Sa maingay at magulong terminal ng palengke, ang buhay ni Baby Jean, o “Baby” sa kanyang mga suki, ay simple lang. Ang kanyang mundo ay umiikot sa pagitan ng kumukulong kawali ng asukal at ng mga gintong turon at banana cue na kanyang itinitinda. “Banana que, kinse lang! Turon, tatlo singko!” sigaw niya, na may kasamang biro sa mga tricycle driver. Simple ang buhay, ngunit may isang bagay na maingat niyang itinatago sa likod ng kanyang matamis na ngiti—ang kanyang dalawang pustiso sa harap.

Si Baby ay kilala sa kanyang katapangan at pagiging prangka. Hindi siya nagpapatalo, lalo na sa mga lalaking tila ang tingin ay laging nasa kamunduhan. Madalas niyang pinupuna ang mga driver na nakatitig sa nag-uumapaw na dibdib ng katabi niyang tindera ng kwek-kwek. “Mga lalaki talaga. Wala ng ginawang tama,” bulong niya, habang buong pagmamalaking sinasabing hindi niya kailangang magsuot ng sexy para patunayang maganda siya.

Isang araw, ang simpleng buhay na iyon ay biglang nagulo. Isang sigaw ang umalingawngaw: “May kabayong nagwawala!”

Bago pa man makakilos si Baby, ang kabayo ay dire-diretso nang sumusugod sa kanyang pwesto. Nagsitakbuhan ang mga tao, lumipad ang mga paninda. Si Baby ay natigilan, tila na-estatwa sa takot. Sa huling sandali, isang lalaki ang humila sa kanya palayo, ilang pulgada lang mula sa kumukulong mantika. Bumagsak ang kariton, kumalat ang langis, at ang lahat ng kanyang pinaghirapan ay nawasak sa isang iglap.

Halos maiyak si Baby sa paghihinayang. Ngunit ang paghihinayang ay napalitan ng galit nang makita niya ang lalaking humahabol sa kabayo—si Jacob Calderon, ang apo ng may-ari ng pinakamalaking hacienda sa kanilang lugar.

“Ikaw! Ikaw ang may-ari ng kabayong ‘yan!” sigaw ni Baby, hawak pa ang sandok na may mantika. “Ang lawak ng lupa ninyo, bakit dito mo ‘yan pinakawalan?”

Humarap si Jacob, isang binatang tila kinuha sa isang teleserye. “I’m sorry. Are you hurt?” tanong nito.

Lalong nag-init ang ulo ni Baby. “Nasaktan? Tingnan mo ang kariton ko! Wasak! Wala na akong kita! ‘Wag mo akong daanin sa ganyan!” At sa sobrang galit at pagwawasiwas ng sandok, nangyari ang kanyang pinakakatakutan.

Tumalsik mula sa kanyang bibig ang dalawa niyang pustiso.

Tumigil ang oras. Ang maingay na palengke ay biglang tumahimik. Lahat ng mata ay nakatutok sa puting-puting pustiso na nasa gitna ng alikabok, at pabalik sa bungal na si Baby. Namula ang kanyang pisngi. Tumingin si Jacob sa pustiso, at pagkatapos ay sa kanya. Sa kanyang pagkabigla, ngumiti pa ito. “May nahulog ka yata, baby.”

Iyon na ang hudyat. Mabilis na pinulot ni Baby ang pustiso, tinakpan ang bibig, at tumakbo palayo, kasabay ng tawanan ng mga tao. Ang kahihiyan ay higit pa sa nasirang paninda.

Ang hindi alam ni Baby, ang insidenteng iyon ay simula pa lamang. Kinabukasan, nagulat siya nang isang magarang kotse ang huminto sa tapat ng kanilang bahay. Si Jacob. May dalang mga bulaklak at paper bag.

“Bayaran mo ako! Alam mo bang ako ang headline ng mga chismosa dahil sa’yo?” singhal ni Baby.

