Kilala sa siyudad si Adrian Velasquez—isang batang milyonaryong self-made na nagtagumpay dahil sa teknolohiya at e-commerce. Sa edad na 32, taglay niya ang lahat: negosyo, bahay, sasakyan, at pangalan na kilala sa industriya. Ngunit sa kabila ng lahat, isa pa rin ang hindi niya matagpuan—ang babaeng mamahalin hindi dahil sa kanyang kayamanan, kundi sa kanyang pagkatao.

Sa isang charity event, doon niya unang nakita si Lianne—isang maganda, matalino, at tila simple lamang na babae na nagtatrabaho bilang event stylist. Humanga agad si Adrian hindi lang sa itsura nito kundi sa kabaitan at sigla nito habang nakikipag-usap sa mga tao. Hindi nagtagal, nagsimula siyang manligaw—hindi bilang milyonaryo, kundi bilang isang lalaking umaasa na matagpuan ang tunay na pagmamahal.

Ngunit habang lumilipas ang mga linggo, napansin niya ang ilang pahiwatig: mas madalas tanungin siya ni Lianne tungkol sa “negosyo,” “connections,” at “gano’n ba kayaman ang mga kaibigan mo?” Parang may kakaiba. Parang hindi ang puso niya ang habol kundi ang benepisyo.

Isang gabi, sa payo ng kanyang pinakamalapit na kaibigan, naisipan niyang subukin si Lianne. Hindi sa paraang mapanakit, kundi para malaman ang tunay nitong pagkatao.

Nagbihis siya bilang delivery boy—lumang jacket, kupas na pantalon, at lumang motorsiklo mula sa warehouse ng isa niyang kumpanya. Tinanggal niya ang mamahaling relo, sapatos, at kahit ang signature hairstyle niya. Ang tanging dala niya: isang bouquet ng bulaklak at isang simpleng pagkain para kay Lianne.

Nang araw ng pagsubok, dumating siya sa isang café kung saan nag-iinuman ang mga kaibigan ni Lianne. Maingay, matao, at halatang nagpapakitang-gilas ang grupo sa isa’t isa. Sa pagpasok ni Adrian, agad silang nagtinginan.

“Ay, may delivery,” biro ng isa.

Ngumiti lang si Adrian. “Hinahanap ko po si Lianne.”

Paglingon ni Lianne, agad nag-iba ang mukha nito—mula sa masayang kwentuhan, bigla itong napuno ng hiya at pagkainis. Lumapit siya nang mabagal at bumulong:

“Bakit ka nandito? Bakit ganyan ang suot mo?”

“May surpresa sana ako…” mahina niyang sagot. “Pwede ba tayong mag-usap?”

Pero imbes na ngumiti, umurong si Lianne. “Adrian, please… nakakahiya. Tignan mo naman ang hitsura mo, nakakalat ka. Kahit bulaklak mo, parang pinulot lang.”

Narinig iyon ng mga kaibigan niya at nagtawanan ang ilan.

“Ano ’yan, boyfriend mo?” tanong ng isa.
“Delivery boy na nagiging stalker,” sagot ng isa pang tumatawa.

Hindi nagsalita si Adrian. Hindi dahil sa hiya—kundi dahil sa sakit ng pagtuklas sa totoong ugali ng babaeng akala niya ay mabait.

“Kung gusto mo akong ligawan,” madiing sabi ni Lianne, “ayusin mo naman ang sarili mo. Hindi ako basta tatanggap ng kung sinu-sino lang.”

At sa puntong iyon, iniabot ni Adrian ang bulaklak na dapat sana’y simbolo ng pag-aalaga.

“Ito sana ang regalo ko sa’yo,” sabi niya. “Pero mukhang hindi ito ang gusto mo.”

Tumingin si Lianne sa paligid, sabay itinulak palayo ang bouquet. Nalaglag iyon sa sahig, sabay-sabay na tawa muli ng mga tao sa mesa.

At doon niya sinabi ang mga salitang bumago sa lahat.

“Adrian, please lang. Huwag mo akong ipahiya. Hindi ako para sa taong ganyan ang estado sa buhay.”

Tahimik si Adrian. Tinanaw niya sandali ang babaeng halos ilang linggo niyang pinaglaanan ng oras, effort, at pag-asa. Kaya niyang ipagtapat ang katotohanan, kaya niyang isigaw sa paligid na siya ang may-ari ng mga kumpanyang ginagamit ng mga taong naroon.

Pero imbes na magyabang, ngumiti siya—isang ngiting puno ng pang-unawa, pero may halong pagtatapos.

“Ngayon ko nakita kung sino ka,” mahina niyang wika.

At tumalikod siya.

Hindi na siya lumingon. Hindi na niya sinubukang bumawi. Pinili niyang iwan ang lugar na iyon nang marangal—hindi bilang milyonaryo, kundi bilang isang lalaking nanindigan para sa sarili.

Kinabukasan, nag-viral ang isang video sa social media.

Isang babaeng nanlait ng delivery boy sa harap ng publiko.

At sa comment section, may nagbigay ng nakakagulat na impormasyon:

“Kilalang CEO ’yung ‘delivery boy’ na ’yan. Siya ang may-ari ng VX Logistics. Yakang-yaka niyang bigyan ng trabaho ang buong café.”

At doon nagsimula ang pagbulusok ng reputasyon ni Lianne.

Ngunit hindi na iyon mahalaga kay Adrian. Ang mahalaga, nalaman niya ang katotohanan bago siya tuluyang nalubog sa isang relasyon na walang respeto at walang purong pagmamahal.

Sa huli, napagtanto niya:

Mas mabuti nang mag-isa kaysa makasama ang isang taong marunong ngumiti sa ganda, pero mabilis tumalikod sa hirap.

At minsan, kailangan talagang tanggalin ang yaman, pangalan, at kapangyarihan para makita ang sinong tunay—at sinong peke.