikit para sa buhay ni Miguel ang nagdala sa kanya sa tanggapan ng abogado, handa nang pirmahan ang kontrata ng pag-ibig na walang pag-ibig. Sa harap ni Attorney Regina Gregorio at ni Julian, pumayag si Marikit sa lahat ng kondisyon. Ang mana ay magagamit na, at agad niyang naipasok si Miguel sa ospital, gamit ang koneksyon ng mga Santiago. Dito, tuluyan nang nabunyag ang malubhang sakit ni Miguel: kailangan nito ng bone marrow transplant. Ang matinding kailangan na iyon ang nagpawalang-saysay sa lahat ng kayabangan ni Julian. Ngunit hindi nagtapos doon ang pagsubok; kailangan niyang manirahan sa Santiago Estate sa Tagaytay.

Ang paglipat ni Marikit sa enggrandeng mansyon ay isang bangungot ng mga kaibahan. Ang Init ng karinderya ay napalitan ng malamig na marmol ng mansyon. Sa pagpasok niya, tinanggal niya ang kanyang sapatos, dala ang takot na marumihan ang sahig. Ngunit lalo lang itong nagpa-init sa ulo ni Julian: “Bakit ka nag-aalis ng mga sapatos?… Suotin mo Malamig ang sahig Kung marumihan man ayos lang Kaya nga may mga kasambahay.” Mariing sinaway ni Marikit si Julian: “Hindi nagustuhan ang mga sinabi nito tungkol sa kasambahay Kasambahay sila Trabaho nila ‘to pero malaki on’tong mentiony ninyo Araw-araw silang napapagod Kahit sabihing may sahod iba pa rin na kaunti lang ang lilinisan nila Kahit amo sana marunong pa rin maging sensitive considerate at magpakatao.” Ipinakita ni Marikit ang kanyang dignidad, kahit pa ang kanyang mga damit ay nakikita ni Julian bilang makaluma.

Ang kanilang pagpapanggap ay nagpatuloy, ngunit ang kanilang pag-uugali ay laging nagbabanggaan. Sa harap ng mga kasambahay, si Marikit ay nagpakita ng respeto, habang si Julian ay nagpatuloy sa kanyang pagiging arogante. Ngunit sa likod ng pintuan, ang matinding alitan nila ay nagsilbing pambalanse sa bawat isa. Ang bawat salita ni Julian ay sinusuklian ni Marikit ng katapangan, lalo na nang ininsulto ni Julian ang kanyang pinanggalingan. Gayunpaman, sa gitna ng pag-aaway, mayroong unti-unting pagbabago. Nag-aalala si Julian nang makita niya ang pagod ni Marikit mula sa pagbabantay kay Miguel, na nagpapakita ng hindi inaasahang malasakit. Sa gitna ng kasunduan, ang mga kaaway ay nagiging dalawang taong nakatali sa isang misyon, na hindi na lamang tungkol sa pera, kundi sa isang bata na nangangailangan ng tulong at isang pag-ibig na hindi nila kayang itago.

Ang malamig na marmol ng Santiago Estate ay hindi lamang naging kanlungan ni Miguel; ito ay naging saksi sa unti-unting pagbabago ng kasunduan nina Marikit at Julian. Ang kanilang pagtatalo sa bahay ay nabasag nang pumasok sila sa mundo ng formal event, isang mundong hindi kailanman naging parte ni Marikit. Nakasuot ng simpleng sky blue longgown, nadama ni Marikit ang kanyang pagiging out of place sa gitna ng mga nagsisikinangang diamante at mamahaling cocktail dresses. Habang siya ay nakatayo sa tabi ng mesa, pinapanood niya si Julian, na mistulang isang isdang nasa tubig, naglilibot sa bulwagan nang may kumpiyansa at alindog. Sa kanyang paningin, si Julian ay nagbigay-diin sa kanyang pagiging playboy: “Yabang talaga? Akala mo naman kung sinong hari,” mahinang usal ni Marikit, na nakikita ang binata na pinapalibutan ng mga babaeng hindi nag-aatubiling lumapit.

