Sa mundo ng boksing, may mga pangalan na hindi lang nakatatak sa kasaysayan, kundi tila may sariling bigat at presensya. Ang apelyidong Pacquiao ay isa na rito—isang simbolo ng pambihirang lakas, pambansang pag-asa, at hindi matatawarang tagumpay. Kaya naman, nang magdesisyon si Eman Bacosa Pacquiao, ang anak ng nag-iisang Manny Pacquiao, na sundan ang yapak ng kanyang ama sa boxing ring, hindi lang ang kanyang mga kalaban ang kanyang hinarap, kundi pati na rin ang napakalaking anino at inaasahan na dala ng kanyang apelyido.

Ngunit kung inaakala ng marami na ang paglalakbay ni Eman ay simpleng pagpapatuloy lamang ng isang alamat, nagkakamali sila. Sa isang taos-pusong panayam, inihayag ni Eman ang isang kwento na mas malalim, mas emosyonal, at higit sa lahat, spiritual kaysa sa inaasahan. Ang kanyang laban ay hindi tungkol sa belt o milyong-milyong premyo; ito ay tungkol sa pananampalataya, pagpapakumbaba, at ang misyon na “i-glorify si God” sa bawat suntok at bawat tagumpay.

Sa Lilim ng Dambuhalang Pangalan: Ang Presyon at ang Kaligayahan
Sa kanyang pagharap kay Boy Abunda sa programang “Fast Talk,” agad na naramdaman ang kaligayahan at kapayapaan na bumabalot kay Eman. Inilarawan siyang “crush ng bayan,” na nagpapahiwatig ng kanyang mabilis na pag-angat sa kasikatan. Ngunit sa likod ng mga papuri, inamin ni Eman na ang kanyang nararamdamang kaligayahan, na tinataya niyang “10 sa 10,” ay hindi niya inasahan. Ito raw ay bunga ng biyayang natatanggap niya, na nagmumula sa Panginoon. Ito ang kaibahan ni Eman: ang kanyang batayan ng kaligayahan ay hindi ang dami ng followers o ang lakas ng kanyang suntok, kundi ang estado ng kanyang espirituwal at mental na kalusugan.

Tila nga hindi maiiwasan ang paghahambing at pag-uugnay kay Manny Pacquiao. Nang banggitin ni Boy Abunda ang kamakailang paglabas ni Manny sa sikat na Netflix show na “Physical 100” at ang paghanga ng iba’t ibang bansa sa kanyang ama, hindi maikubli ni Eman ang kanyang pagmamalaki. Ngunit kasabay nito, inamin niya ang isang bagay na nagbigay ng emosyonal na lalim sa kanilang kwento: ang kanyang pagnanais na makatanggap ng pagmamahal at pagkilala mula sa kanyang ama. “Always long for his love and acknowledge,” ang prangkang pag-amin ni Eman. Ito ay nagpapakita na sa likod ng boksingero at anak ng legend, may isang tao na naghahanap ng simpleng koneksyon at pagmamahal ng isang ama. Ang pagkilalang ito ay nagpapakita na ang pag-iwan ni Manny sa kanila ay nagdulot ng isang butas na ngayon ay unti-unting pinupunan ng pagmamahal at suporta.

Kinumpirma ni Eman na maayos na ang kanilang relasyon ng kanyang ama. Paminsan-minsan, nagtuturo si Manny ng mga galaw sa boksing, at higit sa lahat, nagbibigay ng payo. Ngunit ang payo ni Manny ay hindi tungkol sa diskarte sa ring, kundi sa buhay: “Always pray with the Bible kasi yan po yung tutulong sayo sa buhay mo.” Ang payo na ito ay nagpapakita na ang pinakamahalagang pamana ni Manny kay Eman ay hindi ang kanyang left hook, kundi ang kanyang pananampalataya.

