“Minsan, isang pulang ilaw lang ang pagitan ng ordinaryong buhay at kapalarang hindi mo kailanman inakalang darating.”

Sa bawat umaga ng lungsod, may mga taong hinahabol ang oras, ang pangarap, at ang pag-asang mababago ang takbo ng kanilang buhay. Sa karamihan, simpleng araw lang iyon. Ngunit sa araw na ito, may isang babaeng nakasakay sa lumang bisikletang halos kumalansing sa tuwing umiikot ang kadena, at ang bawat pedal na kanyang pinipisil ay tila bitbit ang bigat ng lahat ng pangarap niyang ipinaglalaban.

Siya si Alina.

At ang umagang ito ay hindi niya alam na magiging simula ng isang kuwentong babaliktad sa lahat ng inaakala niyang totoo.

Mabilis siyang nagpedal, halos ramdam niya ang pag-ikot ng hangin na humahampas sa kanyang pisngi. Kailangang makarating siya sa job interview nang hindi lumalagpas sa oras. Dalawampu’t limang minuto lang ang meron siya — at iyon na ang natitirang pag-asa niya upang mabago ang direksiyon ng kanyang nahihirapang buhay.

Ramdam niya ang pagod sa binti, ngunit mas malakas ang kaba sa kanyang dibdib.

Ito ang trabahong maaari niyang maging sandalan. Ang trabahong magbibigay ng panibagong simula.

Nang sumapit siya sa intersection, biglang nagkulay pula ang ilaw — napilitan siyang huminto. Habang hinihintay na mag-green, sinubukan niyang pakalmahin ang sarili. Ngunit sa paglingon niya sa kaliwa, napansin niyang may humintong mamahaling itim na Rolls-Royce sa tabi niya.

Dahan-dahang bumaba ang bintana.

At mula roon, lumitaw ang isang lalaki na tila hinugis mula sa perpektong detalye ng isang executive. Tailored suit, matalim na mata, at presensiyang hindi basta-basta. Hindi niya kakilala ang lalaki… pero ang tingin nito ay parang matagal na siyang sinusuri.

Nagtagpo ang kanilang mga mata. Saglit lang iyon — pero sapat para manginig ang loob niya.

Hindi niya hinayaan ang sarili na mabalam. Pagka-berde ng ilaw, agad siyang nagpedal palayo, tinatalikuran ang kakaibang tensiyon na ibinigay ng estrangherong iyon. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi mawala sa isip niya ang paraan ng pagtingin ng lalaki.

Parang may hinahanap…
o parang may nakita.

Sa wakas, nakarating siya sa mataas na gusaling salamin. Humihingal, nagmamadali, at halos hindi na maramdaman ang mga daliring nanginginig sa manibela.

Maingat niyang inilock ang bisikleta at inayos ang kanyang blouse. Kahit simpleng suot lang iyon, pilit niyang ipinapakita ang propesyunalismo. Walang budget para sa mamahaling kasuotan, pero meron siyang determinasyon — mas mahalaga iyon, at mas totoo.

Pagpasok sa grand lobby, napalunok siya. Kumikinang ang marmol na sahig, malamig ang hangin mula sa aircon, at pino ang bawat galaw ng mga empleyadong dumaraan. Para siyang naligaw sa mundo ng mga taong sanay sa yaman.

Pero hindi siya papatalo.

Naglakad siya papunta sa receptionist, nagpakilala, at hindi nagtagal ay ipinadala siya sa ika-12 na palapag. Habang nasa elevator, napansin niya ang sariling repleksyon.

Mukha siyang pagod.
Mukha siyang nag-aalala.
Pero mukha rin siyang handang lumaban.

At sapat na iyon.

Pagdating ng pinto ng elevator, huminga siya ng malalim at lumabas. Sa pasilyo, may isang staff na sumalubong at magalang na naghatid sa kanya sa opisina.

Pagbukas ng pinto…

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig.

Nakaharap niya ang lalaking nasa Rolls-Royce.

Ang lalaki na tumingin sa kanya sa pulang ilaw na para bang nabasa ang buong pagkatao niya.

