Ang kwento ng pag-ibig namin ni David ay parang isang pelikula. Siya, isang brilliant at batang-batang surgeon, ang “golden boy” ng kanyang pamilya. At ako, si Anna, isang simpleng manunulat, isang “struggling artist” na ang tanging yaman ay ang aking mga salita at pangarap. Nagkita kami, umibig, at sa kabila ng lahat ng pagkakaiba, ipinaglaban namin ang aming pagmamahalan.

Ngunit ang bawat pelikula ay may kontrabida. At sa aming kwento, ang kontrabida ay ang ina ni David—si Señora Alicia, isang respetadong abogada, isang babaeng matalas ang dila at matigas ang puso, lalo na pagdating sa akin.

“Hindi ka nababagay sa anak ko!” iyon ang unang mga salitang sinabi niya sa akin nang ipakilala ako ni David. Para sa kanya, isa akong hamak na mangangarap na sisira sa magandang kinabukasan ng kanyang perpektong anak. “Ang mga salita ay hindi nakakabusog, Anna. Ang pagsusulat ay hindi isang propesyon, isa itong libangan.”

Sa kabila ng kanyang pagtutol, nagpakasal kami ni David sa isang simpleng seremonya sa huwes. Ngunit ang aming pagsasama ay hindi naging madali. Ginamit ni Señora Alicia ang lahat ng kanyang kapangyarihan para pahirapan kami. Pinutol niya ang financial support kay David. Ginamit niya ang kanyang mga koneksyon para walang mag-publish ng aking mga libro. Ginawa niyang impyerno ang aming buhay.

Ang pinakamasakit ay nang magbuntis ako. Akala ko, ang pagdating ng kanyang apo ay magpapalambot sa kanyang puso. Ngunit nagkamali ako.

“Huwag mong isipin na ang batang iyan ang magiging susi mo para sa yaman ng aming pamilya,” sabi niya.

Ngunit si David ay nanatili sa aking tabi. “Tayong dalawa laban sa mundo, mahal,” lagi niyang sinasabi.

Isang trahedya ang sumubok sa aming katatagan. Dahil sa isang komplikasyon, nawala ang aming dinadalang sanggol. Sa gitna ng aking pighati, ang tanging natanggap ko mula sa aking biyenan ay isang malamig na mensahe: “See? I told you so. You can’t even give my son a proper heir.”

Iyon na ang huling patak. Ang sakit ng pagkawala, na sinamahan ng kanyang kalupitan, ay unti-unting lumason sa aming pagsasama ni David. Nagsimula kaming mag-away. Naging mapait ako. At si David, na naipit sa pagitan ng kanyang ina at asawa, ay nagsimulang mapagod.

Makalipas ang isang taon, naghiwalay kami.

Lumipas ang limang taon. Naging matagumpay ako sa aking karera. Ang aking mga libro ay naging bestseller. Ngunit ang aking puso ay nanatiling wasak. Mahal ko pa rin si David. At si David, ayon sa aming mga kaibigan, ay hindi na muling nag-asawa. Naging isa siyang malungkot na doktor na ibinuhos ang lahat ng kanyang oras sa ospital.

Isang araw, isang tawag mula kay David ang gumulantang sa akin.

“Anna,” sabi niya, ang kanyang boses ay basag. “Si Mama… may malubha siyang sakit. Stage 4 pancreatic cancer. May taning na ang buhay niya.”

Sa sandaling iyon, ang lahat ng galit na inipon ko para sa kanya ay biglang naglaho, napalitan ng isang hindi maipaliwanag na awa. Ang babaeng sumira sa aking buhay ay mamamatay na.

“Nasa St. Luke’s siya,” dugtong ni David. “At… hinahanap ka niya.”

Nag-aalangan man, nagpunta ako.

Sa kanyang private room, nakita ko ang isang anino ng dating Señora Alicia. Ang dating matigas na abogada ay ngayon ay isang payat at marupok na matanda, napapaligiran ng mga makina. Ang kanyang matalas na mga mata ay malabo na, ngunit nang makita niya ako, isang kislap ang lumitaw.

“Anna,” bulong niya.

“Señora,” sagot ko.

Walang ibang salitang namutawi. Umupo ako sa tabi niya, at sa isang iglap, kinuha niya ang aking kamay. Ang kanyang mga kamay, na dati’y laging may hawak na pluma o gavel, ay ngayon ay nanginginig at malamig.

Sa loob ng isang oras, nanatili kaming ganoon. Tahimik. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya. At hindi ko rin alam kung ano ang dapat kong maramdaman.

Nang akma na akong aalis, isang batang doktor ang lumapit sa akin sa hallway.

“Ma’am Anna?” sabi niya. “Pinapabigay po ni Mrs. de Villa.”

Inabot niya sa akin ang isang nakatuping papel. “Bago pa po siya tuluyang manghina, isinulat niya po ito at sinabing ibigay ko raw po sa inyo nang palihim.”

Kinuha ko ang papel, nagtataka. Bumalik ako sa aking kotse bago ko ito binuksan.

Ang sulat ay sulat-kamay ni Señora Alicia. Ang kanyang dating perpektong pagsulat ay nanginginig na, ngunit malinaw pa rin.

“Mahal kong Anna,

Kung binabasa mo ito, marahil ay malapit na ang aking katapusan. At marahil, ang iyong puso ay puno pa rin ng galit para sa akin. Karapatan mo iyan. Naging isang halimaw ako sa iyo. Sinira ko ang iyong buhay at ang buhay ng sarili kong anak. At habambuhay kong pagsisisihan iyon.

