Ang ulan ay bumabagsak sa bintana ng silid-tulugan na tila mga bala. Sa loob, ang atmosphere ay hindi kasing-lamig ng hangin sa labas, ngunit may isang matinding tension na nagpapalamig sa puso ni Sofia. Tatlong araw. Tatlong araw pa lang ang nakalipas mula nang isilang niya si Baby Leo, ang bunga ng halos pitong taon nilang pagmamahalan ni Marco. Ang katawan ni Sofia ay nanghihina pa, ang kanyang tahi ay masakit, ngunit ang kaligayahan ng pagiging ina ay higit pa sa lahat.

Ngunit ang kaligayahan ay panandalian. Si Marco, na dating punung-puno ng pag-aalaga at pagmamahal, ay tila isang estranghero mula nang isilang ang bata. Ang kanyang mga mata ay laging nakatingin sa kawalan. Hindi siya ngumingiti. At sa bawat oras na may maririnig siyang katok sa pinto, nagiging nervous siya, tila may inaasahang masamang balita.

Ang bahay, na binili nila sa isang maliit na subdivision sa Batangas, ay hindi marangya, ngunit ito ang kanilang santuwaryo. Ito ang simbolo ng kanilang simula, ang lugar kung saan nila binuo ang kanilang pangarap. Ngunit sa sandaling iyon, ang bahay ay tila naging isang piitan.

“Marco,” sabi ni Sofia, habang pinipilit na bumangon mula sa kama, inayos ang kumot ni Baby Leo. “Anong nangyayari sa’yo? Bakit ka ganyan? Hindi ka pa nakakapunta sa trabaho sa loob ng tatlong araw.”

Si Marco ay nakaupo sa gilid ng kama, ang kanyang ulo ay nakayuko. Hindi siya umimik.

“Hindi ka ba masaya?” tanong ni Sofia, ang kanyang boses ay tila isang bulong, na may bahid ng takot. “Ang anak natin, Marco. Tingnan mo. Kamukha mo. Hindi ba’t ito ang gusto mo?”

Dahan-dahang itinaas ni Marco ang kanyang ulo. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha, ngunit walang emotion. Tila may isang dark realization ang kumain sa kanyang kaluluwa.

“Sofia,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay malamig. “Kailangan nating maghiwalay.”

Ang mga salitang iyon ay tumama kay Sofia na parang lightning. Ang ulan sa labas ay tila lalong lumakas.

“A-ano? Ano’ng sinasabi mo, Marco?” si Sofia ay nanginginig. “Tatlong araw pa lang, Marco. Tatlong araw pa lang akong nanganak. Nagbibiro ka ba?”

“Hindi ako nagbibiro, Sofia. Tapos na tayo. Hindi na tayo pwedeng magkasama.”

“Bakit?! Anong ginawa ko?! Nagtaksil ka ba?!” sigaw ni Sofia, ang kanyang luha ay bumuhos.

“Hindi ko ito ginagawa dahil sa’yo,” sabi ni Marco, tumayo. Ang kanyang posture ay matigas, na para bang sinasanay niya ang sarili niya sa pain na ito. “Ginagawa ko ito para sa future ko. At… at para sa bata.”

“Para sa bata?! Marco! Paano ka maghihiwalay sa’min para sa future mo?! Ano ang future na ‘yan?! Sino ang babaeng ‘yan?!”

Hindi umimik si Marco. Lumapit siya sa kama, at dahan-dahang binuhat si Baby Leo.

“Marco! Ano’ng ginagawa mo?! Ibalik mo ang anak ko!” sigaw ni Sofia, pilit na bumabangon. Ngunit ang sakit ng kanyang delivery ay nagdulot ng matinding kirot.

“Hindi mo na siya pwedeng dalhin, Sofia,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay cold at firm. “Ang custody niya, sa akin na. At kailangan ka nang umalis.”

“Umalis?! Marco! Wala akong pera! Wala akong damit! Nasaan ako pupunta?! Anong karapatan mo?!”

“Ang karapatan na ibinigay mo sa akin, Sofia,” sabi ni Marco, kinuha ang isang small box mula sa nightstand. “Ang annulment paper na pinirmahan mo. At ang custody agreement.”

Natigilan si Sofia. Ang annulment paper?

Naalala niya. Bago sila ikasal, nagkaroon sila ng legal agreement. Hindi pre-nuptial agreement, kundi isang annulment agreement. Sinabi ni Marco na ito ay bahagi ng family trust niya, isang technicality para sa protection ng family estate. Naive si Sofia, at in-love, kaya pinirmahan niya ito. Ang trust ay one-sided—ang lahat ng assets ay under Marco’s name, at ang annulment ay fast-tracked kung both parties ay agree.

