“Sa isang iglap, ang batang palaboy na hindi pinapansin ng mundo ang siyang magligtas sa buhay ng isang bilyonaryo—at babaguhin nito ang lahat.”

Ako si Ellie, siyam na taong gulang, at sa murang edad ko, natutunan kong mabuhay sa kalsada ng Maynila. Wala akong bahay, wala akong pamilya, at halos lahat ng tao sa paligid ko ay hindi mapansin. Ngunit kahit gaano man kabigat ang araw at hirap, may isang bagay na palaging nagtutulak sa akin: ang gutom, at ang pangarap na makahanap ng kaunting kabutihan sa mundong puno ng kalungkutan.

Noong araw na iyon, mainit ang sikat ng araw sa Ayala Avenue, sa ilalim ng overpass. Nakaupo ako sa tabi ng basurahan, nag-iisa, naghahanap ng tira-tirang pagkain. Bawat tunog ng busina, bawat yabag ng nagmamadaling tao ay parang ingay ng mundo na hindi ako pansin. Mahina akong nagbulong sa isang dumaraang lalaki: “Kuya, piso lang po.” Wala siyang kumibo.

Habang nag-iikot ang mga mata ko sa paligid, napansin ko ang isang batang babae na kasing edad ko. Malinis ang uniporme, may hawak na lunch box na puno ng spaghetti at fried chicken. Nagkatinginan kami sandali, at ngumiti ako. Ngunit agad siyang umiwas. Siguro kung buhay pa si Nanay, hindi ko ito gagawin.

Ang ambon ay halong alikabok, at ang lamig ay parang kumakapit sa balat ko. Tumakbo ako papunta sa ilalim ng told ng isang mamahaling restaurant—Casa de Oro. Sa loob, nakita ko ang mga taong naka-amerikana, kumikislap ang mga alahas, at ang halakhak nila ay parang musika mula sa ibang mundo. Sa gitna ng lahat, nakaupo si Don Ricardo Velasco, isang bilyonaryo sa industriya ng pagkain, maputi ang buhok, malinis ang suit, at may apat na bodyguard sa paligid.

Habang inaabot niya ang tinidor para sumubo ng salad, may narinig akong biglang malakas na boses: “Huwag niyong kainin, Wyen!” Tumigil ang lahat. Napalingon ang mga bisita, pati si Don Ricardo. Ang maliit na katawan ko ay nanginginig ngunit determinado. Lumapit ang isa sa mga guwardiya, “Hoy bata, anong ginagawa mo rito?” Ngunit hindi ako umalis.

“Sir, huwag niyong kainin ‘yan. May lason po.” Napataas ang kilay ng mga tao. May ilang tumawa, “Anong lason-lason? Baka gutom lang ‘yan,” sabi ng isang babae. Ngunit may kakaiba sa boses ko—hindi ito panghingi ng awa kundi tunog ng katotohanan.

“Huh? Anong sinasabi mo?” tanong ni Don Ricardo, medyo nagulat.

“Sir, nakita ko po kanina sa likod yung lalaking nagluluto. May nilagay sa pagkain niyo. Parang puting pulbos. Akala ko asin pero amoy chemical. Kaya po ako tumakbo agad.” Tumayo si Don Ricardo at tinawag ang manager at chef. Biglang pumasok ako sa loob ng restaurant, halos hindi na ako mapigilan. “Sir, totoo po! Tinapon nila yung ibang pagkain sa basurahan, pero yung para sa inyo, may nilagay po talaga!”

Hinablot ng waiter ang braso ko, ngunit pinigilan siya ni Don Ricardo. Lumapit siya, humawak sa balikat ko at tinitigan ako. “Anong pangalan mo?”

“Ihho po… Ellie.”

Ngumiti siya. “Mula ngayon, ligtas ka na. Hindi ko ito palalampasin.”

Halos mapaupo ako sa pagod at kaba. Hindi dahil sa gutom, kundi dahil sa bigat ng buhay na parang napawi lang ng isang tao na pinansin ako sa wakas. Nilapitan ako ng waiter at may dala ng mainit na sinigang at kanin. Napatingin ako, kumirot ang dibdib ko sa hiya.