Kalmado si Jacob. Inabot nito ang isang sobre. Nang buksan ni Baby, bumungad ang makakapal na pera—halos kalahating milyon. “Hindi ko ‘to matatanggap,” sabi niya, pinaghihinalaang suhol ito para manahimik siya.

“Naintindihan ko,” sabi ni Jacob. “Gusto kong bumawi. Gusto kitang imbitahan sa hacienda para sa isang tamang paghingi ng tawad. Gusto ka ring makilala ng lolo ko.”

Bagama’t nag-aalinlangan, pumayag si Baby. Pagdating sa hacienda, para siyang pumasok sa ibang mundo. Ang gate pa lang ay mas mataas pa sa munisipyo. Sa loob, ang sala ay may chandelier, at ang sahig ay marmol. Nakaramdam siya ng pagkailang, lalo na’t naka-tsinelas lang siya.

Sa hapunan, kasama ang Lolo ni Jacob na si Don Ernesto at Tita Carmen nito, lalong naramdaman ni Baby na hindi siya kabilang. Sa harap ng maraming kubyertos, hindi niya alam ang gagawin. Ginaya niya na lang si Jacob, ngunit nagkamali pa rin—ang napkin na para sa kandungan ay ginamit niyang pamunas ng plato.

“Hindi sa plato ‘yan ginagamit, baby,” marahang sabi ni Jacob, inaayos ang napkin sa kandungan niya. Imbes na pagtawanan, tinulungan siya nito.

Ngunit ang gabi ay may dala pang sorpresa. Habang naglalakad sa hardin, narinig ni Baby ang usapan ng dalawang kasambahay. “Kailangan na raw ni Señorito Jacob mag-asawa bago matapos ang taon,” sabi ng isa. “Kung hindi raw, mawawala sa kanya ang mana sa hacienda.”

“Kaya ayan, kung sino-sino na lang ang dine-date. Pero itong tindera na dinala niya rito, aba, kakaiba.”

Sumikip ang dibdib ni Baby. Pakana lang ba ang lahat? Ginagamit lang ba siya para sa mana?

Buong galit niyang hinarap si Jacob. “Totoo ba? Kailangan mong mag-asawa para sa mana mo? At ako ang pinili mo? Plano mo ba ang lahat, pati ‘yung sa kabayo?”

Natahimik si Jacob bago umamin. “Totoo. Pero…”

“Tama ako! Ginagamit mo lang ako!”

“Makinig ka muna,” pakiusap ni Jacob, bakas ang hirap sa mukha. “Oo, kailangan kong mag-asawa. Pero hindi ito tungkol doon.” Tumingin ito ng diretso sa kanyang mga mata. “Gusto kita, baby. Gustong-gusto kita. Matagal na.”

Doon na lumabas ang tunay na sikreto. Ikinuwento ni Jacob na noong bata pa siya, isa siyang batang mataba, maitim, at laging binu-bully. Palihim siyang bumibili ng banana cue kay Baby, at ito ang unang taong ngumiti sa kanya nang walang halong pang-aalipusta. Hindi niya sinasadya ang nangyari sa stall. Ang imbitasyon ay totoo, dahil gusto niya talagang makasama ito.

Natulala si Baby. Ngunit mabilis niyang pinagpagan ang sarili. “Ano bang pinagsasasabi mo, Jacob? May boyfriend ako. Tatlong taon na kami. Nasa Dubai siya, pero magpapakasal kami.”

Iyon naman ang ikinagulat ni Jacob. “Sige, may boyfriend ka. Ano naman?” sabi nito, tila nasasaktan. “Hindi ko kayang pigilan ‘to. Ang tagal kong naghintay. Alam kong mali, pero gusto kong agawin ka sa kanya.”

Simula noon, naging impyerno ang buhay ni Baby. Araw-araw, si Jacob ay nasa palengke. Bumibili ng banana cue, nakatambay, at nagpapapansin. Sinusundan siya pauwi. “Jacob, wala ka bang trabaho? Tigilan mo na ako!”

