“Ang Huling Mensahe ng Classmate” – Sa isang eskwelahan sa Cavite
Isang gabi, habang nagpapractice ang isang estudyanteng babae sa auditorium ng lumang high school sa Cavite, natanggap niya ang isang text:
“Nandito ako sa likod. Di mo ba ako kilala?”
Paglingon niya, wala naman tao.

ang lumang auditorium ng paaralan

sa isang pampublikong high school sa cavite, may isang auditorium na matagal nang ginagamit para sa mga practice ng play, graduation, at mga programa. luma na ang gusali, may mga sira sa kisame, at amoy lumang kahoy ang bumabalot sa hangin. kahit may pagkasira, patuloy pa rin itong ginagamit ng mga estudyante tuwing kailangan.

isang gabi, nagpaiwan si camille, isang fourth year student na miyembro ng drama club. nag-eensayo siya ng monologue para sa nalalapit na pagtatanghal. siya lang ang naiwan sa auditorium, tahimik ang paligid, tanging ilaw ng entablado lang ang bukas.

isang hindi inaasahang text

habang binabasa niya ang kanyang script, tumunog ang cellphone niya. isang text message mula sa unknown number:

“nandito ako sa likod. di mo ba ako kilala?”

napatigil siya. agad siyang lumingon sa likod — wala naman siyang nakita. puro upuang kahoy at kurtina lang ang nandoon. inisip niyang baka prank lang ng kaklase, kaya binalewala niya.

makalipas ang ilang minuto, isa pang text ang dumating:

“sabay tayo umuwi dati. taga-section b ako. naalala mo na?”

napakunot-noo siya. hindi siya sure kung kilala niya ang taong nagte-text. wala siyang maalalang close friend na taga-section b, lalo na’t mga taon na ang lumipas.

tinext niya pabalik:
“sino ka?”
“bakit mo alam na nandito ako?”

ngunit hindi na muling sumagot ang number.

ang tanong sa adviser

kinabukasan, hindi matahimik si camille. habang naglilinis sa faculty room, tinanong niya ang adviser nila tungkol sa dating mga estudyante ng section b. gusto lang niyang ma-check kung may koneksyon ba ang text.

binigyan siya ng adviser ng isang lumang yearbook at class list ng batch 2014. habang binabasa niya ang mga pangalan, may isang tumatak sa kanya — jeremy r. delacruz, student ng section b.

may naka-staple na clipping sa likod ng listahan: isang balitang isinulat sa school paper noon. ayon dito, si jeremy ay namatay sa isang aksidente habang rehearsal para sa school play. nahulog daw siya mula sa stage nang madulas at tumama ang ulo. siya ay labing-anim na taong gulang.

ang huling mensahe

pag-uwi niya sa bahay, habang nasa kama at nakatitig sa cellphone, may dumating na mensahe. galing pa rin sa parehong unknown number.

“salamat sa pagalala. ngayon, alam ko na kung sino ako. pwede na akong umalis.”

walang pangalan. walang sumunod na mensahe. tinawagan niya ang number — hindi ito makontak.

ang katahimikan sa huli

simula noon, wala nang natanggap si camille na kakaibang mensahe. ngunit nang minsan siyang bumalik sa auditorium, napansin niya na may bulaklak sa gilid ng entablado. walang nagsabing sino ang naglagay, pero may papel na may sulat-kamay:

“para kay jeremy. para sa huling rehearsal na di natapos.”

mula noon, tuwing may practice o event sa auditorium, laging may kandilang puti sa gilid ng stage — parang tanda ng paalala, o marahil isang simpleng pakiusap na huwag kalimutan.

sapagkat minsan, ang kailangan lang ng isang nawawalang kaluluwa ay ang marinig na may nag-aalala pa rin. na hindi siya tuluyang nawala, kundi bahagi pa rin ng alaala ng paaralan — at ng mga estudyanteng tulad ni camille, na walang kamalay-malay ay naging tulay upang siya’y muling maalala at tuluyang matahimik