Sa isang malamig na gabi, habang pauwi na ang mag-amang si Ethan at ang kanyang pitong taong gulang na anak na si Lily, napahinto sila sa gilid ng daan. Sa ilalim ng poste ng ilaw, may isang babaeng nakaupo sa sahig, yakap-yakap ang sanggol na halos hindi na gumagalaw sa sobrang lamig.

“Daddy, her baby is freezing!” sigaw ni Lily, puno ng kaba at awa.
Lumapit si Ethan, isang kilalang CEO na bihasa sa mga negosasyon at mamahaling kliyente, ngunit hindi kailanman nasanay sa ganitong uri ng tanawin—isang ina at anak na nilalamig, gutom, at tila nawalan na ng pag-asa.

“Miss, are you alright?” mahinahon niyang tanong.
Hindi agad sumagot ang babae. Nanginginig ito, halatang pagod at gutom. “Please… my baby… she hasn’t eaten,” mahina niyang sambit habang pinipigilan ang pagluha.

Agad tinanggal ni Ethan ang suot niyang coat at ibinalot ito sa sanggol. Si Lily naman ay naglabas ng maliit na teddy bear mula sa kanyang backpack at inabot sa babae. “Para hindi na siya lamigin,” sabi niya. Sa sandaling iyon, nakita ni Ethan ang tunay na kabaitan ng kanyang anak—isang bagay na hindi matutumbasan ng kahit anong kayamanan.

Dinala nila ang mag-ina sa ospital. Habang ginagamot ang sanggol, tinawagan ni Ethan ang kanyang assistant para hanapan ng matutuluyan ang babae. Ngunit nang magkausap sila, doon niya nalaman ang masakit na katotohanan.

Ang babae ay si Mia, dating nurse na nawalan ng trabaho matapos magsara ang ospital kung saan siya nagtatrabaho. Nang magkasakit ang kanyang ina, ginastos niya ang lahat ng naipon sa pagpapagamot, ngunit hindi rin ito nakaligtas. Naiwan siyang mag-isa, buntis, at iniwan ng lalaking nangako ng suporta. Walang matirhan, napilitang mamuhay sa lansangan.

Tahimik na nakinig si Ethan. Hindi siya makapaniwala na sa likod ng kanyang marangyang opisina, may ganitong klaseng paghihirap.

Kinabukasan, tinulungan ni Ethan si Mia. Pinaupahan niya ito ng maliit na apartment at binigyan ng trabaho bilang medical aide sa kanyang foundation. “Hindi mo kailangang magpasalamat,” sabi ni Ethan. “My daughter just reminded me what’s important.”

Makalipas ang ilang buwan, unti-unting bumalik ang sigla ni Mia at ng kanyang anak na pinangalanan niyang Hope. Madalas bisitahin ni Lily ang mag-ina, naglalaro sila tuwing weekend at nagdadala ng pagkain.

Hanggang isang araw, sa isang charity event ng foundation, nagsalita si Mia sa harap ng mga bisita.
“Wala akong pag-asa noon,” sabi niya. “Pero isang gabi, isang batang may mabuting puso ang nakakita sa amin. Ang teddy bear na ibinigay niya, iyon ang unang bagay na nagbigay init sa amin. Mula noon, alam kong may pag-asa pa.”

Tahimik lang si Ethan habang nakikinig. Napangiti siya, alam niyang may bagong direksyon ang buhay niya. Hindi niya alam na ang simpleng pagtulong ng kanyang anak ay magiging inspirasyon para sa mas malaking layunin.

Dahil sa kwentong iyon, binuo ni Ethan ang Project Hope—isang programa para sa mga single mothers at mga sanggol na walang tahanan. At sa tuwing tinatanong siya ni Lily, “Daddy, did we really save her?”, palagi niyang sagot:
“No, sweetheart. You did.”

Minsan, hindi kailangan ng malaking kayamanan o makapangyarihang pangalan para magligtas ng buhay. Minsan, sapat na ang isang pusong marunong makaramdam—at isang maliit na boses na nagsasabing, “Daddy, her baby is freezing.”