“Ang trabaho ko ngayon,” sagot nito, “ay tumulong sa’yo.”

Dumagdag pa sa gulo si Isabella, isang “family friend” ng mga Calderon, na sumugod sa stall ni Baby. “Ako lang naman ang future Mrs. Calderon,” sabi nito. “Curious lang ako kung anong klaseng babae ang pinagkakaabalahan ni Jacob ngayon.”

Sa gitna ng lahat ng ito, sinubukan ni Baby na sabihin ang nangyayari sa nobyo niyang si Rodel. Ilang araw itong hindi ma-contact. Nang sa wakas ay tumawag, sinabi ni Baby ang tungkol sa pangungulit ni Jacob. Ngunit tinawanan lang siya ni Rodel. “Hayaan mo na lang, mahal. Huwag mo pansinin. Alam ko namang hindi mo siya gusto. Tiwala ako sa’yo.”

Napanatag si Baby. Nagpatuloy sila sa pagpaplano ng kasal pag-uwi nito.

Makalipas ang ilang linggo, nagbakasyon ang pamilya ni Baby sa probinsya ng kanyang ina—ang probinsya rin kung saan nakatira ang pamilya ni Rodel. Napansin niyang kakaiba ang tingin ng mga tao sa kanya. Nang madaanan nila ang bahay ni Rodel, ito ay sarado at tila abandonado.

“Wala na sila diyan, ate,” sabi ng pinsan niyang si Emily.

“Saan sila lumipat?” tanong ni Baby.

“Ikaw talaga, ate,” tawa ni Emily. “Ex-boyfriend mo na ‘yun, ‘di ba? Balitang-balita rito na naghiwalay kayo. Kasi pagkauwi ni Rodel galing Dubai nung Enero pa, kinasal na agad siya sa anak ng gobernador. Buntis na nga raw si Ma’am Beatrice ngayon.”

Parang bombang sumabog ang mga salita. Enero? Kausap lang niya si Rodel ilang linggo na ang nakalipas; sinabi nitong nasa Dubai pa ito. Nanginginig si Baby. “Hindi totoo ‘yan. Kausap ko siya.”

“Ate, akala namin alam mo,” sabi ni Emily, na ngayon ay seryoso na.

Ang bakasyon na sana ay masaya ay naging isang bangungot. Isang gabi, habang naghuhugas si Baby sa poso, may humila sa kanya sa madilim na niyugan. Si Rodel.

“Anong karapatan mong hilahin ako?” sigaw ni Baby, sinampal ito.

“Sorry,” umiiyak na sabi ni Rodel. “Baby, please pakinggan mo ako. Hindi ko ginusto.”

“Hindi mo ginusto?” hagulgol ni Baby. “Pinaasa mo ako! Nagsinungaling ka! Nagpakasal ka sa iba habang ako naghihintay!”

Umamin si Rodel. “Pagod na akong magtiis,” sabi nito. “Gusto kong makaahon. Pinilit ako. Pero kahit ganito, mahal pa rin kita. Bumalik ako kasi hindi kita mapakawalan.”

Napatigil si Baby. “Hibang ka na ba? Gagawin mo akong kabit? Wala kang hiya! Naalala mo kung bakit ako nabungal? Dahil niligtas kita! Pinagpalit mo ako sa mayaman tapos babalik ka para alukin akong maging kabit?” Itinulak niya ito palayo. “Umalis ka na!”

Pagkauwi niya, durog ang kanyang puso. Nang bumalik siya sa pagtitinda, naroon na naman si Jacob. Ngunit sa pagkakataong ito, iba na ang nakita ni Baby. Nakita niya ang isang lalaking tapat.

“Bakit parang namamaga ang mga mata mo? Umiyak ka ba?” tanong ni Jacob, na binili ang lahat ng paninda niya para ipakain sa mga trabahador.