Ngayon, nakaupo ito sa likod ng malaki at marangyang mesa, tila isang hari sa sarili nitong kaharian.

Nakaramdam siya ng panlalamig sa kamay.
Hindi niya alam kung anong gagawin.
Hindi niya alam kung bakit naroon ang lalaki.

At higit sa lahat… bakit tila inaasahan siya nito?

“Mangyaring maupo,” malumanay ngunit may kapangyarihang wika ng lalaki.

Umupo siya, pilit pinapanatili ang postura at prangka ang hinga.

“I was expecting someone else,” tapat niyang sabi, at bahagyang ngumiti ang lalaki, waring naaliw sa kanyang pagiging diretso.

“Ako mismo ang pumili na makita ka,” sagot nito. “Gusto kong personal na kilalanin ang ilang kandidato.”

Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o mas kabahan.

Binuksan ng lalaki ang folder na nasa mesa.

“Maganda ang academic background mo. Ngunit kulang ka sa karanasan,” sabi nito habang nananatiling matalim ang tingin.

Alina swallowed hard. Alam niya iyon.

“I’m a fast learner,” mariin niyang sagot.

Sandaling katahimikan.
Titig na parang tumatagos.
Katahimikang para bang sinusuri ang kaluluwa niya.

At saka biglang…
“Sabihin mo sa akin,” anitong hindi inaalis ang titig, “bakit ka nakabisikleta?”

Napatigil siya.
Hindi niya inaasahan ang tanong.

Sa lahat ng maaaring itanong… iyon pa?

Huminga siya ng malalim.
Hindi na siya nagpaligoy.

“Hindi ko kayang mag-taxi,” tapat niyang sagot. “Wala akong sobra para roon. Mas kaya kong gamitin ang natitira ko para sa pagkain at renta.”

Hindi siya umiwas ng tingin.
Totoo ang sagot niya — at ipinagmamalaki niya iyon.

Ang lalaki ay tila nagbago ang ekspresyon. Mas lumalim ang tingin nito. May kung anong unti-unting lumilitaw na hindi niya maipaliwanag.

Pagkatapos ng ilang sandali…

“Maganda,” anito. “Gusto ko ’yan. Hindi ka nagtatago.”

Tumaas ang kilay niya nang bahagya.
Ano ang ibig nitong sabihin?

“At kung sakaling… bigyan kita ng isang posisyon na higit pa sa inaasahan mo?” tanong ng lalaki, halos nakangiti.

Natigilan siya.

“Po?”

“Isang trabaho na hindi lang basta entry-level. Isang trabaho kung saan hindi ka lang magiging empleyado…”

Bahagyang yumuko ang lalaki, inilapit ang sarili sa mesa, at ipinagpatuloy:

“Kundi magiging bahagi ng isang proyektong malaki. Personal. At nangangailangan ng taong seryoso at totoo.”

Hindi siya nakapagsalita.

Hindi niya alam kung ito ba’y offer…
o isang bitag.
O isang kapalarang bigla na lang sumulpot mula sa pulang ilaw sa kalsada.

Saka nagtanong ang lalaki ng mabagal… tiyak… at misteryoso:

“Handa ka bang pumasok sa isang trabaho… na maaaring baguhin ang buong buhay mo?”

Sa sandaling iyon, hindi alam ni Alina ang isasagot.
Ngunit alam niyang narito na ang sandaling magiging turning point ng kanyang hinaharap.

Isang paanyaya.
Isang panganib.
Isang pagkakataong hindi niya mahuhulaan kung saan hahantong.

At sa likod ng tanong na iyon…
ang mga mata ng lalaki ay puno ng layuning hindi niya mawari.

Hindi niya alam na ang desisyon niya sa susunod na segundo ay magbubukas ng pintuan…

Sa kapowerhan.
Sa sikreto.
Sa bagong mundong hindi niya kailanman hinanap — pero tila siya ang pinili.

At iyon ang simula ng kwentong mag-uugnay sa dalawang taong nagtagpo sa pinakamaliit na pagkakataon.

Isang pulang ilaw.
Isang tingin.
Isang kapalarang hindi na mababalik.

Wakas… ngunit simula pa lamang ng mas malaking kwento.