Ang kanyang mata ay naningkit nang makita niya ang isang babaeng nakapulang gown na bulong nang bulong kay Julian, at marahang hinahaplos ang dibdib nito. Ang kanyang rational mind ay nagsasabing wala siyang pakialam, ngunit ang isang bahagi ng kanyang puso ay nagsimulang kumulo. “Ang landi talaga,” bulong niya sa sarili. “Akala ko ba alam ng lahat na fiance niya ako Bakit ang landi ng babaerong ‘to.” Nagmamadali siyang uminom mula sa wine glass na hawak niya, na nagdulot ng pagkapakla sa kanyang bibig, na sinasalamin ang pait na naramdaman niya sa kanyang dibdib. Ang pagtatangkang lumayo ni Marikit ay nabigo nang lapitan siya ni Sebastian, ang kaibigan ni Julian. “Huwag kang mag-alala Marikit Ganyan talaga si Hulian Malambing sa lahat pero ikaw ang kasama niya sa iisang bubong Sige hindi kita isusumbong na nagseselos ka,” panunukso ni Sebastian. Mariing itinanggi ni Marikit: “Ha Hindi ako nagseselos Walang ganon Wala naman akong pakialam diyan.”

Hindi nagtagal, ang tensyon ay sumabog nang umalis si Julian sa bulwagan at sinundan si Marikit sa terasa. “Bakit kulang na lang Sakalin mo na ako sa talim ng titig mo,” ang matalim na tanong ni Julian. Nang hindi umamin si Marikit, lalo siyang nag-init. Ang kanilang alitan ay umabot sa sukdulan, na nagpilit kay Julian na ilabas ang isang katotohanang matagal na niyang napapansin. Sa halip na magpatuloy sa pag-aaway, tinitigan niya si Marikit nang may matinding pagtataka at sinabi ang mga salitang magpapatunay na ang laro ay tapos na: “Eh bakit palagi mo akong pinapanood kapag akala mo hindi ako nakatingin Kapag may ibang babaeng lumalapit sa akin nagagalit ka Inaaway mo ako Ano yan Mahal mo na ako.” Ang mga salitang iyon ang siyang nagpabigat sa puso ni Marikit, na tuluyan nang nagpakita na ang kasunduan ay naging totoo para sa kanilang dalawa.

Ang biglaang pag-amin ni Julian ay nagpatigil sa mundo ni Marikit. Ang pagtatanggi ay nawala, at ang katotohanan ay lumabas nang may matinding kasiglaan: “Hindi mo talaga napapansin ano… Akala mo larong mayaman lang to para sa akin At ikaw Ikaw naman Kunwari wala lang lahat dahil wala naman talaga Maring sabi ni Marikit Eh bakit palagi mo akong pinapanood kapag akala mo hindi ako nakatingin Kapag may ibang babaeng lumalapit sa akin nagagalit ka Inaaway mo ako Ano yan Mahal mo na ako.” Ang chilling reveal na ito ay nagpilit kay Marikit na harapin ang kanyang sariling damdamin. Sa harap ng kanyang pagka-bingi, umamin siya: “Sige Oo na Nagseselos ako.”

Ang sagot ni Marikit ay nagdulot ng malapad na ngiti kay Julian, na nagpahayag ng kanyang sariling guilt at pagbabago. “Nagseselos din ako sayo ni Sebastian Huwag kang nakikipagtawanan doon Mas matinig siya sa mga babae,” pag-amin ni Julian, na nagpapahiwatig na ang kasunduan ay matagal na niyang nilabag. Ang kanilang pag-uusap ay umabot sa sukdulan nang itanong ni Julian kung handa na ba siyang talikuran ang kanyang pagiging playboy para kay Marikit. “Gusto mo bang tumigil ako sa paglandi ko sa iba,” tanong niya. Sinagot siya ni Marikit nang may matinding pag-iingat: “Bakit mo ako tinatanong ng ganyan.”

Ang pangako ni Julian ang nagpatunay sa lalim ng kanyang nararamdaman. “Dahil kapag tumigil ako,” sabi niya, habang nakatitig sa mga mata ni Marikit, “Ibig sabihin may nagbabago na Nang dumating ka sa bahay hindi ko rin alam kung bakit nawalan na ako ng interest na tumingin sa ibang babae.” Ang mayabang na playboy ay naging isang taong handang magpakumbaba at talikuran ang kanyang nakaraan. Ang matinding pag-amin na iyon ay nagdala ng kaligayahan sa puso ni Marikit, ngunit may kasamang takot. Nag-aalala siya na baka ang lahat ng ito ay panandalian lang. “Eh paano kung ayokong may magbago Paano kapag nagsawa tayong dalawa o kaya na-realize mo na hindi mo naman talaga ako gustong maging asawa,” ang kanyang tanong, na nagpapahayag ng kanyang matinding pag-aalala. Ngunit ang mabilis na pag-iwas ni Julian sa ibang babae, at ang kanyang patuloy na pag-iwas sa paglandi, ang siyang nagbigay ng patunay na ang pagbabagong iyon ay totoo. Ang pag-ibig na nagsimula sa isang arranged marriage ay naging isang matamis na katotohanan.