Ngunit mayroon akong isang lihim na kailangan mong malaman. Isang lihim na hindi ko kailanman sinabi kahit kanino, maging kay David. Isang lihim na siyang dahilan ng lahat ng aking kalupitan.

Labinlimang taon na ang nakalipas, bago mo pa makilala si David, ang aking asawa, ang ama ni David, ay na-diagnose na may isang pambihirang genetic disorder. Isang sakit sa dugo na nagpapahina sa puso at nagiging sanhi ng biglaang kamatayan. Namana niya ito sa kanyang pamilya. At ayon sa mga doktor, may 50% chance na mamana ito ng kanyang magiging mga anak.

Namatay ang aking asawa dahil dito. At ang aking pinakamalaking takot ay ang mangyari rin ito kay David. Ipinasuri ko siya. At ang resulta… positibo. Mayroon din siyang gene. Hindi pa ito aktibo, ngunit anumang oras, lalo na kapag siya ay na-stress o napagod, maaari itong mag-trigger.

Nang ipakilala ka ni David sa akin, nakita ko ang isang babaeng puno ng pangarap, isang babaeng may malinis na puso. At natakot ako. Natakot ako para sa iyo. Natakot akong ibigay ka sa isang lalaking may taning ang buhay. Natakot akong maranasan mo ang sakit na aking naramdaman—ang pag-aalaga sa isang minamahal na unti-unting nawawala, at ang takot na baka maiwan kang mag-isa, na may isang anak na posibleng mayroon ding sakit.

Kaya’t ginawa ko ang lahat para paghiwalayin kayo. Naging malupit ako. Naging kontrabida. Akala ko, mas mabuting masaktan ka sa simula, kaysa masaktan ka nang habambuhay. Iyon ang aking pagkakamali. Hinusgahan ko ang iyong katatagan. At minamaliit ko ang pag-ibig ninyong dalawa.

Nang mawala ang inyong anak, gumuho ang aking mundo. Dahil nalaman ko, sa pamamagitan ng aking mga koneksyon sa ospital, na ang sanggol ay nag-negatibo sa gene. Malusog sana siya. Ang aking pagtatangka na iligtas ka sa sakit… ang siya palang nagdulot ng pinakamatinding sakit sa inyong dalawa.

Hindi ko na kayang bawiin ang nakaraan. Ngunit may isa akong huling regalong nais ibigay sa inyo. Sa loob ng limang taon, ginugol ko ang aking natitirang lakas at yaman para pondohan ang isang lihim na research. Isang research para sa isang lunas. At sa wakas, Anna, natagpuan na nila. Isang experimental gene therapy. Delikado, ngunit may 90% chance na tuluyan nang burahin ang depektibong gene mula sa katawan ni David.

Ang lahat ay handa na. Ang research ay nasa St. Luke’s. Ang kailangan na lang… ay ang pagpayag ni David. At ang paggabay mo.

Patawarin mo ako, Anna. Hindi dahil sa aking kalupitan. Kundi dahil sa aking karuwagan. Patawarin mo ako dahil sa takot kong magmahal muli, pinigilan ko ang pagmamahalan ng dalawang taong pinaka-importante sa akin.

Iligtas mo ang aking anak. At mahalin mo siyang muli, para sa akin.

Nagmamahal, Alicia”

Pagkatapos kong basahin ang sulat, ang aking mga luha ay walang tigil sa pag-agos. Ang babaeng aking kinamuhian… ay ang siya palang lihim na lumalaban para sa buhay ng lalaking pareho naming minamahal. Ang kanyang kalupitan ay isang baluktot na anyo ng pag-ibig ng isang ina.

Bumalik ako sa ospital. Naabutan ko si David, nakaupo sa tabi ng kanyang ina, hawak ang kamay nito.

“David,” sabi ko. Inabot ko sa kanya ang sulat.

Habang binabasa niya ito, ang kanyang mukha ay nagbago mula sa pagkalito, sa pagkagulat, hanggang sa isang malalim na pag-unawa at pighati. Tumingin siya sa kanyang ina, na noo’y mahimbing nang natutulog.

“Mama,” bulong niya.

Dalawang araw matapos noon, pumanaw si Señora Alicia, hawak ang mga kamay namin ni David.

Sinunod namin ang kanyang huling habilin. Sumailalim si David sa gene therapy. At ito ay naging matagumpay. Malaya na siya sa anino ng sakit na kumitil sa buhay ng kanyang ama.

Ang kanilang muling pagsasama ay hindi na kailangan ng maraming salita. Ang kanilang pag-ibig, na sinubok ng pagtataboy at ng panahon, ay naging mas matatag.

Muli silang ikinasal, sa pagkakataong ito, sa simbahan. At makalipas ang isang taon, biniyayaan sila ng isang malusog na anak na babae. Pinangalanan nila itong “Alicia Anna.”

Ang liham mula sa ospital ay hindi lang isang rebelasyon. Ito ay isang testamento—isang testamento ng isang pag-ibig ng ina na, bagama’t nagkamali ng paraan, ay hindi kailanman sumuko. At isang testamento ng isang pag-ibig na kayang lampasan ang sakit, ang pagtataboy, at maging ang kamatayan, para mahanap ang daan pabalik sa isa’t isa.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Anna, mapapatawad mo ba ang ginawa ni Señora Alicia? Sapat na ba ang kanyang dahilan para sa sakit na kanyang idinulot? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!