Sa isang malawak na asyenda sa probinsya ng Batangas, nakatira si Lola Selya. Siya ay pitumpu’t limang taong gulang, biyuda, at nagmamay-ari ng hektarya-hektaryang lupain ng niyog at kape. Sa kabila ng yaman, malungkot ang buhay ni Lola Selya. Ang kanyang dalawang anak na sina Gary at Marissa ay nasa Maynila, at bibisita lamang kapag nangangailangan ng pera. Si Gary ay nalulong sa sugal, habang si Marissa naman ay baon sa utang dahil sa luho at pagsisikap na makipagsabayan sa mga socialite. Nang magsimulang maging ulyanin si Lola Selya at magkaroon ng sakit sa buto, napilitan ang magkapatid na umuwi sa probinsya. Hindi para mag-alaga, kundi para siguraduhing nasa kanila ang kontrol ng yaman.

Araw-araw, naririnig ng mga kasambahay ang sigawan sa loob ng mansyon. “Nay! Pirmahan mo na kasi ‘to! Transfer of Title lang ‘to!” sigaw ni Gary habang pilit na iniaabot ang ballpen sa nanginginig na kamay ng ina. “Ayoko… sa akin ‘to… pinaghirapan namin ng Tatay niyo…” mahinang tanggi ni Lola Selya. “Ang damot mo talaga! Mamamatay ka rin naman, bakit hindi mo pa ibigay ngayon?!” bulyaw naman ni Marissa. Dahil sa katigasan ng ulo ni Lola, nagplano ng masama ang magkapatid.

Isang gabi, habang bumubuhos ang malakas na ulan at kumukulog, nilasing nina Gary at Marissa ang mga gwardya at pinatulog ang mga katulong. Pumasok sila sa kwarto ni Lola Selya. Tinakpan nila ng panyo ang bibig nito at tinali ang mga kamay at paa. “Anak… anong ginagawa niyo?” iyak ni Lola Selya, pero naging bingi ang magkapatid. Isinakay nila ang matanda sa likod ng pick-up truck at dinala sa pinakadulong bahagi ng asyenda, sa lugar na tinatawag na “Gubat ng Lagim” dahil walang nagpupunta doon.

May naghihintay na dalawang bayarang tauhan na naghukay na ng malalim na butas. “Ihian niyo na ‘yan,” utos ni Gary nang walang awa. Inihulog nila si Lola Selya sa hukay. Ang matanda ay nagpupumiglas, ang kanyang mga mata ay punong-puno ng takot at pagtataka kung paano nagawa ito ng sarili niyang laman at dugo. “Sorry, Nay. Kailangan na naming makuha ang mana. At masyado ka nang pabigat,” malamig na sabi ni Marissa habang nagsisimulang maghagis ng lupa sa ibabaw ng ina.

Habang unti-unting natatakpan ng lupa ang katawan ni Lola Selya, may huling sinabi ang matanda. Tinanggal niya ang busal sa bibig gamit ang pagkiskis sa balikat. “Tandaan niyo ‘to… hindi niyo makukuha ang gusto niyo… ibabaon ko kayo sa konsensya niyo…” pagkatapos noon, tuluyan na siyang natabunan.

Umuwi ang magkapatid na parang walang nangyari. Naghugas sila ng kamay, sinunog ang mga damit na may putik, at naghanda ng kwento na “naglayas si Nanay dahil sa ulyanin.” Kinabukasan, nag-report sila sa pulis, nag-iyak-iyakan sa harap ng mga kapitbahay, at nagpaskil pa ng “Missing Person” poster. Ang buong akala nila, malaya na sila. Nakuha na nila ang susi ng vault at ang mga titulo sa opisina ng ina.

Pero sa ikatlong gabi matapos ang krimen, nagsimula ang bangungot. Habang nag-iinuman sina Gary at Marissa sa sala, ipinagdiriwang ang kanilang tagumpay, biglang namatay ang ilaw. “Brownout?” tanong ni Gary. “Baka dahil sa bagyo,” sagot ni Marissa. Pero biglang bumukas ang telebisyon nang mag-isa. Ang screen ay puro static o “snow.” Tapos, lumabas ang isang video. CCTV footage ito ng kwarto ni Lola Selya.