Ang pagbabagong-buhay ni Julian ay naging mas matindi. Sa halip na magpatuloy sa playboy lifestyle na dati niyang ipinagmamalaki, tinupad niya ang kanyang pangako kay Marikit. Ang kanyang dating buhay ay tuluyan nang inalis sa kanilang ugnayan. Wala nang “Camille” o “ibang babae” na dinadala sa dinner; ang kanyang atensyon ay nakatuon na lamang kay Marikit at sa pagpapagamot kay Miguel. Ang kanyang pangako ay hindi lamang tungkol sa kasunduan, kundi sa pag-iwas sa kasinungalingan: “Habang ikaw wala munang ibang babae walang magiging babae kahit kailan,” ang mariin niyang pagtatatuwa sa kanyang dating sarili. Sa katunayan, ang pagiging kargador ni Lolo Lorenzo ay nagturo sa kanya ng halaga ng katapatan.

Ang pag-iwas ni Julian sa ibang babae, at ang patuloy na paglago ng kanilang pagmamahalan, ang siyang nagdala kay Marikit sa huling pag-amin. Sa kabila ng kanyang takot na masaktan muli, hindi na niya kayang itago ang nararamdaman niya para sa taong naging kasalungat niya. Ang kanyang puso, na nasugatan ni Tomas, ay handa nang muling bumukas. Ngunit mayroon siyang isang huling pagsubok para kay Julian.

Sa ospital, habang nag-aalala sila sa kalagayan ni Miguel, lalong naging matibay ang kanilang pag-ibig. Sa sandaling iyon, alam ni Marikit na ang mana ay hindi na ang dahilan. Ang kanyang pagmamahal ay malalim at totoo. Sa harap ng hirap at pag-aalala, hinarap niya si Julian. “I love you Julian,” ang kanyang bulong, na nagpalabas sa kanyang emosyon. Ang kanyang susunod na pahayag ay ang pinakamatinding patunay ng kanyang pagmamahal: “Magpakasal na tayo Hindi na ako makapaghintay na maging asawa mo.” Ang pagpili ni Marikit na pakasalan si Julian—hindi dahil sa kondisyon ng mana o sa bilyun-bilyong ari-arian—kundi dahil sa pag-ibig, ang siyang nagpabago sa takbo ng lahat. Ang pag-ibig ni Marikit ay nagbigay ng kalayaan kay Julian na maging tapat, at ang pagmamahal na iyon ang siyang magtatapos sa kanilang kasunduan at magsisimula ng kanilang pagbabagong-buhay.

Ang matinding pagmamahal na nag-ugat sa ospital ang siyang nagbigay-daan sa huling yugto ng paglaya ni Marikit. Sa sandaling nagdesisyon si Marikit na pakasalan si Julian dahil sa pag-ibig, ang kanyang isip ay naging payapa. Ngunit kailangan niyang harapin ang isang taong minsan niyang minahal at pinagkatiwalaan—si Tomas. Ang pag-uusap nila sa ospital ay hindi lamang tungkol sa paalam, kundi tungkol din sa pagtatanggol kay Julian.

Nang bumisita si Tomas kay Miguel, inasahan ni Marikit ang isang simpleng paalam, ngunit nagkaroon ng isang matinding confrontation mula sa taong hindi niya inaasahan: si Miguel. Ang bata, na ngayon ay nagpapagaling, ay nagtanong kay Tomas nang may inis: “Bakit bago na ang boyfriend mo ate Marikit Tanong ni Miguel isang araw Nasan na si kuya Tomas Hindi ba siya ang boyfriend mo ate.” Sa gitna ng pag-aalinlangan, inamin ni Marikit ang katotohanan: “Alam ko na love mo si kuya Tomas mo pero hiwalay na talaga kami May bago na siyang girlfriend Magkakaroon na rin ng anak si Julan siya ang pinili ko para pakasalan.”