Ang Pasanin ng Apelyido: Mula sa Pambu-bully Tungo sa Pagpapakumbaba
Hindi naging madali ang paglaki ni Eman bilang anak ni Manny Pacquiao. Sa kabila ng kasikatan at kayamanan ng kanilang pamilya, ibinunyag ni Eman ang isang masakit na bahagi ng kanyang kabataan: binubully siya at walang kaibigan dahil sa kanyang apelyido. Isipin ang irony: ang apelyidong tinitingala ng buong mundo ay siya namang dahilan kung bakit siya iniiwasan at kinukutya sa paaralan. Ang karanasan sa pambu-bully na ito ang tila nagpatibay sa kanyang karakter at nagturo sa kanya ng kahalagahan ng pagpapakumbaba.

Ito ang dahilan kung bakit, sa gitna ng kasikatan na kanyang nararanasan ngayon, nananatili siyang mapagpakumbaba. Nae-enjoy niya ang suporta at ang atensyon, kahit pa ang “kurot ng mga nanggigigil,” ngunit hindi siya hinahayaang lamunin ng mundo ng showbiz. Nang tanungin tungkol sa mga malaswa o flirtatious na mensahe mula sa netizens, ang kanyang naging tugon ay simple at makadiyos: “God bless.” Isang malaking aral ito na ang pananampalataya ay hindi lang ginagamit sa simbahan, kundi sa pang-araw-araw na pakikipag-ugnayan sa social media. Hindi niya kailangang maging banidoso o mapagmataas. Mas gusto niya ang natural na anyo, na nagpapakita na mas pinahahalagahan niya ang kanyang inner character kaysa sa kanyang panlabas na anyo.

Ang Pagtawag sa Ring: Hindi Boksingero, Kundi Manggagawa ng Diyos
Ang boksing ay hindi ang una o tanging pangarap ni Eman. Sa katunayan, gusto rin niyang maging mechanical engineer. Ngunit ang kanyang puso ay biglang nagbago noong siya ay siyam na taong gulang, matapos mapanood ang laban ng kanyang ama kay Shane Mosley. Tila mayroong boses na tumawag sa kanya patungo sa ring. Ngunit ang pinakamalaking pagsubok ay nagmula sa kanyang ina, na sa simula ay ayaw na ayaw siyang mag-boksing.

Ang pagnanais ni Eman na sundin ang kanyang passion ay nagtulak sa kanya sa isang lihim na aksyon. Dahil ayaw ng kanyang ina, minsan ay “tumakas” sila ng kanyang stepfather upang mag-training. Ang kwentong ito ay nagpapakita ng kanyang dedikasyon at ang sakripisyo ng kanyang stepfather, na naging katuwang niya sa pagtupad ng kanyang pangarap, sa kabila ng pagtutol ng kanyang ina.

Ngunit ang pinaka-nakakagulat sa kanyang paglalakbay ay ang kanyang motibasyon. Sa isang mundo kung saan ang boxing ay katumbas ng milyun-milyong dolyar at pandaigdigang kasikatan, ang hangarin ni Eman ay mas dakila. “Ang kanyang hangarin sa boxing ay hindi para sa kasikatan o pera, kundi para ‘i-glorify si God,’ i-honor ang kanyang ina, at kung papayagan ng Diyos, makapagtayo ng sariling simbahan.”

Ito ang nagbibigay ng kakaibang perspektibo sa karera ni Eman. Ang kanyang boksing ay isang ministry. Sa bawat suntok, hindi niya kalaban ang sinumang tao, kundi ang pagpapakita ng kanyang pananampalataya. Paano niya luluwalhatiin ang Diyos sa boxing? Paliwanag niya, sa pamamagitan ng pananalo, pagkakaroon ng pananampalataya, at “playing fair.” Ito ang nagpapaalala sa lahat na ang sports ay hindi lang tungkol sa pagiging pinakamahusay, kundi tungkol sa pagpapakita ng magandang asal at sportsmanship.

Inamin din niya na minsan ay nagalit siya sa isang kalaban na nag-“trash talk,” ngunit muli, ang kanyang tugon ay sumasalamin sa kanyang pananampalataya: hindi niya ito gagayahin at sa halip ay sasabihin niya ang “God bless you.” Ito ay isang matinding aral ng pagkontrol sa sarili at pagpapatawad sa gitna ng matinding kompetisyon. Ang Bibliya ang kanyang pinakamahusay na corner man, at ang kanyang pananampalataya ang kanyang pinakamahusay na depensa.

