ANG LIHIM SA LIKOD NG NGITI NI NOVA VILLA

SA HARAP NG KAMERA, NGITI—SA LIKOD NITO, HINAGPIS
Sanay tayong makita si Nova Villa bilang isa sa mga haligi ng komedya sa telebisyon. Sa tuwing siya’y lumalabas sa mga sitcom at pelikula, lagi siyang may bitbit na tawa at saya. Ngunit sa kamakailang panayam, ginulat niya ang publiko nang ibunyag ang isang matagal nang lihim na mabigat niyang kinikimkim.

Isang rebelasyong hindi inaasahan ng marami, at tiyak na tatama sa damdamin ng sinumang nakaranas ng lungkot sa kabila ng panlabas na kasayahan.

MATAGAL NA PANAHON NG PANANAHIMIK
Sa tagal ng kanyang karera sa showbiz, bihira nating marinig si Nova Villa magsalita tungkol sa personal niyang buhay. Laging masayahin, laging propesyonal. Pero sa panayam na ito, tila bumulwak ang damdamin na matagal niyang itinago.

“Maraming taon din akong tumatawa sa harap ng tao, pero sa gabi, umiiyak mag-isa,” ani Nova habang pinipigil ang luha.

Hindi naging madali para sa kanya ang magbukas. Ayon sa aktres, matagal niyang kinimkim ang isang personal na sakit—isang bagay na hindi niya kayang sabihin noon dahil sa takot, kahihiyan, at pangambang maapektuhan ang kanyang karera.

ISANG PAGKAWALA NA HINDI PA RIN NAGHIHILOM
Ibinahagi ni Nova ang kwento ng isang taong mahal na mahal niya na bigla na lang nawala sa buhay niya. Hindi niya binanggit ang pangalan, ngunit malinaw sa kanyang mga salita na ito ay isang malalim na sugat sa kanyang puso.

“Nasanay akong kasama siya sa lahat ng laban ko sa buhay… tapos biglang wala na lang siyang paalam.”

Ang pagkawala na ito ay nagdulot sa kanya ng matinding lungkot. Araw-araw daw ay kailangan niyang ngumiti sa trabaho, magpatawa ng tao, pero sa kanyang loob ay may mabigat na lungkot na hindi maibsan.

KUNG BAKIT HINDI SIYA NAGSALITA NOON
Marami ang nagtatanong: Bakit ngayon lang? Bakit hindi niya agad sinabi ang kanyang pinagdadaanan?

Ayon kay Nova, bilang artista, iniisip niyang obligasyon niyang magpasaya ng tao. Ayaw niyang maging pabigat. At higit sa lahat, ayaw niyang kaawaan.

“Ayokong isipin ng mga tao na mahina ako. Pero tao rin ako—nasasaktan, napapagod, nalulungkot.”

Sa mga panahong iyon, tanging dasal at pananampalataya raw ang kanyang pinanghawakan. Doon siya kumukuha ng lakas upang magpatuloy.

PAGPAPATAWAD SA SARILI AT SA NAKARAAN
Isa sa mga pinakamalaking leksyon na natutunan niya ay ang pagpapatawad—hindi lamang sa taong nakasakit sa kanya, kundi higit sa lahat, sa sarili.

Matagal daw siyang nagalit, nalito, at nagtanong sa sarili kung siya ba ang may pagkukulang. Ngunit sa pagdaan ng panahon, unti-unti siyang natutong tanggapin ang nangyari at palayain ang sakit.

“Hindi mo kailangang makuha ang sorry ng iba para makapagpatawad ka. Minsan, sapat na ang patawarin mo ang sarili mo.”

MGA LIHAM NA HINDI NAIPADALA
Isa pang masakit na bahagi ng kanyang kwento ay ang mga liham na ginawa niya para sa taong iyon. Mga sulat ng sama ng loob, pagmamahal, at dasal—pero ni isa ay hindi niya naipadala.

Itinago niya ito sa isang kahon, at tuwing gabi ay binabasa niyang muli, para lamang ilabas ang sakit na hindi niya masabi sa iba.

Ang mga liham na iyon, ayon sa kanya, ay tulay upang dahan-dahan siyang makalaya sa bigat ng kanyang damdamin.

ANG KAHALAGAHAN NG MENTAL HEALTH
Ginamit din ni Nova ang pagkakataong ito upang hikayatin ang publiko na huwag balewalain ang mental health. Aniya, kahit ang mga taong palatawa at masayahin sa panlabas, ay maaaring may pinagdaraanan sa loob.

“Hindi porket tumatawa ang isang tao, ay okay na siya. Minsan, doon sila pinakamasakit.”

Hinikayat niya ang lahat na makinig, magtanong, at magmahal sa mga taong nasa paligid nila. Sapagkat minsan, isang simpleng “Kumusta ka?” lang ay maaaring makapagligtas ng isang pusong pagod na.

ISANG PUSONG MULING NAKANGITI
Ngayon, mas magaan na raw ang kanyang pakiramdam. Hindi dahil wala na ang sakit, kundi dahil natanggap na niya ito. Pinili niyang magsalita hindi para sa simpatiya, kundi para magbigay ng lakas sa iba.

“Kung ako na halos buong buhay ay tumatawa sa harap ng camera, ay kayang humarap sa sarili kong lungkot—kaya mo rin.”

MENSAHE PARA SA MGA NAKAKARANAS NG KATULAD NA SAKIT
Sa dulo ng kanyang pagbabahagi, nag-iwan si Nova Villa ng simpleng mensahe:

“Minsan, akala natin kailangan natin panatilihing malakas ang ating imahe. Pero walang masama sa pag-amin ng kahinaan. Dahil sa kahinaan, doon tayo natututong lumaban.”

ANG LIWANAG SA LIKOD NG MGA LUHA
Ang rebelasyon ni Nova Villa ay nagsilbing paalala sa lahat—na sa likod ng mga ngiti, maaaring may kwento ng pagdurusa. At sa pagbubunyag ng kanyang pinagdaraanan, nagbigay siya ng lakas sa marami na harapin din ang sarili nilang sakit, at hanapin ang liwanag kahit sa pinakaitim na bahagi ng puso.

Isang artista. Isang tao. Isang kwento ng tunay na katatagan.