Nanlaki ang mata ng magkapatid. “Paano nangyari ‘yan? Diba tinanggal natin ang CCTV?” taranta ni Gary. Sa video, makikita si Lola Selya na nakaupo sa kanyang tumba-tumba, nakatingin sa camera, at nagsasalita. Pero ang petsa sa video… AY NGAYONG GABI MISMO.

“Mga anak…” boses ni Lola Selya mula sa TV. Ang boses ay parang nanggagaling sa ilalim ng lupa, garalgal at malalim. “Malamig dito… masikip… pero huwag kayong mag-alala. Hindi ako nag-iisa.”

Biglang namatay ang TV. “AHHH!” sigaw ni Marissa. “Gary! Patay na siya diba? Diba nilibing natin siya?!”

“Oo! Sigurado ako! Tinabunan natin siya!” sagot ni Gary na pinagpapawisan nang malapot.

Biglang may kumatok sa pinto. “Tok… tok… tok…” Tatlong mabibigat na katok. Nanginginig na lumapit si Gary para silipin sa peephole. Wala siyang nakita. Binuksan niya ang pinto. Walang tao. Pero sa sahig, sa mismong tapat ng pinto, may isang kahon. Isang lumang baul na gawa sa narra—ang paboritong baul ni Lola Selya kung saan niya itinatago ang kanyang mga alahas.

“Bakit nandito ‘yan?” bulong ni Marissa. “Diba nasa kwarto niya ‘yan?”

Dahan-dahan nilang ipinasok ang baul sa sala. Binuksan nila ito, umaasang makikita ang mga ginto at diyamante. Pero nang angatin nila ang takip, bumuhos ang amoy ng lupa—amoy ng sariwang hukay. At sa loob ng baul, wala ang mga alahas. Ang laman nito ay ang duster na suot ni Lola Selya noong gabing ilibing nila ito… puno ng putik at may mantsa ng dugo. At sa ibabaw ng duster, may isang sulat na nakasulat sa pulang tinta (o dugo?): “HINDI AKO MAKAHINGA. KUNIN NIYO AKO.”

Halos himatayin si Marissa. “Gary! Multo! Minumulto tayo ni Nanay!”

“Tumahimik ka!” sigaw ni Gary, kahit nanginginig din ang tuhod niya. “May nanloloko lang sa atin! Baka yung mga katulong!”

Pero hindi doon natapos. Sa sumunod na mga araw, unti-unting nasisiraan ng bait ang magkapatid. Nakakarinig sila ng kaluskos sa ilalim ng sahig. Nakakaamoy sila ng bulaklak ng patay sa loob ng kwarto. Ang pagkain nila ay nagiging lasang lupa. At tuwing gabi, napapanaginipan nila si Lola Selya na umaahon sa hukay, gumagapang pabalik sa mansyon, at binubulong na “Anak, buksan mo ang pinto.”

Isang gabi, hindi na kinaya ni Gary. Kumuha siya ng baril at pala. “Pupuntahan ko ang hukay! Sisiguraduhin kong patay na siya!” sigaw niya. Sumama si Marissa, takot na maiwan mag-isa sa bahay. Sa gitna ng dilim, bumalik sila sa “Gubat ng Lagim.”

Pagdating nila sa lugar kung saan nila inilibing ang ina, laking gulat nila.

BUKAS ANG HUKAY.

Walang laman. Wala ang katawan ni Lola Selya. Ang tanging nandoon ay ang lubid na ipinangtali nila.

“Nasaan siya?!” histerikal na sigaw ni Marissa. “Gary! Wala si Nanay! Paano siya nakalabas?!”

“Imposible! Anim na talampakan ang lalim nito!” sagot ni Gary.

