Ang Lihim na Laban ng Isang Ama
Sa isang araw na puno ng kalungkutan at pagmamahal, muling napatunayan ni Kim Atienza ang walang hanggang pagmamahal ng isang ama para sa kanyang anak na si Eman Atienza. Ang seremonya na ginanap bilang huling pamamaalam kay Eman ay nagdala ng matinding emosyon hindi lamang sa pamilya kundi pati na rin sa mga kaibigan at tagasuporta na dumalo upang magbigay pugay.

Ang lugar ng pagtitipon ay nabalot ng katahimikan, may mga kandilang nagliliwanag, at mga bulaklak na puti at dilaw na simbolo ng kapayapaan at pag-asa. Sa bawat sulok, makikita ang mga larawan ni Eman na nakangiti—paalala ng kabutihan at saya na iniwan niya sa mundo. Habang dumarating ang mga bisita, ramdam agad ang bigat ng damdamin sa paligid; isang damdaming hindi mabibilang sa luha lamang.

Pagharap sa Pinakamabigat na Panahon
Nang dumating ang sandali para sa mga mensahe, tumayo si Kim. Kilala bilang isang masigla at inspiradong personalidad sa telebisyon, sa pagkakataong iyon, siya ay isang ama lamang—wasak at sugatan sa puso. Pinilit niyang kontrolin ang kanyang emosyon, ngunit hindi napigilan ang kanyang mga hikbi habang binibigkas ang huling mensahe para sa anak. Sa bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig, ramdam ng lahat ang lalim ng sakit ng isang ama na nawalan ng pinakamamahal na anak.

Sa simula, taos-puso niyang pinasalamatan ang lahat ng dumalo at nagbigay suporta sa kanilang pamilya sa gitna ng matinding pagdadalamhati. Ayon kay Kim, ang pagmamahal at panalangin ng mga kaibigan at kamag-anak ang naging sandigan nila upang makapagpatuloy sa araw-araw.

Pag-alala sa Mga Alaala ng Anak
Ngunit nang alalahanin niya ang mga alaala kasama si Eman—ang tawanan, mga kwentuhan, at simpleng sandaling magkasama—tulad ng pagbibigay ng trivia sa anak at pagtuturo ng mga aral sa buhay, tuluyan nang bumigay ang kanyang emosyon. “Anak, hinahatid kita sa school, nagtatawanan tayo, at hindi ko akalaing ganito kabilis ang lahat,” pagbabalik-tanaw ni Kim habang patuloy na pumapatak ang kanyang luha.

Ipinaabot niya rin na kahit wala na si Eman sa pisikal na anyo, mananatili itong buhay sa kanilang mga puso at alaala. “Ang kabutihan ni Eman ay hindi kailanman mawawala,” dagdag pa niya, na tila nagbibigay lakas at inspirasyon sa lahat ng nakikinig.

Ang Kapayapaan sa Pamamagitan ng Simbolismo
Isa sa pinakaemosyal na bahagi ng seremonya ay ang pagpapalipad ng mga puting lobo bilang simbolo ng pag-asa, kapayapaan, at pagpapalaya sa kaluluwa ni Eman. Habang sabay-sabay na pinapalipad ang mga ito, ramdam ng lahat ang halimuyak ng panalangin at pagmamahal na iniaalay para sa kanyang anak. Sa mga mata ni Kim, makikita ang halo ng pangungulila at pagtanggap, at habang hawak niya ang larawan ni Eman, mahinang binitiwan niya ang isang paalam na puno ng pag-asa: “Hanggang sa muli, anak, sa araw ng ating muling pagkikita.”

Pagtanggap at Pananampalataya
Ang seremonya ay nagtapos sa tahimik na pagninilay. Ang katahimikan ng paligid ay parang sinadyang binuo upang ipakita na kahit gaano man kasakit ang pagkawala, may liwanag at kapayapaan na naghihintay sa dulo ng lahat. Ang bawat dasal, hikbi, at pagmamahal na iniaalay para kay Eman ay naging patunay na ang alaala at kabutihan niya ay mananatiling buhay sa puso ng bawat nakasaksi.

Patunay ng Walang Hanggang Pagmamahal
Sa pagtatapos ng araw, si Kim Atienza ay muling bumalik sa kanyang sariling paglalakbay sa mundo, dala ang alaala ng anak na kailanman ay hindi malilimutan. Ang pagmamahal ng isang magulang, gaya ng ipinakita ni Kim, ay walang hanggan at hindi nasusukat ng oras o kamatayan. Si Eman ay patuloy na mananatiling inspirasyon—isang liwanag ng kabutihan, kababaang-loob, at tunay na pagmamahal.

Ang seremonya ay hindi lamang pamamaalam. Ito rin ay isang paalala sa lahat na ang pagmamahal ng isang magulang ay hindi nagtatapos sa kamatayan. Sa bawat hikbi, sa bawat dasal, at sa bawat pag-alaala kay Eman, ramdam ng lahat ang kabuuan ng isang ama na handang magmahal nang walang kondisyon, kahit gaano kasakit ang pagkawala.