Hindi “special hearing” ang inaasahan ng lahat noong araw na iyon. Wala ngang pumusta na may malaking mangyayari. Ang mga staff, kalmado; ang mga cameraman, nag-aayos lang ng lente; at ang mga senador, tila mas interesado pa sa kape kaysa sa kung ano man ang agenda. Wala ring kakaibang kilos si George García pagpasok niya—pero ang hindi napansin ng karamihan ay ang mahigpit niyang hawak sa isang itim na envelope, isang bagay na mula sa unang tingin pa lang ay may kakaibang bigat. Hindi literal na bigat, kundi bigat na parang may laman itong hindi dapat makita, hindi dapat malaman, at hindi dapat mailapag sa mesa sa harap ng maraming tao.

Nang ilapag niya ang envelope, nag-echo ang tunog sa mikropono. Maliit na tunog, pero sapat para mapatingin ang tatlong opisyal. Tumigil sa pagsusulat ang isa. Napalunok ang isa. Yung isa, hindi mapakali ang daliri sa ballpen. Wala pa siyang sinasabi, pero parang nakaramdam ang lahat ng hindi maipaliwanag na tensyon. May staff sa likod ang nagbulong, “Hindi ’yan ordinaryong folder. ’Pag ganyan kaingat magdala, may laman na ayaw mong gumalaw.” At doon nagsimulang manlamig ang hangin.

Pag-upo ni García, may narinig na munting bulong galing sa kanan ng panel: “Huwag dito… hindi dapat dito.” Hindi iyon biro, hindi rin kalokohan ng mic. Nakuha iyon ng isang cameraman na naka-headset, at ayon sa kanya, “Nanginig buhok ko. Hindi ko alam kung mic test lang o may tinatago talaga.” Pero nang sumunod na segundo, may isa pang boses, mas mababa, mas kinakabahan: “Hindi pa dapat ilabas ’yan…” At kahit pilit nilang ibaba ang gain ng mic, huli na—may tatlong cellphone na nakahuli sa audio.

Tahimik si García. Tahimik ang buong kuwarto. Pati ang karaniwang tunog ng paghigop ng kape, wala. Parang lahat naghihintay ng pagsabog.

At doon na niya dahan-dahang binuksan ang envelope.

Hindi dobleng tape. Hindi stapler. Wala rin namang wax seal. Pero nang hilahin niya ang unang papel, may tunog na parang “snap” ng hangin sa loob. Yung tipong nagbago ang pressure sa buong kuwarto. Yung tipong kahit hindi mo makita ang nakasulat, mararamdaman mo na may bagay na mas malaki kaysa hearing, at mas malalim kaysa anumang dokumento, ang paparating.

Idinampi niya ang mga mata sa unang linya. Tumaas ang kilay niya nang bahagya—isang reaction na nakita ng camera sa pinakamalapit na angle. At nang marinig ng lahat ang unang pangungusap na binasa niya, doon na bumagsak ang mukha ng dalawang opisyal: biglang namutla, kumurap nang mabilis, at muntik pang matanggal ang salamin ng isa dahil sa pagkabigla.

Hindi natin uulitin dito kung ano ang nakasulat, dahil fictional ang kwento at hindi galing sa totoong dokumento, pero ayon sa insider na nakapwesto sa kaliwa ng panel, “’Yon ang linya na pinakakinatatakutan nilang lumabas. Hindi mo makikita ’yung reaksyon nila kahit sa pelikula.”

May isang staff na kumapit sa gilid ng mesa. Yung isa, napabitaw ng ballpen dahil nanginginig ang kamay. At may nakarinig ng isang boses na halos pabulong pero malinaw: “Tanggalin n’yo ’yan sa notes… huwag ’yan i-include sa minutes.” Pero ang mas malala? May isa pang boses na sumundot: “’Wag n’yong hayaang makita ng camera.” Pagkasabi noon, sabay-sabay na umangat ang limang lens ng mga cameraman.

Doon na nagsimula ang tunay na kaguluhan.

May isang cameraman na dapat naka-off ang backup camera, pero dahil sa glitch, naka-auto-record pala. At ayon sa kwento, ito ang nakakuha ng close-up reaction ng dalawang opisyal noong binabasa pa lang ang unang paragraph. Hindi galit ang reaksyon. Hindi pagod. Hindi inis. Kundi takot. Yung uri ng takot na hindi hinahabol ng camera kundi ng konsensya. At habang nakatutok ang lente, may isang staff na pumunta sa likod at bulong: “Ipatigil n’yo ’yan… ngayon na.”

Pero hindi sila umabot sa “ngayon na.”

