Ang araw ng kasal ni Marco at Isabelle ay parang isang fairytale.
May mga puting bulaklak sa bawat sulok ng simbahan, tumutugtog ang violin, at may luha ng kaligayahan sa mga mata ng lahat.
Lahat… maliban sa isang tao.

Si Doña Remedios, ina ni Marco, ay tahimik pero halatang hindi komportable.

At mas lalo pa siyang nainis nang makita ang dalawang “pulubi” na bigla na lang sumulpot sa simbahan.

Isang matandang lalaki na may hawak na baston at isang babaeng may balot sa ulo. Nakapaa. Maruming damit. May dalang bayong.

Tahimik silang naupo sa pinakahuling pew, pero hindi iyon nakaligtas sa paningin ng ina ng groom.

“Security, paalisin niyo nga sila. Nakakahiya,” bulong niya sa wedding coordinator.

Ngunit bago pa sila maitaboy, biglang lumingon si Marco mula sa altar.

Napamulagat siya.

“Tay… Nanay?” sambit niya, halos hindi makapaniwala.

Nagulat ang lahat. Doña Remedios halos malaglag ang panyo niya sa pagkabigla.

“Ano raw?! Pulubi ang magulang mo, Marco?”

Balik tayo sa nakaraan.

Sampung taon bago ang kasal, si Marco ay isang hamak na estudyanteng nagtatrabaho sa karinderya upang mabuhay sa Maynila.
Wala siyang pamilya roon. Walang kakilala. Minsan, tatlong araw siyang hindi kumakain ng maayos.

Isang gabi, habang gutom na gutom siya at nanghihina sa gilid ng kalsada, isang matandang babae ang lumapit sa kanya.

“Kumain ka muna, iho,” sabay abot ng tinapay at sabaw.

Doon niya nakilala sina Mang Lando at Aling Rosa — mag-asawang palaboy na lagi siyang binibigyan ng pagkain kapag walang-wala siya. Hindi sila mayaman, pero ibinibigay nila ang kaunting meron sila sa kanya.

Isang gabi, tinanong siya ni Mang Lando:
“Bakit ka ba nandito lang sa kalsada?”

“Gusto kong makapagtapos… maging engineer. Para sa mama ko sa probinsya. Pero iniwan ako ng tiyahin ko. Wala akong matirhan.”

Simula noon, pinatira nila si Marco sa ilalim ng lumang tulay kung saan sila nagpapalipas ng gabi.
Hindi iyon maginhawa, pero may bubong, may tao, may malasakit.
Sa gabing malamig, sila ang naging tahanan niya.

Fast forward sa kasalukuyan.

Nagtapos si Marco. Nahanap ang trabaho. Nagtagumpay.
At nangyayaring lahat ito dahil sa dalawang taong itinuring siyang anak — kahit hindi sila tunay na magkaano-ano.

Pero kailanman, hindi niya nakalimutang pasalamatan sila.
At sa araw ng kanyang kasal, isinama niya sila — hindi bilang pulubi — kundi bilang pangalawang magulang.

“Ang totoo po, sila po ang dahilan kung bakit ako narito ngayon,” sambit niya sa gitna ng kasal.
“Sila po ang nagpakain, nagpalakas ng loob, at umalalay sa akin nung panahong lahat ay lumayo.”

Tahimik ang simbahan. Doña Remedios ay hindi makatingin.
“P-pero bakit sila nakapulubi ngayon?” tanong ng isa.

Ngunit dito mas lalong nabigla ang lahat.

“Ayaw po nilang tanggapin ang tulong ko noon. Gusto raw nila makita kung sino ang tunay sa akin — at kung sino lang ang lumalapit kapag may pera na.”

“Sinuot nila ang lumang damit at bayong… para lang masigurado na hindi sila ikakahiya.”

Napaluha ang bride. Napaluha si Marco.
At kahit si Doña Remedios, tahimik na lumapit at yumuko sa harapan nila.

Pagkatapos ng kasal, nagbago ang lahat.

Ipinatira ni Marco sina Mang Lando at Aling Rosa sa isang maayos na tahanan.
Ipinagamot si Aling Rosa sa klinika.
At sa bawat pagdiriwang ng pamilya, sila ang laging nasa unahan — laging binibigyang-pugay.

Sa dulo ng kwento, hindi mahalaga kung sino ang mayaman o mahirap, kung sino ang may titulo o wala.
Ang tunay na yaman ay ang pusong marunong magmahal, kahit hindi ka kadugo.

WAKAS.