“Ako po ba talaga ang pwedeng kumain niyan?” tanong ko.

“Ikaw ang dahilan kung bakit ako buhay pa,” sagot ni Don Ricardo, at marahang kinuha ang kutsara, nilapit sa bibig ko. Sa unang subo, napaluha ako. Hindi dahil sa alat o asim, kundi dahil sa unang pagkakataon sa tagal ng panahon, nakatikim ako ng pagkain sa mesa, gamit ang plato. Masarap po! bulong ko, halos pabulong.

Habang kumakain, tinitigan ako ni Don Ricardo, tila may hinahanap sa mukha ko. Ang mga mata niya parang pamilya, at sa bawat galaw, parang may nakalimutang alaala na bumabalik. Kinabukasan, maagang nagising ako sa opisina niya. Pinatulog niya ako sa maliit na sofa, may kumot at unan. “Ganito pala matulog sa loob,” bulong ko sa sarili.

Ngunit hindi lahat natuwa. “Sir, may bata po sa opisina niyo,” sabi ng sekretarya. “Hindi po ba delikado?”

“Hindi. Siya ang nagligtas sa akin,” sagot ni Don Ricardo.

Tahimik na lumabas ang sekretarya. Ilang oras ang lumipas habang abala si Don Ricardo sa papeles. Pumasok ako, hawak ang basong tubig, “Sir, gusto niyo po ng tubig?” Napangiti siya. “Salamat, Ellie. Hindi mo kailangang maglingkod. Gusto ko lang tumulong.”

May lungkos sa mata ko na hindi kayang itago. “Ellie, wala kang pamilya?” tanong niya.

“Wala na po. Namatay po si Nanay nung maliit pa ako. Si Tatay po… wala na rin po,” sagot ko, tahimik.

“Bakit mo ako niligtas? Pwede mo naman akong pabayaan,” tanong niya. Ngumiti ako. “Kasi po sabi ni Nanay, kahit gutom ka, huwag kang papayag na may masamang mangyari sa iba. Baka kasi ikaw din maligtas ng kabutihan.”

Tila tinamaan ng kidla si Don Ricardo. Sa isang simpleng salita ng bata, binalik siya sa kanyang kabataan, noong siya’y walang pera, noong may nanay siyang laging nagbibigay ng payo. “Ang bait ng Nanay mo,” bulong niya, pilit pinipigilan ang luha. “Opo,” sagot ko, nakangiti. “Kapag may nakita akong mabuting tao, huwag ko silang kalimutan.”

Ilang araw ang lumipas, unti-unting nakasanayan ko ang buhay sa opisina. Nililinis ko ang mesa, nag-aabot ng tubig, at minsan ay sumasama sa kanya sa restaurant. Ngunit isang araw, dumating si Veronica, asawa ng bilyonaryo, maganda at elegante pero may lamlam sa mata.

“Ricardo, malamig ang narinig ko. May batang nakatira sa opisina mo?” tanong niya.

“Veronica, siya si Ellie. Siya ang batang nagligtas sa akin noong araw na tinangkang lasunin ako,” sagot ni Don Ricardo. Napatingin si Veronica sa akin, halatang may halo ng pagtataka at panghihina ng loob.

Doon ko naisip na kahit sa murang edad, kahit palaboy at gutom, may kapangyarihan ang kabutihan. Isang maliit na hakbang, isang simpleng salita, maaaring magligtas ng buhay, at magbago ng tadhana ng dalawang tao magpakailanman.

Sa unang pagkakataon, naramdaman ko ang init ng tiwala at pagmamahal mula sa isang taong hindi ko kilala, ngunit tila matagal ko nang hinintay—at sa Maynila, sa ilalim ng araw at ingay ng lungsod, natutunan kong ang kabutihan, kahit sa simpleng paraan, ay may kapangyarihang magligtas ng mundo.