Ang mansyon ng mga Velasco sa Forbes Park ay isang malamig na monumento ng kayamanan. Ang bawat sulok ay gawa sa Italian marble, ang mga pader ay napipintahan ng mga obrang sining na nagkakahalaga ng milyun-milyon, ngunit ang hangin sa loob ay tila kasinglamig ng isang mausoleo. Sa gitna ng lahat ng ito ay si Don Alejandro Velasco, isang lalaking nasa edad na sitenta, na ang tanging kumpanya ay ang kanyang yaman at ang alaala ng kanyang yumaong asawa.

Si Don Alejandro ay isang taong sinubok ng panahon at biktima ng kasakiman. Ang kanyang dalawang anak, sina Miguel at Katrina, ay parehong nasa ibang bansa, namumuhay sa kanyang pera, ngunit hindi kailanman tumatawag para kumustahin siya. Ang kanilang mga tawag ay laging may isang pakay: humingi ng pondo. Katulad na lamang kaninang umaga.

“Dad,” sabi ni Miguel sa telepono mula sa New York, ang boses ay iritado. “Nalugi ang bago kong restaurant. I need a cash infusion. Mga twenty million pesos lang.”

“Dalawampung milyon ‘lang’?” mapait na sagot ni Don Alejandro. “Hindi ka ba napapagod, Miguel? Kakapadala ko lang ng sampung milyon para sa ‘condo’ mo.”

“Dad, investment ‘to! At saka, pera mo lang ‘yan. What’s the point of having it kung hindi mo gagamitin?” bago pa makasagot si Don Alejandro, ibinaba na ni Miguel ang tawag, alam na ipapadala pa rin ng ama ang pera.

Dahil sa mga ganitong karanasan, si Don Alejandro ay naging isang taong mapanghinala. Wala siyang tiwala sa sinuman. Ang kanyang mga kamag-anak ay mga buwitreng naghihintay sa kanyang pagkamatay. Ang kanyang mga empleyado… sila ang pinakamasahol. Sa nakalipas na taon, tatlong katulong na ang kanyang ipinakulong. Ang isa ay nahuling nagpupuslit ng kanyang mga relos. Ang isa ay nagnakaw ng alahas ng kanyang yumaong asawa. Ang huli ay kumuha ng cash mula sa kanyang opisina.

Lahat sila… magnanakaw.

Pagkatapos ng huling insidente, halos isang buwan siyang walang katulong sa loob ng kanyang library, ang paborito niyang silid. Hanggang sa dumating si Celia.

Si Celia ay dalawampung taong gulang, galing sa isang malayong baryo sa Samar. Siya ay maliit, payat, at tila laging takot sa sarili niyang anino. Kapag kinakausap, siya ay yumuyuko at sumasagot sa pabulong na boses. Ang kanyang mga mata ay laging nasa sahig. Siya ang kahulugan ng salitang “mahiyain.” Pero ang mas mahalaga kay Don Alejandro, ang kanyang background check ay malinis. At desperado siya.

“K-kailangan ko po ng trabaho, Sir,” sabi ni Celia noong siya ay nag-a-apply, ang mga luha ay nasa gilid ng kanyang mga mata. “Ang nanay ko po… may sakit sa puso. Kailangan operahan. Kahit ano po, tatanggapin ko.”

“Kahit ano?” tanong ni Don Alejandro, tinitingnan siya mula ulo hanggang paa. “Kahit ang maging tapat?”

Mabilis na tumango si Celia, kahit hindi niya lubos na naintindihan ang tanong.

Sa loob ng isang buwan, si Celia ay naging isang anino sa mansyon. Naglilinis siya nang walang tunog. Nagsisilbi nang hindi tumitingin. Perpekto. Masyadong perpekto.

Isang gabi, habang nag-iisa sa kanyang library, naisip ni Don Alejandro ang isang plano. Isang huling pagsubok. Kung si Celia, ang pinakamaamo sa lahat, ay bumagsak dito… ibig sabihin, wala nang pag-asang natitira sa mundo.

Inihanda niya ang entablado. Kumuha siya ng isang makapal na pliego ng pera mula sa kanyang vault—limampung P1,000 bills. Isinuksok niya ito sa kanyang wallet, ngunit hinayaan niyang ang kalahati ay nakalabas, tila nagmamadaling isinilid. Inilagay niya ang wallet sa mesang katabi ng sofa. Pagkatapos, humiga siya. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at nagkunwaring natutulog nang mahimbing, kumpletong may banayad na hilik.

Alas-otso ng gabi. Oras na para maglinis si Celia sa library.

Narinig ni Don Alejandro ang marahang pagbukas ng pinto. Ang halos walang kaluskos na mga yapak ni Celia. Ang tunog ng feather duster sa mga libro. Ang tunog ng basahan sa mga muwebles. Ang bawat tunog ay tila isang tambol sa kanyang dibdib.