Ngunit ang custody agreement?

“Ang custody agreement,” sabi ni Marco, ang kanyang mga mata ay cold at dead. “Pinirmahan mo rin ‘yan. Nakalagay diyan, kung i-file ang annulment sa loob ng isang taon ng marriage, ang custody ng minor child ay automatically mapupunta sa akin, provided na I have full assets.”

“Hindi totoo ‘yan! Hindi ko ‘yan pinirmahan!”

“Pinirmahan mo, Sofia,” sabi ni Marco, kinuha ang paper sa box. “Tingnan mo. Ang signature mo. Ang notary public stamp. Lahat ay legal.”

Hindi maintindihan ni Sofia. Paanong… paanong nakuha ni Marco ang full legal control sa kanilang anak?

“Bumangon ka na, Sofia,” sabi ni Marco, ang kanyang gaze ay commanding. “Kailangan ka nang umalis. Ang mga damit mo… eto ang isang bag.” Inihagis niya ang isang duffle bag na may lamang ilang damit.

Sa labas, ang ulan ay lumalakas. Ang tunog ng thunder ay umuugong.

“Marco, gaganti ako!” sigaw ni Sofia. “Hinding-hindi ko ‘to palalampasin! I will sue you! I will destroy you!”

“Wala kang pwedeng i-sue, Sofia. Wala kang asset,” sabi ni Marco, ang kanyang face ay walang emotion. “Ang house na ‘to, registered under my name. Ang car, under my name. Wala kang legal ground.”

Dahan-dahan, tinulak ni Marco si Sofia palabas ng pinto. Ang sakit sa kanyang stitches ay napalitan ng pain sa kanyang puso.

“Huling warning, Sofia. Kung mag-i-ingay ka, I will use this custody agreement para i-disappear ka sa buhay ng anak mo. Go. Leave.”

Isinara ni Marco ang pinto.

Si Sofia ay naiwan sa porch, basang-basa sa ulan, may duffle bag, at tatlong araw pa lang na nanganak. Ang pain sa kanyang stitches ay hindi important. Ang pain sa kanyang soul ang important.

Ang anger ay naging fuel. Hindi siya umalis. Tumakbo siya sa garage ng kapitbahay niya, si Aling Nena. Si Aling Nena ay witness sa love story nina Sofia at Marco.

“Aling Nena! Aling Nena! Pakiusap!” sigaw ni Sofia.

Binuksan ni Aling Nena ang door. Nang makita niya si Sofia, shocked siya. “Sofia! Anong nangyayari?! Bakit ka basang-basa?!”

“Pinalayas ako ni Marco, Aling Nena! Kinuha niya ang anak ko! Tumawag kayo ng pulis!”

Ngunit bago pa tumawag ng pulis si Aling Nena, may isang SUV ang huminto sa driveway ng bahay nina Marco.

Bumaba ang isang babae. Matangkad, maganda, at elegantly dressed. Ang kanyang face ay may air of authority at cold beauty.

Ang babae ay hindi pumasok sa pinto. Si Marco ang lumabas ng pinto, bitbit si Baby Leo, nakabalot sa isang expensive cashmere blanket.

Ang babae ay ngumiti. Ang ngiti ay triumphant. Kinuha niya si Baby Leo mula kay Marco.

“A-ano ‘yan?” bulong ni Sofia. “Sino ang babaeng ‘yan?”

Si Marco ay yumuko sa harap ng babae. Hindi love, kundi subservience.

“Salamat, Marco,” sabi ng babae, ang kanyang boses ay commanding. “Ang job mo ay tapos na. You are free. Here’s your final payment.” Inabot niya ang isang thick envelope.

“Hindi ko kailangan ng payment, Atty. Vera-Cruz,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay cold at dead. “Ang gusto ko, hayaan niyo na siyang umalis. Don’t bother her anymore.”

“Hindi mo didikta ang gagawin ko, Marco,” sabi ng babae. “Ikaw ay driver ko lang. You just fulfilled your contract. Ang bata… this is mine. Let’s go, my son.”

Bumalik ang babae sa SUV, bitbit si Baby Leo. Si Marco ay naiwan sa driveway, nakayuko.

“Atty. Vera-Cruz? Ang anak ko?” si Sofia ay nanginginig. Tumakbo siya palabas ng garage. “Marco! Ano ang ginawa mo?!”

“Sofia… don’t!” sigaw ni Marco.

Ngunit huli na. Ang SUV ay umalis.

Ang real confession ay hindi ang annulment. Ito ang truth tungkol sa baby.

“Hindi ko siya anak, Sofia,” sabi ni Marco, ang kanyang mga mata ay puno ng self-hatred. “Ang trabaho ko… hindi driver. Ako ay isang surrogate father. I am a paid father.”

