Sa bawat buko na kanyang naibebenta, may pangarap na tumitibok—isang pangarap na balang araw ay magpapabago hindi lang sa kanya, kundi sa puso ng babaeng minsang tumawa sa kanya.

Mainit ang sikat ng araw sa bayan ng San Rafael, isang tahimik na probinsya na kilala sa malamig na hangin at mababait na tao. Sa harap ng lumang health center, araw-araw na dumadaan si Elvin Cruz, bitbit ang kariton ng mga preskong buko. Sa bawat pawis na dumadaloy sa noo, may nakatagong ngiti ng pag-asa. Ang bawat buko na kanyang nabebenta ay dagdag ipon para sa pangarap niyang makapagpatuloy sa pag-aaral.

Sa loob ng health center, abala si Leya Montemayor, isang batang doktora mula Maynila. Kilala sa talas ng isip at mataas na pangarap, ngunit may bahid ng pagmamataas sa kanyang mga mata. Isang umaga, habang abala sa pag-aasikaso ng mga pasyente, narinig niya ang malikot na sigaw ni Elvin mula sa labas.

“Buko po, preskong buko! May libre pong ngiti!”

Napatingin si Leya sa bintana at nakita ang binatang pawisan at malikabok, ngunit mayiti at puno ng sigla.

“Uy, doktora, gusto niyo po ng buko? Para hindi kayo masyadong seryoso,” biro ni Elvin.

“No thanks. I don’t drink that,” malamig ang tugon ni Leya habang nilalampasan siya.

Ngunit araw-araw na pagdaan ni Elvin, unti-unting napansin ni Leya ang palaging ngiti at kasipagan ng binata. Minsan, dahil sa matinding init, napilitan siyang bumili.

“Isa nga. Pero pakilinis muna yang kamay mo. Baka mamaya may dumi pa sa buko mo,” sabi ni Leya, halong irap at paninita.

“Opo, doktora. Malinis po ito. Parang puso ko para sa inyo,” sagot ni Elvin, may biro ngunit puno ng respeto. Napahinto si Leya, hindi alam kung matatawa o maiinis.

“Ang kapal mo rin no? Buko vendor ka lang pero kung makapangligaw, wagas,” mataray niyang sambit. Ngunit sa likod ng kanyang mga salita ay may kakaibang kilig na ayaw niyang aminin.

Simula noon, naging bahagi na ng araw ni Leya ang presensya ni Elvin. Tuwing tanghali, dumarating ito dalaang buko at simpleng kwento tungkol sa buhay sa bukid. At sa tuwing naririnig ang kanyang biro, nakikita ni Leya ang kabaitan at kasipagan ng binata—isang bagay na bihira niyang matagpuan sa ibang lalaking nakasalamuha niya.

Ngunit sa loob ni Elvin, may lihim na damdamin. Nahulog siya sa babaeng alam niyang hindi kailanman mapapasakanya. Isang hapon, matapos ibigay ang buko kay Leya, naglakas loob siyang magsabi:

“Doktora Leya, kung papayag ka, gusto sana kitang ligawan.”

Huminto si Leya sa pagsusulat at tiningnan siya mula ulo hanggang paa. Ang binatang amoy araw, may basang t-shirt at may matatag na tingin.

Ngunit imbes na kiligin, natawa siya.

“Ligawan mo ako. Ikaw? Hindi ba mas mabuti kung mangarap ka muna ng kaya mo? Hindi ako nababagay sa gaya mo.”

Sakit ang gumuhit sa mukha ng binata, ngunit ngumiti pa rin siya bago umalis. Mula noon, nagsimula ang kwento ng pusong sinaktan—ang buko vendor na minamaliit noon, ngunit balang araw ay magiging dahilan ng pagkakaba ng pusong dati mapagmataas.

Kinabukasan, habang nagmiryenda ang mga intern sa labas ng health center, muling dumaan si Elvin dala ang mga buko. Dala niya ang lakas ng loob na ipakita na kaya niyang pangarapin ang imposible.

“Doktora Leya, alam niyo po balang araw gusto ko ring maging doktor katulad ninyo,” wika ni Elvin nang mayiti at pag-asang marinig siya ng dalaga.

Napalingon ang mga kasamahan ni Leya at sabay-sabay na tumawa. Si Leya naman ay napataas ang kilay at ngumisi ng malamig.

“Doktor, ikaw,” sabi ni Leya sabay tawa. “Maganda ang pangarap, pero sana matuto ka ring mangarap sa tamang antas. Hindi lahat nababagay sa puting uniporme. Minsan mas maganda kung tanggapin natin kung saan tayo nararapat.”

Tumawa rin ang ibang intern at napayuko si Elvin, pilit na ngumiti kahit ramdam ang tama sa dangal.

“Hindi ko naman po sinabi ngayon, doktora. Basta maniniwala lang ako na darating din ang araw,” mahina niyang sagot. Ngunit imbes na maawa, mas lalong tumawa si Leya.

Ang mga salitang binitawan niya ay tila kutsilyong tumusok sa puso ni Elvin. Ngunit sa halip na magalit, ngumiti siya at marahang umalis habang bitbit ang kariton ng buko—parang bitbit din ang bigat ng kanyang pangarap.

Sa gabi, habang nagpapahinga sa maliit na barong-barong, hindi na napigilan ni Elvin ang mapaluha. Ngunit sa halip na sumuko, ginamit niya ang sakit bilang apoy upang magpatuloy. Kumuha siya ng lumang libro at nag-aral sa ilalim ng ilaw, naglalakad sa dilim at maputik na daan. Nagtrabaho rin siya bilang tagahugas ng pinggan sa isang karenderya, tatlong oras lang ang tulog niya.

Sa bawat pahina ng kanyang pinag-aaralan, sa bawat pawis na bumabalot sa kanyang katawan habang nagtitinda, lumalakas ang pangarap ni Elvin. Hindi lang siya basta buko vendor. Balang araw, magiging doktor siya—not para ipagyabang kundi para patunayan na walang imposible sa taong may determinasyon.

At sa kabilang banda, si Leya, natutulog na walang pakialam, hindi alam na ang taong tinawanan niya ay balang araw magiging dahilan ng pagkakabigla at pagsisisi niya. Ang binatang minamaliit noon ay nagsisimula nang magsikap upang baguhin hindi lang ang sariling buhay kundi pati ang pananaw ng babaeng minsang tumawa sa kanya.

Sa bawat araw na lumilipas, si Elvin ay nagiging mas malakas, mas matatag, at mas handa. At sa bawat buko na kanyang naibebenta, may kasamang pangarap na unti-unting lumalapit sa katuparan—isang pangarap na magbubukas ng bagong yugto, hindi lamang sa kanya kundi pati sa puso ng babaeng minsang hindi pinansin ang kanyang kabutihan.