Sa mundo ng malalaking negosyo, si Don Ricardo Almario ay isang hari. Ang kanyang pangalan ay kasingkahulugan ng tagumpay. Bawat kumpanyang hawakan niya ay nagiging ginto. Ang kanyang buhay ay tila isang perpektong larawan: isang naglalakihang mansyon na tanaw ang buong siyudad, isang magandang asawa na si Isabella, at ang kanilang nag-iisang anak, si Miguel, na magdiriwang ng kanyang ikapitong kaarawan. Ngunit sa likod ng makintab na harapan na ito, isang anino ang matagal nang nag-aabang.

Si Ricardo ay isang taong nakatuon sa trabaho. Ang kanyang imperyo ay hindi naitayo sa magdamag. Nangangailangan ito ng sakripisyo—mga gabing walang tulog, mga pulong na tumatagal hanggang madaling araw, at madalas, mga biyahe sa ibang bansa na tumatagal ng linggo o buwan. Sa loob ng tatlong buwan, siya ay nasa Europa, isinasara ang isang kasunduan na magpapatibay pa lalo sa kanyang kapangyarihan sa industriya.

Ang kasunduang ito ay ang kanyang pinakamalaking tagumpay. Ngunit habang papalapit ang pirmahan, iisang bagay lang ang nasa isip niya: ang kaarawan ni Miguel.

“Hindi pwedeng wala ako roon,” bulong niya sa kanyang sarili isang gabi sa kanyang hotel suite sa Paris.

Kaya, sa isang iglap, gumawa siya ng desisyon. Sa sandaling malagdaan ang kontrata, hindi na siya maghihintay pa. Lihim siyang nag-book ng isang private jet. Ito na ang kanyang magiging pinakamalaking sorpresa. Uuwi siya para sa kaarawan ng kanyang anak. Habang nasa himpapawid, hindi mapigilan ni Ricardo ang ngumiti. Ini-imagine niya ang reaksyon ni Miguel, ang mahigpit na yakap ng kanyang asawang si Isabella, at ang masayang selebrasyon na kanilang pagsasaluhan.

Lupalop ng gabi nang lumapag ang kanyang eroplano. Dumeretso siya sa kanilang mansyon. Ang buong bahay ay tahimik. “Marahil ay natutulog na sila,” naisip niya. Dahan-dahan niyang pinihit ang susi sa malaking pinto.

Ang inaasahan niya ay katahimikan. Ngunit may narinig siyang mga boses mula sa library. Boses ni Isabella. At boses ng isa pang tao—si Victor. Si Victor ay hindi lang basta empleyado; siya ang kanyang kanang-kamay, ang kanyang pinagkakatiwalaang business partner, at ang kanyang matalik na kaibigan.

“Ang galing ng plano, Victor,” narinig niyang sabi ni Isabella, may halong pananabik sa boses nito. “Sigurado ka bang hindi na babalik si Ricardo hanggang sa susunod na linggo?”

“Sigurado ako,” sagot ni Victor. “Nakausap ko ang sekretarya niya. Nasa Paris pa siya, abala sa kontrata. Sa oras na bumalik siya, huli na ang lahat. Ang lahat ng assets ay nailipat na sa bagong korporasyon na tayo ang may-ari.”

Napatigil si Ricardo. Ang kanyang puso ay biglang kumabog nang napakabilis, ngunit ang kanyang buong katawan ay nanlamig. Tila isang balde ng nagyeyelong tubig ang ibinuhos sa kanya. Anong assets? Anong bagong korporasyon?

“Paano ang mga dokumento? Ang pirma ni Ricardo?” tanong ni Isabella.

“Huwag kang mag-alala, mahal,” malambing na sagot ni Victor. Ang salitang “mahal” ay tumusok sa puso ni Ricardo na parang isang punyal. “Taon kong pinag-aralan ang pirma niya. Magaling ang gumawa ng pekeng papeles. Bukas na bukas, isasampa natin ito. Sa pagbabalik niya, isa na siyang pulubi. At tayo… tayo na ang maghahari. Tayo na ang mamamahala sa lahat ng pinaghirapan niya.”

Isang tawa ang narinig ni Ricardo—isang tawang puno ng kasakiman at tagumpay. Tawa mula sa kanyang asawa at sa kanyang matalik na kaibigan.

Ang lalaking nagtayo ng isang imperyo, na kayang harapin ang sinumang katunggali sa negosyo, ay nakaramdam ng pagkahilo. Ang sorpresa na hinanda niya ay naging isang bangungot. Ang kanyang pag-uwi ay hindi isang selebrasyon, kundi isang paglalamay para sa tiwalang pinaslang.

Bumigat ang kanyang paghinga. Ang regalo para kay Miguel ay tila naging isang libong librang pabigat sa kanyang kamay. Itinulak niya ang pinto ng library.

Ang eksenang kanyang nadatnan ay nagpatigas sa kanyang kinatatayuan. Si Isabella at Victor ay magkayakap, nakatayo sa harap ng kanyang mesa, at sa ibabaw nito ay nakalatag ang mga dokumento na magiging katapusan ng lahat ng kanyang pinaghirapan.

Tumigil ang kanilang tawanan. Ang kanilang mga mata ay nanlaki sa gulat at takot. Ang mga maskara ng pagkukunwari ay biglang nalaglag.

“Ricardo…” bulong ni Isabella, ang kanyang mukha ay namutla na parang papel.