Biglang bumukas ang mga ilaw ng spotlight mula sa mga puno. Nasilaw ang magkapatid. Pinalibutan sila ng mga pulis at NBI agents. “Taas ang kamay! Huwag kayong kikilos!”

Mula sa likod ng mga pulis, lumabas ang isang wheelchair. Tulak ito ng pinagkakatiwalaang katiwala na si Mang Ben. At nakaupo sa wheelchair, buhay na buhay, walang galos, at nakatingin nang matalim sa kanila… si LOLA SELYA.

“Nanay?!” sabay na sigaw ng magkapatid. “Paano?!”

Ngumiti si Lola Selya, pero hindi ito ngiti ng pagmamahal, kundi ngiti ng tagumpay.

“Mga tanga,” sabi ni Lola Selya. “Akala niyo ba talaga hindi ko alam ang plano niyo? Matagal ko nang alam na papatayin niyo ako para sa pera.”

Ikinuwento ni Lola Selya ang nangyari. Isang linggo bago ang insidente, narinig niya ang plano ng magkapatid. Sa tulong ni Mang Ben at ng mga tapat na tauhan sa asyenda, naghukay sila ng isang secret tunnel sa ilalim ng mismong spot kung saan naghuhukay ang mga bayarang tauhan ni Gary. Noong gabing ihulog siya, sinalo siya ng mga tauhan ni Mang Ben sa ilalim bago pa man siya matabunan ng lupa. Ang inilibing ng magkapatid ay isang manikin na binalot sa kumot sa huling sandali (habang distract sila sa dilim), o di kaya ay mabilis na hinila si Lola sa tunnel bago matambakan nang tuluyan. (Sa ibang bersyon ng plano, pinalitan ng mga tauhan ni Mang Ben ang mga tauhan ni Gary kaya safe si Lola).

Ang mga “paramdam,” ang video sa TV, ang baul na may duster—lahat iyon ay set-up ni Lola Selya at Mang Ben para torturin ang utak ng magkapatid at mapilitan silang bumalik sa crime scene kung saan naghihintay ang mga pulis para mahuli sila sa akto.

“Ang akala niyo ulyanin na ako?” matigas na sabi ni Lola. “Nagpapanggap lang ako para makita ko ang tunay na kulay niyo. At tama ako. Mga demonyo kayo.”

“Nay! Patawarin niyo kami! Nagbibiro lang kami!” iyak ni Marissa habang pinoposasan.

“Nagbibiro? Inilibing niyo ako nang buhay!” sigaw ni Lola Selya. “Wala na kayong ina simula ngayon. Ang pera ko? Ang lupa ko? Ido-donate ko lahat sa simbahan at sa mga ampunan. Mas mabuti pang pakinabangan ng ibang tao kaysa sa mga anak na gustong pumatay sa akin.”

Kinaladkad ng mga pulis sina Gary at Marissa. Ang kaso: Parricide at Attempted Murder. Dahil sa bigat ng ebidensya at sa kanilang “pag-amin” sa hukay na narinig ng mga pulis, wala silang kawala. Reclusion Perpetua o habambuhay na pagkakulong ang naghihintay sa kanila.

Habang nasa loob ng selda, unti-unting nasira ang bait nina Gary at Marissa. Araw-araw silang sumisigaw, “Hukayin niyo! Hukayin niyo!” dahil sa tuwing ipipikit nila ang kanilang mata, nakikita nila ang mukha ng kanilang ina na tinatabunan nila ng lupa. Ang karma ay hindi lang sa kulungan, kundi sa kanilang mga isipan na hindi na kailanman matatahimik.

Si Lola Selya naman ay namuhay nang payapa kasama ang mga tapat na naglingkod sa kanya. Napatunayan niya na ang pera ay ugat ng kasamaan, pero ang talino at pagiging handa ay sandata laban sa mga ahas, kahit pa ang mga ahas na iyon ay nanggaling sa sarili mong sinapupunan.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong pinaplano kayong patayin ng sarili niyong pamilya dahil sa mana? Kaya niyo bang gawin ang ginawa ni Lola Selya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga sakim! 👇👇👇