Sa isang madamdaming pagkakataon kamakailan, lihis ang naging daan ng kasiyahan nang itong usapan ay mauwi sa isang tensyonadong eksena. Naging paksa ng usapan si Vice Ganda—isang pamilyar na mukha sa kapwa pagpapatawa at napakalakas na personality—dahil sa isang insidente kung saan may isa sa mga sumalang bilang contestant na biglang nakapagbulalas ng mura habang nasa entablado.

Malipot at palabiro ang eksaktong tono ni Vice Ganda sa pagkakataon. Hanggang sa hindi inaasahan, ang isang contestant—na sana ay bahagi ng isang nakakatuwang segment—ay naglabas ng salitang hindi naaangkop para sa telebisyon. Agad itong naka-agaw ng pansin at nagdala ng kakaibang tensyon sa kasiyahan. Mabilis namang kumalat ang viral video sa social media, na nagdulot ng samu’t saring reaksyon mula sa publiko—mula sa pagtawa, pagkabigla, hanggang sa pag-aalala.

Subalit, ang hindi inaasahang paglilinaw ay siyang nagtulak sa puso ng marami. Hindi nagtagal, lumabas si Vice Ganda na tahimik ngunit matatag ang hangarin—mayroong gustong linawin. Sa gitna ng mataingyari, buong puso siyang nagpa-amin: “Pasensya na, mga idol, hindi ko talaga inaasahan iyon. Ayoko kasing dumuda ng palabas natin… Pero human din tayo. May pagkakataon talagang nakakalusot kahit hindi natin inaasahan.” Sa nasabing simpleng pagsasalita, ramdam ng mga nanood ang kanyang pagkatao—hindi perpekto, ngunit tunay sa pagkatao.

Sa mundo ng showbiz, bihira ang pagkakataong tanungin ang sarili sa harap ng publiko: “Ano ba talaga ang totoong ako?” Ngunit para kay Vice Ganda, praktikal na realidad ang responsibilidad ng isang personalidad na dala ng kamera. Ang kanyang sinabi ay parang paalala sa lahat: kahit sa kasiyahan, may kusang gawain ang bawat kilig, tawa, at eksenang hindi inaasahan—at hindi laging kontrolado.

Isa pang punto ng pag-iisip ay ang impluwensiya ng media. Sa sobrang bilis ng viral content, parang nagiging hungkag ang pagsalig at tawa—isang maling impression lang ang agad na nailalabas at nakakalimutang dumating ang husay ng tao sa likod ng mikropono. Kaya nang umamin si Vice Ganda nang walang dramatismo o hangaring magpahirap sa sinuman, hindi lamang siyang nagtanggol sa sarili—nagpayaman rin siya sa pananaw ng publiko, na sa bawat tawa at eksena, may tunay na tao ring nakalalo.

Maraming mga tagahanga ang sinabi na daw ay “totoo” ang ipinakikita ni Vice Ganda—hindi puro ngiti at kilig, kundi tunay na tao rin na nagkakamali at taong, nangangarap pa ring gawing ligtas ang eksena para sa bawat kalahok. “Hindi boring ang totoo,” iyan ang damdamin na sumulpot mula sa mga netizens.

Naging paalala rin ito na sa likod ng mga glitz at glamor, may puso ang entablado. Hindi lahat ng eksena ay pasadahan; kung minsan, ito ang silbi ng buhay—upang ipakita na kahit may kamera o hindi, may pagkakataon tayo na bumawi sa paraan ng paghinga ng isang salita.

Sa huli, sa kabila ng maling salita, naiparating ni Vice Ganda ang tamang mensahe: may kabuluhan ang patawad, kahalagahan ng pagiging totoo, at lakas ng pagkilala sa sariling pagkakamali. At kung iyan man ang dahilan kung bakit bumigay ang mga loob ng kanyang tagapakinig—para sa kanya, ito ay hindi panalo sa entablado, kundi panalo sa puso.