Ang Lakas ng Pamilya: Sinuportahan ng Tatlong Puso
Hindi magiging kumpleto ang kwento ni Eman kung hindi babanggitin ang tatlong importanteng tao sa kanyang buhay na nagbigay sa kanya ng hindi matatawarang lakas: ang kanyang ina, ang kanyang stepfather, at ang kanyang ama.

Sa kanyang ina, ipinahayag ni Eman ang kanyang labis na pasasalamat: “Salamat sa pag-alaga… paggabay sa Panginoon… I’m so blessed ma. Love you.” Ang kanyang ina ang tila naging bato ng kanyang pananampalataya, ang nagturo sa kanya ng kahalagahan ng Diyos. Sa huli, kahit pa una siyang tumutol sa boxing, nanalo pa rin ang suporta ng isang ina.

Kay Papa Sultan, ang kanyang stepfather, nagbigay siya ng taos-pusong pagkilala: “Thank you for supporting me… pagiging father na po sa akin.” Ang papel ng kanyang stepfather ay mahalaga—siya ang naging kasangga ni Eman sa mga lihim na pag-eensayo, ang nagbigay ng suporta sa mga panahong may pag-aalinlangan. Si Papa Sultan ay nagpakita na ang pagiging ama ay hindi laging tungkol sa dugo, kundi sa pagmamahal at pag-gabay.

At siyempre, ang kanyang ama, si Manny Pacquiao: “Thank you for supporting my career… paggabay sa akin sa Panginoon.” Ang suporta ni Manny ay hindi lamang pinansyal o teknikal; ito ay spiritual. Ang paggabay ni Manny sa pananampalataya ang pinakamahalagang bigay niya bilang ama. Ang relasyon nilang ito ay patunay na ang pamilya ay maaaring bumalik at maging buo sa ilalim ng pagmamahal at pananampalataya.

Sa Pagsasara ng Kabanata: Ang Pagiging “Pogi” at Ang Pangarap sa Pag-ibig
Sa huling bahagi ng panayam, nagbigay si Eman ng mabilis na sulyap sa kanyang personal na buhay sa “Fast Talk” segment. Inilarawan niya ang sarili bilang “good boy,” “Mama’s boy,” “gwapo,” “maamo,” “swabe,” at “lapitin.”

Ang kanyang pananaw sa sarili ay nagpapakita ng kanyang kahulugan ng tunay na pogi at sexy: pakiramdam niya ay pogi siya pagkatapos mag-workout, ngunit pakiramdam niya ay “sexy” pagkatapos magdasal. Ito ay isang malinaw na mensahe na ang tunay na kagandahan ay nagmumula sa espirituwal na disiplina at koneksyon sa Diyos.

Ibinunyag din niya na si Jillian Ward ang kanyang crush sa mga artistang Pinay, at nagbigay siya ng “five” sa kanyang interes na ligawan ito—isang masiglang pagpapakita ng kanyang pagiging dalaga. Inamin din niya na tatlo na ang naging girlfriends niya, at ayaw niya sa mga babaeng nanliligaw sa kanya—tila mayroon siyang tradisyonal na pananaw sa pag-ibig.

Ang kanyang pangarap sa buhay ay hindi na isang Mechanical Engineer o isang World Champion, kundi isang mas malalim at espirituwal na hangarin: “Handa na akong makinig sa mga plano ng Panginoon.”

Ang paglalakbay ni Eman Bacosa Pacquiao ay isang pambihirang kwento ng pag-asa, pananampalataya, at pagpapakatotoo. Ang kanyang buhay ay nagpapakita na ang pinakamalaking laban ay hindi sa ring, kundi sa pagpili ng kabutihan at pagpapakumbaba sa gitna ng pressure, pambu-bully, at kasikatan. Siya ay hindi lang anak ng isang alamat; siya ay isang binata na may sariling misyon, may bitbit na Bibliya, at may pusong handang luwalhatiin ang Diyos sa lahat ng kanyang ginagawa. Ang kanyang kwento ay isang matibay na paalala sa bawat Pilipino na ang tunay na tagumpay ay matatagpuan sa pagsunod sa tawag ng puso, kasabay ng gabay ng Maykapal, anuman ang bigat ng apelyido na iyong dala.