Sa gitna ng abalang lungsod ng Quezon, kung saan tila walang lugar ang mga mahihirap sa mata ng lipunan, matatagpuan ang batang si Rommel Quemenles—isang batang palaboy na sa murang edad ay nakikipagsapalaran na sa lansangan. Wala siyang tahanan, wala siyang pamilya, ngunit hindi siya kailanman nag-iisa. Kasama niya sa bawat gutom, lamig, at hirap, ang tanging kaibigan niyang aso—si Badgi.

Hindi alam ni Rommel kung saan nagsimula ang kanyang kwento ng pag-iisa. Bata pa lamang siya nang mahiwalay sa kanyang mga magulang. Wala siyang malinaw na alaala kung paano o bakit, basta’t isang araw, nagising siyang mag-isa sa mundo. Mula noon, ang kalsada na ang naging tahanan niya, at ang bawat araw ay laban para mabuhay.

Ngunit sa gitna ng kawalan, dumating si Badgi—isang asong payat at marungis na, tulad ni Rommel, ay iniwan din ng mundo. Hindi nila kailangang mag-usap para magkaunawaan. Sa unang pagkakataon, naramdaman ni Rommel ang isang bagay na matagal nang nawala sa kanya: ang pagmamahal.

Ayon sa mga nakakakita sa kanila, hindi mo mapigilang mapatitig sa eksenang parang galing sa pelikula: isang batang nakahandusay sa bangketa, mahigpit na yakap ang kanyang aso habang natutulog. Sa paligid nila, dumadaan ang mga sasakyan, nagmamadali ang mga tao, ngunit para kay Rommel, ligtas siya—dahil kasama niya si Badgi.

“Hindi siya natatakot matulog sa kalye,” sabi ng isang tinderang madalas silang makita sa tabi ng palengke. “Basta katabi niya ‘yung aso niya, panatag siya.”

Sa bawat araw, si Rommel ay naglalakad sa mga kanto, humihingi ng barya o tira-tirang pagkain. Hindi siya makain hanggang hindi rin nakakakain si Badgi. Minsan tinapay lang, minsan kanin na galing sa karinderya. Pero laging magkahati. “Para sa amin ni Badgi,” sabi raw niya minsan sa isang nagbigay ng pagkain.

Hindi man niya nasasabi, ramdam ng mga nakakakita na higit pa sa pagkakaibigan ang meron sa kanilang dalawa. Isa itong koneksyon na binuo sa sakit, gutom, at pag-asa. Sa mundong tila walang pakialam, sila ang tanging may malasakit sa isa’t isa.

Tuwing umuulan, pareho silang nagkukubli sa ilalim ng lumang karton. Kapag mainit, magkasamang naghahanap ng lilim. At sa tuwing may nag-aabot ng tulong, unang inaalala ni Rommel ang kanyang aso. “Si Badgi muna,” lagi niyang sinasabi.

Ang ganitong klase ng pagmamahal ay bihirang makita—lalo na sa isang batang halos walang natanggap na pagmamahal sa kanyang sariling pamilya. Ngunit marahil iyon mismo ang dahilan kung bakit siya marunong magmahal nang ganito. Dahil sa kawalan, natutunan niyang pahalagahan ang tanging meron siya.

Mahirap isipin kung paano nakaliligtas ang tulad ni Rommel araw-araw. Ngunit sa tuwing makikita mo siya, hindi galit o lungkot ang una mong mapapansin—kundi ngiti. Isang ngiting totoo, ngiting nagmumula sa pusong kuntento, dahil alam niyang mayroong isang nilalang na kailanman ay hindi siya iiwan.

Ang kuwento nina Rommel at Badgi ay kumalat sa social media matapos silang mapansin ng isang concerned citizen na kumuha ng kanilang larawan. Marami ang napaluha at nagpaabot ng tulong, ngunit higit sa tulong-pinansyal, ang natanggap nilang dalawa ay atensyon at malasakit. Biglang nagkaroon ng mga taong gustong tumulong, magpakain, at magbigay ng mas maayos na tirahan.

Ngunit kahit sa mga panahong may mga alok na tulong, isa lang ang laging paninindigan ni Rommel: hindi niya iiwan si Badgi. “Siya lang ang kasama ko noon pa,” aniya. “Kung saan ako pupunta, doon din siya.”

Marami ang humanga sa katapatan ng batang ito. Sa kabila ng murang edad at kawalan ng gabay, mas nauunawaan ni Rommel ang tunay na halaga ng pagkakaibigan at katapatan—isang bagay na madalas nakakalimutan ng matatanda.

Ang kanilang kwento ay naging simbolo ng pag-asa at kabutihan. Pinapaalala nito na sa gitna ng kahirapan, nananatiling buhay ang malasakit at pag-ibig. Na minsan, ang mga itinuturing na “walang-wala” ay sila pang may pusong pinakapuno.

Ngayon, habang patuloy silang nakikibaka sa araw-araw, patuloy ring umaasa si Rommel na darating ang panahong magkakaroon sila ni Badgi ng tahanang tunay na kanila. Ngunit sa ngayon, masaya na siya. Dahil sa bawat gabing magkadikit ang kanilang katawan sa ilalim ng dilim, alam niyang hindi na siya nag-iisa.

Sa mundong puno ng pagtalikod, isang batang tulad ni Rommel at isang asong tulad ni Badgi ang nagpapaalala sa atin ng pinakasimpleng katotohanan: ang pamilya ay hindi palaging dugo. Minsan, ito ay puso.