“Minsan, sa pagitan ng grasa at ginto, may pag-ibig na isinisilang—hindi dahil sa kayamanan, kundi sa katapatan ng puso.”

Tahimik at payak ang mundo ni Lester Ramirez, isang binatang mekaniko na kilala sa kanilang barangay hindi lang sa husay sa pag-aayos ng motorsiklo kundi pati sa kababaang-loob. Madalas siyang nakasuot ng kupas na pantalon, may bakas ng langis sa kamay, at ngiti sa labi kahit pagod. Para sa kanya, ang bawat tunog ng makina ay musika ng buhay—isang paalala na kahit ordinaryo, maaari kang maging masaya kung ginagawa mo ang mahal mo.

Isang umaga, tinawagan siya ng kanyang matagal nang kaibigan na si Marco Cruz, isang event organizer. Inimbitahan siyang dumaan sa isang marangyang hotel sa sentro ng lungsod. Agad na pumayag si Lester, hindi dahil sa lugar, kundi dahil sa pagkasabik niyang makita ang matagal nang kaibigan.

Habang papasok sa hotel, napanganga siya sa karangyaan ng paligid—mga chandelier na kumikislap, marmol na sahig na parang salamin, at mabangong halimuyak ng mga bulaklak sa bawat mesa. Sanay si Lester sa ingay ng makina at amoy ng gasolina, kaya’t ang ganitong tanawin ay tila ibang mundo para sa kanya.

At doon niya unang nasilayan si Maha Villanueva, ang receptionist na may malambing na tinig at ngiting tila ilaw ng buong lobby. Sa isang iglap, bumagal ang lahat. Ang bawat galaw ni Maha ay punô ng tikas at kumpiyansa—parang sining na nabubuhay. Nabighani si Lester, hindi lang sa ganda nito, kundi sa presensyang parang hindi mo pwedeng balewalain.

Lumapit siya, nagpakilala ng maayos. “Magandang araw, Miss. Pwede bang itanong kung saan ang event hall? May kaibigan kasi akong naghihintay sa akin,” aniya habang pinipilit maging kalmado. Ngunit imbes na ngiti, malamig na titig ang isinukli ni Maha. Sinipat siya mula ulo hanggang paa, saka itinuro ang direksyon nang walang salitang sinambit.

Parang tinamaan ng malamig na hangin si Lester, ngunit hindi siya nagalit. Sa halip, napangiti siya ng marahan. “Salamat po,” aniya, bago tumalikod. Sa isip niya, marahil ganoon talaga ang mga taong sanay sa mararangyang lugar—mahirap abutin, ngunit hindi imposibleng lapitan.

Pagbalik niya sa bahay, hindi nawala sa isip niya si Maha. Ang mga mata nitong seryoso, ang boses nitong mahinahon, at ang paraan nitong hindi siya pinansin—lahat iyon ay tila hamon sa kanya. Sa mga sumunod na araw, sinadya niyang dumaan muli sa hotel, laging may dahilan: minsang makipagkita kay Marco, minsang mag-abot ng dokumento, at minsang “dumaan lang.”

Tuwing makikita niya si Maha, magalang siyang bumabati. “Bagay sa’yo ang kulay na ‘yan, lalo kang gumaganda,” sabi niya minsan, sabay abot ng maliit na bulaklak na binili sa labas. Ngunit si Maha, abala sa telepono, ni hindi tumingin. Inilapag lamang ang bulaklak sa gilid ng mesa, saka nagpatuloy sa trabaho.

Nang marinig ng mga kasamahan ni Maha ang paulit-ulit na pagdalaw ni Lester, nagsimula silang magbiro. “Mekaniko lang daw ‘yan sa may kanto. Baka naghahanap ng swerte,” sabi ng isa. “O baka naghahanap ng mayamang mapapangasawa,” dagdag ng isa pa na may tawa. Sa bawat biro, mas lalong lumalim ang pader sa pagitan nila ni Maha.