Ngunit si Miguel ay mayroong sariling pagtatanggol. Sinisi niya si Tomas, hindi dahil sa pag-alis, kundi dahil sa panloloko: “Bakit mo niloko ang ate ko… Hindi mo love ang ate ko kasi may love ka naman pala na iba.” Ang pagtatanggol ni Miguel ay nagbigay-dangal kay Marikit. Ang bata, na nagmahal kay Tomas, ay hindi na nagbigay ng pagkakataon sa kanya. Sa halip, ang atensiyon niya ay napunta kay Julian: “Si Kuya Huya na lang ang gusto kong maging asawa niya Inaalagaan din naman siya n Magkaaway kami pero nakikita ko inaalagaan niyaang ate ko.” Ang mga salitang ito mula kay Miguel ang siyang pinakamatinding patunay na ang pagmamahal ay totoo. Ang bata ay nakita ang kaibahan sa pagitan ng pagmamahal na nagsasalita (Tomas) at ang pagmamahal na gumagawa (Julian). Si Julian, na “inaalagaan din naman siya” at “binibigyan niya ng pagkain pinupunasan niya ng pawis” si Marikit, ang siyang nagbigay ng kapatawaran kay Marikit. Si Miguel, na tila ring bearer ng kanilang pag-ibig, ang siyang nagbigay ng basbas para sa kasal. Ang huling pahayag ni Miguel ang siyang nagbigay-linaw kay Marikit: hindi na ito tungkol sa mana, kundi tungkol sa pamilya.

Ang araw ng kasal nina Marikit at Julian ay hindi lamang isang pagdiriwang ng pag-ibig; ito ay isang pagtatagumpay ng arranged marriage laban sa lahat ng pagdududa at pagmamataas. Ang kasal ay ipinagpaliban nang higit sa 100 araw upang masigurado na si Miguel ay fully recovered na at makadalo sa seremonya. Ang presensya ni Miguel sa altar ang siyang nagbigay ng pinakamalaking kahulugan sa kanilang pag-iisang dibdib, na nagpapatunay na ang pag-ibig nila ay nabuo para sa pamilya. Nang dumating ang araw ng kasal, si Miguel ang siyang naghatid kay Marikit sa altar—isang ring bearer na naging tagapagbigay ng ultimatum sa bilyonaryo.

Habang naglalakad si Marikit patungo sa altar, nakita niya si Julian na nakangiti, ngunit mukhang kabado. Ang lahat ng kayabangan at pagmamataas ni Julian ay naglaho, napalitan ng pag-aalala at pagmamahal. Ang pinakamatinding sandali ay nang harapin ni Miguel si Julian sa harap ng maraming tao. Ang bata, na ngayon ay matatag na ang tindig, ay biniro si Julian, ngunit may matinding babala: “O na ang kamay ng ate ko Kapag niloko mo siya susuntukin kita.” Ang babalang iyon ay nagpatawa sa mga bisita, ngunit ang sagot ni Julian ang siyang nagpatunay sa pagbabago ng kanyang puso. “Mahal ko ang ate mo kaya hindi po ako magloloko Wala ng ibang babae Siya lang Saka takot ako sayo Miguel Nagbabant ka pa lang Nanginginig na agad ako,” ang matapat niyang pag-amin, na nagpatunay sa lalim ng kanyang pagmamahal at paggalang.

Ang pag-amin ni Julian na “wala ng ibang babae” at si Marikit na lang ang mahal niya ay isang pahayag na tumapos sa kasunduan. Ang kasunduan ay para sa mana, ngunit ang kanilang kasal ay para sa puso. Ang pagpapakasal nina Marikit at Julian ay nagbigay ng kaganapan sa pamilya, na nagpapatunay na ang pagmamahal ay totoo. Ang lahat ng away, ang lahat ng pagdududa, at ang lahat ng panlalait ay naglaho. Sa huli, ang pag-ibig ang siyang nagtagumpay laban sa kayabangan at pagdududa.

Ang kasal nina Marikit at Julian ay hindi lamang nagtapos sa arranged marriage na nakasaad sa testamento ni Lolo Lorenzo; ito ay nagbigay-daan sa pagbuo ng isang pamilya na matibay at nakaugat sa katotohanan. Pagkatapos ng seremonya, idinaos nila ang kanilang honeymoon sa ibang bansa, kung saan doon nabuo ang kanilang panganay. Sa sumunod na mga taon, patuloy na nadagdagan ang kanilang mga anak hanggang sa naging tatlo na sila. Sa halip na magsawa sa isa’t isa—tulad ng inakala ni Julian noon—mas lalong lumalim ang kanilang pagmamahalan at pag-aalaga. Napansin ni Marikit na mas naging seryoso si Julian sa lahat ng desisyon sa buhay, na nagpapatunay na ang pagbabago nito ay hindi panandalian.

