Sa ilalim ng tulay kung saan ang ingay ng sasakyan ang nagsisilbing lullaby ng mga walang tirahan, may batang babaeng halos hindi na mapansin ng mga nagdaraan. Marumi ang damit, payat, at may matang pagod sa mundong hindi niya naman pinili. Siya si Rina, sampung taong gulang—isang batang palaboy na ang tanging tahanan ay karton at sira-sirang kumot.

Kasama niya noon ang nakababatang kapatid na si Asha, anim na taong gulang, na ilang araw nang may malubhang sakit. Ginawa na ni Rina ang lahat—nagmakaawa sa mga tindahan para sa kaunting pagkain, naghanap ng tubig na malinis, at nagbilad ng basahan upang may maipambili man lang ng gamot. Ngunit hindi sapat. Sa isang malamig na gabi, habang yakap-yakap niya ang kapatid, humina ang paghinga nito… hanggang tuluyan na itong tumigil.

Hindi man lang siya nakaiyak nang malakas. Wala siyang lakas, wala siyang kasama, at higit sa lahat—wala siyang pera para sa isang disenteng libing. Ang tanging nagawa niya ay ilagay ang katawan ng kapatid sa lumang kumot, tapos tahimik na naglakad sa kalsada upang humanap ng kahit sinong pwedeng tumulong.

Doon niya nakita si Daniel Navarro—isang lalaking naka-amerikana, nakayuko habang hawak ang puting rosas. Kakaalis lang niya mula sa sementeryo, matapos dalawin ang puntod ng asawa niyang si Elena, na pumanaw isang taon na ang nakalipas. Si Daniel ay isang kilalang milyonaryong negosyante, ngunit mas kilala siya sa pagiging biyudong halos hindi na muling ngumiti simula nang mawala ang kanyang asawa.

Naglalakad siya pauwi nang maramdaman niyang may humawak sa laylayan ng kanyang coat. Paglingon niya, nakita niya ang batang si Rina—marumi, nanginginig, at hawak ang kumot na may laman.

“Sir… tulungan n’yo po ako,” nanginginig niyang sabi.
“Anong nangyari, iha?” tanong ni Daniel.

Dahan-dahan niyang ibinaba ang kumot.
“Si Asha po… kapatid ko. Wala na po siya. Wala po kaming pamilya, wala po kaming bahay. Sir… pakiusap… ilibing n’yo po siya. Kahit simpleng libing lang. Ayoko pong iwan siya sa kalsada.”

Natigilan si Daniel. Parang bumalik sa kanya ang sakit ng pagkawala ng asawa, ang lungkot na hindi niya magawa ang kahit ano para muling ibalik ang buhay nito. At ngayon, narito sa harap niya ang isang bata—humihingi ng tulong hindi para sa pagkain, hindi para sa pera, kundi para sa dignidad ng kapatid na pumanaw.

Lumuhod si Daniel sa harap ni Rina.
“Akin na ang kapatid mo,” mahinahon niyang sabi. “Hindi kita iiwan.”

Agad niyang tinawagan ang isang kaibigan na nag-aasikaso ng mga libing. Sa loob lamang ng isang oras, dinala nila ang katawan ni Asha sa isang funeral home. Pinagawan niya ito ng malinis na damit, inayos ang buhok, at binigyan ng maayos na kabaong. Habang inaasikaso ang lahat, hindi makaalis sa tabi ni Rina si Daniel.

“Bakit kayo… bakit ninyo ‘to ginagawa para sa amin?” tanong ng bata.
“Tulad mo, may minahal din akong hindi ko nailigtas,” sagot niya. “Hindi ko hahayaang maranasan mo ang sakit na mag-isa.”

Dinala ni Daniel si Rina sa isang maliit na kapilya kung saan ginawa ang payak ngunit marangal na burol ni Asha. May kandila, may bulaklak, at kaunting tao—mga empleyado ni Daniel na pumunta upang magbigay respeto.

Doon unang bumuhos ang luha ni Rina—hindi lang para sa kapatid, kundi dahil sa unang beses sa buong buhay niya, may taong nagpakita ng kabutihang hindi niya inaasahan.

Pagkatapos ng libing, akala ni Rina ay tapos na ang lahat—na magbabalik siya sa kalsada at muling haharapin ang mundong walang awa. Ngunit umupo si Daniel sa tabi niya at nagsalita.

“Rina… saan ka uuwi?”
“Wala po,” sagot ng bata. “Sanay naman na ako sa kalsada.”

Umiling si Daniel.
“Hindi na ngayon.”

Tinawagan niya ang kanyang abogado, social worker, at ilang staff. Sa mismong araw na iyon, inayos ni Daniel ang lahat ng papeles para mailagay si Rina sa isang ligtas na shelter, na siya mismo ang magpopondo. Pinagawan niya ito ng kwarto, binilhan ng gamit, at tiniyak na mag-aaral siya sa darating na pasukan.

Ngunit hindi doon nagtapos ang ugnayan nila.

Sa paglipas ng mga linggo, regular na dinadalaw ni Daniel si Rina. Naging bahagi ito ng kaniyang araw—kinakausap ang bata, tinuturuan ng basic reading skills, at minsan ay dinadala ito sa puntod ng asawa niya. Doon niya unti-unting muling naramdaman ang halaga ng buhay, ang kahulugan ng pag-aalaga, at ang kabutihang kaya muling bumuo ng pusong durog.

“Kung papayag ka, Rina…” sabi niya isang araw, “gusto kong maging bahagi ka ng pamilya ko.”

Hindi agad nakapagsalita ang bata. Matagal bago niya nasabi ang salitang:
“Opo, Sir Daniel.”

At doon nabuo ang kakaibang pamilya na hindi batay sa dugo, kundi sa kabutihang nagtagpo sa gitna ng pagdurusa. Si Rina, na minsang namuhay sa kalsada, ay nagkaroon ng tahanan. At si Daniel, na matagal nang nabuhay sa anino ng pagdadalamhati, ay muling nakakita ng liwanag.

Ang simpleng pakiusap ng isang bata—“Ilibing n’yo po ang kapatid ko”—ay naging simula ng isang kuwento ng pag-asa, pagmamahal, at bagong simula para sa dalawang pusong parehong sugatan.