Nagkatinginan sina Sofia at Marco.

Si Marco, na dating driver, ay may expensive debt mula sa kanyang gambling at business failure. Ang only way out niya? Ang contract na ito. Si Atty. Vera-Cruz, ang babaeng walang fertility at walang husband, ay nag hire kay Marco para magpanggap na husband at father niya. In-vitro fertilization ang ginamit, at ang custody ay agreed na under her name.

“Ang marriage natin, Sofia… ito ay fake. Ang baby, biologically hindi mo anak… he is my sperm at her egg. But… but I love you, Sofia. I truly love you.”

“At bakit mo ako kinuha?! Bakit mo ako pinakasalan?!” sigaw ni Sofia, ang kanyang boses ay broken.

“Kailangan ko ng wife para i-hide ang surrogate process! Kailangan ko ng mother figure para alagaan ang baby sa loob ng siyam na buwan! Ang love ko sa’yo, real ‘yan! Pero ang marriage, not real!”

Ang pain ni Sofia ay beyond words. Pinalayas siya, hindi dahil sa infidelity, kundi dahil sa transaction.

Ngunit ang instinct ni Sofia ay nag-umpisa. “Ang custody agreement! Pwede kang i-sue! May legal ground tayo!”

“Wala, Sofia. I signed a non-disclosure agreement. She owns everything. I am nothing.”

Ngunit may isang bagay ang hindi alam ni Marco. Si Sofia ay nurse noon, specialized sa pediatrics.

“Ang baby! Marco! I carried him for nine months! I gave birth to him! I am the biological mother!”

“Hindi, Sofia. I.V.F. ang ginamit. She is the biological mother. I am the biological father. You are just the carrier.”

“Hindi totoo ‘yan!” sigaw ni Sofia. “Ang clinic! Which clinic?! I know the law! Ang babaeng nagbuntis at nanganak, siya ang legal mother! You can’t just take a baby!”

Dito na nag-umpisa ang real battle.

Ginawa ni Sofia ang isang impossible task. Sa loob ng isang linggo, nag-file siya ng suit laban kay Atty. Vera-Cruz. Used the legal ground—ang mother ay ang babaeng nagbigay ng birth sa baby.

Si Marco, na shocked sa strength ni Sofia, ay sumuporta. Ngunit ang evidence ay hard—si Atty. Vera-Cruz ay may wealth at legal power.

Sa courtroom, ang confrontation ay brutal.

“Atty. Vera-Cruz, you hired a surrogate mother!” sigaw ng lawyer ni Sofia.

“Hindi surrogate, your honor,” sabi ni Atty. Vera-Cruz, ang kanyang boses ay calm. “Siya ay contractual wife lang. Ang baby ay ours. The contract is clear. She signed the annulment and custody agreement.”

“Ngunit ang signature ay fraudulent! She was under duress!”

“Wala kaming proof,” sabi ng lawyer ni Atty. Vera-Cruz.

Sa gitna ng courtroom, si Sofia ay tumayo. Ang kanyang voice ay clear at strong.

“Your Honor, ang baby na ‘yan, hindi contract. He is a human being. I carried him for nine months. I felt him move. I risked my life to give birth to him! She just provided the egg! I am the mother!”

Ang court ay nag rule. Ang law ay nasa side ni Sofia. Sa Philippines, ang babaeng nagpanganak ang legal mother. Ang annulment at custody agreement ay invalid dahil ang contract ay against public policy at moral law.

Si Baby Leo ay naibalik kay Sofia. Si Marco, na shocked sa strength ni Sofia, ay in-love ulit.

Ang annulment ay real, ngunit ang custody ay invalid. Si Marco at Sofia ay officially divorced, ngunit sila ay co-parenting.

Si Sofia ay hindi na wife ni Marco. Siya na ang mother ni Baby Leo. Ang future ay hindi defined ng marriage, kundi ng love at maternity.

Ang surprise ni Ena ay painful. Ngunit ito ang foundation ng kanyang true happiness—ang motherhood na hindi kayang bayaran ng kahit sinong billionaire.

Ang surprise ni Ena ay painful. Ngunit ito ang foundation ng kanyang true happiness—ang motherhood na hindi kayang bayaran ng kahit sinong billionaire. Para sa iyo, ano ang mas shocking na reveal: ang transaction ni Marco, o ang fact na ang birth mother ang legal mother sa Philippines? Kung ikaw si Sofia, pagkatapos manalo sa court, papayagan mo pa rin ba si Marco na maging bahagi ng buhay ni Baby Leo? Hinihintay namin ang inyong saloobin sa comments.