Sa tuktok ng isang burol sa Batangas, kung saan matatanaw ang malawak at tahimik na dagat, naroon ang pribadong villa ni Rafael Villar. Si Rafael, ang makapangyarihang CEO ng Villar Holdings, isang real estate empire, ay itinuturing na isa sa pinakamatatag at pinakamayaman sa Asya. Ngunit sa likod ng kanyang power suit at mga tagumpay sa negosyo, si Rafael ay isang lalaking nababalot pa rin sa lungkot. Anim na taon na ang lumipas mula nang mawala si Andrea, ang babaeng pinakasalan sana niya, sa isang malagim na aksidente. Ang tanging nalalabi sa kanya ay isang lumang singsing na palagi niyang iniingatan sa bulsa. Ang kanyang pagiging bilyonaryo at ang kanyang matinding tagumpay ay tila naging monument lamang ng kanyang pangungulila.

“Sir Rafael, may paparating pong mga investors galing Singapore bukas. I-confirm ko na po ba ang dinner reservation?” tanong ng secretary niyang si Minda sa telepono. Walang gana siyang tumugon: “I-cancel mo, Minda. Sabihin mong ipagpapaliban muna.” Nang magtaka si Minda, matipid niyang sinagot: “Wala ako sa mood makipagplastikan.”

Ang bigat ng damdamin ang nagtulak kay Rafael na umalis nang walang eksaktong destinasyon. Kinuha niya ang kanyang lumang Ford Bronco, ang sasakyang paborito nila ni Andrea. Sa bawat kalsada na dinaraanan niya, sa mga bayan sa Batangas, Cavite, at Laguna, hinahanap niya ang isang bagay na magpaparamdam sa kanya na buhay pa siya. Hanggang sa isang gabi, sa gitna ng malalim na gubat sa isang liblib na bayan sa Quezon, may nakita siyang putol na tali na nakakabit sa sanga ng puno. Ang munting babala ay nag-udyok sa kanyang sundan ang bakas.

Ang Pagsagip kay Lia: Isang Pakiusap Mula sa Dilim
Sa kailaliman ng kagubatan, sa ilalim ng malaking punong akasya, natagpuan ni Rafael ang bakas ng kalmot, putik, at isang napakahina, halos hindi na marinig na daing: “Tulungan mo ako.”

Nang makita niya ang babaeng nakahandusay, marumi, at sugatan, nagmamadali siyang lumuhod sa tabi nito. “Miss, miss, naririnig mo ba ako?” Hindi tumugon ang babae, ngunit bago tuluyang nawalan ng malay, may mahina siyang naibulong: “Huwag mo akong ibalik.”

Hindi nag-atubili si Rafael. Kinuha niya sa kotse ang kanyang first aid kit at jacket. Binuhat niya ang babae, na halos wala siyang maramdamang bigat, maliban sa bigat ng responsibilidad na gumising sa kanyang natutulog na puso. “Hindi ko alam kung sino ka o anong pinagdadaanan mo,” bulong niya habang inaalalayan ito, “Pero hindi kita iiwan dito.”

Dinala niya ang babae sa pinakamalapit na ospital. Sa pag-iimbestiga ng mga pulis, walang nakitang ID, wallet, o anumang pagkakakilanlan. Walang report ng nawawala na tumugma sa kanyang mga feature. Nang lumabas ang doktor, sinabi nito: “Stable na po siya, pero mukhang may trauma. Wala pa pong malay at mukhang walang ID, wallet o kahit cellphone.” Agad na sinabi ni Rafael: “Hangga’t walang lumilitaw na pamilya niya, ako ang bahala.”

Nang magising ang babae, tahimik lang ito at ayaw magsalita. Sa kanyang panawagan, nagsalita ang babae sa paos at mahinang boses: “Lia.” Nang tanungin siya ni Rafael, “Lia, iyan ba talaga pangalan mo?” Umiling ang babae: “Hindi ko alam, pero parang magaan sa pakiramdam. Parang ako ‘yon.” Simula noon, tinawag siyang Lia.

Ang Pag-ibig na Isinilang sa Pagkawala ng Alaala
Dinala ni Rafael si Lia sa kanyang beach house sa Batangas. Sa gitna ng karangyaan, si Lia ay nagsimulang magpakita ng mga fragment ng kanyang pagkatao. Nagsimula siyang magluto ng tinola. “Tinola? … Hindi ko alam kung bakit ko alam gawin. Basta kusa lang pumasok sa isip ko,” ang pagtataka niya. “Baka naman dati kang chef,” biro ni Rafael, “Kung ganyan kasarap luto mo, baka ayaw na kitang paalisin dito.”

Sa mga sumunod na araw, ang dating malungkot na beach house ay muling nabuhay. Si Lia ay nagtanim ng mga halaman at naglinis ng bakuran. Si Rafael naman ay nagbukas ng kanyang damdamin, ibinahagi ang kuwento ng pagkawala ni Andrea. “Bakit mo ako tinutulungan?” tanong ni Lia. Ang kanyang tugon ay nagpatunay sa isang bagong simula: “Siguro dahil sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, may naramdaman akong hindi ko na naramdaman simula nang mawala siya, at ayaw kong pabayaan na lang ‘yon.”

Sa kabila ng amnesia, si Lia ay may mga fragment ng nightmare tungkol sa isang lalaki na tinatawag siyang Marco, na may boses na galit at gustong kontrolin siya.

Ang pinakamalaking clue ay isang pulseras na sinulid na suot ni Lia. Sa pagtanggal ni Rafael, may nakita siyang ukit: isang maliit na letrang M. “Marco,” ang sambit ni Lia sa alaala ng kanyang bangungot.