Pagkatapos, katahimikan.

Naramdaman ni Don Alejandro na tumigil si Celia sa paglilinis. Alam niya. Nakita na niya ang pera.

Sumilip si Don Alejandro sa ilalim ng kanyang mga pilikmata. Nakita niya si Celia na nakatayo, hindi gumagalaw, nakatitig sa wallet. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig.

Ito na. Ang sandali ng katotohanan.

Ang limampung libong piso ay isang kayamanan para kay Celia. Ito na ang simula para sa operasyon ng kanyang ina. Nakita ni Don Alejandro ang pagtulo ng luha mula sa mga mata ng dalaga. Nakita niya ang kanyang paglunok. Ang kanyang kamay ay dahan-dahang… dahan-dahang… umangat.

Ngunit hindi ito dumapo sa wallet. Ang kamay ay pumunta sa kanyang bibig, pinipigilan ang isang hikbi.

Umiling si Celia. Tumingin siya sa “natutulog” na si Don Alejandro. Ang matanda, kahit sa pagpapanggap, ay mukhang pagod at malungkot.

Ang nakita ni Don Alejandro na sumunod ay ang isang bagay na hindi niya inaasahan.

Dahan-dahan, kinuha ni Celia ang mga P1,000 bill na nakalawit. Ngunit sa halip na ibulsa, maingat niya itong itinupi at isinilid pabalik sa loob ng wallet. Kinuha niya ang wallet, isinara ito nang walang tunog, at maingat na ipinatong sa dibdib ng natutulog na amo.

“Baka po manakaw pa ‘to dito, Sir,” bulong niya sa natutulog na matanda. “Delikado na po.”

Si Don Alejandro ay natigilan. Ang kanyang puso, na matagal nang naging bato, ay biglang nakaramdam ng kirot. Hindi pa tapos si Celia.

Napansin ni Celia na ang mga paa ng Don ay walang medyas at malamig tingnan. Umalis siya ng silid. Bumalik siya makalipas ang isang minuto, dala ang isang makapal na cashmere blanket mula sa kabinet.

Maingat, na parang isang anghel na ayaw makagising, ikinumot niya ito kay Don Alejandro. Sinigurado niyang nakabalot nang maayos ang kanyang mga paa.

“Hay, naku,” bulong ulit ni Celia, na parang kinakausap ang kanyang sariling lolo. “Ang yaman yaman ninyo, pero parang ang lungkot ninyo. Wala man lang nag-aalaga.”

At sa sandaling iyon, ang pekeng hilik ni Don Alejandro ay naging isang tunay na impit na tunog. Isang tunog ng pag-iyak.

Hindi pa rin tapos si Celia.

Umalis siya muli. Pumunta siya sa kusina ng mga katulong, hindi sa main kitchen ng Don. Kumuha siya ng isang tasa, isang maliit na piraso ng luya mula sa sarili niyang baon, at isang kutsarang pulot. Gumawa siya ng mainit na salabat.

Bumalik siya sa library. Ang Don ay “natutulog” pa rin. Inilagay niya ang tasa sa tabi ng sofa.

Pagkatapos, may kinuha siya sa kanyang bulsa. Isang maliit, kulubot na papel. Inilabas niya ang laman nito: tatlong piraso ng tableta. Biogesic.

Kinuha niya ang isa, at inilagay sa isang maliit na platito sa tabi ng salabat.

“Para po ‘pag gising ninyo, Sir,” bulong niya. “Masakit po siguro ulo ninyo. Iniwan ko na po dito ang gamot. Sana po gumaling kayo.”

Tinitigan niya ang matanda ng ilang segundo. Pagkatapos, kinuha niya ang kanyang mga gamit sa paglilinis at dahan-dahang lumabas ng silid, isinara ang pinto nang walang tunog.

Sa loob ng sampung minuto, si Don Alejandro ay hindi gumalaw. Ang kanyang mga mata ay nakapikit pa rin, ngunit ang mga luha ay malayang dumadaloy sa kanyang mga pisngi, bumabasa sa mamahaling unan.

Ang isang katulong na may sahod na minimum, na nangangailangan ng limampung libo para sa buhay ng kanyang ina, ay hindi lamang binalewala ang pera… kundi nagbigay pa ng sarili niyang gamot, na nagkakahalaga siguro ng sampung piso, dahil sa pag-aalala.

Ito ay isang sampal na mas malakas pa sa lahat ng pagnanakaw na naranasan niya. Isang sampal ng kabutihan. Isang sampal ng dignidad.

Dahan-dahan siyang bumangon. Kinuha niya ang tasa ng salabat. Mainit pa. Uminom siya. Ang init ay gumapang sa kanyang dibdib, tinutunaw ang yelo sa kanyang puso. Tinitigan niya ang isang tableta ng Biogesic.

