“Sa bawat makinang tumitigil, may pusong muling umaandar—hanggang sa isang araw, ang paghinto ng isang makina ang magtutulak sa kanya sa landas na hindi na niya kayang iwanan.”

Sa baybayin ng isang maliit na bayan kung saan ang mga alon ay umaabot hanggang kalsada tuwing malakas ang hangin, naroon ang isang talyer na matagal nang nakatayo—ang Monteverde Repair. Luma na ang karatula nitong yari sa kahoy, kupas dahil sa paulit-ulit na bagsik ng araw at ulan, pero ito ang puso ng buhay ni Lisa Monteverde, isang dalagang hindi takot mabahiran ng grasa ang kamay.

Habang ang ibang kababaihan sa lugar ay abala sa palengke o pag-aalaga ng mga bata, si Lisa naman ay kadalasang makita sa ilalim ng isang jeep, may hawak na wrench, at tila kausap ang makina na parang matalik na kaibigan. Mula pagkabata, siya na ang alalay ng kaniyang ama sa talyer—hindi sa pamamagitan ng mga libro kundi sa pagdamay sa bawat sira, bawat turnilyo, bawat ingay ng makina.

“Anak, bago mo ayusin ang makina… kausapin mo muna.”
Ito ang laging paalala ni Mang Rodel sa kanya.
“Pakinggan mo ang tunog. May kuwento ’yan.”

Lumaki si Lisa sa ganitong mundong puno ng kalawang, langis, at ingay ng mga turnilyo. Pagka-graduate niya ng high school, nakuha niya ang isang scholarship sa mechanical technology—isang pag-asang matagal niyang pinangarap. Ngunit hindi nagtagal ay dumating ang unos: nagkasakit si Mang Rodel. Mula sa simpleng ubo, umabot ito sa chronic heart failure. Dahil dito, napilitan siyang tumigil sa pag-aaral at umuwi para alagaan ang ama at ipagpatuloy ang talyer.

Hindi madali ang mga sumunod na buwan.
Pagsikat ng araw—talyer.
Pagsapit ng hapon—barangay repair.
Paggabi—bantay sa ama.

At sa gitna ng lahat, tahimik niyang isiniksik ang pangarap sa sulok ng kanyang dibdib: ang makapag-ayos ng eroplano balang araw.

Isang umaga, habang nasa ilalim siya ng lumang multicab, lumapit si Aling Pina, dala ang basket ng isda.
“Lisa, anak… nakita ko tatay mo kanina. Parang nahihirapan nang huminga. Baka dapat ipa-check mo ulit.”

Mabilis siyang tumayo, halos hindi inaalis ang grasa sa braso.
Pag-uwi niya, nadatnan niyang namumutla ang ama, hawak ang baso ng tubig at may pilit na ngiti.
“Wala ’to, anak. Huwag na kitang dagdagan ng problema.”
Pero para kay Lisa, iyon na ang hudyat na hindi na puwedeng ipagsawalang-bahala.

Pagkabigay ng doktor ng listahan ng bagong gamot, halos mabingi siya sa laki ng gastusin.
“Paano ko kaya ito mababayaran?”
Isang tanong na paulit-ulit tumutunog sa isip niya.

Sa kagustuhang makaraos, tumanggap siya ng panggabing trabaho sa isang auto shop sa bayan. Doon niya nakilala si Marco, kapwa mekaniko.
“Hindi ka ba napapagod?” tanong ng binata habang nagtatanggal sila ng gulong ng isang delivery van.
Napangiti lamang si Lisa kahit ramdam ang bigat ng balikat.
“Wala akong choice. Kung hindi ako kikilos, sino?”

Sa kabila ng pagod at puyat, hindi kailanman nawala sa isip ni Lisa ang pangarap. Sa tuwing may libreng oras, bumabalik siya sa internet café para manood ng videos tungkol sa aviation maintenance. Sa maliit na screen, parang lumalawak ang mundo niya. Parang may pintuang unti-unting nabubuksan.

At isang araw, dumating ang pagkakataong pinakahihintay niya—na hindi niya alam ay magbabago sa takbo ng kanyang buhay.

Dumating sa talyer ang isang matanda, suot ang kupas na jacket at may hawak na helmet ng piloto.
“Ako si Kap Victor,” pakilala nito.
“Narinig kong magaling ka raw sa makina. Yung auxiliary power unit ng training plane namin… ayaw nang umandar. Wala kaming matinong mekaniko. Subukan mo nga.”

Napatingin si Lisa sa ama.
Tumango si Mang Rodel.
“Subukan mo, anak. Malay mo, ito na ang simula.”

Nang sumunod na araw, dinala siya ni Kap Victor sa isang maliit na airstrip. Sa unang hakbang pa lang niya sa lupa, amoy agad niya ang pinaghalong kerosene at damo. At nang umikot ang propeller ng eroplano, tila may kumalabit sa puso niya—isang pangakong lalong nagliyab.

Maingat niyang sinuri ang makina. Tahimik. Masinsin. Para bang nararamdaman niya ang bawat bahagi nito. At nang umandar ang makina matapos ang ilang oras, nakita niya ang paghanga sa mga mata ni Kap Victor.

“Hindi ako nagkamali. May gift ka sa makina, iha. Hindi lang basta galing… may puso ka.”

Simula noon, mas lalo siyang nagbalik sa pangarap—hindi na sa isip, kundi sa mismong landas na tinatahak niya. Kung dati, grasa at kalansing ng mga tornilyo lamang ang mundo niya, ngayon ay may isa nang bagay na hindi niya mabitawan: ang amoy ng hangin sa airstrip, ang himig ng mga propeller, ang damdaming hindi niya maipaliwanag.

Ngunit gaya ng lahat ng magagandang bagay, may kapalit itong mas malalaking pagsubok.

Isang umaga, biglang tumawag ang doktor—lumalala ang kondisyon ni Mang Rodel. Kailangan ng mas madalas na gamutan. Mas mataas na gastusin. Mas mabigat na responsibilidad.

At sa puntong iyon, napagtanto ni Lisa na ang bawat pangarap ay may halagang hindi basta-basta nababayaran.

Pero kahit dumilim ang paligid, hindi kumupas ang apoy sa loob niya.
Dahil ang pangarap niya ay hindi lang para sa kanya—kundi para sa ama niyang buong buhay sumuporta sa kanya.
Para sa talyer na naging tahanan ng kanilang mga pangarap.
Para sa mundong unti-unti na niyang naaabot.

At hindi niya alam…
na ang mga pagsubok na ito ang magiging tulay patungo sa pinakamalaki at pinakadelikadong laban ng kanyang buhay—isang misyon na hindi lang mag-aangat sa kanya, kundi maghuhubog sa kanya bilang babaeng kayang baguhin ang sariling kapalaran.

At doon magsisimula ang kwentong tunay na magdadala kay Lisa sa himpapawid.