Hindi nagtagal, nag-umpisa ang mga babala. May nakitang footprint si Rafael sa labas ng beach house. Nag-hire siya ng private investigator na si Lito, na nagdala ng nakakagulat na balita: “May record sa Davao City ng isang babaeng ini-report na missing… Ang pangalan niya, Aliana Vergara, 27 years old, anak ng isang retiradong pulitiko.” Ang mas matindi: “Huling nakita sa labas ng isang bahay ng isang lalaking nagngangalang Marco Salazar, ex-boyfriend. Kilala sa Davao bilang may koneksyon sa sindikato ng human trafficking.”

Ang Multo ng Nakaraan at Ang Singsing ng Hiwaga
Nang magkaharap si Lia at Rafael sa katotohanan, ibinigay ni Rafael ang envelope na naglalaman ng mga evidence. Nang makita ni Lia ang litrato, nag-iba ang kanyang paningin. “Aliana Vergara,” bulong niya. “Ako ito. … Ako ang babaeng ‘yan. Ako si Aliana.”

Sa pagbalik ng kanyang alaala, inamin niya ang dahilan ng pagtatago: “Si Marco ang dahilan kung bakit ako tumakbo. Hindi niya matanggap na hindi ko siya pipiliin. Sinundan niya ako. Pinigilan niya akong pakasalan ang fiancé ko. Niloko niya ako. Binalot niya ako sa takot.”

Ang threat ay lalong naging totoo nang sumabog ang isang granada sa labas ng beach house matapos lumantad si Aliana sa press conference. Buo ang desisyon ni Aliana: “Hindi, hindi ako tatakbo. Kahit saan ako magtago, susundan nila ako. Ang tanging paraan para matapos ito ay ang lumaban ng harapan.”

Ang legal battle ay nagsimula, na may pagtatangka ang kabilang panig na patunayang si Aliana ay isang impostor para makuha ang mana. “Hindi ko po kailan man nalaman ang tungkol sa mana. Hindi ko rin ito ginusto,” matatag na pahayag ni Aliana. “Gusto ko lang po ay makilala ulit kung sino ako, mabawi ang buhay ko, at mapanagot ang mga taong nagtangka sa buhay ko.”

Sa gitna ng lahat ng ito, may lumitaw na isa pang hiwaga: isang singsing na may ukit na “To RV forever yours A” na natagpuan ni Aliana sa kanyang mga lumang gamit. Nang makita ito ni Rafael, nanlaki ang kanyang mga mata. “Ako ang RV,” pag-amin niya. “Rafael Villar. At ang A?” Fiancée ni Rafael na si Andrea.

Sa pagitan nina Lia, Aliana, at ang multo ni Andrea, lumitaw ang isang nakakagulat na posibilidad. Si Andrea ay hindi opisyal na nahanap ang bangkay, at ang death certificate ay may mga inconsistencies. Plinano ang pagkawala. Nagsimulang magtanong si Rafael: “Kung totoo mang ikaw siya… Anim na taon, Aliana, Anim na taong ang tanging bitbit ko ay singsing at alaala. At ngayon ito, ikaw, isang babaeng may kaparehong singsing, kaparehong mga pangarap, at kaparehong puso.”

Ngunit sa huli, pinili ni Rafael na huwag habulin ang literal na sagot. Sa harap ni Aliana, kinuha niya ang singsing at sinabi: “Hindi na mahalaga. Kung sino ka noon, bahagi lang ‘yun ng kuwento. Pero kung sino ka ngayon, kung anong meron tayo ngayon, ‘yun ang mahalaga sa akin.”

Ang Pagtatapos ng Bangungot at Ang Bagong Kabanata
Ang kanilang pagpili na lumaban nang magkasama ang nagdala sa kanila sa Palawan, kung saan natagpuan at nadakip si Marco Salazar. Sa huling paghaharap, matatag na sinabi ni Aliana kay Marco: “Hindi ko na kailangang patayin ka. Wala ka nang kapangyarihan sa buhay ko.”

Sa pagtatapos ng legal battle, ganap na kinilala si Aliana bilang legal na tagapagmana. Ginawa niyang misyon ang pagtulong sa iba pang biktima ng human trafficking sa pamamagitan ng foundation na tinawag niyang Pusong Buhay. Sa seremonya ng pagbubukas, sinabi ni Aliana: “Ako po si Aliana Vergara… Sa mahabang panahon, nawala po ako hindi lang sa pisikal na anyo, kundi sa sarili kong pagkatao. … Pero sa kabila ng sakit at pagkawala, may mga taong hindi tumigil na maniwala na ako ay may halaga, kahit hindi ko pa nakikilala kung sino ako. Isa na roon si Rafael Villar.”

Sa huling sandali, inabot ni Aliana kay Rafael ang singsing. Lumuhod si Rafael at isinuot ito sa kanyang daliri. “Sa pangalan mo noon, sa pangalan mo ngayon, sa bawat pangalan mo bukas, ikaw ang pipiliin ko.”

Ang kanilang kuwento ay nagpatunay na ang pag-ibig ay hindi natatagpuan sa yaman, o sa perpektong alaala, kundi sa pagpili na magsimulang muli sa kasalukuyan, na kasama ang taong, sa gitna ng lahat ng chaos, ay nakita ang tunay at buong pagkatao mo. Si Rafael at Aliana, ang dalawang kaluluwang sinubukan ng trahedya, ay nagwakas sa kapayapaan, na piniling maging magkasama sa bawat “ngayon” at sa bawat “bukas.”