Sa isang malawak na mansyon na puno ng kayamanan ngunit kulang sa tawa, tatlong batang umiiyak gabi-gabi ang naging pasanin ng isang bilyonaryong ama. Mula nang mawala ang kanyang asawa sa isang aksidente, hindi na muling naging pareho ang tahanan ni Gabriel Alcantara—isang kilalang negosyanteng bihirang ngumiti. Ngunit isang gabi, dahil sa ginawa ng kasambahay, muling narinig sa mansyon ang tunog ng mga halakhak at yakap ng pagmamahal na matagal nang nawala.

Si Gabriel ay isang matapang at respetadong bilyonaryo. Ngunit sa likod ng kanyang tagumpay, isa siyang ama na hirap palitan ang yakap ng yumaong asawa sa tatlong anak—sina Sofia, Mateo, at Lila. Sa gabi, takot matulog ang mga bata. Lagi nilang sinasabing may “kulang” sa kwarto, may “boses” daw na hindi nila maintindihan. Ngunit sa totoo, hindi boses iyon ng multo—kundi sigaw ng pagkalungkot.

Marami nang kasambahay ang pumasok at umalis sa bahay. Wala ni isa ang nakapagpatigil sa iyakan ng mga bata tuwing gabi. Hanggang dumating si Aling Mila—isang tahimik na babaeng may mabuting puso. Bagama’t hindi nakapagtapos, marunong siyang magmahal. Sa unang gabi pa lang, napansin niya agad ang lungkot sa mga bata.

“Bakit ayaw n’yong matulog, mga iho’t iha?” tanong niya sa malambing na tinig.
“Wala po kasi si Mama. Hindi po siya nagkekwento gaya dati…” sabi ng panganay, si Sofia, na halos maiyak habang yakap ang unan ng ina.

Ngumiti si Aling Mila. “Kung gano’n, gusto n’yo bang ako muna magkwento habang wala si Mama?” Tumango ang tatlo.

At doon nagsimula ang kakaibang gabi. Umupo si Aling Mila sa gilid ng kama, hawak ang lumang lampshade, at nagsimulang magkwento tungkol sa “bituing hindi nakikita.” Isang kwento tungkol sa isang ina na umakyat sa langit para maging ilaw ng gabi—na kahit hindi mo na siya makita, gabay pa rin siya sa dilim.

Tahimik ang mga bata, at sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, nakatulog silang magkakayakap, may ngiti sa labi.

Kinabukasan, napansin ni Gabriel ang katahimikan sa bahay. “Tahimik ah… natulog ba talaga sila kagabi?” tanong niya sa kasambahay. Nang marinig niya ang paliwanag ni Aling Mila, hindi siya nakaimik. “Kwento lang po ‘yon, Sir. Pero sabi ko sa kanila, kahit wala si Ma’am, may mga bituin na nagbabantay.”

Simula noon, gabi-gabi, nagkukuwento si Aling Mila. Minsan tungkol sa mga bulaklak na natutulog sa gabi, minsan tungkol sa mga ibong bumabalik sa pugad. Lahat ng kwento, simple pero puno ng damdamin. At unti-unti, nagbago ang tahanan. Ang mga halakhak ng mga bata ay muling nagbalik, at si Gabriel, na noon ay malamig at tahimik, ay natutong ngumiti muli.

Isang gabi, napansin ni Gabriel na si Aling Mila ay nakatulog sa sahig, katabi ng mga bata. Tahimik siyang lumapit at tinakpan ito ng kumot. Ngunit bago siya umalis, narinig niya si Lila, ang bunso, na pabulong na nagsabi sa panaginip: “Salamat, Mama Mila.”

Tumigil si Gabriel. Napatingin siya sa kisame at hindi napigilang mapaluha. Marahil, iyon ang unang pagkakataon matapos ang ilang taon na naramdaman niyang muli ang init ng pamilya.

Kinabukasan, tinawag niya si Aling Mila sa opisina. “Maraming salamat sa ginawa mo,” sabi niya. “Hindi mo lang pinatulog ang mga anak ko—ibinalik mo ang buhay sa bahay na ito.”
Ngumiti si Aling Mila, “Ginawa ko lang po kung ano’ng kaya kong gawin bilang tao. Ang mga bata po, hindi lang pagkain at laruan ang kailangan—kailangan nila ng yakap.”

Sa paglipas ng panahon, naging higit pa sa kasambahay si Aling Mila. Tinuring siyang pamilya. Hanggang sa isang araw, napagtanto ni Gabriel na minsan, ang mga biyayang ipinapadala ng langit ay hindi laging nakadamit ng mamahalin—minsan, naka-apron lang at may pusong marunong magmalasakit.

Nang tanungin si Gabriel ng isang mamamahayag kung ano ang sikreto ng kanyang pagbabagong-anyo, simple lang ang sagot niya: “Ang mga anak ko, natutulog na nang payapa. At iyon ay dahil may isang taong marunong magmahal kahit hindi niya kailangang gawin.”

Ang kwento ni Gabriel, ng tatlong bata, at ng kasambahayang si Aling Mila ay kumalat online bilang paalala: hindi mo kailangang maging mayaman para magbigay ng pag-asa—minsan, kailangan mo lang marunong makinig, umunawa, at magmahal nang totoo.