Sa isang masayang hapon, habang pinagmamasdan nilang maglaro ang kanilang mga anak sa dagat kasama ang Tito Miguel ng mga ito, naramdaman ni Marikit ang kaganapan ng kanyang buhay. Nilapitan siya ni Julian at niyakap nang may lambing. Ang dating aroganteng bilyonaryo ay naging isang mapagmahal na asawa at ama. “Salamat na lang talaga Ikaw ang pinili ni lolo Lorenzo na mapapangasawa ko,” bulong ni Julian. Nang asarin ni Marikit ang kanyang asawa: “Akala ko ba ayaw mo saakin kasi mahirap ako at hindi mo type,” tumawa si Julian at nag-amin nang may katapatan: “Obviously niluno ko lang ang lahat ng sinabi ko kasi ngayon type na type kita Baliw na baliw na ako sayo at mahal na mahal na kita marikit.”

Ang kwento nina Marikit at Julian ay nagbigay-aral sa lahat: ang tunay na mana ay hindi ang bilyun-bilyong ari-arian o ang kontrol sa isang negosyo. Ang tunay na yaman ay ang katatagan, kapatawaran, at ang lakas ng loob na muling buksan ang ating mga puso matapos masaktan. Ang kanilang pag-ibig, na nag-ugat sa katapatan at malasakit kay Miguel, ay naging patunay na ang tunay na pag-ibig ay maaaring mamukadkad kahit sa pinaka hindi inaasahang pagkakataon. Ang kasunduan ay nagbigay sa kanila ng pera, ngunit ang pagmamahal ang siyang nagbigay sa kanila ng pamilya at pangwakas na kaligayahan.

[Word count: 300]

300-Word Wind-Down

Ang huling kabanata sa buhay nina Marikit at Julian ay isinulat hindi sa tinta ng pera, kundi sa malambing na tinig ng kanilang mga anak at sa kapayapaan na matagal nang hinahanap ng kanilang mga puso. Ang kanilang paglalakbay, na nagsimula sa isang malamig na kasunduan at isang marahas na paghaharap, ay dahan-dahang nagtapos sa init ng pag-ibig. Ang buong istorya ay isang matamis na himig tungkol sa paghilom ng pamilya, kung saan ang sakit ng nakaraan ay natunaw sa init ng kasalukuyan. Sa pagtatapos ng kuwento, ang lahat ng pagdududa, ang lahat ng kasinungalingan, at ang lahat ng paninibugho ay naglaho na, napalitan ng isang mapayapang liwanag na nagmumula sa pag-ibig na walang kondisyon.

Ang lahat ng nangyari ay nagturo kay Marikit na ang kanyang pagkatao ay mas mahalaga pa kaysa sa anumang kayamanan sa mundo. Ang kanyang pag-ibig kay Miguel, ang kanyang dignidad sa harap ni Julian, at ang kanyang matinding paninindigan ang siyang nagdala sa kanila sa kaganapan. Si Julian, ang mayabang na bilyonaryo, ay natuto na ang pinakamahalagang bagay sa buhay ay hindi ang kontrol sa isang negosyo, kundi ang pag-aalaga sa mga taong mahal niya. Ang kanilang pag-ibig ay hindi na isang kasunduan; ito ay isang habang-buhay na sumpaan. Ang kanilang kwento ay nagbigay-inspirasyon sa lahat ng mga nagdududa sa kapangyarihan ng pag-ibig.

Sa huli, ang imahe na nananatili ay ang pamilya na ito—sina Marikit, Julian, Miguel, at ang kanilang mga anak—na masayang naglalaro sa dalampasigan. Ang pag-ibig ay nagbigay sa kanila ng lahat ng kanilang kailangan. Ang mundo ay naging mas maganda, mas mabait, at mas mapagmahal dahil sa kanilang kuwento. Ang pag-asa ay nananatiling matibay, at ang kanilang pag-ibig ay patuloy na nagniningning. Ang musika ng kanilang buhay ay isang matamis at mapagmahal na finale.