Dahil eksaktong dalawang segundo matapos banggitin ni García ang isang pangalan—na hindi natin babanggitin dahil fictional lang—naputol ang livestream. Hindi nag-brownout. Hindi nag-lag ang internet. Hindi rin sumabog ang switcher. Ayon sa isang tech daw, “May nag-off. Manual. Hindi aksidente.”

Ang huling frame na nakita ng publiko ay si García na nakalingon sa kaliwa—parang may narinig na hindi niya inaasahan—habang ang isa sa mga opisyal ay nakatitig sa envelope na parang kahon ng Pandora na sana’y hindi binuksan.

Pagkatapos ng hearing, hindi agad naglakad palabas ang mga tao. Ang hallway, na karaniwang puno ng mga aide na nagmamadali, ay napuno ng mga bulung-bulungan na mas malakas pa kaysa sa ingay ng kamera. May isang opisyal na nagpalit ng sasakyan— iniwan ang kanyang SUV at sumakay ng ibang van. May staff na nahulog ang kanyang folder sa sahig at hindi agad pinulot. May aide na tumakbo at sumigaw: “Kausapin n’yo siya—ngayon na, bago pa lumabas ’yung iba!”

At doon na pumutok ang unang batch ng tsismis. Ayon sa mga nagkalat-anino sa hallway:

— May “tape” daw sa envelope.
— May signature daw na hindi nila inaasahang makikita.
— May pangalan daw na binanggit pero pinutol ng audio.
— May timeline daw na kung totoo, delikado.
— May papel daw na hindi galing sa opisyal na archive.

Walang nakakaalam kung alin ang totoo, alin ang haka-haka—dahil lahat ay fictional lang sa kwentong ito—pero sa narrative, isa lang ang malinaw: may tinamaan. At malalim ang pagkakatama.

Habang papalabas si García, may tumawag sa kanya. Hindi niya agad sinagot. Nang sinagot niya, hindi siya nagsalita. Nakinig lang. Pitong minuto. Sampu. Labinlima. Nagtagal ng labimpitong minuto ang tawag. Pagkatapos, bumaba ang balikat niya—hindi sa pagod, kundi parang may nabago sa loob niya.

Kinabukasan, mas tahimik siya. Hindi nagsalita sa media. Hindi naglabas ng bagong pahayag. Pero isang reporter ang nagtanong, at ang sagot niya, na may kaunting ngiting parang lihim:

“Hindi pa tayo tapos.”

At ang sagot na iyon, imbes na magpakalma, ay lalong nagpasiklab ng intriga. Bakit “hindi pa tapos”? May susunod pa ba? May pangalawang envelope? May dokumentong hindi niya naisama kahapon? O may taong nagpadala ng panibagong impormasyon matapos ang tawag?

Sa buong Senado, iba ang lakad ng mga opisyal kinabukasan. Yung dati’y nakangiti nang malaki, ngayon ay pilit ang ngiti. Yung dati’y walang pakialam, ngayon ay hindi makatingin sa mata. Yung dating maingay, ngayon ay tikom ang bibig. At may dalawang opisyal na hindi nagpakita sa plenaryo sa buong umaga.

May isang staff ang nakarinig ng mga salitang:
“Kung lumabas ’yon, tapos na tayo.”
“Sabihan mo siyang huwag munang lumabas ng opisina.”
“Sino pa ang may kopya?”
“May kumalat na raw sa labas.”
“Tawagan n’yo ang media—limitahan ang angles!”

Pero ang pinakamalaking tanong sa fictional na kwentong ito ay ito:

Ano ba ang laman ng envelope at bakit parang mas takot sila sa dokumento kaysa sa mismong hearing?

Hindi pa lumalabas ang sagot. Wala pang umaamin. Wala ring kumokontra. Wala ring nagsasabing fabricated. Lahat ay tikom ang bibig—at lalong nakakaduda kapag tahimik ang mga taong dati’y maingay.

Sa huling bahagi ng araw, isang tauhan sa loob ang nagkuwento: “Akala namin tapos na. Pero nung dumilim, may isa pang envelope na dumating. Ibang kulay. Ibang seal. At ibang pangalan ang nakasulat.”

Kung totoo iyon (sa fictional world na ito), ibig sabihin, ang unang envelope ay pinto pa lang. Hindi pa iyon ang mismong kwarto. Hindi pa iyon ang kwento. Hindi pa iyon ang lindol. Iyon ay unang bitak lang. At kung pagbabasehan ang titig ni García nung paalis siya noong huling araw ng hearing, mukhang ang susunod ay hindi na basta “bitak”—kundi pagguho.

At habang naghihintay ang lahat, ang tanging malinaw lang ay ito:

May nabuksang bagay na hindi na maisasara.
May narinig na hindi na mabubura.
At may nagsimulang hindi nila kayang pigilan.

At ang tanong ngayon:
Hanggang saan ang kaya nilang itago bago sumabog ang susunod na envelope?