Ang kanyang anak ay humingi ng 20 milyon. Ang katulong niya ay nagbigay ng 10 piso.

Nang gabing iyon, gumawa si Don Alejandro ng isang desisyon.

Kinabukasan, ipinatawag niya si Celia sa library. Ang dalaga ay pumasok, nanginginig sa takot, sigurado na siya ay may nagawang mali at sesesantehin na.

“Celia,” sabi ni Don Alejandro, ang kanyang boses ay kalmado, iba sa dati niyang matigas na tono.

“P-po, Sir? Pasensya na po kung—”

“Gising ako kagabi,” putol ng matanda.

Ang mukha ni Celia ay namutla. “P-po?”

“Nakita kita,” sabi ni Don Alejandro. “Nakita ko ang pagtayo mo sa harap ng wallet ko. At nakita ko ang pag-aayos mo nito.”

Si Celia ay napaluhod na sa takot. “Sir, patawad po! H-hindi ko po… H-hindi ko po…”

“At nakita ko ang kumot,” pagpapatuloy ng matanda. “Nainom ko ang salabat. At nakita ko ito.”

Itinaas ni Don Alejandro ang isang tableta ng Biogesic.

“Bakit?” tanong ng matanda. “Bakit hindi mo kinuha ang pera? Limampung libo ‘yon, Celia. Kailangan mo ‘yon.”

Si Celia ay humagulgol. “Sir… tinuruan po ako ng nanay ko. Na kahit gaano kami kahirap, hinding-hindi po kami kukuha ng hindi amin. Mas gugustuhin ko pong mamatay sa gutom kaysa maging magnanakaw.”

Si Don Alejandro ay tumayo at lumapit sa nakaluhod na dalaga. Inilahad niya ang kanyang kamay at tinulungan itong tumayo.

“Ang nanay mo…” sabi ng matanda, ang kanyang boses ay nanginginig sa emosyon. “Ay isang napakabuting tao. At pinalaki ka niya nang tama.”

Kinuha ni Don Alejandro ang kanyang telepono. Hindi ang kanyang mga anak ang tinawagan niya. Kundi ang pinakamagaling na cardiologist sa St. Luke’s.

“Doktor,” sabi niya. “May ipapa-admit ako. Ang nanay ng… ang nanay ng anak ko. Oo, tama ang narinig mo. Sagutin mo lahat ng gastos. Isang private jet ang susundo sa kanya sa Samar. Ngayon na.”

Nanlaki ang mga mata ni Celia. “Sir? Ano pong…?”

“Ang operasyon ng nanay mo, Celia,” sabi ni Don Alejandro, “ay bayad na. At dito siya titira sa mansyon ko habang nagpapagaling.”

“Pero, Sir… bakit po?”

“Dahil kagabi,” sabi ng matanda, “binigyan mo ako ng isang bagay na hindi kayang bilhin ng pera ko. Binalik mo ang tiwala ko sa tao.”

Hindi doon natapos ang lahat. Si Celia ay hindi na niya itinuring na katulong. Ipinag-aral niya ito ng kolehiyo, kumuha ng kursong Business Administration. Ang mga anak niyang sina Miguel at Katrina, nang malaman ang balita, ay umuwi para mag-iskandalo.

“Nababaliw ka na ba, Dad?!” sigaw ni Katrina. “Ipapa-aral mo ang isang katulong? At ang nanay niya, dito titira?”

“Oo,” kalmadong sagot ni Don Alejandro. “At higit pa diyan. Inalis ko na kayo sa aking huling habilin.”

“Ano?!”

“Ang lahat ng ito,” sabi ni Don Alejandro, iginilid ang kanyang kamay sa buong mansyon. “Ang kumpanya. Ang mga bank account. Ay ipapamana ko sa nag-iisang tao na nagpakita sa akin ng tunay na pag-aalaga. Ipapa-mana ko lahat kay Celia.”

Ang dating mahiyain na katulong ay siya na ngayong C.E.O. ng Velasco Group of Companies. Ang kanyang ina ay malusog at masaya. Ang mansyon ay hindi na malamig; napuno ito ng tawanan at pagmamahal. Si Don Alejandro ay nabuhay pa ng labinlimang taon, masaya, at inalagaan hanggang sa huling hininga ng babaeng sinubukan niyang linlangin, ngunit siya palang nagligtas sa kanya.

Kung ikaw ay nasa posisyon ni Celia, at ang tukso ay nasa harap mo na—ang solusyon sa pinakamabigat mong problema—magagawa mo pa rin bang piliin ang tama? Naniniwala ka ba na ang isang gawa ng kabutihan ay kayang bumago ng isang buong tadhana? I-share ang inyong mga saloobin sa comments.