Dinala siya ni Jacob sa hacienda. At doon, sa sala ng mansyon, bumigay si Baby. Humagulgol siya at ikinuwento ang lahat ng panloloko ni Rodel. Tahimik siyang niyakap ni Jacob, hinayaang umiyak sa balikat nito. “Walang kulang sa’yo, baby,” sabi nito. “Siya ang hindi marunong makuntento.”

Nang ihatid siya pauwi, nagsalita si Jacob. “Baby, gusto kitang pakasalan.”

Natigilan si Baby. “Jacob, hindi ako handa. Ayokong gawin kang rebound.”

“Alam ko,” sabi ni Jacob, puno ng sinseridad. “Alam kong masakit pa rin. Pero handa akong maghintay. Gusto kong simulan natin ‘to. Gusto kong habang kinakalimutan mo siya, nasa akin ka na.”

Nasaktan sa pagtataksil at naantig sa katapatan, si Baby ay gumawa ng desisyon.

Makalipas ang ilang linggo, naglalakad na siya sa pasilyo ng simbahan, patungo kay Jacob. Ito ay isang mabilis na desisyon, isang sugal. Sa altar, hindi siya hinalikan ni Jacob sa labi, kundi sa noo—isang halik ng respeto. Nang gabing iyon, sa sahig ito natulog. “Hihintayin kita,” pangako nito. “Hanggang sa mahalin mo na ako.”

Lumipas ang mga buwan. Si Jacob ay naging pinakamabait na asawa. Araw-araw siyang niligawan. Ang pamilya ni Baby ay pinatira niya sa mansyon. Unti-unti, ang yelo sa puso ni Baby ay natunaw. Nagsimula siyang mag-alaga, mag-asikaso. Hanggang sa isang araw, natagpuan na lang niyang magkatabi na sila sa kama, at ang puso niya ay tumitibok na para kay Jacob.

Ngunit ang nakaraan ay hindi pa tapos. Sa isang party, nakita nila si Rodel at ang asawa nito. Habang papunta si Baby sa banyo, hinarang siya ni Rodel.

“Galit ka ba kaya nag-asawa ka ng mayaman?” akusa nito. “Ako ang mahal mo, baby! Alam mong ikaw ang mahal ko!” Hinila siya nito at pilit na sinubukang halikan.

“Baby!”

Boses iyon ni Jacob. Nakita niya ang eksena. Sa isang iglap, sinuntok ni Jacob si Rodel. Puno ng sakit ang mga mata ni Jacob, tinalikuran siya nito.

“Jacob, sandali!” hinabol siya ni Baby at niyakap mula sa likuran. “Mali ang iniisip mo! Hindi ko na siya mahal!”

Humarap si Jacob, luhaan. “Alam ko namang hindi mo ako mahal. Mahal mo ‘yun ng ilang taon. Ganito ba talaga kapag inagaw lang kita?”

“Hindi mo ako inagaw,” sabi ni Baby, pinupunasan ang luha ng asawa. “Kusa kitang minahal. Sinaktan niya ako, at ikaw ang nandiyan. Mahal na kita, Jacob.”

Sa harap ng nanlilisik na mata ni Jacob, ginawa ni Baby ang isang bagay na nagpatigil sa mundo nila. Marahan niya itong hinalikan sa labi. Ang kanilang unang tunay na halik.

“Kulang pa,” sabi ni Jacob nang sila’y maghiwalay, halatang nabigla at kinikilig.

Tumawa si Baby at muli niya itong hinalikan. “Kulang na kulang,” bulong ni Jacob, “kasi palagi kong hahanap-hanapin. Mahal na mahal kita, baby.”

Ngayon, ang dating tindera ng banana cue ay isa nang ina. Kasama si Jacob, binuo nila ang pamilyang pinangarap niya. Minsan, hindi pala sa tagal ng panahon nasusukat ang pag-ibig. Minsan, dumarating ito sa pinaka-hindi inaasahang paraan—gaya ng isang kabayong nagwawala, isang kahihiyang nauwi sa pag-asang hindi niya akalain, at isang asenderong handang maghintay, kahit gaano pa katagal.