Para kay Maha, ang mga salitang iyon ay paalala ng kanyang layunin sa buhay—makabangon, umangat, at iwan ang hirap. Hindi niya kailangang makipaglapit sa isang taong wala namang maiaalok na seguridad. Kaya sa tuwing lalapit si Lester, mas pinipili niyang umiwas, kunwaring abala, o kaya’y nagbabalik sa trabaho kahit walang tawag.

Ngunit si Lester, imbes na masaktan, ay mas lalong naengganyo. Nakikita niya ang tapang ni Maha, ang disiplina, at ang dignidad. Hindi niya ito nakikitang mayabang, kundi isang taong pinipilit maging matatag sa mundong puno ng paghuhusga. Kaya’t sa bawat pag-iwas ni Maha, mas lumalalim ang paghanga ni Lester.

Isang hapon, habang nag-aayos siya ng motor sa talyer, dumating si Marco. “Pare, nakita kita sa hotel nitong mga nakaraang araw. May binibisita ka ba maliban sa akin?” biro nito. Napatawa si Lester. “Meron. Pero mukhang hindi pa ako nakikita n’yang totoo.”

“Ah, si Maha?” sagot ni Marco sabay ngiti. “Maraming nagkakagusto diyan, bro. Pero matigas ‘yan. Sanay sa may pera, sa mga nakabarong, hindi sa may grasa.”

Ngumiti lang si Lester. “Hindi naman ako naghahanap ng perpektong babae, bro. Gusto ko lang siyang makilala. Yung totoong siya, hindi yung nakikita ng iba.”

Lumipas ang ilang linggo, at patuloy ang pagbisita ni Lester. Hanggang isang araw, habang abala si Maha sa desk, biglang nawalan ng ilaw ang buong lobby. Nagkagulo, may ilang bisita ang nataranta. Agad lumapit si Lester, kinuha ang flashlight mula sa kanyang motor, at tinulungan ang mga staff na ayusin ang kuryente.

“Wala akong ginagawa, kaya baka makatulong ako,” sabi niya habang iniaayos ang fuse box. Pagkalipas ng ilang minuto, bumalik ang ilaw. Nagpalakpakan ang mga tao, at doon unang ngumiti si Maha. “Salamat… Lester, ‘di ba?” mahinang sabi nito.

Ngumiti si Lester. “Oo, ako nga. Akala ko hindi mo ako natatandaan.”

Mula noon, nagsimulang mabasag ang yelo. Tuwing dumaraan siya sa hotel, may ngiti na siyang nakukuha. Minsan, si Maha na mismo ang unang bumabati. Unti-unti, naging magaan ang kanilang pag-uusap. Nalaman ni Maha na may sariling maliit na talyer si Lester, at kahit hindi marangya, ipinagmamalaki niya ito. “Hindi man ako mayaman, pero marunong akong mag-ayos—kahit puso, kung sakaling masira,” biro ni Lester sabay ngiti.

Natawa si Maha, unang beses mula nang magkakilala sila. Sa tawa niyang iyon, parang tumigil muli ang oras. Hindi niya namalayang unti-unti, nababago ng binata ang tingin niya sa mundo.

Dati, akala niya, mahalaga ang marangyang buhay. Pero kay Lester, natutunan niyang may yaman sa kababaang-loob at may ganda sa pagiging totoo.

Makalipas ang ilang buwan, isang umaga, nakita si Maha sa talyer ni Lester, nakasuot ng simpleng damit. “Pinaayos ko ‘tong motor ng kuya ko,” sabi niya. “Pero baka pwedeng sabayan mo akong maghintay?”

Ngumiti si Lester. “Kung ‘yan ang gusto mo, kahit buong araw pa.”

At sa pagitan ng amoy ng langis at halakhakan, nagsimula ang isang kwentong pinanday ng kabaitan at respeto—isang paalala na minsan, ang pinakamagandang pag-ibig ay natatagpuan hindi sa mga chandelier ng karangyaan, kundi sa ilalim ng ilaw ng isang simpleng talyer.