“Surpresa,” sabi ni Ricardo. Ang kanyang boses ay kalmado, ngunit puno ng yelo. Isang mapanganib na katahimikan ang bumalot sa silid. “Mukhang… naunahan ninyo ako sa sorpresa.”

Sinubukan ni Victor na magpaliwanag. “Boss… Ricardo… hindi ito… hindi ito ang iniisip mo!”

“Talaga?” tanong ni Ricardo, dahan-dahang lumakad palapit sa mesa. “Ano ang dapat kong isipin? Na nagpa-practice lang kayo ng isang dula? O baka naman… ito ang inihanda ninyong ‘birthday party’ para sa anak ko?”

Kinuha niya ang mga dokumento. Bawat piraso ay patunay ng isang malalim at kalkuladong pandaraya. Paglipat ng pondo, pagbabago ng mga pangalan sa titulo, at mga pekeng pirma. Ito ay isang plano na matagal nang binuo sa kanyang likuran.

“Gaano katagal?” tanong niya, hindi tumitingin sa kanila.

Walang nagsalita.

“GAANO KATAGAL?” sigaw niya, at sa unang pagkakataon, narinig ang basag sa kanyang boses.

“Ricardo, pakinggan mo ako,” nagsimulang umiyak si Isabella. “Pagod na ako! Pagod na akong maghintay sa ‘yo. Palagi kang wala. Palagi mong inuuna ang trabaho! Si Victor… si Victor ang laging nandito para sa akin!”

“Kaya naisip ninyo na ang pinakamagandang solusyon ay nakawin ang lahat mula sa akin?” sarkastikong tanong ni Ricardo. “Hindi sapat ang buhay na ibinibigay ko sa ‘yo, Isabella? Ang lahat ng luho? At ikaw, Victor… itinuring kitang kapatid. Binuksan ko ang pinto ng bahay ko para sa ‘yo. Pinagkatiwalaan kita sa aking kumpanya. At ito ang igaganti mo?”

“Dahil naiinggit ako sa ‘yo!” sumabog si Victor. “Palagi kang bida! Palagi kang mas magaling! Oras na para ako naman ang umangat! Oras na para makuha ko ang nararapat para sa akin—kasama na ang asawa mo!”

Ang pag-amin na iyon ay ang huling dagok. Para kay Ricardo, ang sakit ng pagtataksil sa negosyo ay wala kumpara sa sakit ng personal na pagtataksil na ito. Ang dalawang taong pinakamalapit sa kanya ay ang siya palang unti-unting sumisira sa kanyang buhay.

Tumalikod si Ricardo. Hindi niya kayang tingnan ang kanilang mga mukha.

“Umalis kayo,” mahinang sabi niya.

“Ricardo…”

“UMALIS KAYO!” sigaw niya, ang kanyang boses ay umalingawngaw sa buong mansyon. “Bago pa magdilim ang paningin ko at makalimutan kong kaarawan ngayon ng anak ko. Kunin ninyo ang mga gamit ninyo at lumayas sa pamamahay ko.”

Walang nagawa ang dalawa kundi ang tumalima. Sa kanilang pag-alis, dala nila ang katahimikan ng pagkatalo.

Naiwan si Ricardo sa library, napapaligiran ng mga patunay ng kanilang kasinungalingan. Umupo siya sa kanyang silya at napayuko. Ang milyonaryo, ang hari ng negosyo, ay naiwang durog at mag-isa.

Kinabukasan, ang inihandang grandeng birthday party para kay Miguel ay kinansela. Walang mga bisita, walang mga clown, walang marangyang handaan.

Sa halip, ginising ni Ricardo ang kanyang anak. “Miguel, anak,” sabi niya, pilit na ngumingiti. “Maligayang kaarawan. Tayo lang dalawa ngayon. Saan mo gustong pumunta?”

Nagulat si Miguel, ngunit nakita ang lungkot sa mata ng kanyang ama. “Kahit saan, Papa. Basta magkasama tayo.”

Dinala ni Ricardo si Miguel sa parke. Bumili sila ng sorbetes. Naglaro sila sa damuhan. Naghabulan sila na parang mga bata. Sa buong araw na iyon, si Ricardo ay hindi si Don Almario, ang CEO. Siya ay si “Papa.”

Sa gitna ng kanilang paglalaro, napagtanto ni Ricardo ang isang mapait na katotohanan. Ang kanyang pagiging abala sa pagpapalago ng yaman ay ang nagbigay daan upang ang mga pinakamahalaga sa kanya ay unti-unting mawala. Nawala sa kanya ang asawa at ang matalik na kaibigan dahil sa kasakiman at kapabayaan.

Ang araw na iyon ay nagsilbing isang masakit na aral. Ang pagtataksil nina Isabella at Victor ay nag-iwan ng malalim na sugat, at isang mahabang legal na labanan ang kanyang haharapin para bawiin ang kumpanya. Ngunit habang pinagmamasdan niya si Miguel na tumatawa, naintindihan ni Ricardo na ang pinakamalaking kayamanan na muntik nang mawala sa kanya ay hindi ang pera, kundi ang oras kasama ang kanyang anak.

Ang surpresang pag-uwi na iyon ang gumuho sa kanyang perpektong mundo, ngunit ito rin ang nagbigay daan upang buuin niya ang isang bago—isang buhay na nakasentro hindi sa mga gusali at kontrata, kundi sa simpleng yakap ng isang anak.