Tahimik lang dapat ang gabi para kay Alina. Walong buwan na siyang nagdadalang-tao, mahina ang katawan, at dapat nagpapahinga. Ngunit sa oras na iyon, sa gitna ng dilim ng mansyon, naramdaman niyang iba ang ikot ng mundo—at hindi dahil sa pagbubuntis niya. May bigat sa hangin. May mga yapak. May boses na pamilyar… at isa pang boses na hindi niya dapat naririnig.

Ang boses ng kabit ng kanyang asawa.

Si Damian, kilalang bilyonaryo at tagapagmana ng malaking hotel chain, ay matagal nang lumalamig sa kanya. Ngunit kahit kailan hindi nag-isip si Alina na kaya nitong tumawid sa ganitong kadiliman. Hanggang sa gabing iyon—nang marinig niya mismo ang bulungan sa loob ng opisina ng asawa.

“She’s too close,” sabi ng babae. “Kapag nanganak siya, tapos na lahat. Kailangan nating ayusin ito ngayon.”

“Walang mangyayari sa atin kung buhay pa siya,” malamig na sagot ni Damian.

Nanlamig ang buong katawan ni Alina.

Masyado nang huli nang tangkain niyang tumakbo. Pagbukas niya ng pinto, naroon na ang dalawang tauhan ni Damian. Bago pa siya makasigaw, tinakpan na ang kanyang bibig. Wala siyang nagawa. Pinigilan niya ang pag-iyak dahil alam niyang mas lalala lang ang paghinga niya. Unti-unti siyang sinakay sa kotse, dinala sa isang lumang bodega, at doon siya iginapos sa isang upuan—habang hindi makatingin nang diretso si Damian sa kanya.

“Hindi ko ginusto ito,” mahina nitong sabi.

“Hindi mo ginusto? Damian, asawa mo ako. Anak mo ang dinadala ko,” halos hindi na niya makilala ang sarili sa pag-iyak.

Lumapit ang kabit nito, si Selene—kilala sa industriya sa pagiging malupit at ambisyosa. “Alina, minsan kailangan mong tanggapin na ikaw ang sagabal. Hindi ka dapat naging asawa niya. At ngayon, hindi ka na dapat maging bahagi ng buhay namin.”

Bago pa muling makapagsalita si Alina, nagdilim ang paningin niya. Ang tanging naramdaman niya ay ang tibok ng sariling puso—mabilis, magulo, parang huling beses na.

Ngunit may isang taong alam kung ano ang ibig sabihin ng pananahimik. May isang taong hindi kailanman niloloko ng katahimikan.

Ang ama ni Alina.

Si Hector Reyes. Dating FBI. At hindi basta agent—kundi isa sa pinakakilalang profiler sa buong departamento. Walang detalye ang nakakalusot sa kanya. At kaninang umaga pa lang, alam na niyang may mali.

Hindi sinagot ng anak ang tawag.

Nakatanggap siya ng text, pero hindi iyon ang paraan ng pagsusulat ng anak niya.

At ang huli—ang security system ng mansyon ay nag-offline nang walang paalam.

Nagsimula na siyang kumilos.

Habang desperadong nagtatago si Damian at ang kabit nito, hindi nila alam na may tracker sa cellphone ni Alina. Mas lalo silang hindi handa sa taong paparating—isang lalaking hindi takot mamatay, pero mas takot mawalan ng mahal sa buhay.

Nakarating si Hector sa lumang bodega at hindi sumandali sa pag-analisa. Alam niyang may dalawang bantay sa labas mula sa distansya ng mga yabag. Tatlong humihingal sa loob. At isang tao ang hindi gumagalaw—si Alina.

Bumunot siya ng maliit na kagamitan, binuksan ang lock, at tumambad sa kanya ang eksenang magpapabawing muli sa galit na tinago niya nang taon: ang anak niyang buntis, iginapos, luhaan, halos hindi makahinga.

“Anak,” bulong niya. “Andito na si Papa.”

Hindi siya sumigaw, pero narinig iyon ng mga nasa loob. Sumugod ang dalawang tauhan ni Damian, ngunit bago pa sila makalapit, bumagsak na agad ang isa. Isang mabilis na galaw. Isang bagsak. Isang sigaw.

Sa loob ng bodega, nag-panic si Damian.

“Hector, hindi mo naiintindihan—!” ngunit hindi niya natapos ang sasabihin.

“Hindi ko kailangang maintindihan,” matigas na sabi ni Hector habang tinatanggal ang tali kay Alina. “Ang alam ko lang… gusto ninyong patayin ang anak ko.”

Hindi na muling nakalapit si Selene. Isa lang ang tingin ni Hector at alam kong naramdaman nito ang bigat ng titig na iyon. Bumagsak ang ambisyon, ang yabang, at ang plano nila.

Dumating ang mga pulis makalipas ang ilang minuto. Hinuli si Damian at Selene. Sa loob ng sasakyan, nagmamakaawa si Damian kay Alina, ngunit wala na siyang tinig na nais makinig.

Si Alina naman, habang yakap-yakap ang tiyan, ay walang ibang inisip kundi ang kaligtasan ng sanggol niya. Ilang araw siyang nasa ospital, binabantayan ng ama niya, at sa unang pagkakataon pagkatapos ng matagal, nakatulog siyang may kapanatagan.

Nang manganak siya pagkalipas ng dalawang linggo, nandoon din si Hector sa tabi niya—hawak ang kamay ng anak, puno ng luha ang mata.

“Hindi ko hahayaang madamay ka ulit,” sabi nito. “At hindi ko hahayaang lumaki ang apo ko sa takot.”

Itinayo nila ang bagong buhay—malayo sa kasinungalingan, malayo sa panganib, at malayo sa lalaking muntik nang umagaw sa lahat.

At ang bilyonaryo? Tinanggal ang mga kumpanya, inubos ng kaso, at sa unang pagkakataon sa buhay niya, natikman niya ang mundo kung saan wala siyang kontrol.

Si Alina? Hindi lang siya nakaligtas. Naging mas matatag siyang ina, anak, at babae—dahil sa isang amang hindi kailanman pinili ang katahimikan kapag buhay na ng mahal niya ang nakataya.