Bawat umaga, bago pumasok sa trabaho, dumadaan si Miguel Santos sa maliit na coffee shop sa kanto ng kanilang bayan. Sa parehong oras, sa parehong mesa, laging naroon ang matandang si Mr. Ramon — mahina na ang pandinig, nanginginig ang kamay, at madalas nag-iisa habang iniinom ang kaniyang kape.

“Good morning po, Tay Ramon,” bati ni Miguel isang umaga habang inaabot ang mainit na pandesal.
“Salamat, iho. Hindi ko alam kung paano ako makakarating dito kung wala ka,” sagot ng matanda habang pilit na ngumiti.

Hindi magkamag-anak si Miguel at si Ramon, ngunit sa paglipas ng panahon, naging parang mag-ama sila. Bawat araw, sinasamahan ni Miguel si Ramon sa pag-inom ng kape, tumutulong tumawid sa kalsada, at minsan pa nga’y binabayaran ang inumin nito kapag kulang ang barya.

Si Miguel ay isang single dad — iniwan ng asawa tatlong taon na ang nakalipas, naiwan siyang mag-isa sa pagpapalaki sa anak niyang si Lino. Mahirap man ang buhay bilang tricycle driver, hindi siya nagrereklamo. Ang maliit na kabutihan na maibahagi niya sa iba, ginagawa niya nang bukal sa puso.

Ngunit isang umaga, hindi dumating si Ramon. Lumipas ang dalawang araw — wala pa rin. Kinabahan si Miguel. Nakasanayan na niyang makita ang matanda; parang may kulang sa umaga kapag wala ito.

Hanggang sa isang linggo ang lumipas, at may nangyaring hindi inaasahan. Habang abala siya sa pag-aayos ng tricycle sa gilid ng kalsada, may pumaradang tatlong mamahaling sasakyan. Bumaba mula roon ang apat na bodyguard at dalawang lalaki na nakasuot ng itim na suit. Lumapit ang isa sa kanya.

“Mr. Miguel Santos?” tanong ng abogado.
“Opo, ako po ‘yun. Bakit ho?” sagot niyang kinakabahan.

“Abogado po ako ni Mr. Ramon Villareal,” tugon ng lalaki. “Gusto po sana naming makausap kayo sa ngalan niya.”

Nanlaki ang mga mata ni Miguel. “Si Tatay Ramon? Buhay pa po ba siya?”
Ngumiti ang abogado. “Pumanaw po siya tatlong araw na ang nakalipas. Pero bago siya mawala, may iniwan siyang bilin — para sa inyo.”

Itinuro ng abogado ang isang kahon at isang sobre. “Ito po ang kanyang liham.”

Binuksan ni Miguel ang sobre, at sa loob nito ay ang sulat-kamay ni Ramon:
“Miguel, salamat sa kabutihan mo. Araw-araw mo akong pinakain ng pag-asa kahit hindi mo alam kung sino talaga ako. Matagal ko nang itinatago sa lahat na ako ang may-ari ng Villareal Group — pero noong mga huling taon ko, gusto ko lang maramdaman na may nagmamalasakit, hindi dahil sa pera, kundi dahil sa puso. Ibinabalik ko ngayon ang kabutihan mo sa paraan na kaya ko. Sana magamit mo ito para kay Lino.”

Nanginginig ang kamay ni Miguel habang binubuksan ang kahon. Sa loob, may nakalagay na dokumento — titulo ng isang bahay, susi ng bagong tricycle, at isang tseke na nagkakahalaga ng ₱3 milyon.

Hindi makapaniwala si Miguel. “Hindi po ako karapat-dapat dito,” sabi niya habang pinipigilan ang luha.
Ngumiti ang abogado. “Sabi ni Mr. Ramon, ikaw lang daw ang taong tunay na tumulong sa kanya nang walang hinihinging kapalit. Gusto niyang gantihan ka — hindi bilang utang, kundi bilang alaala ng pagkakaibigan ninyo.”

Mula noon, nagbago ang buhay ni Miguel at ng kanyang anak. Lumipat sila sa bagong bahay, ngunit hindi nakalimutan ang araw-araw na kape. Bawat umaga, sa parehong oras, pumupunta pa rin si Miguel sa lumang coffee shop. Sa mesa kung saan sila madalas magkwentuhan ni Ramon, laging may nakalagay na tasa ng kape at isang pandesal — para sa kaibigang nagturo sa kanya ng tunay na halaga ng kabutihan.

Ang kwento ni Miguel ay kumalat sa social media matapos i-post ng may-ari ng coffee shop ang litrato niya, nakaupo mag-isa sa mesa, nakatingin sa kape. Libu-libo ang naantig sa kwento ng isang simpleng ama na tumulong nang walang hinihinging kapalit, at sa huli, binigyan ng tadhana ng gantimpalang higit pa sa kayamanan.

Dahil minsan, ang mga kabutihang ginagawa natin sa katahimikan — iyon ang naririnig ng langit nang pinakamalakas.