Sa isang liblib na baryo sa Quezon, kung saan ang hangin ay halong amoy kahoy at lupa tuwing umaga, nagsimula ang tahimik ngunit mabigat na buhay ni Raven Isidro. Dalawampu’t apat na taong gulang, ngunit halos buong buhay niya ay punô ng responsibilidad. Anak siya ni Mang Rodel, dating seaman na hindi na nakabalik sa barko matapos ma-stroke noong siya’y sampung taong gulang pa lang, at ni Aling Irma, mananahi. Ngunit ang pinakamalaking pasanin niya ay ang kapatid niyang may lupus na si Jiro, isang taong halos hindi na makagalaw sa kama.

Bata pa lang siya, marunong na siyang magbenta ng gulay, mag-igib, at mag-aral ng mga diskarte para mabuhay. Ngunit nang dumating ang panahong hindi na kayanin ng ina ang gastusin at sila’y nagkautang sa apat na tindahan, napilitan siyang umalis papuntang Maynila para maghanap ng mas malaking kita.

Doon, nagsimula siya bilang construction helper. Pagkatapos, nagpa-training at naging gwardya. Ang pangarap niya ay simple: makapagtapos muli, makabalik sa vocational course, at maging electrician. Ngunit sa ngayon, ang kita niya ay para lamang kay Jiro—at paminsan-minsan, para sa maintenance medication ng ama.

Tuwing gabi, bago siya umalis ng baryo, naririnig niya ang hikbi ng kapatid.

“Kuya, sorry ha,” mahina at basag na boses ni Jiro.

“Hoy,” sagot ni Raven, pilit pinapagaan ang loob ng kapatid. “Wala kang dapat ihingi ng sorry. Hindi mo kasalanan ito.”

Sa bawat salita, alam niyang lumalalim ang tungkuling kailangang gampanan.

Sa Maynila, nakilala niya ang kanyang mga kasamahan: si Oribio, isang matabang lalaki na laging gutom at tumatawa; si Kent, pinakabata at ambisyosong maging sundalo balang araw; at ang supervisor nilang si Mr. Dalman, kilala sa pagiging abusado at paborito lamang ang mga tauhang nagbibigay sa kanya ng “tong katas” sa sahod.

“Raven, ikaw na naman late,” reklamo ni Dalman habang hawak ang attendance log.

“Sir, galing po ako sa ospital kagabi. Sumama po kasi—”

“Hindi ko kailangan ng drama. Next time, absent ka. Naiintindihan?”

Napakuyom ng kamao ni Raven, pero alam niyang wala siyang laban. Tinanggap niya ang sakit ng sistema; ang mahalaga, may trabaho, may sahod, may pangtustos kay Jiro.

Hanggang sa isang araw, inilipat siya sa bagong assignment: isang private mansion sa Forbes Park. Napaka-strikto raw ng may-ari, ngunit mababait naman kung hindi bastos o tamad. Ang may-ari ay si Madelyn Hartwell, isang Pilipinang naging milyonarya sa Amerika sa tech accessories business.

Nang unang araw na nag-report siya sa mansion, agad niyang napansin ang kakaibang mundo. Malinis, tahimik, parang palasyo. May mga fountain na parang nasa pelikula, ilaw na malakotel ang ganda, at halaman na tila inaalagaan ng personal na hardinero, si Melay.

“Uy, bagong guard!” sigaw ni Melay. “Gwapo ah. Hala, baka magustuhan ka ni ma’am.”

Napailing si Raven.

“Aba, hindi po ako andito para magpagwapuhan,” sagot niya.

“Che, lahat kayo ganyan sa una,” tawa ni Melay.

Pagpasok niya sa main area, sinalubong siya ni Veron, house manager.

“Sino ka?” tanong nitong suplada.

“Raven Isidro po, newly assigned guard. Sana marunong po akong sumunod sa rules. Ayaw ni madam ng makalat, maingay o makulit.”

Bago pa siya makasagot, bumukas ang malaking salamin na pinto. Lumabas si Madelyn: mahaba ang buhok, maputi, matangos ang ilong, at higit sa lahat, malamig ang titig. Nakasuot ng navy blue blazer at may hawak na smartphone.

“Yes, Jonathan. I already sent the papers. No, you don’t get to dictate my decisions anymore. I’m done.”

Pagka-off ng tawag, diretso ang tingin niya kay Raven.

“You’re the new guard?”

“Opo, ma’am. Height 5’1, 2 years training sa seguridad, 1 year sa construction. May certificates po,” sagot niya, tumango.

“Good. I need someone fast, not stupid,” malamig ngunit may positibong dating.

Simula noon, nagbago ang mundo ni Raven.

Isang hapon, habang nagroronda sa gate, may lasing na nag-amok sa labas.

“Hoy, ano ba?” sigaw ng lalaki.

Hindi nagpakita ng kaba si Raven.

“Sir, bawal po kayo dito. Private property po ito. Pwede po kayong umatras?”

Ngunit nagwala ang lalaki at muntikan ng masugatan ang isang dumadaang bata. Agad kumilos si Raven: hinawakan ang braso ng lasing, pinaharap sa pader, at tinawag ang tanod. Nang makita ito ni Madelyn sa security cam, agad siyang lumabas.

“You handled that well,” sabi niya, malamig ang tono ngunit may bahid ng respeto.

“Ginawa ko lang po ang trabaho ko, ma’am,” sagot ni Raven sa loob-loob niya, hindi niya inasahan na mapapansin siya ng isang babae tulad ni Madelyn.

Kinagabihan, habang nasa silid ang lahat ng tauhan para sa meeting, napatingin si Madelyn kay Raven.

“Starting tomorrow, you will be assigned at the inner perimeter. I want you close to the house.”

Tahimik si Raven, hindi niya alam kung trabaho lang ito o may ibang dahilan.

Kinabukasan, tumawag ang ina niya mula sa probinsya.

“Kuya, si Jiro, lumalala na. Kailangan na ulit ng gamot.”

Tumigil ang mundo ni Raven sandali bago sumagot.

“Opo ma. Papadala po ako agad.”

Doon niya naramdaman: ang trabahong ito, ang mansion, at ang mga taong makakasalamuha niya ay maaaring maging tulay para iligtas ang nag-iisang kapatid. At sa di-inaasahang paraan, unti-unti ring napapansin ni Madelyn ang lalaking ito—ang guard na tila may bigat sa puso na nagmumula sa isang buhay na puno ng sakripisyo.

Kinabukasan, bago matapos ang shift, napansin ni Madelyn na tila mas tahimik si Raven kaysa karaniwan.

“Raven,” tawag niya habang hawak ang tasa ng kape sa malawak na teras.

“You may come closer.”

Lumapit si Raven, bahagyang yumuko—senyales ng respeto.

“May kailangan po ba, ma’am?” mahinahong tanong niya.

Tinitigan siya ni Madelyn hindi bilang boss, kundi bilang isang taong may pakiramdam.

“You’re troubled. I’m not blind. You’re carrying something heavy. If it affects your work, I need to know.”

Saglit na natahimik si Raven. Hindi niya alam kung dapat ba niyang sabihin. Ngunit sa halu-halong kaba at respeto, muntik nang mabasag ang kanyang pagpipigil sa damdamin.